คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันสุดท้ายแล้วสินะ
ตอน 1
วันสุดท้ายแล้วสินะ
แสงแดดในยามเช้าขลับกับสีผมสีน้ำตาลอ่อนของฉันจนมันกลายเป็นสีทอง แต่สำหรับฉันแล้ววันนี้มันคงเป็นเพียงเรื่องเล็ก 'วันสุดท้ายแล้วสินะที่ฉันจะได้เจอหน้าเธอ' ฉันรำพึงกับตัวเองเบาๆเพราะไม่อยากให้ใครได้ยิน แต่สายตายังคงจับจ้องเฟนหนุ่มน้อยที่ตัวเล็กว่าเกณฑ์ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าฉันแอบรักเฟน มาตั้งแต่ป.2(น้ำเน่าแท้ย่ะ:ผู้แต่ง)แล้วหละ แต่ในวันนี้ฉันควรเก็บมันไว้ให้เป็นเพียงความทรงจำที่ดีดีกว่าที่จะพูดออกไป ฉันนี่นางเอ้ก นางเอกจริงเลยเนอะ อิฮิๆๆๆ
"ไอ้ริบโว้ย!"
"อ๊าก>o<ไอ้ริบโว้ย!แกจะไปถ่ายรูปไหมวะ"
"อะ...อะไร...อ๋อ...เอ่อ...ท...โทษเว้ย ฉันลืมหว่ะโทษที" ฉันพูดพลางลุกขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงเสียงที่สูงกว่า120เดซิเบล แล้วเดินตามไอ้เพื่อนสารเลวเอ้ยไอ้พรุนหรือยัยลูกพรุนสาวน้อยร่างท้วมใส่แว่นแต่สมองเป็นเลิศไปพร้อมกับกลุ่มเพื่อนกลุ่มใหญ่ไปที่สวนหลังร.ร.
====================================================
ณ สวนหลังร.ร.
"แชะ"
"แชะ"
เสียงชัตเตอร์ของกล้องกดติดกันเป็นจังหวะ โอ๊ย! อะไรจะน่าเบื่อไปกว่านี้อีกนะ ฉันสบถในใจ=_=
"ไอ้ริบแกเป็นไร ฟระ-_+หน้าเป็นตูดเชียวแก"
"ไอ้ริบโว้ย>o<"
"ฮ...ฮะฮะเป็นไรอาม่าแกแต่งงานใหม่หรือไงฟระ"ฉันหันไปตอบ(หรือเรียกว่าปล่อยหมาก็ได้:ผู้แต่ง)ไอ้พรุนหน้าเรียบ
"ไอ้เวรเดี๋ยวแม่ก็ตบไปหาอาม่าไม่ทันเลย"
" -_+ "มันก็ยังคงต่อมุขกับฉัน
"แกเป็นไรวะวันนี้มามากหรืองะ"ดูไอ้เพื่อนบ้านี่มันตอบฉันสิเหมือนกับสุภาษิตที่ว่า มีเพื่อนเหมือนมีหมา ฉันเก่งใช่ม้า ฮ้าฮ้า...!(สุภาษิตบ้านไหนกันยะเนี่ยคุณเธอ:ผู้แต่ง)
"อีเวรนี่...#%*&*3=6+:."แห้กๆๆฉันด่ามันน้ำไหลไฟดับตับไหม้...T-T"แห้กๆ ไม่เป็นไรเว้ย"
"แล้วเงียบไมวะ"
"ก็แค่เออ...อ...เออคือ...ไม่มีไร"เวลาฉันเหม่อ เขินอายหรือโกหกใครฉันมักจะติดอ่างทุกทีซึ่งครั้งนี้ก็เหมือนกัน...เฮ้อ
"คิดถึงเฟนใช่มะ"ยัยบ้านี่พูดได้แทงใจดำชะมัดเลยก็มีแต่มันกะข้าวฟ่างเท่านั้นแหละที่รู้เรื่องนี้ เฮ้อ!
"ตึ้ง ตึงตึ่ง...นักเรียนป.6ขอให้เข้าห้องสอบเวลานี้ค่ะ...ตึ้ง ตึง ตึ่ง"เสียงประกาศดังขึ้น โอ้พระเจ้ามาขัดจังหวะฉันกับพรุนได้พอดีเล้ย Yes! Yeh! เมื่อพรุนไม่พูดฉันเลยพูดตัดพ้อออกไป
"เข้าห้องสอบกันเถอะพรุน"ฉันพูดกับพรุน แต่ไม่กล้าที่จะสบตาพรุนแม้แต่นิดเดียวตายัยเนี่ยมันทำให้ฉันละลายทุกทีเลย
"แกคิดถึงเฟนก็บอกฉันมาเหอะ"เมื่อพรุนเห็นว่าฉันไม่พูดเลยพูดต่อ"เราคบกันมากี่ปีแล้วไอ้ริบ"
"อะ...เอ่อ9ปี"
"เรื่องแค่นี้ปิดฉันไม่อยู่หรอก..."พรุนเอื้อมมือมาแตะไหล่ฉันเบาๆแล้วมากระซิบเบาๆข้างหูฉัน"วันสุดท้ายแล้วนะเว้ยทำอะไรก็ทำไปแต่อย่าเอาเรื่องแบบนี้มาปนกับการสอบวันนี้นะ..."คำสุดท้ายที่พรุนพูดมันค่อนข้างที่จะสั่นไงก็ไม่รู้นะ แต่อยู่ๆก็มีเสียงมาขัดจังหวะฉันกับพรุน
"ไอ้พรุน ไอ้ริบแกจะเข้าห้องสอบไหมวะจีบกันอยู่ได้" คนที่เข้ามาขัดจังหวะของเราสองคนก็คือข้าวฟ่าง ยัยเนี่ยมันออกจะห้าวอยู่นิดๆเพราะมันเป็นหัวหน้าห้องแต่ก็จัดว่ามันPopมากเลยทีเดียว
"เออ/เออ"ฉันกับยัยพรุนตอบเป็นเสียงเดียวกัน พรุนกระชับมือแน่นยิ่งขึ้นแล้วเรา3คนก็เดินเข้าห้องสอบกัน
====================================================
"ติ๊ดๆๆๆๆๆ"เสียงหมดเวลาสอบดังขึ้นทุกคนต่างโห่ร้องกันพร้อมน้ำตา(ไอ้พรุนคนเดียว)
"ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"ไอ้พรุนร้องไห้เสียงดังจนเรา2คนกลายเป็นจุดสนใจของคนในห้อง
"เฮ้ยๆๆ ไอ้แมงกะพรุนเบาๆๆหน่อยดิวะ อายชาวบ้านเขา"
"ฮือไอ้เพื่อนสารเลวแกไม่เสียใจบ้างเลยหรอวะ"
"จะเสียใจไปทำไมวะแกก็มีเบอร์ข้านี่หว่า"ฉันพูดขึ้น
"ช่ายไอ้พรุนแกก็มีเบอร์ไอ้ริบมันโฮะ...เวอร์หว่ะ!"ไอ้ฟ่างที่เดินมาจากไหนก็ไม่รู้พูดขึ้น
"แม่ง!อีนังสองตัวนี้เนี่ยได้ทีขี่ควายเอ้ยแพะไล่เลยนะ"
"-_+"นี่คือน่าตาของฉัน
"O.o"และนี่คือน่าตาของไอ้ฟ่าง
จากนั้นเราทั้งสามตัว เอ้ยคนก็เดินกันไปที่โรงอาหาร
====================================================
"เฮ้ยฟ่างแกไปซื้อน้ำกับข้าวมาดิ๊"
"แล้วไมต้องเป็นข้าด้วยวะ"
"ข้าไปเองก็ได้วะแม่ง"ฉันพูดขึ้นแล้วรีบตรงดิ่งไปที่ร้านน้ำ จริงๆแล้วที่ฉันออกมาก็เพราะไม่อยากให้ไอ้พรุนมันถามเรื่องเฟนอีก
ในโรงอาหารคนต่อแถวซื้ออาหารกันเยอะมากฉันเลยไปเข้าห้องน้ำก่อนเพราะน้ำในกระเพราะของฉันตอนเนี้ยมันสามารถสร้างเขื่อนได้เลยหล่ะ(เวอร์เนอะคุณเธอ:ผู้แต่ง)
"ตุ้บ"ร่างเล็กเล็กของใครบางคนวิ่งชนเข้ากับร่างของฉันอย่างแรง
"โอ้ย!"เสียงเขาคนนั้นคราง ฉันพยายามปรับสายตาให้มองเห็นภาพชัดเจน ตอนนี้ฉันกำลังอยู่บนตัวเขาจากเสียงที่เค้าครางเค้าคงจะเจ็บมากเลยฉันจึงพยายามดันตัวเองขึ้นมาจนเห็นใบหน้าของเขาชัดเจน
"ฟ...เฟน"คนที่อยู่ตรงหน้าฉันไม่ใช่ใครนอกจากเฟน เอาอีกแล้วฉันติดอ่างอีกแล้ว ตอนเนี้ยฉันเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าใบหน้าเราทั้งสองคนอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ มองดูใกล้ๆแล้วเฟนช่างน่ารักจังปากเล็กๆสีส้มอมชมพูที่ตัดกับผิวสีขาว...ว้าวน่ารักจังหน้ากินด้วยอิฮิ...
"เอ้าริบเองหรอช่วยลุกหน่อยได้ไหมฉันหนักอะ"จริงๆด้วยเนอะตัวเฟนออกจะเล็กกว่าฉันมากๆ
"ขอโทษ"ฉันพูดพลางลุกขึ้นมา ดีนะที่แถวนั้นไม่มีคนอยู่ฉันเลยไม่ค่อยอายมาก
"ไม่เป็นไรหรอกฉันวิ่งชนเธอเอง แล้วเธอหล่ะไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม"เขาส่งยิ้มมาให้ฉันนิดๆว้าวเขายิ้มน่ารักจัง ไอ้ริบแกอย่าหน้าแดงนะเว้ยแกจะมาอายอะไรตอนนี้
"ไม่เป็นไรหรอก"
"งั้นเราไปก่อนนะจะรีบไปถ่ายรูปกับเพื่อน"
"อืมบายนะ"
"บาย"
การที่ฉันได้พูดกับเฟนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกันอีก แค่นี้มันก็ทำให้ใจฉันชุ่มชื้นขึ้นมาแล้วหล่ะ
"หนิไอ้พรุนไอ้ริบมันไปซื้อข้าวถึงไหนวะ"
"ก็เอออะดิ๊มันไปตั้งแต่ข้าหิวจนค่าอิ่มแล้วมันก็ยังไม่มาเลย"
"แกว่าหมู่นี้มันแปลกๆไปมะ"
"ใช่แกคิดเหมือนข้าเลย...ฉันว่ามันต้องคิดถึงเฟนแน่ๆเลย"
"จริงด้วยก็มันสองคนจะไม่ได้เจอกันแล้วนิ"
"คิดก็สงสารมันเหมือนกันแอบรักเฟนมาตั้งสี่ปีแต่ไอ้เฟนมันก็ไม่เคยรู้เลย"
"เฮ้อ!แล้วแกหล่ะชอบใคร"
"ไม่มี"
"แหนะแหน่ะ"
"แล้วแกอะ"
"อิฮิๆๆฉันรักแกจังเลยหว่ะ"
"นั่นไงไอ้ริบมาแล้ว"
"เฮ้ข้าวหมดแล้ว"ฉันพูด
"ก็แกมัวแต่ไปไหนมาหล่ะ"ฟ่างพูดขึ้น
"มะ...ไม่ได้ไปไหนมาหรอก"
"แกติดอ่างอีกแล้วนะ"พรุนพูดขึ้น
"ถ้าแกไม่บอกแกตายแน่ไอ้ริบอิฮิ"ไอ้พรุนกับไอ้ฟ่างพูดขึ้นพร้อมกับทำท่าเตรียมจะจั๊กกะจี้ฉัน
"ไม่บอกเฟ้ย"ฉันพูดพลางวิ่งหนี
สุดท้ายเราสามคนก็มานั่งหอบกันที่ใต้ต้นไม้
"เราจะไม่ได้เจอกันแล้วคงเหงาแย่เนอะ"ฟ่างพูดด้วยเสียงเศร้า
"ใช่ฮือๆ...เราสามคนคงไม่ได้อยู่พร้อมหน้ากันอีกแล้ว"ฉันพูด น้ำตาคลอเบ้า
"แกร้องไห้นิ"ไอ้พรุนพูดคงเพราะปกติฉันไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นเลยแม้แต่พรุนกับฟ่าง
"อืม"
ในที่สุดเราสามคนก็มาหยุดที่หน้าประตูโรงเรียนเพื่อรอกลับบ้าน ส่วนใหญ่เด็กที่เหลือในร.ร.จะเป็นนักเรียนป.6เพราะต้องถ่ายรูปกับเพื่อนและร่ำลาคุณครู
"แม่ฉันมาแล้วไปแล้วนะเว้ย"ฉันพูดขึ้นพลางตบหลังพรุนและฟ่างเบาๆเพื่อปลอบใจ
"โชคดีนเว้ยเพื่อน"พรุนและฟ่างพูด
"แกด้วยทั้งสองคนเลย"
"แล้วเจอกันที่ร.ร.ใหม่นะริบ"ฟ่างพูด ฉันลืมบอกไปว่าฉันสอบเข้าม.1ติดร.ร.เดียวกับฟ่าง ฟ่างมันเลยไม่ค่อยเศร้าเท่าไอ้พรุน
เมื่อถึงบ้านฉันก็ขึ้นไปบนห้องนอนเลยฉันไม่มีแรงจะทำอะไรอีกต่อไปแล้วถ้าไม่มีนายเฟน'ฉันรักนาย'ตอนนี้เปลือกตาของฉันมันหนักลงเรื่อยๆสุดท้ายมันก็ปิดลงจนได้
+++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น