คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Short Fic] ความกังวลของราชา
ความกังวลของราชา
ทางตอนใต้สุดของโลกมีดินแดนที่ถูกขานามว่า ดินแดนอนารยะ มีประเทศแห่งหนึ่งตั้งอยู่ในหมู่เกาะทางทะเลใต้ นั้นก็คือ ประเทศซินเดรีย ถูกปกครองโดยราชาซินแบด เป็นประเทศที่มีความเจริญรุ่งเรืองเป็นอันมาก ในขณะที่ประเทศนี้กำลังเต็มไปด้วยความสุขและความสงบ ภายในวังก็ได้เกิดปัญหาใหญ่ขึ้นแล้ว
“ซิน! ซินครับ! เป็นอะไรไปครับ ซิน!” ภายในพระราชวังของประเทศซินเดรียที่แสนสงบสุข..... ซะที่ไหนกันเหล่า! ในขณะที่ราชาซินแบดและเหล่าขุนพลทั้งแปดกำลังประชุมกันอยู่ จู่ๆซินแบดก็หุนหันเดินออกมาจากที่ประชุม โดยมีจาฟาลหน่วยกล้าตายประจำเหล่าขุนพลเดินตามมาด้วยติดๆ
“บ้า! เจ้าบ้า! เจ้าพวกบ้าๆๆๆๆๆ อย่ามายุ่งกับฉันอีกนะ เจ้าพวกบ้า! เจ้าพวกทึ่ม!” ซินแบดหันหลังกลับมาเผชิญหน้าจาฟาล ก่อนจะตะโกนเอาแต่ใจออกมาอย่างสุดเสียง ด้วยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา เล่นเอาจาฟาลที่เดินตามหลังมาติดๆถึงกลับหยุดชะงัก มองซินแบดที่หันกลับมาอย่างอึ้งๆ ซินแบดเมื่อเห็นว่าจาฟาลหยุดมองตนอย่างอึ้งๆ ก็รีบหันกลับหลังวิ่งตรงไปเพื่อไปยังห้องของอาลีบาบากับอาลาดิน ทั้งๆที่ห้องทั้งสองอยู่ไม่ไกลมากนัก แต่ซินแบดกลับรู้สึกว่ามันช่างห่างไกลเป็นโยชน์เสียจริง ราวกับว่าอยู่บนหนทางที่มืดมิดไม่สามารถหาแสงสว่างได้เลย ขณะที่ซินแบดกำลังวิ่งอยู่นั้น ก็มีใครสักคนวิ่งเข้ามจนชนกับซินแบด ด้วยความที่ไม่ระวังตัว ทำให้เขาและฝ่ายที่ชนล้มลงตึงลงไปกองกับพื้น
“อ่ะ! เดินดีๆไม่เป็นหรือไงกันนะ” ซินแบดเอ่ยต่อว่าอีกฝ่าย พร้อมพยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้น พอลุกขึ้นได้แล้ว ซินแบดก็ก้มลงไปมองคนที่ชนเขา ที่ป่านแล้วก็ยังไม่ยอมลุกขึ้น แต่ก็ต้องตกใจ เพราะคนที่ชนเขา คือ อาลีบาบาที่นั่งร้องไห้ไม่ยอมหยุด
“อ่ะ อาลีบาบาคุง เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนเหรอ” ซินแบดนั่งลงถามอาลีบาบา ซึ่งดูเหมือนอาลีบาบาจะเริ่มรู้สึกตัว เลยเหงยหน้าขึ้นมองซินแบดอยู่หนึ่ง ก่อนจะปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง “คุณซินแบด.....” ซินแบดมองอาลีบาบที่ร้องไห้ไม่ยอมหยุดอย่างลำบากใจ พยายามหาวิธีปลอบทำให้หยุดร้อง แต่ก็ไม่ได้ผล ซินแบดจึงตัดสินใจพาอาลีบาบาไปยังที่พักน้ำชาที่สวนหย่อมเล็กๆในพระราชวัง
“เป็นไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นรึยัง” ซินแบดพูดในขณะที่มองอาลีบาบาจิบน้ำด้วยอารมณ์ที่เย็นลง
“ครับ ขอบคุณมากนะครับ คุณซินแบด”
“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องเล็กน้อยมาก” ซินแบดยกมือขึ้นปัดปฏิเสธเป็นพันวัล เมื่ออาลีบาบาลุกขึ้นยืน ก้มหัวให้เขา
“อ่า แต่ว่าจะบอกได้ยังว่าเป็นอะไรทำไม่ถึงเป็นอย่างนั้น” ซินแบดเปลี่ยนท่านั่ง หันมานั่งเท้าคางกับโต๊ะ จ้องมองอาลีบาบาที่ทำท่าทางอึกอักอย่างหาคำตอบ
“อ่า... คือว่า... คือ”
“ถ้าลำบากใจไม่จำเป็นต้องตอบก็ได้นะ อาลีบาบาคุง” ในเมื่อคาดคั้นไม่ได้ซินแบดจึงหันมาใช้วิธีอื่นแทน และดูเมื่อว่าตอนนี้อาลีบาบาจะเริ่มใจที่จะตอบคำถามของเขาบางแล้ว
“อ่ะ ไม่ใช่นะครับ คือว่า คุณซินแบด อาจจะรู้สึกไม่ดีก็ได้แต่ว่าตอนนี้ผมกำลังกังวลใจสุดเลยครับ แต่ก็บอกใครไม่ได้ ถ้าเป็นคุณซินแบด ผมว่า...ผม” อาลีบาบาเริ่มเงียบไปอีกครั้ง เหมือนกำลังขออนุญาตเขายังไงยังงั้น ซินแบดมองอาลีบาบาอย่างเอ็นดู
“ไม่เป็นไรหรอก เล่าเรื่องของเธอมาเถอะ”
“คือว่า ตอนนี้ผมกำลังกังวลกับเรื่องของตัวเองกับอาลาดิน ทั้งที่ผมพยายามหักห้ามใจตัวเองแล้วแท้ๆ แต่ถึงยังไงผมก็ยังเอาแต่คิดถึงเรื่องของอาลาดินอยู่ทุกที ทั้งไม่ชอบใจ ทั้งหวงที่อาลาดินดูมีความสุขดีตลอดเวลาที่เขาอยู่กับคนอื่น ผมก็เลย....” ซินแบดยังคงจ้องมองอาลีบาบาที่เล่าเรื่องของตัวเองให้ฟัง พร้อมกับสะอึกสะอื้น “เธอก็เลยทั้งโกรธทั้งโมโหตัวเอง จนร้องไห้ แล้วก็วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือมาชนฉัน” ซินแบดพูดออกมาอย่างคาดคะเน หลังจากที่อาลีบาบาเงียบไป
“ฮะ ฮ่ะ ฮ่า จะว่ายังไงก็ได้ครับ” อาลีบาบายกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา พร้อมกับเริ่มยิ้ม หัวเราะได้หลังจากที่ได้ระบายเรื่องที่กังวลใจออกมา
“เธอนี่นะ ยังเด็กอยู่จริงๆเลย” ซินแบดยกมืออีกข้างที่ไม่ได้เท้าคางไว้ขึ้นมาลูบหัวอาลีบาบา เจ้าตัวเองก็ยิ้มรับเขา นั่นก็ทำให้ซินแบดรู้สึกยินดีที่ให้เด็กน้อยผมเหลืองคนนี้ดูมีชีวิตชีวาเหมือนเดิม
“อ่า ว่าแต่ว่า คุณซินแบดก็มีเรื่องกังวลใจเหมือนกันใช่มั้ยครับ เอ่อ พอดีผมเห็นคุณร้องไห้...” คำพูดของอาลีบาบาถึงกับทำให้ซินแบดชะงัก มือที่ยื่นไปลูบหัวอาลีบาบาถูกดึงกลับมา ดวงตาสีทองจ้องมองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย ทั้งๆที่เขาคิดว่าจะลืมเรื่องเช้าออกไปได้แล้วแท้ๆ
“เอ่อ ถ้าคุณซินแบด...”
“ความจริงแล้ว ฉันคิดว่าฉันเป็นคนค่อนข้างจะเอาแต่ใจนะ” ระหว่างที่อาลีบาบากำลังจะพูดซินแบดก็เอ่ยขัดขึ้น
“ทั้งๆที่เรื่องเมื่อเช้ามันไม่น่าจะเป็นแบบนั้นแท้ๆ”
“คุณซินแบดถ้ายังไง จะเล่าให้ผมฟังบ้างก็ได้นะครับ” ซินแบดหันกลับมามองอาลีบาบาที่จ้องมองมาที่เขาราวกับว่ากำลังตั้งใจฟังเรื่องของเขาอย่างจริงจัง นั้นก็ทำให้ซินแบดรู้สึกผ่อนคลายเป็นอันมาก ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวเมื่อเช้าให้อาลีบาบาฟัง
ณ ห้องประประชุม
ในระหว่างที่พวกเขากำลังประชุมกันเกี่ยวกับเรื่องขององค์กร อัลซาเมนกับความผิดปกติในจักรวรรดิเจิดจรัส ท่าทางจริงจังของจาฟาล ท่าทางจริงจังของมัสรูล ท่าทางที่เงียบสงบของชาร์รูคัล หรือแม้กระทั่งท่าทางสนใจของสปาร์โตส ทำให้ซินแบดรู้สึกน้อยใจยังไงชอบกล แถมเขาเองยังไม่รู้ว่าทั้ง 4 คิดยังไงกับเขากันแน่ ทั้งๆที่กกกอดเขากันทั้งคืน พอซินแบดคิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าออกเขาก็แดงฉาดอย่างเขินอาย จนไม่ได้ยินเสียงเรียกของจาฟาล
“ซิน ซินครับ! มานั่งเหม่ออะไรในที่ประชุมแบบนี้ครับ” ซินแบดหลุดออกจากวังวนความคิด หันมองจาฟาลที่ทำหน้าตานิ่งๆ เหมือนโกรธเขาอยู่ยังไงยังงั้นแหละ
“อ่า มีอะไรเหรอ”
“สรุปว่าคุณไม่ได้ฟังใช่มั้ยครับ ซิน” ซินแบดยิ้มรับออกมาอย่างไม่ละอาย เล่นเอาเหล่าขุนพลทั้ง 8 ถึงกับถอดหายใจไปตามๆกันกับท่าทีของราชาของพวกเขา
“เรื่ององค์กร อัลซาเมนกับความผิดปกติในจักรวรรดิเจิดจรัสน่ะครับ คุณจะเอายังไง” ประโยคนี้ ทำให้ซินแบดที่นั่งยิ้มอยู่ กลับมาเป็นคนจริงจังอีกครั้ง “ฉันคิดว่า เราควรจะสืบเรื่องนี้ให้แน่ชัดกว่า เพราะตอนนี้ยังมีอะไรที่ยังไม่แน่นอนอีกหลายอย่าง ฉันว่าพวกเราไม่ควรประหมาด”
“ครับ/ค่ะ” เหล่าขุนพลต่างน้อมรับคำสั่งจากซินแบด ก่อนที่ทั้งแปดคนจะเริ่มวางแผนใหม่กันอีกครั้ง ซินแบดยังคงจ้องมองไปยังมัสรูล จาฟาล ชาร์รูคัลและสปาร์โตลที่ยังคงทำหน้าตริงจังกับงานนี้ และไม่รู้ว่าเพราะเขามั่นไส้หรือต้องการจะรู้ความรู้สึกของทั้ง 4 กันแน่ ถึงได้พูดแบบนั้นออกไป “นี่พวกนาย ฉันคิดว่า ฉันน่าจะแต่งงานได้แล้วเนอะ”
“เอ๋!” สีหน้าตกใจของเหล่าขุนพล ทำให้ซินแบดอดที่จะเผลอยิ้มไม่ได้ แต่แค่แปบเดียว เพราะหลังจากนั้นพวกนั้นก็สนับสนุนเขากันยกใหญ่ “ดีจังเลยน่า ราชาซินแบดคิดจะแต่งงานแล้วนะ” ดรากอนเอ่ยขึ้นมาอย่างดีใจ โดยมีเสียงสนับสนุนจากฮินะโฮโฮ “ก็แน่ล่ะสิ คงอยากมีเด็กๆเต็มทีแล้วล่ะมั้ง แต่ข้าก็เข้าใจนะ ฮ่าฮ่าฮ่า” จากนั้นก็มีเสียงวิพากย์วิจารย์มากมายมาจากยามูไรฮะบ้าง บีสตี้บ้างไม่ขาดสาย แต่สิ่งที่ทำให้ซินแบดรู้สึกไม่พอใจมากที่สุดคือคำพูดที่ออกมาจากปากของจาฟาล ชาร์รูคัลและสปาร์โตล
“งั้นเหรอครับ คิดอย่างนั้นก็ดีแล้ว จะได้ไม่เกิดปัญหาอะไรอีก”จาฟาลพูดออกมาด้วยคำพูดที่ใช้ความคิดทบทวนมาอย่างดี แต่นั้นแหละ คือสาเหตุที่ทำให้ซินแบดไม่พอใจ
“ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้างั้นก็ดีสิ สาวๆสวยๆจะได้มาติดใจฉันบ้าง”สิ่งที่ชาร์รูคัลพูด ยิ่งสร้างความเดือดดาลให้กับซินแบด
“นั่นสินะครับ เสียงร้องทุกข์จากผู้หญิงก็จะได้ไม่เกิดขึ้นอีก”จากนั้นคำพูดของสปาร์โตลก็ทำให้ซินแบดหดหู่มากยิ่งขึ้น แถมท่าทีที่ดูไม่สะทกสะท้านอะไรของมัสรูล ยิ่งทำให้ซินแบดคิดน้อยใจทั้ง 4 คนมากยิ่งขึ้น
ขณะที่ทุกคนกำลังถกเถียงกันอย่างสนุกสนาน ซินแบดเริ่มที่จะไม่สนุกกับมันซะแล้วสิ ร่างสูงลุกขึ้นยื่น พร้อมตบโต๊ะดังปัง เรียกความสนใจจากทุกคนในห้อง ร่างที่ยื่นนิ่งสงบ ใบหน้าสวยที่ก้มล้ม เพื่อซ้อนน้ำตาไม่ให้ใครต่อใครรู้นั้น เริ่มจะอดทนไม่ไหวแล้ว เขาตัดสินใจเดินออกจากห้องไปโดยไม่บอกใคร
“เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละ”
“คุณซินแบดเนี่ย เป็นอย่างนี้ประจำเลยนะครับ”
“ห๋า”
“ก็เป็นทั้งคนที่เชื่อถือได้ แต่บางครั้งก็ไม่” ท่าทางวิเคราะห์คนอย่างจริงจังของอาลีบาบา ซินแบดถึงกับยิ้ม เพราะเจ้าตัวในตอนนี้ดูเหมือนจะเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่สุดๆ
“ฮ่ะฮ่า เอาล่ะฉันเริ่มหายกังวลกับเรื่องนั้นแล้วล่ะ อาลีบาบาคุง ลองดื่มหน่อยมั้ย” ซินแบดเอ่ยชวนขึ้นหลังจากเหล่านางกำนัล เอาชาและเหล้ามาเสิร์ฟ
“ไม่ดีกว่าครับ” ท่าทางปฏิเสธอย่างเรียบง่าย สร้างความถูกใจให้แก่ซินแบดเป็นอันมาก เขาพยายามคะยันคะยออาลีบาบาอยู่หลายครั้ง จนในที่สุด อาลีบาบาก็แพ้ลูกอ้อนของเขา ดื่มเหล้าเข้าปากไปในที่สุด หลังจากนั้นทั้งสองก็นั่งกินเหล้ากันจนถึงดึก ด้วยความที่อาลีบาบาเพิ่งเคยดื่มเหล้าเป็นครั้งแรก ก็เลยกลายเป็นฝ่ายที่ฟุบลงหมอบกับโต๊ะเป็นคนแรก หลังจากนั้นที่อาลีบาบาฟุบหลับกับพื้นได้ไม่นาน อาลาดินก็โผล่เข้ามา ใบหน้าที่แสดงความห่วงใยอย่างปิดไม่มิดของอาลาดินนั้น ทำให้ซินแบดถึงกับอมยิ้ม กํบความรักที่แสนจะน่ารักของทั้งสอง “นี่ อาลาดิน ของสำคัญนะ ควรจะดูแลให้ดีนะ”
“ครับ!” อาลาดินยิ้มรับ ก่อนจะพยุงอาลีบาบากลับห้องไป ทิ้งไว้แต่ซินแบดท่นั่งมองพระจันทร์เต็มดวง พร้อมดื่มเหล้าไปด้วย
“อ่า ที่นี้ก็เหลือแต่คนโสดตัวคนเดียวอย่างเราสิน่ะ”
“ให้ตายเถอะครับ ให้มันได้อย่างนี้สิ พอละสายตาเข้าหน่อยก็มาดื่มเลยนะครับ ซิน” เสียงอันคุ้นเคยของจาฟาล เรียกความสนใจให้ซินแบดหันไปมอง ร่างเล็กของจาฟาลเดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ จนเขาเองที่เป็นฝ่ายตื่นตะหนกลุกขึ้นยืนอย่างไม่ระวัง ด้วยฤทธิ์เหล้าและการลุกขึ้นอย่างกะทันหันทำเอาซินแบดเกือบล้ม โชคยังดีที่มีอ้อมแขนแกร่งของมัสรูลช่วยพยุงไว้
“อ่ะ” หลักจาการตั้งตัวได้ซินแบดก็ผลักร่างของมัสรูลออกทันที ณ ขณะนี้ ใบหน้าของเขาสีแดงเต็มหน้า เพราะการเข้ามาใกล้ของมัสรูลในระยะประชิด
“เฮ้ๆๆ มัสรูลนายจะทำคะแนนเกินหน้าเกินตา รุ่นพี่แล้วนะเว้ย” ชาร์รูคัลเดินเข้ามาจับมือซินแบดอย่างถือวิสาสะ “ปะ..ปล่อยนะ” ซินแบดเอ่ยคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก เมื่อหันหน้ากลับไปเจอชาร์รูคัลที่ใช้ดวงตาสีเขียวนั่นจ้องมองมาที่เข้าอย่างแสดงความต้องการ
“รังเกียจ พวกเราแล้วเหรอครับ ราชา” เสีบงกระซิบแผ่วเบาข้างหู บวกกับลมหายใจอ่อนๆ เล่นเอาใบหน้าของซินแบดแดงกร่ำ หัวสมองก็พยายามใช้ความคิดอย่างหนักกับท่าทีที่ผิดแปลกไปของคนทั้ง 4
“พวกนายน่ะ พอกันได้แล้ว มันมากไปแล้ว” เสียงของจาฟาลเรียกสติที่กำลังจะหลุดลอยของซินแบดให้เข้าที่เข้าทาง เขาผละตัวให้ออกห่างจากคนทั้ง 4 ที่ตนนี้ดูเหมือนจะไม่ปกติดีเท่าไร
“พะ...พวกนายมาทำไมกันนะ ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามายุ่ง” ซินแบดยืดกอดอก และพยายามเรียกท่าทางที่องอางของเขากลับมา แต่ตอนนี้มันกลับทำให้ดูเหมือนว่าเขากำลังงอนทั้ง 4 คนมากกว่าเสียนี้
“ตอนแรกพวกเราก็ไม่เข้าใจหรอกนะครับ ซิน ว่าคุณเป็นอะไรไป ถ้าไม่ได้แอบฟัง” จาฟาลพูดออกมาราวกับว่าการแอบฟังกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วเสียนี้ แต่นั้นก็ยิ่งทำให้ซินแบดรู้ว่า ทั้ง 4 คนรู้เรื่องที่เขาพูดกับอาลีบาบา
“พวกนายรู้แล้ว”
“ครับ ตามจริงพวกผมอยากจะบอก ราชา เหลือเกินว่าตอนนั้นพวกผมโมโหมากรู้มั้ย” ชาร์รูคัลพูดต่อจากจาฟาล แถมยังมองซินแบดที่ยืนขบคิดอย่างน่ารัก โดยที่ซินแบดเองก็ไม่รู้ว่า ตอนนี้ตัวเองหลุดออกจากมาดเดิมมากแค่ไหน
“วันหลังอย่าพูดอีกนะครับ ราชา”
“ก็ตามนั้นแหละครับ” ประโยคสั้นๆที่แสดงความเห็นด้วยของมัสรูล ยิ่งสร้างความแปลกใจให้กับซินแบด แต่ก็ยังไม่ทันที่เขาจะได้ทำอะไร เพราะทั้ง 4 คนเข้ามายืนใกล้เขาในระยะประชิด แถมยังสลับกันจูบเขา จนซินแบดมึนงง “ถ้าสงสัยว่าพวกผมคิดยังไง เดี๋ยวคืนนี้ พวกพวกผมแสดงให้ดูก็ได้นะครับ ราชา” กว่าที่ซินแบดจะได้สติกลับมาอีกครั้งก็ตอนที่มัสรูลอุ้มเขามาส่งถึงห้องบรรทม “อ่ะ ปล่อยนะ เจ้าพวกบ้า! จะทำอะไรน่ะ!” ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล
-จบ-
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นไงบ้างฮะกับ Fic magi เรื่องแรก
ยังให้ความรู้สึกขาดหายยังไง็ไม่เนอะ 5555+
ถ้าเป็นยังไงจริงต้องขออภัยด้วยนะฮะ
พอดีง่วงนอนมากเลย
ไปก่อนะฮะ
ราตรีสวัสดิ์
ความคิดเห็น