คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : แค่เข้าใจ
“อ๊ากกกกก!! ฟ้า ฟ้าจะให้ยัยแพรมาด้วยทำไมเนี่ย”
ไร้คำตอบจากคนที่นั่งข้างคนขับ คิ้วหนาขมวดมุ่นอย่างสงสัย ก่อนที่จะหันไปดูและพบว่าฟ้านั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ยัยแพร แกจะมาทำไมเนี่ย ฟ้าเค้ามาทำงานนะ เดี๋ยวแกก็ทำงานเค้าเจ๊งหมดหรอก”
“ก็แพรอยากเห็นนี่ ไม่งั้นแพรจะเอาไปทำรายงานได้ไงล่ะถ้าไม่เห็นของจริง”
“แต่แกก็สัมภาษณ์ฟ้าแล้วนี่ แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วนะ”
“มันจะไปพออะไรพี่วา จะทำทั้งทีต้องดูของจริงด้วยสิ อีกอย่างนะแพรว่ามันก็น่าสนุกดีออก”
“พอได้แล้ว!! ทั้งสองคนนั่นแหละ”
ร่างบางที่นั่งเงียบมานานตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออด ใบหน้าเรียวแสดงอารมณ์หงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด ไม่นานนักทั้งรถก็ตกอยู่ในความเงียบ
“ขอโทษนะค่ะคุณฟ้า แพรอาจทำอะไรให้คุณไม่พอใจ แพรต้องขอโทษจริงๆค่ะ”
สายตาของฟ้าละจากกระจกใส และหันไปมองหญิงสาวที่นั่งอยู่เบาะหลัง ก่อนจะหันกลับมา
“คุณแพรครับ งานของผมมันไม่ได้สนุกอย่างที่คุณแพรคิดหรอกนะครับ ที่คุณแพรเห็นว่ามันเป็นเรื่องที่น่าสนุกก็เพราะมันเป็นเรื่องที่คุณแพรไม่เคยเห็นหรือรู้จักมาก่อน แต่ถ้าคุณแพรลองได้รู้จักมันจริงๆแล้ว มันก็เหมือนนรกดีๆนี่เอง”
“อาชีพอย่างผมน่ะ ถ้าเลือกได้ไม่มีใครอยากทำหรอกครับ แต่ที่ทุกคนทำเพราะทุกคนล้วนมีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้น เช่น ผม เมื่อ 2-3ปีที่แล้วผมจำเป็นต้องใช้เงินเพื่อรักษาเนื้องอกในสมองของพ่อ เงินผ่าตัดและค่ารักษาต่างๆก็รวมแล้วเป็นล้าน ความรู้ม.3อย่างผมถ้าทำงานธรรมดาๆทำ 10 ปียังไม่ได้เลยครับ”
“แล้วคุณฟ้าไม่เสียดายศักดิ์ศรีหรอค่ะ”
เสียงของหญิงสาวถามอย่างกล้าๆกลัวๆ ฟ้าแค่นยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบด้วยเสียงอันอ่อนโยน
“เสียดายสิครับคุณแพร แต่ศักดิ์ศรีของผมมันไม่ได้ช่วยให้พ่อผมหายป่วยนี่ครับ ดังนั้นผมจึงยอม ยอมที่จะละทิ้งมันซะ”
“แล้วตอนนี้พ่อคุณฟ้าหายดีหรือยังค่ะ”
“หายเป็นปรกติดีแล้วล่ะครับ”
“อ้าว!แล้วทำไมคุณฟ้าถึงยังทำอาชีพนี้อยู่ล่ะค่ะ”
“แพร พี่ว่าถามมากไปแล้วนะ”
วาหันไปปรามแพรอย่างดุๆ และมองหน้าฟ้า ดวงหน้าเรียวส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะตอบคำถามของแพร
“อาจเป็นเพราะผมเป็นคนโลภมั้งครับ ผมโลภที่อยากจะได้เงินเยอะๆเพื่อเป็นรากฐานที่ดีให้กับพ่อและแม่ของผม ผมอยากให้ท่านสุขสบายไม่ต้องทำงานหนัก และก็อีกละครับ การที่ผมจะได้เงินมากมายในระยะเวลาอันสั้น มีงานนี้งานเดียวเท่านั้นแหละครับที่มันเหมาะกับผมที่สุดแล้ว”
เมื่อฟ้าพูดจบ ทั้งรถก็เงียบลงอีกครั้ง ต่างคน ต่างก็จมอยู่ในความคิดของตัวเอง ไม่มีพูดอะไรออกมา ราวกับว่าคำพูดทุกคำนั้นได้มลายหายไป
+++++++++++++++++++
รถคันงามจอดสนิทหน้าประตูร้าน หญิงสาวก้าวลงมาด้วยความมั่นใจ ต่างจากร่างบางอีกคนที่ก้าวลงมาอย่างช้าๆราวกับว่าสถานที่แห่งนี้มันสกปรกซะจนเค้าไม่อยากเหยียบมัน
“ฟ้า พี่ฝากดูแลแพรด้วยนะ แล้วก็ขอโทษด้วย”
วาบอกฟ้าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เค้ากำลังรู้สึกผิด ผิดที่เหมือนเพิ่มภาระให้ฟ้า
“ขอโทษอะไรกันพี่วา เรื่องแค่นี้เล็กน้อยน่ะ ถ้าเทียบกับที่พี่วาทำเพื่อฟ้ามาตลอด”
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าสวย ก่อนที่จะปิดประตูรถและเดินเข้าร้านไปพร้อมกับแพร
“ฟ้า !! ตายแล้วๆๆๆ พี่ดีใจจริงๆที่ฟ้ามา พี่นึกว่าฟ้าจะไม่มาซะแล้ว”
“ขอโทษครับพี่ซูซี่ พอดีที่บ้านฟ้ามีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ”
“รีบไปเปลี่ยนเสื้อเถอะจ๊ะ อ่ะ......แล้วนี่ใครเนี่ย”
กะเทยถึกนามซูซี่ ปรายตามองแพรอย่างสงสัย พร้อมๆกับกระเถิบออกห่าง
“อ๋อ! เพื่อนฟ้าเองครับ คือเธอจะมาทำรายงานน่ะครับ”
“รายงาน ? รายงานเรื่องอะไรถึงต้องมาทำที่นี่”
ฟ้าหันไปมองหน้าแพรและพยักหน้าเล็กน้อย หญิงสาวเข้าใจความหมายนั้นทันที เธอออกมายืนตรงหน้าซูซี่และก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการแสดงความเคารพ
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแพรวา เกียรติศักดิ์ คือว่าฉันต้องการข้อมูลของคนทำงานกลางคืนมาเขียนรายงานน่ะค่ะ”
“แล้วเธอจำเป็นต้องมาที่ร้านฉันด้วยเหรอยะ”
“เอ่อ.....คือว่าฟ้าเป็นคนเสนอเองล่ะครับ ว่าให้มาหาข้อมูลที่ร้านพี่ซูซี่เพราะฟ้าทำงานที่ร้านนี้ ขอร้องล่ะครับพี่ซูซี่ ให้เพื่อนของฟ้าหาข้อมูลเถอะนะครับ”
ซูซี่นิ่งเงียบ ราวกับกำลังคิดอะไรซักอย่าง ก่อนจะถอนใจออกมาเบาๆ
“ก็ได้ๆ เห็นแก่ฟ้านะเนี่ย แล้วอย่าให้เพื่อนของฟ้าไปรบกวนการทำงานล่ะ”
“ขอบคุณครับพี่ซูซี่”
“ขอบคุณค่ะ เจ้”
เมื่อได้รับอนุญาตแล้วฟ้าพาแพรมานั่งที่มุมร้าน ที่ไม่มีคนพลุกพล่านเพื่อให้แพรทำงานได้สะดวก
“ขอบคุณนะค่ะ คุณฟ้า”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แล้วผมขอเตือนไว้ก่อนว่าในเมื่อคุณแพรตัดสินใจเข้ามาที่นี่แล้ว คุณแพรต้องรับให้ได้กับภาพที่คุณแพรเห็น ถึงแม้คุณแพรจะรู้สึกรังเกียจก็ตาม”
ทั้งสองคนสบตากันนิ่ง แต่ไม่นานฟ้าก็เป็นฝ่ายที่ผละออกไปเสียก่อนเมื่อนึกได้ว่าตนต้องทำงานมัวเสียเวลาอยู่ไม่ได้
++++++++++++++++++
วันนี้บรรยากาศที่ร้านก็คึกคักเหมือนเคย แขกทั้งเก่าและใหม่เข้ามาไม่ขาด เด็กทุกคนล้วนเอาใจแขกด้วยกันทั้งนั้น ฟ้าก็เช่นเดียวกัน รอยยิ้มที่เสแสร้ง การเอาอกเอาใจเป็นบทบาทสำคัญที่ต้องทำ
ร่างบางพยายามยิ้มแย้มและคล้อยตามแขกทุกเรื่อง ถ้าแขกหัวเราะเค้าก็จะหัวเราะ ถ้าแขกต้องการเหล้าเค้าก็จะชงเหล้า ทุกอย่างที่เค้าทำนั้นก็เพื่อเงิน และระหว่างที่เค้ากำลังฟังเรื่องที่แขกเล่าอยู่นั้นใบหน้าเรียวก็หันไปมองแพร
เธอกำลังมองมาที่เค้า......................
ทำไมล่ะ...........ทั้งๆที่มีคนมากมายอยู่ในนี้..........ทำไมเธอต้องมองมาที่เค้า
“ฟ้า.....ฟ้า.......ฟังเฮียอยู่รึเปล่า”
“อ่ะ....ครับๆๆ เมื่อกี้เฮียว่าอะไรนะครับ
“ไม่ได้ฟังเฮียเลยหรอเมื่อกี้น่ะ”
ใบหน้าของแขกแสดงอาการไม่พอใจ จนทำให้ฟ้าพลอยนึกโทษตัวเองที่ไปสนใจในเรื่องไม่เป็นเรื่อง ทั้งๆที่ตอนนี้หน้าที่สำคัญคือ การที่ต้องเอาใจแขกและทำให้พอใจ
“ฟ้า......ขอโทษครับเฮีย ยกโทษให้ฟ้าด้วยนะ”
ดวงตากลมโตส่งสายตาอ้อนๆ พร้อมกับน้ำเสียงสำนึกผิด ซึ่งทำให้แขกของฟ้ายิ้มออก แต่เป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ จนฟ้านึกหวั่นใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตน
ก่อนที่ฟ้าจะทันนึกว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตน ริมฝีปากหนาก็ประทับบนกลีบปากบางของตน ดวงตาของร่างบางเบิกโพลงอย่างตกใจก่อนที่จะค่อยๆปิดลง เมื่อนึกขึ้นได้ว่า
นี่ไม่ใช่ครั้งแรก.....................
ไม่นานทั้งสองก็ผละออกจากกัน แขกของฟ้ายิ้มอย่างพอใจและหยิบเงินในกระเป๋าสตางค์ออกมาสามพันและยื่นให้ฟ้า
“นี่......ค่าปลอบขวัญที่เฮียทำให้ฟ้าตกใจเมื่อกี้นี้นะ”
“ขอบคุณครับเฮีย”
มือเรียวยื่นไปรับเงินจากแขกของตน พร้อมกับยิ้มให้อย่างยั่วยวน
เวลาล่วงเลยจนถึงตีสาม แขกทุกคนทยอยกลับกันด้วยสีหน้าผิดหวังเพราะวันนี้ทางร้านไม่อนุญาตให้พา “เด็ก” ไปข้างนอก ร่างบางเดินกลับเข้ามาในร้านหลังจากส่งแขกเสร็จ
สายตาเหลือบไปมองหญิงสาวที่นั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะเดิม ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหา
“ได้เวลากลับบ้านแล้วครับคุณแพร”
“...................................”
ไร้คำตอบจากหญิงสาว เธอยังคงนั่งนิ่งเหมือนเคย ฟ้าก้มหน้ามองหน้าของแพรชัดๆ ถึงได้รู้ว่าเธอนั่งเหม่ออยู่ นิ้วเรียวยาวจิ้มไปที่หน้าผากของเธอและดันไปข้างหลังช้าๆ
“อ่ะ......ว้าย!”
เสียงอุทานอย่างตกใจหลุดออกมาจากริมฝีปากบาง พร้อมกับมือบางคว้าแขนของฟ้า
“ฮึๆ...อ่ะ........ขอโทษนะครับคุณแพร ผมเห็นคุณนั่งเหม่ออยู่เลยอยากแกล้ง”
ร่างบางพยายามกลั้นหัวเราะ หลังจากเห็นสีหน้าเคืองๆของแพร
แต่ก็อดทนไว้ไม่ไหวยืนหัวเราะอยู่อย่างนั้นโดยไม่เกรงใจหญิงสาวที่ตัวเองเพิ่งแกล้งไป
“คุณฟ้าค่ะ.........คุณฟ้าไม่รังเกียจหรือค่ะ”
เสียงหัวเราะหยุดลง ฟ้ามองแพรด้วยสายตาคำถามและดูเหมือนเธอจะเข้าใจในสายตานั้นจึงพูดต่อพร้อมกับปล่อยมือจากแขนของฟ้า
“ที่คุณจูบกับแขกน่ะค่ะ”
ดวงหน้าเรียวหันไปอีกทางด้วยสีหน้าครุ่นคิด และถอนใจออกมาเบาๆ
“คุณแพรรังเกียจผมหรือครับ”
“อะไรนะค่ะ.....”
ฟ้าหันมามองหน้าแพรด้วยสายตาเย็นชา ดวงตากลมสบตาหญิงสาวนิ่งก่อนจะถามอีกครั้ง
“ผมถามว่าคุณแพรรังเกียจผมหรือครับ”
“ปะ......เปล่า......เปล่าค่ะ........”
“คุณโกหกไม่เก่งเลยนะครับคุณแพร”
แพรก้มหน้านิ่งหลังจากฟังคำของร่างบาง ถ้าเธอรู้ว่าคำถามของเธอจะทำให้คนตรงหน้าโกรธ เธอไม่พูดซะดีกว่า
“อ่ะ......ฟ้าจ๊ะ...อยู่นี่เองพี่ตามหาตั้งนานแน่ะ”
“มีอะไรหรือครับพี่ซูซี่”
“คือว่า....พี่จะปิดร้านสองอาทิตย์น่ะจ๊ะ”
บรรยากาศกดดันดูจะลดลงหลังจากซูซี่พูดจบ ร่างบางมองซูซี่ด้วยสีหน้าแปลกใจ
“ทำไมล่ะครับ”
กะเทยถึกบิดไปบิดมาด้วยความอาย ก่อนจะพูดออกมาเบาๆและรีบวิ่งไป
“พี่จะไปฉลองวันปีใหม่กับแฟนที่ต่างประเทศน่ะ”
ฟ้าพยักหน้าอย่างเข้าใจและเดินเข้าไปหลังร้านเพื่อจะเปลี่ยนเสื้อผ้า ปล่อยให้หญิงสาวยืนอยู่ตามลำพัง
+++++++++++++++++++
“เป็นไงยัยแพร สนุกไหม”
วาถามขณะกำลังขับรถไปส่งแพรที่บ้านแต่หญิงสาวก็ส่งความเงียบให้แทนคำตอบ
“อะไรวะ........ถามก็ไม่ตอบ.....ใช่ซิพี่มันไม่เคยสำคัญ”
“คุณฟ้าค่ะ......คำถามที่แพรถามคุณตอนอยู่ในร้าน แพรขอโทษนะค่ะ”
เมื่อเห็นว่าคนที่ตัวเองคุยด้วยนิ่งเงียบ แพรจึงพูดต่อ
“จริงอย่างที่คุณฟ้าว่า มันไม่น่าสนุกซักนิด”
รถสีดำจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ ซึ่งเป็นบ้านของแพร แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวยังไม่มีทีท่าจะลงจากรถ
“แพรบอกตามตรงเลยนะค่ะว่าแพรไม่ได้รังเกียจคุณฟ้า.....แต่แพรรังเกียจแขกของคุณฟ้ามากกว่าที่ทำกับคุณฟ้าอย่างนั้นทั้งๆที่คุณฟ้าไม่เต็มใจซักนิด”
มือบางเปิดประตูรถและลงไป สายตาหันไปมองเบาะของคู่สนทนาหวังเพียงว่าเค้าจะหันมาคุยบ้าง แต่เมื่อไร้เสียงใดๆเธอจึงตัดสินใจที่จะเดินเข้าบ้านไป
“ขอบคุณแล้วก็ขอโทษด้วยนะครับคุณแพร”
แพรยิ้มอย่างยินดีเมื่อฟ้าหันมาคุยกับตน รอยยิ้มประดับบนใบหน้าของร่างบาง เธอรู้สึกโล่งใจมากที่ฟ้ายอมคุยด้วยอีกครั้ง
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เราสามคนไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกันนะค่ะคุณฟ้า”
ประตูรถปิดลงพร้อมๆกับร่างของหญิงสาวที่วิ่งเข้าบ้านไป
“ใครไปตกลงกับมันวะว่าจะไป.........ฟ้าจะไปไหม”
“ไปสิพี่วา......ฟ้าว่าน่าสนุกดีออก”
ฟ้าพูดด้วยสีหน้ามีความสุข เป็นผู้หญิงคนแรกที่รู้อาชีพของเค้าแล้วไม่รังเกียจกลับไปรังเกียจแขกของเค้าซะอีก ช่างเป็นผู้หญิงที่แปลกจริงๆ บางทีการที่รู้จักเธออาจเป็นเรื่องที่ดีก็ได้
+++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น