เจ้าชายหิมะ

ลำดับตอนที่ #7 : ทายาทผู้ถูกเลือกจากปีศาจหิมะ

เจ้าชายแห่งเรียวจ้องมองบรรยากาศรอบตัวที่อยู่ ๆ เกิดลมพัดกรรโชกมาอย่างแรง  ราวกับว่า  กำลังจะมีพายุ  เสียงลมหวีดหวิว  ปะปนกับเสียงใบไม้เสียดสีกันดังอื้ออึง  ผมสีเทาเข้มและเสื้อผ้าชุดสีขาวหม่นของเจ้าชายลู่ไปตามสายลมแรง  ต้นไม้ และกิ่งไม้ในบริเวณนั้น  โบกสะบัดซัดส่ายไปมาอย่างรุนแรงน่ากลัว   ถ้าไม่ลู่ตามแรงลม   ต้องแข็งแรงหนักแน่นดุจขุนเขา  จึงจะต้านทานพายุนี้ได้   ไม่นานนัก  ละอองสีขาวราวปุยนุ่น  ก็ค่อย ๆ โปรยปรายพร่างพรมลงมาจากฟากฟ้า

เจ้าชายแรร์เน็สขมวดคิ้วยุ่งอย่างงุนงง  มองเกล็ดหิมะที่กำลังตกลงมาย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“แรร์เน็ส…”   เสียงต่ำ ๆ ดังกึกก้องกังวานขึ้น  น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยพลังอำนาจ

“เจ้า! ปิศาจหิมะ “  เจ้าชายผมเทาเงยหน้ามองท้องฟ้ากว้าง  พลางกวาดสายตาค้นหาต้นตอที่มาของเสียง  เสียงนี้คุ้นหูของเจ้าชายมานานเหลือเกิน  ได้ยินเสียงนี้มาตลอดตั้งแต่เริ่มจำความได้  

“ฮ่ะ! ฮ่ะ! ฮ่ะ!  ขอบใจแรร์เน็สที่ยังจำข้าได้เสมอ  เจ้ายังไม่เคยลืมข้อเสนอของข้าใช่มั้ย”  ปิศาจหิมะถามถึงข้อเสนอที่เขาเคยขอให้เจ้าชายแรร์เน็สมาเป็นทายาท  เป็นผู้สืบทอดพลังเย็นจากเขา

“คำตอบของข้ายังคงเหมือนเดิม”  น้ำเสียงเจ้าชายแรร์เน็สเน้นคำหนักแน่น

“ถ้าข้าทำให้โลย์เดลฟื้นได้ล่ะ  เจ้าจะยอมรับพลังเย็นจากข้ามั้ย  แรร์เน็ส”  ปีศาจหิมะอดแปลกใจไม่ได้ที่เจ้าชายแห่งเรียวยังคงยืนกรานปฏิเสธที่จะเป็นทายาทของเขา  ทั้ง ๆ ที่มีเจ้าชายหลายแคว้นอยากจะเป็นทายาทของเขามากมาย

เจ้าชายแรร์เน็สนิ่งเงียบมองร่างไร้วิญญาณของโลย์เดลในอ้อมแขนอย่างลังเล  ใจหนึ่งอยากให้เพื่อนรักฟื้นขึ้นมาเหลือเกิน  อยากจะตอบแทนความจงรักภักดีที่เพื่อนคนนี้มีให้มาตลอดชีวิต  แม้เขาจะต้องตกเป็นทาสของปิศาจหิมะก็ตาม   แต่ใจหนึ่งยังคงเชื่อมั่นว่า  ไม่มีใครฝ่าฝืนกฏของธรรมชาติได้  ทุกอย่างต้องมีจุดจบของตัวมันเอง  ไม่อาจมีสิ่งใดคงอยู่เป็นนิจนิรันดรได้

“เจ้าไม่อยากให้โลย์เดลฟื้นขึ้นมาหรือไง”  ปิศาจหิมะถามย้ำเมื่อเห็นเจ้าชายยังนิ่งเงียบไม่ตอบรับใดๆ

“เจ้าลืมความดี  ความเสียสละขอโลย์เดลที่มีต่อเจ้าแล้วหรือ?” เสียงปิศาจหิมะยังคงพูดต่อไป

“เพียงเจ้ายอมรับพลังเย็นจากข้า  โลย์เดลก็จะฟื้นขึ้นมาแล้ว  เจ้าอย่าลังเลเลย  แรร์เน็ส”

เสียงที่ได้ยินสร้างความรู้สึกกดดันให้กับเจ้าชายแห่งเรียว  ความลังเล   ความสับสนวิ่งวุ่นวายอยู่ในสมอง  ถ้ายอมรับพลังเย็นจากปิศาจหิมะ  เพื่อนรักจะมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้งได้จริงหรือ? เจ้าชายยังคงรู้สึกไม่มั่นใจ  ว่าจะเป็นอย่างที่ปิศาจหิมะได้ให้คำมั่นไว้จริง และการเป็นทายาทปีศาจหิมะจะทำให้ตัวเขาจะมีสภาพเป็นเช่นไร  อะไรทำให้ปีศาจหิมะต้องเลือกเขาเป็นผู้สืบทอดพลังเย็นนี้

“เจ้าจะไม่ทำอะไรเพื่อเพื่อนรักของเจ้าเลยใช่มั้ย”  ปิศาจหิมะยังคงแค่นเสียงถามต่อไป

เจ้าชายแรร์เน็สก้มหน้านิ่ง  พยายามควบคุมจิตให้อยู่ในจิต  ให้นิ่งเป็นสมาธิ  ไม่หวั่นไหวต่อเสียงที่ได้ยินจากภายนอก  ให้เป็นแค่เสียงที่ได้ยิน  เพียงแต่ไม่ใส่ใจ   ไม่สนใจ   แล้วทบทวนสิ่งที่จะต้องทำอย่างมีเหตุผล  และถูกต้องตามสัจจะธรรมที่ควรกระทำ

“ว่าไงแรร์เน็ส  โลย์เดลรอที่จะฟื้นขึ้นมาเพื่ออยู่เป็นเพื่อนเจ้า  และจงรักภักดีต่อเจ้าตลอดไปอยู่นะ”

เจ้าชายแห่งเรียวเงยหน้าขึ้น   ดวงตาสีสนิมเหล็กเป็นประกายคมกล้า  ไร้ความหวั่นไหวใด ๆ ในแววตานั้น

“ข้าไม่มีวันเป็นทาสเจ้า!!”  เจ้าชายแรร์เน็สแผดเสียงตะโกนขึ้นไปบนท้องฟ้า

“เลิกพูดลม ๆ แล้ง ๆ ซะทีเถอะ  เจ้าพูดมาตั้งแต่ข้ายังเด็ก  จนข้าโต  เจ้าต้องการอะไรจากข้ากันแน่!!  ทำไมเจ้าต้องเจาะจงเลือกข้า  ทำไมไม่เลือกคนอื่น”

เจ้าชายไม่เชื่อว่าปิศาจหิมะจะสามารถทำได้  ถึงทำได้จริง  ไม่อาจแน่ใจว่า  คนที่ฟื้นขึ้นมาในร่างของโลย์เดลจะเป็นโลย์เดลคนเดิมที่เคยรู้จักหรือไม่   และหากโลย์เดลฟื้นขึ้นมาจริง ๆ จะรู้สึกอย่างไร  เมื่อเพื่อนที่แสนรักเคารพศรัทธาคนนี้ก้มหน้ารับใช้ให้กับอำนาจของความชั่วร้าย  ตลอดชีวิตของโลย์เดลเขายืนเคียงข้างในการทำความดีมาตลอด 

“เจ้ามันขี้ขลาด  แรร์เน็ส  เสียดายที่โลย์เดลจงรักภักดีต่อเจ้ามาตลอด  เจ้ามันเห็นแก่ตัวที่สุด”

“หุบปากของเจ้า!  ข้าเท่านั้นที่รู้ดีว่าโลย์เดลคิดอย่างไร  เจ้าต่างหาก  หยุด! ฝันเฟื่องซะทีเถอะ  ข้าไม่มีวันก้มหัวให้กับเจ้าแน่!!”   เจ้าชายแห่งเรียวจับดาบชี้ขึ้นฟ้า   แม้ร่างกายจะอ่อนเปลี้ยเต็มที  บาดแผลที่ปริแยกออกจากกันเลือดไหลซึมออกมาตลอดเวลา   สร้างความเจ็บปวดสุดประมาณมิได้ให้กับร่างกายของเจ้าชาย   แต่ทว่าเวลานี้เจ้าชายไม่สนใจ  บุรุษผมเทาวางร่างเพื่อนรักลงกับพื้น  กระโดดลอยตัวพุ่งขึ้นไปในอากาศ  หมุนดาบฟาดฟันตัดสายหิมะที่พร่างพรมลงมาจากท้องฟ้า

“แรร์เน็สเจ้าทำอะไรข้าไม่ได้หรอก  ฮ่ะ! ฮ่ะ! ฮ่ะ!”  เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังกึกก้อง

“จะบอกอะไรให้  เจ้าจะไม่สามารถเห็นตัวตนของข้าได้  เพราะข้าถอดจิตออกมาเพื่อคุยกับเจ้าเท่านั้น”

เจ้าชายแรร์เน็สฝืนความบาดเจ็บของร่างกายได้ไม่นานก็หมดแรง  หล่นลงมากระแทกกับพื้นดินเบื้องล่าง

“ข้าจะให้พลังกับเจ้า  แรร์เน็ส  เจ้าบาดเจ็บมากนะ”  เสียงอันทรงพลังนั้นแฝงความเป็นห่วงอยู่กราย ๆ

เจ้าชายผมเทารวบรวมกำลังทั้งหมดส่งเสียงตะโกนออกไปจนสุดเสียง

“ข้าไม่ต้องการ………..!!!!  และไม่รับพลังความชั่วร้ายจากเจ้า!!!” 

“จะรับหรือไม่รับก็ตาม  ที่เจ้ารอดมาได้จากการปราบกบฎริกเกอร์  เป็นพลังเล็กน้อยของข้าที่ให้กับเจ้า  และตอนนี้เจ้าก็ไม่มีกำลังที่จะต่อต้านพลังของข้าได้   เจ้าจงยอมรับมันซะดี ๆ  ข้าจะให้พลังกับเจ้าก่อน  แล้วค่อยคิดดอกเบี้ยกับเจ้าทีหลังนะ  รอวันที่เจ้าจะยอมสยบ  ก้มหัวยอมรับข้าให้จงได้  ฮ่า …ฮ่า….ฮ่า….”  เสียงหัวเราะกังวาลกึกก้องไปทั่วสารทิศ  สร้างความเจ็บปวดหัวใจให้กับเจ้าชายเหลือเกินที่ไม่อาจต่อสู้  ขัดขืนอะไรได้เลย  และทุกครั้งที่เจ้าปิศาจร้ายปรากฏตัว   มักโผล่ออกมาในเวลาที่เจ้าชายบาดเจ็บเช่นนี้เสมอ 

“ถ้าเจ้าต้องการใช้พลังเย็นเมื่อไหร่  จุดเปิดพลังอยู่ที่หน้าผาก และจงท่องคำว่า สปีล่า  จำไว้ว่า พลังเย็นสามารถปรับเปลี่ยนได้หลายรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นน้ำ ลม พายุ และหิมะ หรือน้ำแข็ง เจ้าจงเลือกใช้ให้เหมาะกับสถานการณ์นะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

สายลมปั่นป่วน  ต้นไม้ซัดส่ายไปมาอย่างไม่มีทิศทาง  พายุหิมะเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ   พลังงานบางอย่างก่อตัวขึ้นในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก 

เจ้าชายแรร์เน็สพยายามใช้สติ  ความรู้สึก   กำลังทั้งหมดที่มีต่อต้านพลังงานความเย็นจัดที่แผ่ซ่านซึมเข้าร่างกายตามบาดแผลลึกฉกรรจ์ทุกบาดแผลนั้น   แต่ทว่ากำลังและความรู้สึกของเจ้าชายกำลังลดลงและอ่อนล้าเกินกว่าจะต้านทานพลังเย็นที่เปรียบเสมือนความหนาแน่นของพลังงานที่หนาแน่นกว่าจะเคลื่อนตัวเข้าสู่พื้นที่ที่มีความหนาแน่นน้อยกว่า  

“แรร์เน็ส….เจ้าเข้มแข็งและหนักแน่นกว่าที่ข้าคิดไว้  แบบนี้ข้าชอบ…ข้าจะรอวันที่เจ้ายอมรับเป็นทายาทของข้าฮ่า…ฮ่า…ฮ่า…”

=============== 

เจ้าชายแห่งเรียวสะดุ้งตื่นจากความฝัน! 

แล้วลืมตามองสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัว  หายใจหอบแรง ๆ อย่างเหน็ดเหนื่อย   จิตใจรู้สึกห่อเหี่ยวเหลือเกิน   ราวกับหมดความภาคภูมิใจในตัวเองกับฝันร้ายที่เป็นจริงในอดีตซึ่งยังตามรังควานเจ้าชายอยู่เสมอ   และยังคงเสียใจกับการมีชีวิตอยู่ด้วยพลังเย็นของปิศาจหิมะ   แม้เจ้าชายจะไม่เคยใช้พลังอำนาจของปิศาจหิมะที่มอบให้มาก็ตาม  แต่ทว่าพลังเย็นนั้นส่งผลให้ร่างกายของเจ้าชายมีสมรรถภาพมากขึ้นกว่าเดิม   การเคลื่อนไหวคล่องแคล่วว่องไว  ปราดเปรียวปานสายลมพัด  รวมถึงความสามารถหลายอย่างที่เหนือคนปกติธรรมดา 

เจ้าชายแรร์เน็สยันตัวเองลุกขึ้นยืน  พละกำลังกลับคืนสู่สภาพสมบูรณ์เต็มที่แล้ว   สายตามองไปรอบ ๆ กระท่อมร้าง

“เฟรนลี่!”  แปลกใจที่ไม่เห็นเธอ  กังวลใจว่าจะเกิดเหตุร้ายขึ้นกับเธอรึเปล่า  คิดได้ดังนั้นแล้ว  เท้าจึงเดินเร็ว ๆ ไปที่ประตูกระท่อม   แต่ยังไม่ทันเอื้อมมือเปิดประตู  ประตูกลับเปิดออกอย่างรวดเร็ว  พร้อมกับรู้สึกมีบางอย่างกระแทกเข้ามาอย่างแรง  จนร่างเจ้าชายแรร์เน็สที่ยังไม่ทันตั้งตัวเซถลาถอยหลัง  มือข้างหนึ่งรีบคว้าขอบหน้าต่างเอาไว้เพื่อทรงตัว

เจ้าหญิงเฟรนลี่พรวดพราดเปิดประตูเข้ามาอย่างเร็วด้วยความตกใจ  และหวาดกลัว  รู้สึกว่ามีคนไล่ตามมาห่าง ๆ  อยู่ตลอดทาง   หน้าสวยของเจ้าหญิงเฟรนลี่ปะทะแผ่นอกของเจ้าชายผมเทาอย่างจัง!

“แรร์เน็ส…!!”   เจ้าหญิงอุทาน  เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของร่างสูงนั้น

“เฟรนลี่…”  เจ้าชายแห่งเรียวนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ  มองเจ้าหญิงเฟรนลี่ในชุดหญิงสาวชาวบ้านธรรมดา  ดูเป็นสาวน้อยน่ารักกว่าภาพที่เคยเห็นเธอเป็นเด็กหนุ่มสวมชุดสีเทาก่อนหน้านี้

“เจ้าฟื้นแล้วเหรอ!”  น้ำเสียงของเจ้าหญิงนั้นแสดงความดีใจเหลือเกิน  พลางจับแขนของชายหนุ่มบีบไว้อย่างแรง

บุรุษผมเทานิ่งเงียบ  ตะลึงมองเจ้าของดวงตาสีเขียวมรกตที่กำลังเปล่งประกายแจ่มใส  รอยยิ้มของเจ้าหญิงทำให้สิ่งหม่นหมองในหัวใจของเจ้าชายลบเลือนไปทันที   สีหน้าเครียด ๆ เมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเฉยชาตามปกติ

เจ้าชายแห่งเรียวถอยตัวออกห่าง  พลางจับมือของเจ้าหญิงที่ค้างอยู่บนแขนของเจ้าชายออก  แล้วละสายตาจากดวงหน้าสวยใส  หันออกไปมองนอกหน้าต่าง  ก่อนที่จะรู้สึกทำอะไรไม่ค่อยถูก  และไม่อยากให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สังเกตได้ว่า  สีหน้าของเจ้าชายนั้นเจือด้วยสีชมพูจาง ๆ  แล้วตอนนี้

หญิงสาวยืนงงไปชั่วขณะ    ราวกับทำความผิดอะไรอย่างนั้น

“เขาไม่ชอบให้ผู้หญิงไปถูกเนื้อต้องตัวเขาเหรอ”  เจ้าหญิงครุ่นคิดอยู่ในใจ  “ต่อไปห้ามเผลอไปถูกเนื้อต้องตัวเขาอีกนะ  เข้าใจมั้ย!!  เฟรนลี่”  เจ้าหญิงทั้งสั่งทั้งบ่นตัวเอง

เจ้าหญิงนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้  รีบเดินไปที่หน้าต่าง  มองซ้ายมองขวา

“แรร์เน็ส  ข้ารู้สึกเหมือนมีคนตามข้ามา”   เจ้าหญิงทำท่าทางแล้วชี้มือออกไป

ดวงตาสีสนิมเหล็กกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ  ความรู้สึกสัมผัสได้ว่ามีคนตามเธอมาจริง ๆ  แต่…คน ๆ นั้นกำลังเคลื่อนตัวห่างออกไป…  ห่างออกไป…เจ้าชายไม่แน่ใจว่า  ใครคนนั้นจะประสงค์ดีหรือร้ายกันแน่?

“แรร์เน็ส………!!!”   เจ้าหญิงตะโกนเสียงหลง  เรียกชื่อเจ้าชายดังลั่น   พร้อมกับกระโดดเข้ามาเกาะแขนเจ้าชายแน่น

เจ้าชายสะดุ้ง!!  หันมามองอย่างงุนงง

“เอา…มัน…ออกไปที   เร็วเข้า!”  เสียงเจ้าหญิงร้องเสียงสั่นด้วยความตกใจกลัว   บีบแขนเจ้าชายแน่น   พลางซบหน้ากับต้นแขนของชายหนุ่มหลับตาปี๋

เจ้าชายผมเทามองเห็นตุ๊กแกขนาดเขื่องตัวใหญ่สีเหลืองส้มขนาดเท่าฝ่ามือเกาะอยู่บนไหล่ของคนที่เกาะแขนของเขาแน่นแจด้วยความตกอกตกใจ   แล้วยกมือแตะไหล่ของเจ้าหญิงเบา ๆ   ตุ๊กแกยักษ์ได้รับรังสีไอเย็นจากฝ่ามือของเจ้าชายรีบกระโดดหนีไปทันทีทันใด

“มันไปแล้ว…เฟรนลี่…”   พลางตบแผ่นหลังเจ้าหญิงเบา ๆ

เจ้าหญิงเฟรนลี่เงยหน้าขึ้นจากต้นแขนของเจ้าชาย  แล้วค่อย ๆ เหลือบมองไปทางหัวไหล่อย่างช้า ๆ  เมื่อมองไม่เห็นเจ้าตุ๊กแกตัวนั้นแล้ว  จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก   ก่อนหันกลับมามองหน้าเรียบเฉยของเจ้าชาย   เจ้าหญิงรีบผละมือออกจากแขนของเจ้าชายอย่างเร็วจี๋  แล้วสั่นหัวทำหน้าตาเลิกลั่กไม่รู้ไม่ชี้  ตีหน้าตาย  เหมือนจะบอกว่า 

…เปล่า…ไม่มีอะไรเกิดขึ้นซักหน่อย…

เจ้าชายมองเจ้าหญิงอย่างรู้สึกขำอยู่ในใจ  แม้สีหน้าเรียบเฉยนั้นจะไม่มีรอยยิ้มระบายอยู่  แต่ดวงตาสีสนิมเหล็กคู่นั้นดูอ่อนโยนขึ้น

“เจ้าหิวหรือเปล่า…”  เจ้าหญิงนึกขึ้นได้ว่า  บุรุษหนุ่มผมเทาไม่ได้กินอะไรเลยมาหลายวันแล้ว ตั้งแต่หมดสติไปครั้งนั้น  เอื้อมมือดึงชายแขนเสื้อเจ้าชายเบา ๆ ก่อนจะหยิบผลไม้ที่เก็บมาส่งให้

บุรุมผมเทารับผลไม้มาจากมือหญิงสาว  สายตาสังเกตเห็นรอยช้ำเขียวบนแขนของเธออยู่หลายแห่ง  แม้ร่องรอยนั้นจะจางลงไปบ้างแต่ร่องรอยความเขียวช้ำก็ยังเห็นเด่นชัดอยู่  ตามศอกปรากฏสะเก็ดแผลเป็นปื้นยาวอยู่หลายแผล  เข้าใจว่าคงเป็นแผลจากการล้มลุกคลุกคลานที่เธอช่วยหามเขาหนีเจ้ามดยักษ์   อยากจะถามคนตรงหน้าว่า…ยังเจ็บอยู่ไหม….  แต่ก็ไม่รู้จะถามเธออย่างไร  จึงได้แต่นิ่งเงียบ

“รู้มั้ย…เจ้าหลับไปนานเท่าไหร่  เจ้าหลับไปนานเจ็ดวันเจ็ดคืนเชียวนะ”  เจ้าหญิงชวนคุยทำลายความเงียบงัน  พลางทำท่าทางประกอบ

“นานขนาดนั้นเชียวเหรอ?”  เจ้าชายพอเข้าใจสิ่งที่หญิงสาวกำลังบอก   และไม่คิดว่าตนเองจะหลับไปนานขนาดนั้น 

หญิงสาวยังคงเล่าเรื่องราวประกอบท่าทางต่อไป ทำให้บุรุษหนุ่มต้องแอบซ่อนยิ้มไว้ในสีหน้าเรียบเฉยนั้น  ในความน่ารักช่างเจรจาของเจ้าของดวงตาสีเขียวมรกต

อากาศเริ่มเย็นลง  เมื่อราตรีกาลมาเยี่ยมเยือน  ท้องฟ้าสีดำนอกหน้าต่างกระท่อมร้าง  ปรากฏพระจันทร์ลอยเด่นเกือบเต็มดวงส่องแสงสีทองนวลตา

“พระจันทร์คืนนี้สวยจังเลยนะ  แรร์เน็ส”  เจ้าหญิงหันมาชวนเจ้าชายมองพระจันทร์กำลังขึ้นจากขอบฟ้า

“นั่นสิ…”  เจ้าชายพูดเสียงเบา ๆ ในลำคอ 

มือหนา ๆ เอื้อมมือหยิบผ้าห่มส่งให้หญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ  เมื่อเห็นเธอนั่งห่อตัวด้วยความหนาวเย็น

“แล้วเจ้าล่ะ!” พลางมองหน้าเจ้าชายด้วยคำถาม

“ข้าไม่หนาวหรอก  เจ้าห่มเถอะ”  เจ้าชายสั่นหัว  จะบอกสาวน้อยอย่างไรดี  ว่าตั้งแต่เขาได้รับพลังเย็นจากปิศาจหิมะ  เขาไม่เคยรู้สึกหนาว  หรือร้อนอีกเลย

“แน่ใจนะ?”  เธอถามย้ำอีกครั้ง  แอบดีใจอยู่ลึก ๆ หากต้องห่มผ้าห่มด้วยกันคงจะ…เธอไม่อยากจะนึกถึงเลย

เจ้าชายพยักหน้าน้อย  ๆ  เจ้าหญิงจึงคลี่ผ้าห่มคลุมให้ตัวเอง 

“เจ้าเชื่อมั้ย…ว่าข้าไม่เคยมองเห็นพระจันทร์มาก่อนเลย  ไม่เคยรู้เลยว่าพระจันทร์มีความงามขนาดนี้  ข้าเพิ่งมองเห็นพระจันทร์เป็นครั้งแรกเลยนะ“  เจ้าชายหันกลับมามองดวงหน้างามของคนที่นั่งข้าง ๆ

เจ้าหญิงเฟรนลี่เอาแต่ยิ้มให้อย่างเดียว  ไม่รู้ว่าเจ้าชายพูดอะไรบ้าง  แต่ก็พยักหน้าหงึก ๆ รับรู้  เหมือนจะรู้เรื่อง  และทำตัวเป็นผู้ฟังที่แสนดี

============== 

กลางดึกสงัด  เงียบสนิท  เสียงแมลงที่เคยร้องตอนหัวค่ำเงียบไปแล้ว  ลมหยุดพัด  อากาศเย็นยะเยือกขึ้นอีก  มีบางสิ่งเคลื่อนไหว   เจ้าชายแรร์เน็สรู้สึกตัวทันที  เมื่อลืมตามอง  เห็นเจ้าหญิงเฟรนลี่กำลังลุกขึ้น  ขยับตัวอย่างเบา   เดินตรงไปยังประตูกระท่อม

“เฟรนลี่!”  เจ้าชายส่งเสียงเรียกเธอ  แต่ผู้ถูกเรียกไม่ตอบ  กลับเดินต่อไป

ชายหนุ่มลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เดินเร็ว ๆ ออกจากกระท่อมตามไป

“เฟรนลี่! เจ้าจะไปไหน”  แล้วรีบเข้าไปคว้าแขนเจ้าหญิงไว้

หญิงสาวหันมายิ้มให้อย่างเย็นชา  แววตาสดใสคู่นั้นขมึงตึงผิดปกติ  เจ้าชายรู้ทันทีว่านั่นไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเจ้าหญิง

มือเรียวนั้นออกแรงผลักเจ้าชายเบา ๆ  แต่ร่างของบุรุษผมเทากลับกระเด็นไปไกลกระแทกเข้ากับต้นไม้ใหญ่อย่างแรง  ชายหนุ่มลุกขึ้นอย่างรวดเร็วที่สุด  กระชับดาบในมือ  กระโจนเข้าหาอีกครั้ง  แต่ก่อนที่จะถึงตัว  กลุ่มพลังรุนแรงสีม่วงเข้มซัดพุ่งตรงมายังเจ้าชาย  บุรุษผมเทาหมุนกลับตัวกลางอากาศหลบกลุ่มพลังนั้นได้ทันท่วงที   ต้นไม้ใหญ่ระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อถูกกลุ่มพลังสีม่วงนั้นอัดกระแทกเข้าอย่างจัง

เจ้าชายแรร์เน็สพุ่งตัวอย่างรวดเร็วราวสายฟ้าฟาด ถึงตัวเจ้าหญิงเฟรนลี่ภายในพริบตา  จับมือของหญิงสาวล็อคเอาไว้  เพื่อไม่ให้ปล่อยพลังงานแผลงฤทธิ์ออกมาอีก

“ข้าไม่อยากทำร้ายเจ้า  จงหยุด!!  แล้วออกจากร่างเฟรนลี่เดี๋ยวนี้”

“เจ้ากล้าทำร้ายร่างหญิงสาวแสนสวยคนนี้หรือ? ฮ่ะ! ฮ่ะ! ฮ่ะ!”  เสียงหัวเราะแหลมเล็กราวกับเสียงของแม่มด  แสนจะบาดแก้วหูเหลือเกิน

หญิงสาวยื่นหน้าสวยเข้ามาใกล้ใบหน้าของเจ้าชายอย่างรวดเร็ว  ยังผลให้เจ้าชายตกใจด้วยความคาดไม่ถึงมาก่อน   เท้าก้าวถอยหลังและปล่อยมือคนที่อยู่ตรงหน้า  จังหวะนั้นเอง  นางปิศาจซัดพลังงานสีม่วงเข้มใส่เจ้าชายทันที   บุรุษผมเทาพลิกตัวหลบอย่างว่องไวแล้วยกดาบชี้ไปยังฝ่ายตรงข้าม

“นางปิศาจ!”

“ข้าขอเตือนเจ้า  อย่าใช้ร่างของเฟรนลี่ทำในสิ่งที่ชั่วช้า”  เจ้าชายตะโกนสั่งเสียงเคร่งเครียด

“ฮ่ะ! ฮ่ะ! ฮ่ะ!”  นางปิศาจหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเสียงดังลั่นอย่างสะใจ

“การหอมแก้มเจ้าหรือ  ชั่วช้า  แรร์เน็ส  เมื่อกี๊เจ้าหลบทำไมเล่า…” 

“อย่าทำให้เธอเสียเกียรติ!”  เจ้าชายย้ำเสียงจริงจัง

“ข้ากลัวเจ้าเหลือเกินแล้ว  ฮ่ะ! ฮ่ะ! ฮ่ะ!”  นางปิศาจระเบิดเสียงหัวเราะเยาะเย้ย

“บอกมานะ! เจ้าจะพาเธอไปไหน “

“เธอเป็นผู้อ่านคาถา  ใคร ๆ ก็ต้องการตัวเธอทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ”  เสียงแหบ ๆ นั้นตอบกลับมา

“เจ้ารู้….??”  เจ้าชายแห่งเรียวขมวดคิ้วเข้มย่นเข้าหากัน

“แล้วคิดว่า  มีเจ้าคนเดียวหรือไงที่รู้?  แรร์เน็ส”  เสียงแหบ ๆ นั้นตอบโต้กลับด้วยเสียงแข็งห้วน

“ลาก่อนนะ พ่อรูปหล่อ  ข้าต้องไปแล้ว”

“หยุดนะ!”  เจ้าชายพุ่งเข้าหาร่างเจ้าหญิงเฟรนลี่ทันที 

นางปิศาจในร่างเจ้าหญิงเฟรนลี่หมุนตัวหลบคมดาบในมือเจ้าชายอย่างคล่องแคล่ว  ใช้ไม้เท้ารูปทรงหงิกงอปะทะดาบสีเงินในมือเจ้าชาย  เกิดประกายไฟแปลบปลาบ  ไม้เท้าต้านดาบเงินไม่ได้หักโพละ! ตรงกึ่งกลางทันที   ปลายดาบยั้งไว้ที่ลำคอของหญิงสาว  ตัดใจฟันลงไปไม่ได้  แม้จะรู้ดีว่าเมื่อเกิดบาดแผลเลือดออก  สิ่งที่สิงอยู่จะต้องออกไปจากร่างนั้นทันที

“เจ้าไม่กล้าทำร้ายเธอหรอก  ข้ารู้…”  นางปิศาจแสยะยิ้ม

“หมดเวลาแล้ว   พ่อสุดหล่อ  ข้าต้องนำตัวเธอไปแล้วล่ะ เสียใจด้วยนะ ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า…”

ร่างของเจ้าหญิงกำลังจะเลือนหายไปในที่สุด

“แย่แล้ว!” 

เจ้าชายรีบโผเข้าไปกอดร่างนั้นเอาไว้  เกิดแสงสีทองสว่างวาบขึ้นจากเหรียญโลหะทรงกลมมนที่เจ้าชายสวมอยู่ที่คอ  ซึ่งเป็นเหรียญเงินที่โลย์เดลมอบให้เจ้าชายนั่นเอง  แล้วรีบถอดเหรียญนั้นสวมให้เจ้าหญิงทันที   ร่างที่กำลังพร่าเลือนไปแจ่มชัดขึ้นในฉับพลัน  แสงสีทองกระจายเป็นเส้นบางรูปวงแหวนแผ่รัศมีออกจากจุดศูนย์กลางของเหรียญเงินนั้น  วงแล้ววงเล่า  พร้อมกับเสียงกรีดร้องโหยหวนของนางปิศาจร้ายที่ดังกึกก้อง 

ร่างของหญิงสาวสั่นพลั่ก ๆ อยู่ครู่หนึ่งจึงสงบนิ่งลง   เกิดลำแสงสีม่วงเทาพุ่งตัวสลายไปในอากาศ   ในที่สุดนางปิศาจร้ายก็ไม่อาจทนอยู่ในร่างของเจ้าหญิงเฟรนลี่ต่อไป  ด้วยไม่สามารถต้านทานอำนาจของเหรียญเงินซึ่งสวมอยู่ที่คอของเจ้าหญิงได้

เจ้าชายกอดร่างเย็นเฉียบของเจ้าหญิงไว้แน่น  ด้วยกลัวเธอจะแข็งตายเสียก่อน   อุณหภูมิในร่างกายของบุรุษหนุ่มสูงขึ้นในทันที  เมื่อสัมผัสความเย็นจากตัวเจ้าหญิง   เป็นคุณสมบัติพิเศษของพลังเย็นที่แฝงอยู่ในร่างกาย  หากกระทบความเย็นร่างกายจะจะปรับอุณหภูมิสูงขึ้นเพื่อสร้างความอบอุ่น  หากกระทบความร้อนร่างกายจะปรับอุณหภูมิให้เย็นลง  เพื่อปรับสมดุลของอุณหภูมิในร่างกายโดยอัตโนมัติ

 ใบหน้าของร่างเล็กในอ้อมแขนซีดขาว  เนื่องจากร่างกายปะทะความเย็นยะเยือกของอากาศ

“เจ้าต้องไม่เป็นอะไรนะ”   ในใจภาวนาขอให้เธอปลอดภัยตลอดเวลา

สักพักใหญ่…เจ้าหญิงเฟรนลี่เริ่มรู้สึกตัว  ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างงุนงง   ว่ามันเกิดอะไรขึ้น?  สัมผัสได้ถึงกระแสของความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความห่วงใย  ใบหน้าสวยขยับขึ้นจากไหล่ของเจ้าชาย

“เฮ้ย!  อะไรกันเนี่ย!” เจ้าหญิงตกใจ

เมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าชายผมสีเทา  แทบอยากร้องกรี๊ด  แต่กลับร้องไม่ออก  รู้สึกลำคอแห้งผาก  สมองตื้อและมึนงงไปหมด  เหมือนโลกกำลังหมุนวนเคว้งไปมา

“ปล่อยข้านะ  แรร์เน็ส  เจ้าทำอะไร”  เสียงนั้นเบาอย่างอ่อนแรง

“เจ้าไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย!”  เจ้าชายดีใจที่เห็นเจ้าหญิงรู้สึกตัว  ร่างกายของเจ้าหญิงเริ่มอุ่นขึ้นแล้ว  ต่างจากเมื่อครู่ที่เนื้อตัวเย็นเฉียบ

“ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้! ได้ยินมั้ย…”  เสียงอ่อนแรงของเจ้าหญิงยืนยันคำเดิม  พลางยกมือทุบหน้าอกเจ้าชายอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ข้า…”  เสียงเจ้าชายผมเทาอึกอักอยู่ในลำคอ

เจ้าชายแรร์เน็สคลายอ้อมแขนออก  แต่มือยังคงประคองร่างเจ้าหญิงไว้อยู่   บุรุษผมเทาทำหน้าเจื่อน ๆ  เงอะงะชอบกล  ปั้นสีหน้าไม่ถูกไม่รู้ว่าจะอธิบายให้เจ้าหญิงฟังได้อย่างไร  ไม่อยากให้เจ้าหญิงเข้าใจผิด    ทั้งยังไม่รู้ภาษาที่จะบอกกล่าวเจ้าหญิงให้เข้าใจได้อีกด้วย  สร้างความอึดอัดใจให้กับเจ้าชายอย่างมาก   แต่ในที่สุดเจ้าชายก็ทำใจ     ปล่อยเลยตามเลย  แล้วแต่เจ้าหญิงจะคิดอย่างไรก็สุดแท้แต่จะคิดก็แล้วกัน

“เจ้าเป็นไงบ้าง”

“แรร์เน็ส…ข้ารู้สึกเหนื่อยจังเลย  ทำไมไม่มีเรี่ยวแรง”  เจ้าหญิงรู้สึกปวดเมื่อยตามเนื้อตัวไปหมด  ราวกับไปยกของหนักมาอย่างสาหัสสากัน  ต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ ๆ

“ข้าจะพาเจ้ากลับไปนอนนะ”  เจ้าชายอุ้มเจ้าหญิงขึ้นไว้ในอ้อมแขน  พากลับไปที่กระท่อม

ผ้าห่มสีตุ่นถูกคลี่ออกเพื่อคลุมลงบนร่างของเจ้าหญิงเฟรนลี่  ดวงตาสีมรกตมองการกระทำของเจ้าชายตลอดเวลา  สีหน้าเรียบเฉยของเขาเวลานี้มีแววกังวลใจ  ดวงตาสีสนิมเหล็กคู่นั้นเต็มไปด้วยความห่วงหาอาทร  ก่อนที่เจ้าชายจะละมือนั้นออกจากผ้าห่ม  เจ้าหญิงคว้ามือของเจ้าชายไว้

“แรร์เน็ส…ข้าเป็นอะไร…”

เจ้าชายไม่รู้ว่าเจ้าหญิงถามอะไร  และจนปัญญาที่จะอธิบายให้เข้าใจได้

“เจ้านอนเถอะ  ไม่ต้องกลัว  ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น  เมื่อตื่นขึ้นมาเจ้าจะรู้สึกดีขึ้นเอง   ตอนนี้เจ้าต้องพักผ่อนนะ…เฟรนลี่…”  มือหนา ๆ อีกข้างหนึ่งของเจ้าชายเลื่อนมากุมมือของเจ้าหญิงเอาไว้  ไม่อาจบ่งบอกเป็นถ้อยคำใดได้  จึงได้แต่ส่งผ่านสัมผัสจากความรู้สึกแทน   เจ้าชายรู้ดีว่าเจ้าหญิงมีอาการปวดเมื่อยตามเนื้อตัวร่างกายอย่างมาก  และไร้เรี่ยวแรง  เป็นเพราะนางปิศาจร้ายใช้พลังชีวิตของเจ้าหญิงทำให้สิ่งที่เจ้าหญิงไม่เคยทำมาก่อน  ร่างกายจึงเกิดอาการเหนื่อยล้า  และอ่อนเปลี้ยเพลียแรงอย่างนี้

เจ้าหญิงเฟรนลี่หลับตาลง   รับสัมผัสความรู้สึกผ่านมืออุ่น ๆ ของเจ้าชายที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย

===============