คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อดีตที่แสนเจ็บปวด
ระหว่างทางทั้งสองไม่ได้พูดคุยหรือเอ่ยอะไรออกมา ต่างคนก็ต่างจมอยู่กับความคิดของตนเอง มีเพียงเสียงจากวิทยุเท่านั้นที่ยังคงส่งเสียงทำลายความเงียบ มือหนาละจากพวงมาลัยเอื้อมไปปิดวิทยุ
“นั่งเงียบมาตลอดเลยนะฟ้า”
เสียงพูดคุยออกแนวถาม ทำให้ใบหน้าเรียวหันไปมอง
“ทุกทีเห็นพูดมากจะตาย”
“ฮะๆ ตลกแล้วพี่วา ใครจะพูดได้ตลอดเวลามันต้องไม่มีเรื่องที่จะให้พูดมั่งแหละ”
“งั้นวันนี้พี่จะพูดมากแทนแล้วกัน”
“เอาสิ พี่วา เปลี่ยนๆกันมั่งก็ดี”
“ความจริงฟ้าเลิกงานนี้ตั้งแต่วันนี้ก็ได้นะ แล้วมาทำงานกับพี่แทน พี่สัญญานะว่าพี่จะให้เงินเดือนสูงๆหรือว่าเท่าไหร่ก็ได้ตามแต่ฟ้าจะต้องการ”
ฟ้ามองหน้าวาแบบคาดไม่ถึง คาดไม่ถึงว่า วาจะทำถึงขนาดนี้
“รบกวนพี่วาเปล่าๆน่ะ อีกอย่างฟ้าไม่อยากโดนว่าด้วยว่าเป็นเด็กเส้น คนในร้านพี่วาจะทำยังไงถ้าเค้ารู้ว่าฟ้าได้เงินเดือนสูงมากกว่าคนอื่นๆทั้งๆที่เพิ่งเข้ามาทำงาน และฟ้าไม่อยากเป็นภาระให้พี่วามากกว่านี้แล้วด้วย”
“สำหรับฟ้าพี่ไม่เคยคิดว่าเป็นภาระเลยนะ ฟ้าเป็นน้องของพี่ พี่ไม่อยากให้น้องของพี่เจ็บปวดอีกแล้ว”
สายตาบ่งบอกถึงความห่วงใยส่งตรงมาถึงฟ้า ทำไมฟ้าจะไม่รู้ว่าวารักเค้ามากแค่ไหน แต่ถึงวาจะรักมากแค่ไหนแต่ฟ้าก็ไม่ใช่น้องแท้ๆ วันนี้วาอาจจะรับภาระของเค้าไหวแต่ในอนาคตล่ะเมื่อวาคิดได้ว่าฟ้าไม่ใช่น้องชายแท้ๆ เมื่อถึงเวลานั้นเค้าก็เป็นภาระและตัวถ่วงวาเสียเปล่าๆ
“ขอบคุณนะครับพี่วา ฟ้าดีใจที่พี่วาเป็นห่วงฟ้าแต่ฟ้าอยากให้พี่วากลับไปคิดดูให้ดีๆก่อนว่าพี่วาแน่ใจแล้วหรอที่จะทำอย่างนี้”
ฟ้าเบือนหน้าหนีสายตาของวา เพื่อที่จะไม่ใจอ่อนให้กับสายตาขอร้องนั้น
“พี่ไม่อยากเสียใครไปอีกนะฟ้า แค่ตอนที่พี่เสียพี่ชายของพี่ไปตอนนั้นพี่ก็แทบอยากตายตามไปด้วย ฟ้าจำไม่ได้หรอ”
“ทำไมฟ้าจะจำไม่ได้ล่ะพี่วา”
เปลือกตาบางค่อยๆหลับลง เหตุการณ์ในอดีตได้ย้อนกลับมาอีกครั้ง
++++++++++++++++++
“พี่วา”
“อ้าว!ฟ้า วันนี้มาเร็วจัง ทุกทีตั้ง 4 ทุ่มกว่าจะมา”
“อยากมาเล่นเกมกับพี่พิอ่ะ เลยมาเร็ว เห็นพี่พิบอกว่าเพิ่งซื้อเกมใหม่มา”
“หรอ พี่พิไม่เห็นบอกพี่เลย งั้นพี่ไปเล่นด้วยดิ”
“อ้าว! ก็ไปดิ พี่วาจะมาขอฟ้าทำไมล่ะ ฮ่าๆๆ”
ฟ้าวิ่งขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว โดยมีวาตามไปติดๆ
“ฟ้ารอพี่ด้วยดิ”
“ขายาวก็วิ่งขึ้นมาเร็วสิ เดี๋ยวฟ้าก็เล่นกับพี่พิสองคนซะเลย”
คนตัวเล็กหันไปยิ้มให้กับชายหนุ่ม ดูยังไงๆก็เป็นรอยยิ้มที่เยาะเย้ยกันชัดๆ
“ดูถูกพี่เกินไปแล้วฟ้า”
ในที่สุดอีกคนก็เกิดแรงฮึดสู้วิ่งขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้คนตัวเล็กรั้งท้ายอยู่ข้างหลัง สองมือจับลูกบิดและเปิดประตูอย่างแรง
“พี่พิขอวาเล่......น............”
เสียงทั้งหมดจุกอยู่ที่ลำคอ ปลายเท้าสัมผัสได้กับของเหลวอุ่น พื้นห้องประดับไปด้วยสีแดง
“พี่วาไม่รอฟ้ามั่งเล........ย อ่ะ.......เกิด.......อะไร.....ขึ้น”
มือหนาสองมือรั้งร่างบางมากอดไว้แนบอก
“อย่ามองฟ้า อย่ามอง”
“พะ......พี่วา.......พี่พิ........พี่พิ.......เรียกรถพยาบาลเร็วพี่วา.........เรียกสิ”
ฟ้าดิ้นขลุกขลักๆอยู่ในอ้อมกอดของวาและเริ่มร้องไห้
“เรียกสิ ฮือๆ พี่วา...........เรียกรถพยาบาลเร็ว ฮือๆๆ”
“ไม่ทันแล้วฟ้า.........ไม่ทันแล้ว......พี่พิ.........ตายแล้ว”
“พี่วาใจร้าย........พี่......ฮือ........พี่พิยัง.........ไม่ตาย.....เรียกรถพยาบาล....สิ”
วากอดฟ้าแน่นด้วยน้ำตานองหน้า พี่ชายคนเดียวได้จากเค้าไปแล้ว จากไปโดยไม่ร่ำลาสักคำ
++++++++++++++++++
ความคิดเห็น