สามีสรัดรัก (เปลี่ยนชื่อ)

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1

2ปีต่อมา

“หมิ๋งเต๋อข้ารับรองว่าการเดินทางไกลกับมาในครั้งนี้จะไม่ทำให้เจ้าผิดหวังอย่างแน่นอน”

“ดูเหมือนเจ้าจะชื่นชมความสามารถของคนผู้นี้มากเป็นพิเศษนะหย่งอี้” ไม่ว่าคนผู้นี้จะเก่งกาจแค่ไหนสำหรับคนที่อยู่ในวงการนี้มานานเช่นเขาที่เจรจาซื้อขายกับคนเก่งมีความสามารถมานับไม่ถ้วยแล้วไม่ว่าใครในสายตาของบุรุษผู้นี้ก็นับว่าไม่แตกต่างกันจนต้องให้ความสนใจเป็นพิเศษ

“ ฮาฮาฮา ข้ารู้นะว่าเจ้าคิดสิ่งใดอยู่เจ้าอย่าได้ดูเบาคนผู้นี้เชียวนะภายในระยะเวลาเพียงแค่สองปีจากกิจการค้าเล็กๆเพียงแค่สองอย่าง นาง สามารถสร้างกำไรได้อย่างมหาศาลจนตอนนี้การค้าในเครือสกุลอันมีทั้งสิ้นไม่ต่ำกว่าสิบกิจการแต่ระกิจการนางขยายสาขาไปได้ทั่วทั้งเมืองหลวงและหัวเมืองน้อยใหญ่แต่ที่สำคัญกว่านั้นมันอยู่ตรงที่สำหรับเจ้าแล้วนางนับได้ว่าเป็นสตรีที่มีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดา”

อู๋หย่งอี้บุตรชายตระกูลอู๋หนึ่งในตระกูลคหบดีเศรษฐีอันดับต้นของเมืองหลวงที่ตอนนี้ได้ขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูลแทนผู้เป็นบิดาที่ล่วงลับไปเมื่อสี่ปีก่อนเป็นบุคคลที่ถูกขนานนามว่าบุรุษเจ้าสำราญอันดับหนึ่งของเมืองหลวงมีความสามารถทั้งบุ๋นและบู้ชอบความรื่นเริงสำราญใจและการได้เที่ยวหอนางโรมชื่อดังเป็นที่สุดและตอนนี้สิ่งตรงหน้านี้ก็เป็นอีกหนึ่งความสำราญสำหรับเขาคือการที่กำลังจะจะได้เห็นเรื่องสนุกของสหายของตนคนนี้

“นาง ? คนผู้นี้เป็นสตรี อือนับว่าไม่ธรรมดาเป็นสตรีที่สามารถบริหารกิจการค้าและขยายอาณาเขตไปได้หลายสาขา

ทั่วเมืองหลวงยันหัวเมืองน้อยใหญ่ในแดนใต้นี้ได้นับว่าเป็นบุคคลที่น่าจับตาดูยิ่งนัก..แต่ข้าไม่เห็นว่าจะมีสิ่งใดในตัวนางที่ทำให้เจ้าคิดว่านางมีความสำคัญโดยเฉพาะกับข้าอย่างที่เจ้าว่าได้เลย”

“ หมิ๋งเต๋อเอ๋ยหมิ๋งเต๋อที่ว่าโดยเฉพาะกับเจ้านั้นก็เพราะสตรีที่เป็นหัวข้อการสนทนาของเรานั้นมีนานว่า อันเหมยฮวา”

ระหว่างที่พูดก็สังเกตปฏิกิริยาของสหายสนิทไปด้วยแม้จะเพียงแค่เล็กน้อยแต่อาการหยุดชะงักที่เกิดขึ้นเพียงเล็กน้อยนั้นก็หาได้รอดพ้นจากสายตาของอู๋หย่งอี้คนนี้ไปได้

"อันเหมยฮวา" นางไม่ใช่บุคคลธรรมสำหรับเขาจริงๆอดีตภรรยาของข้าแม้จะผ่านมาเนิ่นนานถึงสองปีแล้ว แต่เขายังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ดีวันที่เขียนหนังสือหย่าให้กับนางโดยการฉวยผลประโยชน์จากน้ำมือของมารดาทั้งที่รู้แจ้งแก่ใจดีว่าสตรีเช่นนางไม่มีทางทำร้ายใครได้แต่เขาก็ยังใช่เหตุการณ์ในครั้งนั้นมาเป็นข้ออ้างในการขอหย่าแม้จะรู้ดีว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งที่สุภาพชลไม่ควรกระทำก็ตามแต่จะให้เขาอยู่กับคนที่ไม่รักนั้นเขาเองก็ทำไม่ได้เช่นกัน แต่ก็น่าแปลกใจไม่น้อยการที่ผู้หญิงตัวคนเดียวเช่นนางใช่เวลาเพียงแค่สองปีขยายกิจการให้ใหญ่โตและมั่งคั่งได้ขนาดนี้นางทำได้อย่างไรกันทั้งที่ในความทรงจำที่รางเลือนของเขานางเป็นเพียงแค่สตรีที่อ่อนหวานนุ่มนวลออกไปทางจืดชื้นจนน่าเบื่อคนหนึ่งเท่านั้นไม่น่าที่จะมีความสามารถและเล่ห์เหลี่ยมกลโกงในการทำการค้าได้ขนาดนี้  "เหมยฮวาเจ้าเป็นสตรีที่น่าสนใจจริงๆ"

“ คุณหนูเจ้าคะวันนี้เรามีนัดเจรจาการค้ากับคุณชายตระกูลอู๋ที่หอเยื่ยนจื่อตอนยามอุ้ยเจ้าค่ะ”
เจินเจินเอ่ยเตือนคุณหนูของตนเมื่อใกล้ถึงเวลานัดหมายเจรจาการค้าครั้งสำคัญ
" อืม... หลี่ซวงเรื่องสถานที่เจ้าคุณกับแม่เล้าเซียงเรียบร้อยแล้วหรือยัง " เหมยฮวาหันไปถามสาวใช้คนสนิทอีกคนเมื่อจวินจวินเอ่ยเตือนถึงการนัดหมายในครั้งนี้
" ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะคุณหนูข้าจัดการทุกอย่างไว้พร้อมแล้วเจ้าคะ "
ณ หอเยี่ยนจื่อ หอนางโรมอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวงแหล่งรวมสาวงามโฉมสะคราญเรื่องชื่อประจำหอที่เหล่าบุรุษต่างฝันที่จะได้แนบชิดสนิทเนื้อแบบตัวต่อตัวจนทำให้หอเยี่ยนจื่อแห่งนี้ไม่เคยขาดบุรุษแม้สักวันแต่หอนางโรมแห่งนี้กับมีกฏข้อบังคับที่ทำให้เหล่าบุรุษทั้งหลายต้องกระอักเลือดเสียให้ได้คือ ห้ามใกล้ชิดเกินกว่าการร่วมนั่งดื่นฝังเพลงบรรเลงร่ายรำเป็นอันขาดยกเว้นจะเป็นที่พึงใจและสามารถให้ผลประโยชน์แก่สาวงามและหอเยี่ยนจื่อได้เท่านั้นมิฉนั้นต่อให้เป็นคุณชายรูปงามสูงศักดิ์จากวังหลวงก็อย่าหวังจะได้แตะต้องผิวกายของโฉมสะคราญได้เลย
 " นายท่านทั้งสองเชิญทางนี้เจ้าคะ " เสียงแม่เล้าเซียงเอ่ยเชิญแขกสำคัญทั้งสองขึ้นสู่ชั้นสองของหอเยี่ยนจื่อเพื่อนำไปยังห้องห้องหนึ่ง " คุณหนูอันรออยู่ข้างในเจ้าคะ "
" ขอบคุณมากแม่เล้าเซียง นี่เป็นน้ำใจเล็กน้อยจากข้าหวังว่าเจอกันคราวหน้าข้าจะมีวาสนาได้ใกล้ชิดสาวงามสักคน ฮาฮาฮา " คุณชายหนึ่งในสองยื่นเงินให้กับผู้ดูแลประจำหอด้วยท่วงท่าโปรยเสน่ห์ตามอุปนิสัยคุณชายเจ้าสำราญ
" แน่นอนเจ้าค่ะคุณชายอู๋ ข้ารับลองจะไม่ทำให้ขาประจำเช่นท่านต้องผิดหวัง " แม่เล้ายกแขนเสื้อป้องปากแล้วหัวเราะเบาๆเดินจากไป " งั้นข้าไม่ลบกวนแล้วเจ้าคะ "

 

ต้องขอโทดด้วยน่ะT^Tช่วงนี้เป็นช่วงเตรียมตัวสอบพอดีอาจช้าบ้างแต่ถ้าผ่านช่วงสอบไปแล้วแล้วจะมาลงเลี่อยนะ
แต่ตอนนี้ไม่ค่อยมีเวลาจริงจริงอย่าเพิ่งโกดกันเลยน่ะ