Black Life

ลำดับตอนที่ #2 : เจ็บปวด

เช้าวันใหม่เริ่มขึ้น  คงเป็นเช้าที่มีอีกหลายๆคนตื่นขึ้นไปทำงานแต่มันไม่ใช่สำหรับฟ้า    นี่ไม่ใช่เวลาทำงานแต่นี่เป็นเวลาพักผ่อน พักผ่อนจากที่เมื่อคืนต้องทำงานตรากตรำอย่างหนัก

“แม่.........ปิดม่านให้ฟ้าที”

เสียงพึมพำออกมาจากริมฝีปากบาง  ก่อนที่เปลือกตาจะปรือขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อน

“ลืมไปได้ไงนะ...........แม่จะมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน”

สองมือยันตัวเองขึ้นจากโซฟา   ลุกไปปิดผ้าม่าน   ฟ้ายืนนิ่งเนิ่นนาน ก่อนที่หยดน้ำใสๆจะหยดลงกระทบพื้น

“พ่อ........แม่...........ฟ้า......ฟ้า........อยากเจอ.......อยากเจอพ่อกับแม่”

ร่างบางทรุดลงกับพื้น  ฝ่ามือปิดปาก กลั้นเสียงสะอื้น   น้ำตาไหลรินเปรอะเปื้อน  ความอ่อนล้าเข้ามาเกาะกุมจิตใจทุกขณะ   อยากให้ชีวิตแบบนี้จบลงเสียที  จบลงก่อนที่ความอดทนทั้งหมดจะสิ้นสุดลง

เสียงเข็มนาฬิกาส่งเสียงดังพร้อมกับเสียงเต้นของหัวใจของใครบางคนในห้องที่เงียบเหงา    เสียงหัวใจที่เต้นอย่างสม่ำเสมอและสงบ  อย่างน้อยก็ยังพอรู้ว่าร่างสงบนิ่งที่พื้นนั้นยังมีชีวิตอยู่ ถึงแม้จะไม่ไหวติงก็ตาม

“ก๊อกๆๆ”

เสียงเคาะประตูดังขึ้นหน้าห้องและเปิดออกมา  ร่างของชายสูงโปร่งเดินเข้ามาโดยยังไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง

“อยู่ตรงนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกฟ้า”

มือใหญ่ลูบผมของฟ้าอย่างแผ่วเบา   สายตาที่ทอดมองนั้นสื่อได้อย่างชัดเจนว่าเป็นห่วงคนตรงหน้าแค่ไหน

“..........................................”

“ถ้าอยากนอนก็ไปนอนที่เตียงสิ  ที่พื้นนี่มันเย็นนะ”

ฟ้าหันมามองคนตรงหน้าอย่างช้าๆ  ก่อนจะขยับริมฝีปากพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ฟ้า.......ฟ้า....เหนื่อยแล้วพี่.........ไม่อยากทำหรือคิดอะไรอีกแล้ว”

สองมือของชายร่างสูงจับแขนของฟ้าแน่นพร้อมๆกับพยุงตัวของฟ้าขึ้นมาจากพื้น

“ไปนอนซะก่อนเถอะฟ้า............ตื่นขึ้นมาแล้วค่อยคิดอะไรอีกที”

ฟ้าทำตัวอย่างว่าง่าย  เมื่อถึงเตียงนอนก็ล้มตัวลงนอนอย่างช้าๆ   ก่อนที่เปลือกตาทั้งสองข้างจะค่อยๆปิดลง

“พักผ่อนซะ   อย่าฝืนร่างกายไปกว่านี้เลยฟ้า.............”

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่สามารถล่วงรู้ได้....................

ถึงแม้ในห้องจะมีนาฬิกาบอกเวลามากมายขนาดไหนก็ไม่มีใครสนใจ....................

คนหนึ่งในห้องยังคงหลับอยู่ที่เตียงด้วยสีหน้าอ่อนล้า.........

อีกคนหนึ่งยังคงเฝ้ามองอยู่ข้างกายไม่ห่างราวกับว่าคนตรงหน้าจะมลายหายไป..................

  เวลาเอ๋ย.......ถ้าเจ้าสามารถย้อนกลับไปได้  จงย้อนกลับไปเสียเถอะ ย้อนกลับในช่วงเวลาที่คนตรงหน้าไม่มีความเจ็บปวดใดๆมากล้ำกลาย.....................

“ตื่นแล้วหรอฟ้า.........”

เสียงทักจากชายร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าลืมตาขึ้นมา

“พี่วา............”

“อืม.....พี่เอง......เป็นไงบ้าง    ดีขึ้นไหม”

“พี่วา......ฟ้าไม่ไหวแล้ว..........ทุกครั้งเวลาออกไปทำงาน........หัวใจเหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ...........ความรู้สึกขยะแขยงตัวเองมันถาโถมเข้ามา...........รังเกียจตัวเองที่เป็นแบบนี้...........เจ็บปวดใจ.......เจ็บปวดขนาดที่ว่า....ต่อให้พี่เอามีดมากรีดหรือแล่เนื้อฟ้าออกเป็นชิ้นๆ........ร่างกายของฟ้าก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดเพราะหัวใจของฟ้ามันเจ็บยิ่งกว่า”

หยาดน้ำตาไหลรินเปรอะเปื้อนหน้าสวยอีกครั้ง     ความรู้สึกทั้งหมดพรั้งพรูออกมาจากริมฝีปากสวยได้รูป  ออกมาจากจิตใจ   จิตใจที่ไม่มีความอดทนเท่ากับร่างกาย

“หลายครั้งหลายหน..........ที่มีคนมองฟ้าด้วยสายตารังเกียจเมื่อรู้ว่าฟ้าทำอาชีพอะไร...........หลายครั้งหลายหนที่ฟ้าคิดว่าความเป็นคนของฟ้ามันอยู่ที่ตรงไหน.............และหลายครั้งหลายหน.......ที่ฟ้าต้องการย้อนเวลากลับคืน”

ชายร่างสูงที่ฟ้าเรียกว่าพี่วานั้นมองร่างตรงหน้าด้วยสีหน้าเจ็บปวด    เรื่องนี้ไม่ได้ผิดที่ฟ้าตั้งแต่ต้น   ฟ้าไม่ได้ผิดที่มาทำอาชีพนี้   แต่ผิดที่สังคม  สังคมปัจจุบันที่ทุกวันเริ่มแต่มีสิ่งโสมมและผันเปลี่ยนไปตามความต้องการของคน  คนที่มีแต่ตัณหาและราคะ   ต้องการสนองความอยากของตนเองโดยไม่คิดว่า ความอยากของตนเองนั้นต้องมาทำให้คนดีๆเจ็บปวด

“ไม่เป็นไรนะฟ้า............คนอื่นจะมองยังไงก็ช่างเค้า.......แต่ยังไงพี่ก็มองฟ้าเป็นคนดีและลูกที่กตัญญูต่อพ่อแม่  พี่ว่ามีลูกน้อยคนนักที่จะกตัญญูต่อพ่อแม่ได้เท่าฟ้า......อย่าคิดมากเลยฟ้า”

“พี่วา........”

ฟ้าโถมกอดวาแน่น   พี่ชายเพียงคนเดียวของเค้า   เข้าใจเค้าเสมอ 

มือใหญ่ของวาลูบผมฟ้าอย่างแผ่วเบา   ถึงฟ้าจะไม่ใช่น้องชายแท้ๆแต่เค้าก็รักเหมือนว่าฟ้าเป็นน้องชายที่คลานตามกันมา และฟ้าก็ยังเป็นคนสำคัญที่พี่ชายของเค้าฝากให้ดูแล

“จำไว้นะฟ้า.........เวลาเมื่อผ่านไปแล้วไม่สามารถย้อนคืนมาได้........ถึงแม้เราจะเจ็บปวดเพียงไหนก็ตาม......แต่ว่าเราสามารถกำหนดปัจจุบันได้......เราสามารถเลือกได้ว่าเราจะทำอย่างไรต่อไป”

เสียงทุ้มเอ่ยอย่างห่วงใย     อยากให้ร่างตรงหน้าเลิกอาชีพนี้เสียที   เลิกก่อนที่มันจะสายเกินไป

“ขอบคุณนะครับพี่วา.......ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง.........มีพี่คนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจฟ้า”

“พี่อยากให้ฟ้าเปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม”

ดวงตากลมโตมองหน้าร่างสูงเป็นเชิงถาม   เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาวาไม่เคยขออะไรจากเค้าเลย  

“เลิกอาชีพนี้เถอะฟ้า..........พี่ขอแค่นี้เท่านั้น”

สองมือของฟ้าละออกจากวา  มองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ไม่สามารถคาดเดาได้  

“พี่ไม่อยากให้ฟ้าเป็นแบบพี่ชายของพี่ไม่อยากให้เหตุการณ์ซ้ำรอยเดิมอีก เลิกซะเถอะฟ้า  ถือว่าทำเพื่อพี่เถอะนะ”

“ขอโทษนะพี่วา......ขอเวลาฟ้าอีกซักพักได้ไหม.........ขอฟ้าเก็บตังค์ได้มากกว่านี้ก่อน”

วามองหน้าฟ้านิ่ง    ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ  รู้อยู่ว่าฟ้าเป็นคนหัวแข็งแค่ไหน

“ก็ได้ฟ้า  แต่  ระหว่างนี้พี่จะไปรับ-ส่งฟ้าทุกวัน  เข้าใจนะ”

ฟ้าพยักหน้าเบาๆ  รู้อยู่ว่าข้อนี้ยังไงๆก็คงขัดใจวาไม่ได้  ก็ดีเหมือนกันอย่างน้อยก็ไม่ต้องอยู่คนเดียวและเหงา

“พี่วา ฟ้าต้องไปทำงานแล้วล่ะ.......ใกล้เวลาที่ร้านจะเปิดแล้ว”

“ไปอาบน้ำสิ  เราจะได้ไปกัน”

++++++++++++++++++