สิ่งที่เทอไม่เข้าใจ........จนวันสุดท้าย

เนื้อเรื่อง

ชั้นมีแฟน  ชั้นรักแฟนนะแต่บางครั้งเค้าก้อน่ารำคาน พูดเรื่องซ้ำๆ  ทำอะไรซ้ำๆซึ่งมันทำให้ชั้นเบื่อ

"รันนี่ แต่งงานกับนัตนะ"

นี่ไง มาอีกแล้ว  พูดอย่างนี้มา 7 วันแล้ว

"นัต เราบอกแล้วไงว่าเลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว ไม่เข้าใจหรือไง"

"แต่......"

"นัต  เราว่าเราพูดกันจบไปแล้วนะ  เข้าใจไหมว่ารันนี่ยังไม่อยากแต่ง"

"แต่เราคบกันมา 8 ปีแล้วนะ น่าจะแต่งได้แล้ว รันนี่ทำไมถึงยังไม่อยากแต่งล่ะ"

ไม่ใช่ชั้นไม่อยากแต่งหรอกนะ เพียงแต่ชั้นมาคิดๆดูแล้วชั้นยังอยากอยุแบบนี้ไม่ก่อน

ยังอยากอยุอย่างสบายๆไปก่อน  แต่งงานมันยังไม่เป็นคำที่อยุในหัวของชั้นเลยซักนิด

"ก้อ.....เรายังไม่อยากแต่งนี่นา   ตอนนี้พวกเราก้อเปนแฟนกัน ยังมีความสุขไม่ใช่หรอ ยังไม่ต้องแต่งก้อได้"

"แต่ว่า...รันนี่"

"นัตถ้านัตยังพูดเรื่องนี้อีก   เราเลิกกัน"

ชั้นพูดพร้อมกับมองหน้าเค้า  ชั้นไม่คิดจะเลิกจริงๆหรอกพูดขู่ไปเท่านั้นแหละ เพราะชั้นรู้ไงว่ายังไง

เค้าก้อไม้กล้าหรอก   นี่แหละความเห็นแก่ตัวของชั้น

"นัต...ขอโทษ"

"อืม......เราจะไปกินข้าวที่ไหนดีล่ะ รันนี่หิวข้าวแล้ว"

ชั้นเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อที่บรรยากาศจะดีขึ้นกว่านี้  เฮ้อ  สงสารเค้าจังตอนนี้เค้าทำหน้าแบบผิดหวังสุดๆอยุ

คนที่ชั้นจะแต่งงานด้วยก้อมีเค้าคนเดียวนี่แหละ  แต่ขอเวลาหน่อย ยังไม่ใช่ตอนนี้

"ไปกินพิซซ่ากันไหมล่ะ"

"ก้อได้ไปกันเถอะ"

เรา 2 คนลุกขึ้นจากเก้าอี้และชั้นเดินไปคล้องแขนนัต ซึ่งมันทำให้เค้ายิ้มขึ้นมาได้อีกครั้งหนึ่ง  ชั้นมักจะ

ดีใจอะไรง่ายๆ  นัตเค้ายิ้มน่ารักจริงๆนะ  รอยยิ้มของเค้ามันทำให้ชั้นมีความสุข   นี่ชั้นไม่ได้บ้าไปใช่ไหม

ตอนนี้ชั้นกำลังดีใจที่เค้ายิ้มอีกครั้งหนึ่ง

"รันนี่....."

"อาอายหยอยัต" (อารัยหรอนัต)

นัตเรียกชั้นขณะที่กำลังกินพิซซ่าอยุ  แล้วพิซซ่าก้ออยุเต็มปากของชั้น  ตาบ้าเอ้ย  มาเรียกอารัยตอนนี้นะ

"ถ้า.......นัตไม่อยุ  รันนี่จะ.."

"เพี้ยะ..."

ชั้นเรามือ 2ข้างตบหน้าเค้า(ชั้นโหดร้ายไปไหม)    ชั้นรุในความหมายที่เค้าพูด

และพยายามกลืนพิซซ่าลงคออย่างยากลำบากก่อนจะพูดออกมา

"พูดอะไรน่ะนัต  เราบอกแล้วไงว่าอย่าพูดอย่างนี้  นัตยังต้องอยุกับเรานานๆรุไหม

แต่ที่เรายังไม่แต่งงานตอนนี้ไม่ได้หมายความว่า

เราไม่รักนัตนะ  จำเอาไว้นะผู้ชายที่เราจะแต่งงานด้วยมีแค่นัตเท่านั้นแหละ"

ชั้นพูดและกินพิซซ่าต่ออีกครั้งหนึ่ง ส่วนตาบ้าอึ้งๆและยิ้มออกมา

"นัตจะรอรันนี่นะ  ไม่ว่านานแค่ไหนก้อจะรอ"  

ชั้นเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่ได้มาเจอคนอย่างเค้า  โชคดีจริงๆ

วันศุกร์ที่ 15  กรกฎาคม  วันเกิดของนัต

อ่า....วันนี้ชั้นจะตกลงแต่งงานกับนัตล่ะ  อิอิ อยากรุล่ะสิว่าทำไมชั้นถึงตอบตกลงทั้งๆที่ตอนแรก

ชั้นปฏิเสธหัวชนฝา ก้อนะ  ชั้นอยากให้ของขวัญวันเกิดเค้า และสิ่งที่เค้าอยากได้มากที่สุดคือการที่ได้แต่งงานกับชั้น

งั้นชั้นก้อจะตกลงแต่งงานกับเค้าเพื่อเป็นของขวัญที่ดีที่สุดและน่าจดจำที่สุด และชั้นก้อพร้อมแล้วที่จะ

ใช้ชีวิตร่วมกับเค้าตลอดชีวิต   อ่า.....ทำไมนัตมาช้าจัง 

"รันนี่"

ชั้นได้ยินเสียงคนเรียกชื่อชั้นจากอีกฟากถนน  ชั้นหันกลับไปตามเสียงเรียกและเห็นว่านัตยืนอยู่

"ทำอะไรอยุน่ะตาบ้า รีบๆมาสิ"

"จ้าๆๆ"

นัตมองซ้าย  มองขวาก่อนจะข้าม  อ่า......ตื่นเต้นจังเลย นัตจะทำหน้ายังไงนะถ้าชั้นบอกว่าตกลงแต่งงานกับเค้า

หึๆ ตาบ้าต้องดีใจมากแน่ๆเลย

"ปื้น!!!!โครม"

ร่างๆหนึ่งค่อยๆทรุดลงกับพื้น  เลือดค่อยๆไหลเปรอะเปื้อน ชั้นตะโกนสุดเสียงและวิ่งไปหานัต

"นัตตตตตตตตตตต!!!!!!!"

นัตเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดแต่ยังคงหายใจอยู่  ไม่นะ  ใครก้อได้ช่วยที

"ใครก้อได้เรียกรถพยาบาลทีค่ะ"

คนแถวนั้นรีบกอโทรศัพท์  บางคนก้อช่วยจับคนขับรถเอาไว้

"ระ....รันนี่"

"ไม่ต้องพูดอะไรนะนัตไว้เด๋วทำแผลก่อน แล้วค่อยมาพูดกัน"

"มะ....ไม่ นัตต้องพูดเด๋วนี้"

"อ่ะ....นัตเลือดไหลใหญ่เลย เด๋วเราห้ามเลือดก่อนนะ"

ชั้นพยายามเปลี่ยนเรื่องพูด  เพราะชั้นรู้ว่านัตจะพูดอะไร  ได้โปรดเถอะพระเจ้า ตลอดชีวิตชั้นไม่เคยขออะไรเลย

แต่ครั้งนี้ชั้นขอ ได้โปรดอย่าพรากผู้ชายคนนี้ไปจากชั้น อย่าพรากผู้ชายที่ชั้นรักที่สุดไปเลย

"ฟัง...นัต..สิ รันนี่"

"อ่ะ......นัต...ขอโทษนะเราทำน้ำตาเปรอะหน้านัตล่ะ  เด๋วเราเช็ดให้นะ"

ชั้นเอามือปาดน้ำตาออกจากหน้านัตแต่ยิ่งเช็ดน้ำตาก้อหยดลงไปมากขึ้น   หน้านัตเริ่มพร่าเลือน   มือของนัตเลื่อนมาจับมือของชั้น

"รันนี่.....นัตขอโทษนะที่มาช้า    เป็นเพราะนัตมัวแต่ไปซื้อของสำคัญอยู่"

"ไม่เป็นไร...หรอกนัต  เราไม่โกดหรอก"

นัตล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อและหยิบบางสิ่งออกมา

"รันนี่.......จำได้ไหมรันนี่เคยบอกว่าอยากได้แหวนวงนี้ในวันแต่งงาน.............นัตเข้าใจนะว่ารันนี่ยังไม่อยากแต่งตอนนี้........แต่นัต

ก้อแค่หวังว่า............ถ้านัตขอรันนี่แต่งงานในวันเกิดนัต.........รันนี่น่าจะยอม............ไม่โกดนัตใช่ไหม..........นัตไปซื้อแหวนวงนี้มาเลยช้า

ขอโทดนะ................."

แหวน.......วงนี้ชั้นเคยบอกเมื่อ 3 ปีที่แล้ว  เค้ายังจำมันได้     ชั้นส่ายหัวหนักๆก่อนที่จะพูดกับเค้า

"เราไม่โกดนัตหรอก...........เราจะแต่งงานกับนัตนะ.......เด๋วพอทำแผลเส็ด  นัตหาย   เราจะแต่งงานทันทีเลยนะ"

นัตยิ้มก่อนจะพูดเบาๆ

"รันนี่......บอกสุข...สันต์วันเกิดนัตทีสิ"

"สุข.....สันต์วันเกิดนะนัต    ของขวัญของเราคือตกลงแต่งงานกับนัตนะ"

นัตจับมือชั้นขึ้นมาและสวมแหวนลงนิ้วนางข้างซ้ายของชั้น และเขาก้อค่อยๆบรรจงจูบที่มือของชั้น

"รันนี่....เป็นของนัตแล้วนะ........นัตรักรันนี่นะ......รักที่สุด............................"

"อืม....เราก้อรักนัตนะ.......รักมากที่สุดเหมือนกัน"

นัตยิ้ม.......แต่ครั้งนี้ชั้นไม่ดีใจเพราะรอยยิ้มของนัตดูเศร้าๆ

"รันนี่........บอกรักนัตอีกครั้งได้ไหม...."

"ได้สิ.......เรารักนัตๆๆๆๆๆๆ..........ได้ยินไหม"

"อืม..............................นัตจะรอรันนี่เสมอไม่ว่านานแค่ไหน........ก้อตาม..................."

ตาของนัตค่อยๆปิดลง......มือของนัตที่จับมือชั้นค่อยๆคลายออกและตกลงข้างตัว

"นัต..........นัต........นัตพูดกับเราสินัต.........ไม่นะ...นัตอย่าทิ้งเราไปอย่างนี้สิ........ไม่นะนัต......ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย"

ชั้นเหมือนคนบ้าที่ร้องไห้ฟูมฟายและเขย่าร่างของนัต    รถพยาบาลมาพอดีทุกคนมองดูชั้นและส่ายหน้าช้าๆ

ทุกอย่างพร่าเลือนเพราะน้ำตาของชั้น........ในชีวิต..........ครั้งนี้เป็นครั้งที่ชั้นเสียน้ำตามากที่สุด

เป็นความผิดของชั้น........................ที่ไม่ตอบตกลงกับเค้าตอนที่เค้าขอแต่งงานครั้งแรก

เป็นความผิดของชั้น........................ที่ไม่ข้ามถนนไปหาเค้าเอง

เป็นความผิดของชั้น........................ที่ดูแลเค้าไม่ดี

ชั้นยอม........ยอมที่จะตายแทนเค้า...ถ้าหากว่าความตายของชั้นช่วยทำให้เค้ายิ้ม........มีชีวิตอยู่บนโลกนี้

ตอนนี้ชั้นต้องอยู่ตัวคนเดียวบนโลก............ไม่มีนัตเคียงข้าง............ไม่มีรอยยิ้มที่อบอุ่นของเค้า...............ไม่มีอีกแล้ว................

60 ปีผ่านไป

ในบ้านหลังหนึ่งซึ่งร่มรื่นด้วยหมู่ต้นไม้   ภายในบ้านมีหญิงชราอยู่เพียงคนเดียว   และดูเหมือนเทอกำลังหาอะไรซักอย่าง

จนเดินไปเปิดลิ้นชัก   มือเหี่ยวย่นค่อยๆหยิบรูปถ่ายไปเก่าๆใบหนึ่งขึ้นมา  เทอปิดลิ้นชักและยิ้มอย่างมีความสุข

ร่างของหญิงชราค่อยๆเดินไปนั่งที่เก้าอี้และเอารูปแนบอก  ที่นิ้วนางข้างซ้ายมีแหวนเก่าๆสวมอยู่แต่ก้อพอดูได้ว่า

ในอดีตแหวนวงนี้เคยเป็นแหวนที่สวยมากวงหนึ่ง

"นัต......นัต........นัตจำสัญญาที่นัตเคยพูดได้ไหม.......นัตบอกจะรอเราไม่ว่านานแค่ไหน..............อีกไม่นานนะนัต......

รออีกหน่อยนะ..............อีกแค่นิดเดียว......"

ตาของหญิงชราค่อยๆปิดลง  พร้อมๆกับรอยยิ้มที่มีความสุข.......................................ในที่สุดการรอคอยที่นานแสนนาน

ก้อได้จบลงซักที..........