คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 หัวใจที่ไร้การเต้น
1
“หัวใจ”ที่ไร้การเต้น
เคยเชื่อเรื่องจิตใต้สำนึกรึไม่ จิตใต้สำนึกนั้น คือ ความทรงจำที่อยู่ลึกที่สุด อาจจะเป็นความทรงจำดี หรือ ร้าย ก็แล้วแต่จะจำฝังใจไว้ หลายๆคนจะมีจิตใต้สำนึกอยู่ในใจเสมอ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ความทรงจำส่วนลึกนั้น ก็ยังคงอยู่ แต่ในหลายๆคน ถึงมันจะเป็นความทรงจำที่ลบไม่ออก มันก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น คงไม่มีใครเอาความทรงจำทั้งหมดมาเป็นจิตใต้สำนึกหรอก....ยกเว้นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง....
เด็กหนุ่มคนนี้มีชื่อว่า ‘เซย์’ อายุเพียง 13 ปี เท่านั้นเอง....เซย์เป็นเด็กที่ร่าเริง และมองโลกในแง่ดีตลอดเวลาเสมอ แต่ทว่า ความจริงแล้ว...ภายในจิตใจที่สุดแสนจะสงบสุขของเด็กตัวเล็กคนนี้ ลึกเข้าไปใน จิตใจของเขา มีความเจ็บปวด ความทรงจำเลวร้ายผสมกับความกลัว หลอมรวมอยู่ด้วยกัน ตั้งแต่เซย์กำเนิดเกิดขึ้นมา เขาไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่จากใครเลย เขาต้องอยู่โดดเดี่ยวตลอดมา ถึงเพื่อนๆของเซย์จะทำให้เซย์มีความสุขเพียงใดก็ตาม แม้เซย์จะยิ้มดูมีความสุข สนุกสนานมากแค่ไหน ภายในใจก็ยังคงกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียวเรื่อยมา นอกจากนั้น เซย์ยังเผชิญหน้ากับเรื่องต่างๆนาๆ ไม่ว่าจะเป็น เหล่าคนในชั้นเรียนที่ไม่ชอบขี้หน้าเซย์ หรือ นินทาลับหลัง มันก็ไม่ทำให้เซย์มีท่าทีเสียใจ....เพราะเซย์น่ะ เป็นคนเก็บกดจนมากเกินไป เขาไม่เคยที่จะมานั่งเศร้าเสียใจ ไม่เคยปลดปล่อยความเศร้านั้นออกมา....เขาเอาแต่เก็บมันไว้จนกลายเป็นจิตใต้สำนึก ตอนนี้ในจิตใจของเขามีแต่ความทรงจำเลวร้าย คล้ายกับว่า จิตใต้สำนึกของเขากลายเป็นที่เก็บความทรงจำอันโหดร้ายไว้ทั้งหมด...
ในช่วงที่เซย์อายุได้ 7 ขวบ เขาได้ล่วงรู้ความลับของพ่อกับแม่ ว่าจริงๆแล้ว เซย์มีพี่สาว แต่เธอเสียชีวิตไปก่อนที่เซย์จะเกิดซะอีก พ่อกับแม่ท่านเคยบอกเซย์ไว้ว่า เซย์คือลูกคนเดียว พวกเขาพยายามโกหกและปิดบังความจริงเรื่องพี่สาวของเซย์ นั่นก็ทำให้เซย์เสียใจ และ เก็บมันไว้ในจิตใต้สำนึกเช่นกัน ทุกๆวัน เซย์ต้องใส่หน้ากากเก็บความทรมาน ความเศร้า เพื่อไม่ให้ทุกคนเป็นห่วง เซย์เขาก็อยากให้พ่อแม่หันมาสนใจบ้าง เอาใจใส่บ้าง...ถึงอย่างนั้น ทั้งสองก็ไม่ใส่ใจอยู่ดี...บางทีมันก็ทำให้เซย์ ไม่ชอบบ้าง แต่เพราะพวกเขาคือผู้ให้กำเนิดเซย์ เซย์จะทำให้คนที่มีพระคุณผิดหวังไม่ได้...
วันเปิดเทอมวันแรกของโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง
“ ผมไปเรียนก่อนนะครับ ”
เซย์...เด็กผมน้ำตาล ดวงตาสีน้ำตาลอมทอง เดินถือกระเป๋านักเรียนเล็กๆออกนอกบ้าน เขาพยายามพูดให้คุณพ่อ คุณแม่รู้ว่า เขากำลังจะไปเรียน แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลย
“.....”
เซย์วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนกับรู้ตัวว่าจะพูดให้ตายยังไง ก็ไม่มีใครสนใจใยดี
ในระหว่างทางไปโรงเรียน เขาได้พบกับพี่ชายผมยาวสีดำดูน่ากลัวแปลกๆ พี่ชายตัวสูงมองมาที่เซย์ก่อนที่จะเอามือเย็นๆลูบหัวเบาๆ
“ เก็บมันไว้มากเกินไป...ระวังมันจะเข้ามาควบคุมชีวิตเรานะ ”
พี่ชายตัวสูงพูด
“ พี่ชาย....พูดถึงอะไรหรอครับ ^^? ”
ดูเหมือนเซย์จะเด็กเกินไป เขายังไม่รู้ความหมายของมัน...แต่อีกไม่นานหรอก...
“ แล้วเธอจะรู้เอง...^^ ”
พี่ชายตัวสูงเดินจากไป ปล่อยให้เด็กหนุ่มเซย์ยืนงงๆอยู่คนเดียวอย่างนั้น
“ อะไรจะควบคุมชีวิตเรานะ...? ”
คำถามที่ยังคาใจทำให้เซย์ชักสงสัยขึ้นมาทันที
ในขณะที่เซย์เดินข้ามถนน...ในใจก็ยังคิดสงสัยคำถามที่ยังคาใจโดยลืมมองรถยนต์คันใหญ่กำลังวิ่งมาอย่างเร็ว แรง และไม่มีทีท่าว่าจะหยุด....ช่วงเวลานั้น ร่างของเด็กหนุ่มเซย์ลอยขึ้นเหนือรถยนต์คันอื่นๆ กับ เลือดสีแดงสด กระจัดกระจายเต็มพื้นถนน เป็นจุดเริ่มต้นของมิติในจิตใต้สำนึกจะเปิดออกมา มันดูดจิตเด็กหนุ่มเข้าไป ก่อนที่ร่างของเด็กหนุ่มจะร่วงลงมาถึงพื้น เหล่าฝูงชนที่เห็นเหตุการณ์พากันแจ้งรถพยาบาล เพื่อให้นำร่างเด็กหนุ่มตัวเล็กกลับไปรักษา ในการผ่าตัดเพื่อช่วยเหลือครั้งนี้ ทำให้คุณหมอ ผู้ช่วย...และพยาบาลต่างตื่นตกใจกันยกใหญ่
“ คุณหมอคะ...ลูก...ลูกดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ !! ”
คุณแม่ของเซย์วิ่งเข้ามาถามอาการด้วยสีหน้าที่ช็อคสุดขีด แน่นอนว่าคุณพ่อของเซย์ก็เช่นกัน
“ คุณแม่ของน้องเซย์ อายุ 13 ปี ใช่ไหมครับ ”
คุณหมอถามเพื่อความแน่ใจ
“ ใช่ค่ะ ดิฉันเป็นมารดาของลูกเซย์เองค่ะ ”
คุณแม่ของเซย์ตอบอย่างไม่ลังเลใดๆ...
“มันค่อนข้างจะประหลาดมากครับ...หัวใจของน้องเซย์...ไม่มีการเคลื่อนไหวเลย ”
เพียงแค่คำพูดสั้นๆของคุณหมอถึงกับทำให้คุณแม่เข่าอ่อนจนแทบจะล้มลงกับพื้น
“ ลูก... ”
ตัวของคุณแม่เริ่มสั่น น้ำตาก็เริ่มเอ่อล้นออกมาในเวลาเดียวกัน
“ แต่ว่า...ผมยังสงสัยนะครับ... ”
คุณหมอเหมือนกำลังจะบอกอะไรสักอย่าง
“ สงสัย ? ”
คุณพ่อพยายามที่จะกลั่นน้ำตาไว้
“ ครับ...ถึงหัวใจของน้องเขาจะไม่เต้น แต่ส่วนต่างๆก็ยังทำงานตามปกตินะครับ ทั้ง หลอดเลือด สมอง ระบบหายใจ ถ้าคนปกติ น่าจะตายไปแล้ว....ตอนนี้ ผมขอเดาว่า หัวใจของน้องอาจจะยังทำงานอยู่ภายใน ส่วนภายนอกนั้น ผมก็ไม่มั่นใจครับ ”
คุณหมออธิบายให้เข้าใจง่ายอย่างช้าๆ
“ คุณหมอพอจะช่วยอะไรได้บ้างไหมคะ ? ”
คุณแม่เอ่ยถามขึ้น
“ เกรงว่าผม...จะช่วยอะไรไม่ได้นะครับ ขึ้นอยู่ที่ตัวเด็กโดยเฉพาะเลยครับ ”
คุณหมอส่ายหน้า
“ คุณหมอพอจะดูอาการของเด็กต่อไปได้ไหมคะ ? ”
คุณแม่ของเซย์ขอร้อง...ในใจก็สวดอ้อนวอนให้คุณหมอใจอ่อน
“ อืม.....ก็ได้นะครับ ผมสนใจบางสิ่งในตัวเด็กคนนี้เหมือนกัน...เอาเป็นว่าผมจะให้เวลาดูอาการ 1 เดือนต่อจากนี้ แล้วกันนะครับ ถ้าดีขึ้น ก็ถือว่าโชคช่วย แต่ถ้าอาการแย่ลง...ผมขอให้พวกคุณทำใจซะแต่เนิ่นๆนะครับ...ตอนนี้พวกเราก็ทำได้แค่ สวดภาวนา ให้เด็กคนนี้ดีขึ้นเท่านั้นเองแหละครับ ”
คุณหมอยอมรับคำขอร้องของคุณแม่โดยมีเงื่อนไขเล็กน้อย
“ ขอบคุณมากครับ !”
คุณพ่อรู้สึกโล่งใจจนบอกไม่ถูก
“ แต่ว่า...อะไรคือสิ่งที่คุณหมอสนใจหรอคะ ?? ”
นางพยาบาลที่ไม่ได้เข้าไปมีส่วนร่วมในการผ่าตัดถามขึ้นด้วยความสงสัย..
“ เด็กคนนี้...มีหัวใจ ‘สีดำ’ ยังไงล่ะ.. ”
หัวใจดำมืดไร้การเต้นไม่เหมือนอย่างคนทั่วไปของเด็กคนนี้ เป็นที่สนใจของเหล่าแพทย์และผู้คนนับพันโดยที่พวกเขาหารู้ไม่ว่า...จิตของเด็กคนนี้ถูกดูดเข้าไปในมิติจิตใต้สำนึกของตัวเองเป็นที่เรียบร้อยซะแล้ว บางสิ่งที่น่ากลัว เลวร้ายนั้น...กำลังรอที่จะเผชิญหน้ากับเขาอยู่ โดยมีหัวใจของเขาเอง...เป็นเดิมพัน !!!
ความคิดเห็น