สามีสรัดรัก (เปลี่ยนชื่อ)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ (แก้ไข)

บทนำ

"  มีน ระวัง!! " เอี้ยดดดดด  โคร้มมม!! นั้นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนที่สติสติสัมปชัญญะสุดท้าจะหมดไปไม่รับรู้สิ่งใดอีกเลยจนกระทั้งตอนนี้

เป็นเวลากว่า3อาทิตย์แล้วหลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้นที่ทำให้ฉัน มีน สาวออฟฟิศวัย25ปีจากยุค 2014ต้องย้อนยุคย้อยวัยมาอยู่ในร่างสาวน้อยวัย15ปีในภพภูมิที่ยังไม่มีคำว่าไฟฟ้าของเมืองจีนโบรานซ้ำยังต้องมากลายเป็นหม้ายสามีหย่าทั้งที่เพิ่งจะแต่งเข้ามายังไม่ถึงครึ่งปีอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่อีก

" เฮ้ออ " เสียงถอนหายใจไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วของวันนี้ทำให้สาวใช่คนสนิดสองนางที่กลายมาเป็นครอบครัวใหม่ของเธอตอนนี้ต่างก็มีสีหน้าเจ็บปวดใจ

"คุณหนูเจ้าค่ะ" จูเจินเจินหนึ่งในสาวใช่ของอันเหมยฮวาร่างใหม่ของฉันเดินเข้ามาทรุดตัวนั่งวางมือลงบนตักฉัน "ไม่เป็นไรนะเจ้าค่ะบ่าวกับหลี่ซวงจะดูแล่คุณหนูเองเจ้าค่ะ"เจินเจินพูดให้กำลังใจฉันทั้งน้ำตา

"ใช่เจ้าค่ะมีข้าอยู่ไม่ว่าใครหน้าไหนก็อย่าหวังจะแตะต้องคุณหนูได้อีก"หลี่ซวงพูดด้วยใบหน้าหมั้นใจทั้งน้ำตาอีกคน

อันที่จริงแล้วแค่ถูกสามีหย่าฉันไม่เห็นว่ามันจะร้ายแรงตรงไหนดีซะอีกเพราะยังไงการที่อยู่ๆจะให้สาวโสดอย่างฉันลืมตาขึ้นมาก็ต้องทำหน้าที่ภรรยาให้กับใครก็ไม่รู้แบบนั้นฉันคงทำใจไม่ได้แค่เรื่องที่วิญญาณหลุดจากร่างมาอยู่อีกภพภูมหนึ่งก็น่าหนักใจพอแล้วแต่เอาเถอะยังไงก็มาอยู่จุดนี้แล้วคงทำอะไรไม่ได้นองจากต้องยอมรับชะตา

"อย่าห่วงเลยเจินเจิน หลี่ซวงข้าหาได้หนักใจเพราะเรื่องนี้ไม่"ฉันว่าพรางยิ้มสดใสให้กำลังใจสองสาวสบายใจขึ้น"ข้าเพียงแต่คิดไม่ตกเท่านั้นว่าหลังจากนี้เราจะอยู่กันยังไงเงินทองก็ไม่มี

“เรื่องนั้นไม่ต้องกังวลหรอกเจ้าค่ะคุณหนูสินเดิมทั้งหมดที่ติดตัวมาคุณชายกวนจะคืนให้ทั้งหมดพร้อมทั้งค่าเดินทางอีกห้าหมื่นตำลึงเป็นค่าชดเชยเจ้าค่ะ"

"เฮอะ เจ้าคนสกุลกวนเห็นคุณหนูของข้าเป็นอะไรใส่ร้ายกันยังไม่พอยังขับไร่ใสส่งกันอีก ห้าหมื่นตำลึงนี้คงกะจะให้เรามาเพื่อปิดปากไม่ให้ตนเองเสียชื่อล่ะซิ"หลี่ซวงโมโหหน้าดำหน้าแดงตะโกนด่าสกุลกวนด้วยความคับแค้นใจ

“เอาน่าอย่าได้เกรี้ยวกราดไปเลยข้าว่าดีเสียอีกเขาอย่าข้าแบบนี้ต่อไปข้าจะทำอะไรใช่ชีวิตอย่างไรก็ไม่จำเป็นต้องคอยห่วงกังวลถึงหน้าตาผู้อื่นอีก"ฉันว่าพรางยืนขึ้นเก้าเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคง " ไปกันเถอะเจินเจิน หลี่ซวง "ฉันยิ้มให้กับสองสาว "ข้ารู้แล้วว่าพวกเราจะใช้ชีวิตกันอย่างไรดี"

"อย่างไรเจ้าค่ะ"สองสาวเอ่ยขึ้นพร้องกัน

"ข้าจักเปิดหมูกระทะบุฟเฟต์"

“หมูกระทะบุบเพคือสิ่งใดเจ้าคะ”

“บุฟเฟต์หลี่ซวงไม่ใช่บุบเพ เอาเถอะเมื่อถึงเวลาเจ้าก็จะรู้เอง”

.......

สองอาทิตย์หลังจากนั้นฉันพาสองสาวมาหาซื้ออาคารที่อยู่ติดกันสามหลังเพื่อใช้เป็นที่อยู่และทำการค้าหลังจากนั้นอีกหนึ่งเดือนเมื่อทุกอย่างเข้าที่ภัตตาคาร หมูกระทะบุฟเฟต์จึงได้เปิดทำการ แต่เนื่องจากคนในภพนี้ไม่รู้ว่าการทานแบบบุฟเฟต์นั้นเป็นยังไงฉันจึงจัดใหม่ด้วยวิธีการสั่งอาหารเป็นอย่างๆไปให้เหมือนหับโรงเตี๊ยมธรรมดาทั่งไปจะต่างก็เพียงแค่ที่นี้ไม่มีอาหารสำเร็จที่ทำออกมาจากครัวแต่จะเป็นเนื้อสัตว์ที่ยังไม่ผ่านการปรุงเป็นอาหารพร้อมทานพร้อมทั้งจัดโต๊ะที่นั่งแบบนั่งพื้นตรงกลางเป็นเตากระทะและหม้อสุกี้สำหรับหนึ่งชุดคือชุดละหกคน ซึ่งที่นั่งก็จะมีทั้งโซนธรรมดาและวีไอพีสำหรับคุณหนูคุณชายทั้งหลายอีกด้วย

ส่วนอาคารอีกสองหลังที่ซื้อไว้ก็ทำการปรับปรุงใหม่ให้กลายมาเป็นโรงแรมโดยการเปิดเป็นทางเฉพาะส่วนด้านล่างให้เป็นพื้นที่เดียวกันเพื่อทำเป็นโรงอาหารสำหรับแขกที่มาใช้บริการ สองข้างกำแพงซ้ายขวามีบันไดสำหรับเดินขึ้นห้องพัก บันไดด้านขวามือมีห้องพักทั้งหมดสิบห้าห้องและด้านซ้ายมือที่ถูกขยายฟ้องให้ใหญ่ขึ้นโดยการนำสองห้องมารวมกันจนเหลืออยู่เพียงเจ็ดห้องสำหรับคุณหนูคุณชายกระเป๋าหนักและสามในเจ็ดเป็นห้องส่วนตัวของเหมยฮวาและสาวใช้ทั้งสอง ซึ้งทั้งหมดก็แล้วเสร็จพร้อมเปิดกิจการด้วยเวลาเพียงสี่เดือนเท่านั้น

“ไม่อยากเชื่อเลยนะคะคุณหนูภายในเวลาเพียงแค่ห้าเดือนกว่าสิ่งที่คุณหนูวางแผนไว้จะสำเร็จและเฟื่องฟูได้ขนาดนี้ คุณหนูเก่งจริงๆเจ้าค่ะ” เจินเจินเอ่ยชมคุณหนูของตนเองอย่างชื่นชมด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ดีใจ เคารพรักและเทิดทูล

“ไม่อยากเชื่ออะไรกันเจินเจินคุณหนูของเราเก่งกาจไม่ธรรมดาทั้งงามทั้งฉลาดเรื่องแค่นี้ต้องทำได้อยู่แล้ว”หลี่ซวงยิ่งแล้วใหญ่แววตาทั้งเทิดทูลทั้งศรัทธรายิ่ง เฮ้อนี่ถ้าพวกเจ้ารู้ว่าความจริงแล้วทุกสิ่งที่ทำมานั้นข้าขโมยมาจากภพเดิมของตนหาได้คิดเองไม่พวกเจ้าคง

จะผิดหวังตรอมตรมกันน่าดู

“เอาเถอะจะยังไงก็แล้วแต่ตอนนี้ทุกอย่างก็ดำเนินการไปด้วยดีแล้วข้าคิดว่าเราคงจะต้องวางแผนขั้นต่อไปกันแล้วละนะ” ใช่แผนขั้นต่อไปด้วยความรู้ความสามารถที่ติดตัวมาจากภพก่อนการมาอยู่ที่นี่มันจะสามารถสร้างผลประโยชน์ให้เธอได้อย่างใหญ่หลวงเลยทีเดียว