คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่6 : อัสวินเบิร์ด
บทที่6 ฮัสวินเบิร์ด
ฉันรีบลืมตาขึ้นมองหาที่มาของเสียง \\(^0^)//พะพี่เบิร์ด รอดตายแล้วพี่เบิร์ดมาได้เวลามั่กมากก ฉันรีบกระโดดไปเกาะหลังพี่เบิร์ดอย่างรวดเร็ว
“อ่าวไอเบิร์ด...แกมาทำไรที่นี้วะ”นายว็อดก้าถามขึ้นเสียงใสพลางขมวดคิ้วท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูคลายอารมณ์ดุร้ายเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง =[]=*à^_^ (นี้นายใช่ว็อดก้าคนเมื่อกี้จริงอ่ะ) คนอย่างนายต้องเจอพี่เบิร์ดของฉันนายตายแน่ ‘อ่าวไอเบิร์ด...แกมาทำอะไรที่นี้วะ’เสียงของว็อดก้ากลับมาสะท้อนขึ้นในหัวของฉันอีกครั้งเมื่อกี้ไม่ทันฟังให้ดี อย่างนี้ก็แปลวว่าพี่เบิร์ดกับนายว็อดก้ารู้จักกันงั้นหรอ
อ้ากกเป็นไปได้ไงใครไม่เห็นเคยมีใครบอกฉันเลยซักคนอะไรโลกมันจะกลมขนาดนี้ ฉันหันไปมองพี่เบิร์ดกับว็อดก้าสลับกันอย่างงง =_={{(>_< )( >_<)}}=_-
“แกรู้จักเด็กคนนี้ด้วยหร๋อ”ว็อดก้าพูดและดึงฉันเข้าไปใกล้( =_=)--3\\ ( -^-)หนอยใครเด็กฮะ นายนั่นแหละที่ทำตัวเป็นเด็กๆ:p
“รู้สิ ก็เธอเป็น...เอ่อเป็นเพื่อนของน้องสาวฉัน”
“ยัยตัวเหม็นนิสัยแย่เนี่ยนะเป็นเพื่อนน้องแก”อีตาว็อดก้าพูดสุนัขๆอีกแล้วนายจะเอายังไงกับฉันกันแน่ฮะ ฮึ่ม
“ใครตัวเหม็นใครนิสัยแย่...นี้นายพูดให้มันดีๆหน่อยได้มะคิดว่าตัวเองดังแล้วจะว่าใครก็ได้งั้นหรอ นายคิดผิดแล้ว”ฉันพูดพลางใช้มืออีกข้างหนึ่งผลักอกนายนั่น
“เฮ้ยเดี่ยวๆนี้มันอะไรกัน..เกิดเรื่องอะไรขึ้น”พี่เบิร์ดเอ่ยขึ้นอย่างกล้าๆกลัว-_-” (กลัวไรอะพี่)พร้อมกับเดินเข้ามาคั่นกลางระหว่างฉันกับว็อดก้า
“ก็ไอว็อดก้าอะดิมันเมาแล้วไปอ้วกใส่น้องคนนี้...”ชี้หน้าฉันอีกแล้ว นี้มันวันอะไรกันมาชี้หน้ากันทำไมหนักหนานายว็อดก้าไปทีแล้วนี้ยังมาพี่บ็อมอีก
“แล้วก็หลับไปซะงั้นปล่อยให้น้องคนนี้...”ชี้อีกแล้ว
“นั่งเช็ดอ้วกเช็ดตัวให้ พอมันตื่นมาน่ะก็ไปหาว่าน้องคนนี้..”เอาอีกแล้วยกนิ้วชี้พุ่งมาที่หน้าอะเกน
(เรียกสั้นๆว่าชี้หน้าซะก็จบ)
“ตัวเหม็นติดอ่างนิสัยแย่ทั้งที่จริงๆแล้วก็เหม็นอ้วกมันนั้นแหละ”พอพี่บ็อมพูดจบก็หอบซะยกใหญ่ เหนื่อยใจหรือเมื่อยปากอะ (คงงงกันละซิว่าอีตาว็อดก้าทำไมไม่พูดขัดขึ้นมาบ้าง คำตอบก็คืออีตานั่นหลับมื่กไปตั้งแต่พี่บ็อมชี้หน้าฉันรอบที่สองแล้ว หึๆนายเมาจริงๆด้วย)
“จริงหรอวะ ฮ่าๆๆๆ”ขำไมอะพี่เบิร์ด-O-
“พี่เบิร์ดขำไรค่ะ”ฉันมองตาค้อน ( *=_=)>>(^__^ )
“อ่อฮะแอ่มๆ ปล่าวครับ”ไม่ทันแล้วละค่ะพี่เบิร์ดขา
“ยัยเบลนี้แกมาทำอะไรอยู่...ที่นี้>O<”ยัยหวานที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ตะโกนดังลั่นสายตามองไปยังร่างของนักร้องดังที่หลับตาพริมอยู่บนโซฟากับอีกคนซึ่งยืนคุยอยู่กับพี่ชายตัว
“…เฮ้ยนั่นมันพี่ว็อดก้าของแกนิแล้วนี้ก็พี่บ็อมนี้หว่า กล้องอยู่ไหนแกรีบเอามาถ่ายรูปเร็วๆดิ กระดาษอะมีปล่าวเดี่ยวฉันหาให้นะแปปหนึ่ง”ยัยหวานพูดจบก็รีบเปิดกระเป๋าสะพายและควานหาเศษกระดาษอย่างร้อนรน ยัยนี้มาไม่ดูสถานการณ์เอาซะเลย
“ช่วยเซ็นให้หน่อยได้ไหมค่ะ”
=_=;”ß ฉัน+พี่เบิร์ด+พี่บ็อม
“ไม่ต้องเซ็นแล้วก็ได้ค่ะ แฮะๆ-_-;”หน้าสลดเลยละซิ
“แล้วนี้แกจะเอาไง ให้ฉันช่วยพาไอว็อดกลับคอนโดแกมั้ย”พี่เบิร์ดถามขึ้นอย่างเหนื่อยๆ
“ไม่ต้องหรอกเดี่ยวฉันหิ้วมันขึ้นรถเอง ขอบใจ^_^”พี่บ็อมยิ้มแล้วน่ารักแฮะ
“หรอเออ...งั้นเรากลับก็กับกันเถอะนี้ก็ดึกมากแล้ว”พี่เบิร์ดพูดพลางหันมามองหน้าฉันและหวาน
“ค่ะ”หวานตอบฉันเองได้แต่พยักหน้างึกๆรับ
“งั้นฉันไปแล้วนะไอบ็อมแล้วเจอกัน”พี่เบิร์ดพูดทิ้งท้ายก่อนจับมือฉันและหวานเดินไปจะจับมืออีกแล้ว(-///////-)
“เอ่อน้องครับ”พี่บ็อมเอ๋ยขึ้นทำให้พวกเราสามคนต้องหันกลับไปอีกครั้ง
“ค..ค่ะ”^_^
“พี่ต้องขอโทษแทนว็อดก้าด้วยนะ ครับ...คือมันเมามากเลยไม่ค่อยจะรู้เรื่องอย่าถือสาเลยนะโนเบล”พี่บ็อมพูดและยิ้มอย่างสุภาพ แถมเรียกชื่อฉันอีกตะหาก เห้ออ~น่ารักจัง
“ค่ะ=0=”ฉันรับคำอย่างส่งๆ ต่อให้ใครมาขอโทษแทนฉันก็ไม่มีทางยกโทษให้อีตาว็อดก้าเด็ดขาด คนอะไรน่าเกลียดชะมัดฉันคิดพลางก้มหน้ามองรอยอ้วกที่ยังคงตราตรึงอยู่บนเสื้อสีขาวตัวโปรดของฉันอย่างเซ้งๆ
.....................................................................................
“นี้พี่เบิร์ดพี่รู้จักพี่ว็อดก้ากับพี่บ็อมด้วยหรอู-O-”หวานถามขึ้นหลังจากพวกเราออกมานอกร้านแล้ว
“อื้มม พวกมันเป็นเพื่อนที่มหาลัยพี่น่ะ”พี่เบิร์ดพูดแล้วหันมายิ้มให้ ฉันทำไมยิ่งดึกพี่ยิ่งหล่องะ-.,-(วันนี้มีแต่คนหล่อยิ้มให้ สุดใจจริงโว้ย^0^)
“หรอ แล้วทำไมไม่เคยบอกหวานเลยอะ พี่เบิร์ดรู้ปล่าวยัยเบลชอบพี่ว็อกก้าจะตาย”
“ไม่ได้ชอบซักหน่อย”ฉันพูดเสียงอู้อี้
“ไม่จริงอะ แกเคซี่พี่เขามากไม่ใช่หรอ”
“ก็แค่เมื่อก่อน”ฉันพูดเสียงเบานึกผิดหวังที่นักร้องที่ตัวเองชอบตัวจริงเป็นคนแบบนี้
“อ่าวว”ยัยหวานพูดเสียงจ๋อย
“แล้วนี้คนอื่นไปไหนหมดกลับไปแล้วหรอ”ฉันหันไปถามหวานที่ตอนนี้ยืนค้นกระเป๋าสะพาย(อีกรอบ)เพื่อหากุญแจรถ
“เอออื้มเขากับกลับกันไปตั้งแต่ตอนที่แกไปนั่งเช็ดอ้วกให้พี่ว้อดก้าแล้ว”ยัยหวานตอบแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากกระเป๋าสะพาย
“นี้สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้วนะ...แม่เบลจะว่ารึปล่าวป่านนี้แล้วยังไม่กลับบ้าน”พี่เบิร์ดถามอย่างเป็นห่วงพลางยีหัวฉันจนฟูฟ่อง ( ^_^)//(-0- )
“อ่อไม่เป็นไรหรอกค่ะ แม่ให้เคอฟิลไว้เทียงคืน แฮะๆ”
“งั้นก็ ขับรถดีๆนะ....เอ่อฝันดีครับ0////0”อึ๋ย ดึกดื่นยังจะมาหยอดกันอีก รู้สึกเหมือนตัวลอยๆได้เลย แห~\\(^///^)//~
“ค..ค่ะ-////-พี่เบิร์ดก็เหมือนกันนะค่ะ”
“นี้ๆเห็นหัวหวานหน่อยซิไปจีบกันที่อื่นไป๋ เกรงใจกันบ้างดิ”ยัยหวานพูดทีเล่นทีทำเอาฉันและพี่เบิร์ด...(ไม่ต้องบอกก็รู้หน้าแดงไงค่ะพี่น้อง -O-)
“พูดมากน่า ฉันไปแล้วนะ..เอ่อเบลไปก่อนนะค่ะพี่เบิร์ด8/////8(น่าแดงกับติดอ่างทั้งเรื่อง)ฉันพูดก่อนก้าวขึ้นรถ
“จ้าๆบ๋ายบายแล้วเจอกันนะ^O^”หวานตอบเสียงใสเดี่ยวนี้หัดทำตัวน่ารักนะแกเนี่ย
“เดี่ยวเบล คือว็อดก้ามันคงไม่ได้ตั้งใจจะว่าเบลอย่างนั้นหรอก อย่าคิดมากนะ”
“อ่อ..ค่ะเบลไปนะค่ะ”
เข้าข้างกันดีนักนะพี่เบิร์ดพี่บ็อม มีอย่างที่ไหนอุส่าห์นั่งเช็ดตัวให้พอตื่นขึ้นมาก็ว่าเราซะงั้นไม่รู้จักสำนึกบุญคุณกันบ้าง เสียแรงชอบมาปีครึ่ง หนอยแน่ะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะเกลียดนาย…โนเบลคนนี้ขอสาบานว่าจะไม่มีทางกลับไปชอบนายอีกเป็นอันขาด
ลูกเพื่อนแม่..?!
แสงสว่างลำแรกของพระอาทิตย์ค่อยๆเฉิดฉายขึ้นจากพื้นดินสู่ท้องฟ้า ฉาดส่องผ่านผ้าม่านสีเบจบางเบาเข้ามาในห้องนอนลำแสงทอดผ่านร่างบางผู้นอนหลับไหลอยุ่เตียงหนานุ่ม
“ก็อกๆๆๆ เบลตื่นได้แล้วลูก”เสียงหนึ่งร้อยยี่สิบแปดเซนติเบลของแม่ฉันกระทบกับโสตประสาทของฉันเข้าอย่างจัง <<(-_-)>>
“.........Zzz”=0=
“ก็อกๆ นี้!แม่มีข่าวดีจะบอก ตื่นๆๆ”ว่าพลางเคาะประตูต่อไปเรื่อยๆ ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะเสียงของแม่แต่ยังไม่ยอมลืมตาเมื่อคืนกว่าได้นอนตั้งตี2ใครจะไปอยากตื่นละฮะ
“อื้อออ........”ฉันคลางออกมาเบาๆก่อนจะพลิกตัวไปมาอย่างขัดใจ โอ๊ยแม่ขามาข่าวดงข่าวดีอะไรกันลูกสาวแม่ง่วงนอนจะตายอยู่แล้วยังจะมาปลุกอีก
“ อะแฮ่ม..ตื่นเถิดชาวไทยอย่ามัวหลับใหลลุ่มหลง......”แม่ตะโกนแหกปากร้องเพลงออกมาอย่างไม่อายชาวบ้านชาวช่องแม้แต่น้อยซึ่งมันสร้างความกระทบกระเทือนต่อสมองน้อยๆของฉันเขาอย่างจังๆp-0-
“ตื่นนนแล้ว”ฉันจำใจต้องตะโกนออกไม่เพราะไม่สามารถทนฟังเสียงเพลงไอไพเราะของแม่บังเกิดเกล้าได้
“ดีมากลูกรัก”แม่พูดทิ้งท้ายไว้ก่อยเสียงฝีเท้าจะค่อยๆไกลออกไป
“เห้ออ~(+_+)//”ฉันเด้งตัวลุกขึ้นและบิดขี้เกลียดไปมาจำใจต้องพลัดพรากจากเตียงนุ่มนิ่มและผ้าห่มอุ่นๆ
หลังจาแปรงฟันล้างหน้าเรียบร้อยก็เดินลงมาข้างล่างอย่างเซไปเซมา ก็มันง่วงนิค่ะทำไงได้ ฉันเดินตามั้นบนไดลงมาเลื่อยๆก็พบกับคุณพ่อสุดที่รักนั่งกลางหนังสือพิมพ์อ่านพลางจิบกาแฟ อย่างสบายใจเฉิบ
“อ่าวตื่นแล้วหรอลูก”พ่อร้องทักเสียงใส ไม่ได้ดูหน้าลูกสาวพ่อเลยว่าบูดมากแค่ไหน(^_^)>>(-+-;)
“ก็แม่อะปลุกเบลทำไมก็ไม่รู้ เมื่อคืนยิ่งไม่ค่อยได้หลับได้นอนอยู่ด้วย”ฉันอ้าปากฟ้องผู้เป้นพ่อชอดๆจนได้ยินเสียงแม่ที่กำลังมกมุ่นก้มหน้าก้มตาทำอาหารอยู่ในครัวตอกกลับมา
“นี้แล้ว ไอน็อบละป๋า-0-”ฉันถามขึ้นพลางมองไปรอบแต่ไร้ซึ้งแม้แต่เงาของน็อบน้องชายตัวดี
“นี้เราไปเรียกน้องว่าไอได้ยังไง”พ่อกล่าวโทษแต่ในสายตาไม่ได้แสดงความโกรธเคื่องแต่อย่างใด
“อ่าวก็....”
“ชั่งเถอะวันหลังอย่างพูดแบบนี้ต่อหน้าน้องละกันน้องมันยังเด็ก รายนั้นเขายังไม่ตื่นเลยนอนจุ่มปุกอยู่ข้างบนแนะ” หนอยแม่ลำเอียงไหงไม่ปลุกมันมาด้วยละ น้อยจัยยยย
“ทำไมแม่ไม่ปลุกน็อบด้วยละ.ปลุกแต่เบลคนเดียงเฉยเลย ง่วงนะเนี่ย โหยแม่ลำเอียงนี้หน่า”ฉันรัวคำพูดออกมาอย่างตัดพ้อไม่หยุดยั้ง
“โถ่ ปล่อยน็อบมันไปเถอะก็แม่มีเรื่องสำคัญจะบอกลูกคนเดียวนี้”แม่ยิ้มเดินออกมาจากครัวในขณะพี่ใช้ผ้าขาวสะอาดเช็ดมือไปด้วย
“เรื่องอะไรค่ะ”
“ก็เรื่องนั้นไงลูก วันนั้นหนูยังบอกแม่อยู่เลยว่าตื่นเต้นนะ”แม่พูดก่อนจะฉีกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ ว่าแต่เรื่องตื่นเต้นเต้นตื่นอะไรกันฉันพูดด้วยหรอ.....
“ตื่นเต้น?”ฉันทวนคำด้วยสีหน้าสงสัยและตั้งคำถาม
หรือว่าจะเป็นเรื่อง.....ลูกเพื่อนแม่เหอะๆที่ลงทุนไปแหกปากร้องเพลงปาวๆเคาะประตูเรียกให้ตื่นเพราะเรื่องแต่นี้เองหรอกหรอ ฮึ่ม!แม่นะแม่ทำกันได้ลงคอ
“เรื่องลูกเพื่อนแม่...หรอค่ะ”
“ถะๆๆถูกต้องนะค่ะ”แม่แก่แล้วยังไม่เลิกติ่งต่องลูกอายแทน
“โถ่เอ่ย..ป๋าดูแม่ดิเบลไม่เห็นจะตื่นเต้นอะไรด้วยเลยซักกะดิด..ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้”ฉันหันหน้าไปฟ้องพ่อทันที่แต่แล้วก็พบแต่ความว่างเปล่า พ่อหายช่วยด้วยยยยย
“ลุกไปตั้งแต่แม่เดินออกมาจากครัวแล้ว รายนั้นนะไปตีกอล์ฟ
อีกตามเคย”แม่พูดเสียงแข็งพลางจ้องฉันตาขะเม้น
“อะ..ตื่นเต้นก็ได้....ตื่นเต้นมากเลยยะฮู้”
“ไม่ทันแล้ว..เดี่ยวไว้รอเจอตัวจริงซะก่อนเถอะแล้วจะมาเปลี่ยนคำพูด”แม่ค้อนฉันวงใหญ่ก่อนจะหายเข้าครัวไปอีกรอบ เห้อนี้มันวันอะไรกันหนอ
นอนก็ไม่ได้นอน... พักก็ไม่ได้พัก....
แถมยังต้องมากระปานเพราะไอเรื่องลุกเพื่อนแม่อิ๊ก นี้ขนาดตัวยังไม่มายังสร้างความวุ่นวายขนาดนี้ ขืนตัวจริงมาบ้านฉันได้บ้านแตกแง่มๆกับสมาชิกใหม่ที่มาขออาศัยบ้านคนอื่น อะโธ่รู้งี้เมื่อคืนขอไปนอนบ้านยัยหวานซะยังจะดีกว่า
เห้อ ฉันถอนหายใจอีกครั้งอย่างท้อใจก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาและพล่อยหลับไป(อีกครั้ง)
“ก็อกๆๆ ก๊อก”
“แม่อย่าพึ่งมาปลุกตอนนี้ได้ไหม อื้อ....ง่วง”ฉันคลางออกมาอย่างเหลืออดอะไรกันนี้มีการมาปลุกรอบสองด้วยหรอ....โกรธแล้วนะ ฮึ่ม
“ขอโทษนะครับ..มีใครอยู่มั้ย”เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นพลางเคาะประตูต่อ
“ก็อกๆๆ”งั้นก็แปลวว่าคนที่ปลุกฉันเมื่อกี้กไม่ใช้แม่อะดิ อึ่ง ทึ่ง แต่ไม่เสียว
“เห้อ…”ฉันลุกขึ้นจากเตีงหรือโซฟาเนี่ยแหละ(ไม่แน่ใจ)เพราะยังไม่ได้ลืมตา ลากสังคารตัวเองไปตามทางเดินและนั่นก็ทำให้ฉันได้ค้นพบว่าที่นี้คือห้องนั่งเล่นไม่ใช่ห้องนอน....นั่นเอง
ฉันยังคงเดินหลับตาไปเลื่อยๆจนคลำไปคลำมาถึงหน้าประตูบ้าน(เก่งมั้ยล่ะ?หลับตายังเดินได้โฮะๆ)
“ก็อกๆๆมีคนอยู่มั้ยคร้าบบ”เจ้าของเสียงยังคงแหกปากต่อไปไม่หยุด มารยาทมีไหมเนี่ยพ่อคุ๊นน
“มาแล้วววววววววว”ฉันที่ยังไม่ตื่น(ดีนัก)กระชากประตูออกอย่างสุดแรงเกิดก่อนจะยืนเซไปเซมาเพราะยังไม่หายง่วง…
“เฮ้ย...ยัยตัวเหม็นปากสุนัขเธอมาทำอะไรที่นี้!!!”เฮ้นายมาว่าฉันอย่างงี้ได้ไงอะ มาบ้านเขาแท้ยังมีหน้ามาว่าลูกสาวเจ้าของบ้ายแบบนี้ได้ไง...แต่เอ๊ะ
เสียงแบบนี้..... คำพูดหมาๆแบบนี้...จะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก
ความคิดเห็น