LIGHT OF DAY ตะวันไร้แสง

LIGHT OF DAY  ตะวันไร้แสง

          'นับดาว' คือชื่อของฉัน ฉันเป็นเด็กกำพร้า สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคือสถานที่แรกที่ฉันเห็นตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาบนโลกนี้ พอฉันอายุ10ปี ฉันมีความคิดที่ว่าถ้าอยู่ที่นี่ต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์มีแต่อดตาย ฉันและ 'ภีม' เพื่อนเพียงคนเดียวที่ฉันมี จึงคิดหาทางหนีออกไป เด็กๆอย่างพวกเราออกไปก็คงเป็นได้แค่เด็กหัวขโมย พวกเราอยู่ในวงจรที่ต้องทำผิดกฏหมายทั้งที่ยังเป็นเด็กแบบนี้มาเป็นเวลา4ปี จนตอนนี้พวกเราทำได้ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นขโมยของ สะเดาะกุญแจ แฮ็กข้อมูล หรือแม้แต่ขายยา พวกเราทำแบบนี้เพื่อที่จะหาทาง และหาเงินให้อยู่รอดได้ในแต่ละวัน จนวันหนึ่งฉันและภีมเกิดพลาดโดนตำรวจไล่จับ พวกเราพากันหนี แต่ดูเหมือนสวรรค์จะไม่เป็นใจให้กับไอคนชั่วๆอย่างพวกฉัน

          ปั้งงง!!!         

          เสียงปืนดังก้องอยู่ในหูฉัน พร้อมกับความเจ็บแปลบที่ด้านหลัง ก่อนที่ฉันจะล้มลงภีมก็ช่วยพยุงฉันมาหลบในมุมที่ลับตาคน

          "ก...แกหนีไปก่อนเถอะ ไม่ต้องห่วงฉัน" ฉันพยายามใช้แรงที่เหลืออยู่เพื่อพูดกับภีม พร้อมกับรอยยิ้มที่มองเพื่อนที่อยู่ตรงหน้าฉันคนนี้ คนที่เป็นทั้งครอบครัว พี่ชายและเพื่อนคนเดียวในชีวิตของฉัน

          "ไม่ ไม่ฉันไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรเด็ดขาด...ตะวัน" ภีมพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มเขา น้ำตาที่ฉันไม่เคยเห็นมันจากคนอย่างภีม 

          "ตะวัน!!!" เปลือกตาของฉันค่อยๆปิดลง

          "มีอะไรให้อาช่วยไหมหนู" และนั่นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน ก่อนที่สติของฉันจะดับวูบไป!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

TALK

เป็นนิยายเรื่องแรกค่ะ ที่คิดจะจริงจังในการแต่ง

ยังไงก็ขอฝากไว้หน่อยนะคะสำหรับเรื่องนี้ 

#ตะวันไร้แสง

เพิ่งเคยแต่งค่ะ ภาษาและการใช้คำอาจจะยังไม่เพราะ

และยังไม่สวยนะคะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ

ฝากเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ