คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 คนอีกคนหนึ่ง กับ ประตูชะตากรรม
4
คนอีกคนหนึ่ง กับ ประตูชะตากรรม
หลังหลุมลึกลับสีม่วงดำ ที่ทั้งสองได้ตกลงไป มีสิ่งของอันยักษ์ที่เรียกว่า ของเล่น เป็นของเล่นชิ้นเก่าของเซย์....ทั้งพี่นามิและเซย์ หลังจากนั่งพักไปยกใหญ่ พวกเขาก็เริ่มมองไปรอบๆที่เต็มไปด้วยของเล่นมากมาย ไม่มีแม้กระทั่งทางออกใดๆเลย
“พี่นามิ....”
เซย์เริ่มกลัวหวั่นๆ เขาจับแขนพี่นามิไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย
“ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ...เราจะออกจากที่นี่ไปด้วยกัน^^”
พี่นามิจับมือเซย์ไว้ ยิ้มสู้ให้กำลังใจ
ทั้งสองเริ่มเดินสำรวจไปเรื่อยๆ พวกเขาได้พบกับตุ๊กตายักษ์ ที่กำลังนั่งขวางทางประตู 3 บานมีสีแตกต่างกันไป.. ทันใดนั้น ตัวของตุ๊กตาตัวยักษ์ก็ขยับ! มันมองมายังคู่พี่สาวน้องชายที่มาโดยไม่ได้รับเชิญก่อนจะแสยะยิ้มแล้วเริ่มลุกขึ้นเดินเข้ามาหา เสียงหัวเราะของมัน น่ากลัวยิ่งกว่าเสียงกรีดร้องด้วยความทรมานเสียอีก...
คริก คริก คริก คริก คริก คริก คริก คริก คริก คริก
มันเริ่มเดินเข้ามาใกล้ทั้งคู่เร็วขึ้นเรื่อยๆ
“หนีเร็ว !! ไม่งั้น มันเหยียบเราแน่”
พี่นามิดึงมือเซย์แล้ววิ่งสุดกำลัง เพื่อที่จะหนีเจ้าตุ๊กตาน่ากลัวตัวนี้..
“พี่นามิ...ทางนั้น”
เซย์ชี้ไปยังซากปลักหักพังของรถยนต์คันเล็กๆ เรียงรายกันเป็นก้อนๆ เหมาะกับการเข้าไปหลบซ่อนตัวเสียจริง ทั้งคู่ไม่รอช้า พวกเขาวิ่งเข้าไปในซากรถยนต์ทันที
คริก คริก คริก คริก คริก คริก
ตุ๊กตาตัวยักษ์ หันซ้าย หันขวา เหมือนกับว่ามองหาทั้ง2ไม่เจอซะแล้ว
“ฮ่ะ ๆ ๆ ใจเย็นๆน่า พีเกะ”
เด็กหนุ่มคนหนึ่ง เดินมาพูดกับตุ๊กตาตัวยักษ์ แล้วมันก็หยุดด้วย เด็กหนุ่มคนนั้น กวาดสายตามองไปรอบๆผ่านเหล่าของเล่นที่พังแล้ว
“ทั้งสองคน...ออกมาได้แล้วล่ะ พีเกะเขาแค่อยากเล่นด้วยเท่านั้นเอง”
เด็กหนุ่ม ชี้มายังซากรถคันเล็กๆที่หลบซ่อนของทั้งสอง เด็กคนนี้รู้ได้ไงกันนะ...
“นาย..เป็นใคร”
เซย์ตัดสินใจเดินออกมาถามเด็กหนุ่มร่างเล็กๆ
“โอ้ ! ลืมแนะนำตัวไปเลย สวัสดีครับ ผม เซย์โนะ ยินดี..ที่ได้รู้จักครับ ^^”
ทันทีที่เด็กร่างเล็กพูดจบ เซย์ก็สะดุ้งขึ้นมาทันที เขารู้เลยว่า เซย์โนะ คือชื่อที่เขาเรียกเซย์ ตอนเด็กๆนั่นเอง แถม หน้าตาของเด็กร่างเล็กคนนี้ ยังมีเค้าโครงเหมือนเซย์ไม่มีผิดเพี้ยน เหมือนเซย์..สมัยเด็กๆ
“เซย์...” พี่นามิมองมายังเซย์ สงสัยกับท่าทางช็อคนั่น
“พวกพี่จะไปประตูพวกนั้นสินะครับ ต้องขอโทษด้วย”
เด็กหนุ่มร่างเล็ก เซย์โนะ ยิ้มแล้วเปิดทางให้พี่นามิกับเซย์ที่ยังคงนิ่งเฉย
“ไม่เป็นไรจ๊ะ ^^ ”
พี่นามิพูด ในขณะที่เซย์ก็ยังคงยืนนิ่งทื่อเป็นหินอยู่อย่างนั้น
“เซย์....เซย์..” พี่นามิสะกิดเซย์จนกระทั่งเซย์เริ่มรู้สึกตัวอีกครั้ง
“พี่..นามิ..” สีหน้าเซย์ดูไม่ค่อยสู้ดีสักเท่าไหร่เลย
“เป็นอะไรรึเปล่า เซย์..” พี่นามิดูเป็นห่วงเซย์มากเหมือนกัน...
“ไปกันเถอะครับ พี่นามิ”
เซย์ ดึงแขนพี่นามิไปยังประตูทั้ง 3 บาน เซย์รู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์ร้ายๆนี้ เขาต้องรีบออกจากที่นี่แล้ว !!
“คิก คิก ในประตู 3 บานนั้นน่ะ...”
เด็กหนุ่มร่างเล็ก เซย์โนะพูด ก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปถึงประตู
“ทำไมหรอ ??” พี่นามิหันมาถามแบบงงๆ
“คิก คิก คิก คิก คิก คิก คิก คิก คิก” *คริก คริก คริก คริก คริก คริก คริก คริก*
เซย์โนะเริ่มมีท่าทาง น้ำเสียงน่าขนลุก พร้อมกับตุ๊กตาตัวยักษ์ ทั้งคู่หัวเราะพร้อมกัน
“มัน...ไม่ดีแล้ว..พี่นามิ..”
เซย์ดึงเสื้อพี่นามิกับสีหน้ากลัวสุดขีด แน่นอนว่า พี่นามิก็เริ่มกลัวๆไม่แพ้กัน
“ประตูสีดำ บานแรก เมื่อความตายเข้ามาเยือน จงหนีสุดชีวิต เพื่ออยู่รอด...”
“ประตูสีขาว บานที่สอง จงอยู่สุขไปจนกว่าจะตาย ความโลภของเจ้าคือประตูทางออก”
“ประตูสีแดง นายที่สาม ทางออกผ่านช่วงชีวิต จงชั้นให้คุ้ม !!”
เซย์โนะ ทายคำใบ้ของประตูทั้งสามบาน ก่อนจะฉีกยิ้มอันสยดสยองขึ้นมา
ทั้งคู่กลัวสุดขีดจนแทบจะบ้าตายกันเลยทีเดียว แถมคำใบ้นั้นแต่ละประตูจะมีทางออกจากมิตินี้ทั้งนั้น (เว้นสีดำ) มันทำให้ทั้งคู่ลังเลใจน่าดู ถ้าเลือกผิด ก็อาจจะติดอยู่ในนี้ไปตลอดชีวิตก็ได้..
“สีดำ...บานที่ หนึ่ง”
เซย์นิ่งอยู่สักพักก็เอ่ยขึ้นมาหนึ่งประโยค
“ซะ...เซย์.. บานแรกน่ากลัวสุดเลยนะ ! แถมคำใบ้มันก็ไม่บอกทางออกเลยด้วย” พี่นามิเตือนสติของเซย์
----------ไม่ !! ผมจะไม่หนี..อีกแล้ว !!---------
“ผมไม่ได้เป็นคนโลภ ผมไม่อยากใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่ไม่มีความเป็นจริง ถ้ามันเป็นเพียงเรื่องโกหก ถึงจะต้องตาย ผมก็จะออกไปให้ได้ !!”
เซย์ตะโกนด้วยความมั่นใจ เขาเลิกกลัวในสิ่งที่ตัวเองเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง สีหน้าของเซย์ในตอนนี้พร้อมที่จะฝ่าฟันทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อที่จะได้กลับไปยังโลกเดิมๆ แววตา ท่าทาง...บ่งบอกเช่นนั้น..
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ!!!!!!!”
เซย์โนะหัวเราะอย่างสะใจ ของเล่นรอบตัวเริ่มขยับ ทีละนิด ๆ
“ฉลาด...ทำไมแกถึงได้ฉลาดอย่างนี้นะ !! ถูกต้องแล้ว !!”
เซย์โนะเปลี่ยนน้ำเสียงและคำพูด เขาตะโกนเสียงดังพร้อมหัวเราะจนน่าขนลุก
“แต่ถึงแกจะทายถูก หรือแกจะเข้าประตูไหน ชั้นก็จะตามล่าแก ฮ่า ๆ ๆ ชักสนุกแล้วสิ..!”
เซย์โนะคงคิดจะทำร้ายเซย์ตั้งแต่แรกแล้ว มันทำให้เซย์เริ่มคิดที่จะโกรธตัวเองทันที โกรธ...ที่สร้างเซย์โนะขึ้นมา...
“แก...แกจะลบจิดใต้สำนึกของตัวเอง...ทำไม...มันก็ดีอยู่แล้วนี่..”
เซย์โนะเอามือปิดตาข้างนึงไว้แล้วสั่งให้ตุ๊กตาทุกตัว มีชีวิตขึ้นมา
“นายมันเป็นสิ่งที่ชั้นสร้าง !!”
เซย์ตะคอกใส่ ทำให้เซย์โนะเริ่มมีน้ำโหมากขึ้นไปอีก
“หึหึ ! ดูซิ...ว่าคนในจินตนาการ จะสามารถ ‘ฆ่า’ คนสร้างได้ไหม๊...มาเริ่ม..กันเลย...ฮ่า ๆ ๆ ๆ !!!”
เซย์โนะยิ้มกว้าง แล้วสั่งให้ตุ๊กตาทุกตัววิ่งเข้าหา
“พี่นามิ....วิ่ง !! ครับ”
เซย์ดึงพี่นามิเข้าไปยังประตูบานสีดำและปิดมัน บางทีมันอาจจะยื้อตุ๊กจาพวกนั้นได้สักระยะนึง ต่อจากนี้...ต้องหนีอย่างเดียวแล้วสินะ !!
แต่ทว่า......
ณ โรงพยาบาล (โลกแห่งความจริง)
“คุณหมอคะ !! หัวใจน้องเขาเต้นแล้วค่ะ !! เต้นแรงมาก”
นางพยาบาลวิ่งเข้ามาหาแพทย์ประจำตัว ที่รักษาเซย์อยู่ตอนนี้
“เกิดอะไรขึ้นเนี้ย..หัวใจ เต้นแรงเกินไปแล้ว !”
แพทย์รีบตรวจชีพจรทันที ดูเหมือนมันจะแย่ลงนะ...
“เกิดอะไรขึ้นกับลูกดิฉันคะ คุณหมอ”
คุณแม่ที่เข้ามาเยี่ยมเซย์เป็นประจำ ไม่ขาดสาย ช็อคกันเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้มาก..
“ปล่อยไว้อย่างนี้ คงไม่รอดแน่ ! ”
คุณหมอพูด ก่อนจะทำการปั้นหัวใจเซย์เพื่อปับการเต้นของหัวใจให้ปกติ แต่มันก็คงได้แค่ยื้อไว้เท่านั้น
สถานการณ์ตอนนี้ มันเรียกว่า ดี หรือ ไม่ดี...กันแน่นะ !
ความคิดเห็น