คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เปิดตำนาน กำเนิดเด็กน้อยของเทพเจ้า
เปิดตำนาน กำเนิดเด็กน้อยของเทพเจ้า
“ฆ่าให้หมด!!! อย่าให้ใครเหลือรอดไปได้!!!”เสียงชายหนุ่มตวาดดังลั่นจนเด็กน้อยที่แอบอยู่หลังพุ่มไม้ขดตัวลงกอดเข่าด้วยความกลัว
เสื้อผ้าเนื้อดีสวยหรูขาดวิ่นไม่มีชิ้นดีพร้อมด้วยแผลถลอกตามตัวไม่ได้ทำให้เด็กน้อยเสียใจเท่ากับคำพูดของชายผู้นั้น
ร่างเล็กคืบคลานหลังพุ่มไม้พยายามหนีเข้าป่าใกล้เคียง
แต่กระนั้นเสียงเหล่าบรรดาผู้บังเกิดเกล้าก็ดังเข้าสู่โสตประสาทพอดี
“ปล่อยพวกเราเดี๋ยวนี้! เจ้าพวกบ้า!”
คุณพ่อ!
“ไอ้พวกบาปหนา! สักวันพวกแกต้องชดใช้!”
คุณแม่!
“ปากเก่งไปให้ดีเถอะ พวกตระกูลออแลนโด
จะตายอยู่รอมร่อแล้วยังอวดดี!”ชายผู้เป็นหัวหน้าพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน เหล่าบรรดานักฆ่าชุกกระชากข้ารับใช้แห่งตระกูลเข้ามารวมกลุ่มกัน
เหยื่อทั้งหลายต่างมองผู้บุกรุกด้วยความหวาดกลัว เคียดแค้นและชิงชัง
“เอายังไงดีครับท่าน”ลูกน้องหลายสิบคนรอคำตอบจากหัวหน้า
รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏบนริมฝีปาก
“เผาพวกมันทั้งเป็นไปพร้อมกับคฤหาสน์หลังนั้นแหละ
ฮ่าฮ่าฮ่า”เสียงหัวเราะเลือดเย็นแสนน่ารังเกียจเรียกน้ำตาที่คลอเบ้าของเด็กหนุ่มให้รินไหลอาบแก้ม
คุณชายตัวน้อยอยากกระโดดออกไปจากที่นี่ตรงเข้าไปหาบิดามารดาหากไม่ใช่เพราะคำสัญญาที่ให้ก่อนหน้านี้
สัญญาสิลูก ไม่ว่าอย่างไรต้องมีชีวิตต่อไป...
ผมสัญญาฮะ! คุณพ่อกับคุณแม่ล่ะฮะ!
พ่อกับแม่จะอยู่กับหนูเสมอ ลูกรัก...
ความหวาดกลัวครอบงำจิตใจ
เสียงสะอื้นถูกกดไม่ให้เล็ดลอดออกมาจากปาก คุณชายน้อยซบหน้าลงบนเข่าทั้งสองข้าง
ไม่มีหนทางที่จะออกไปได้ ออแลนโดเป็นตระกูลที่ทรงอำนาจและยิ่งใหญ่
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ออแลนโดต้องไม่ผิดสัญญา
คุณพ่อคุณแม่ ผมต้องทำยังไงฮะ...
“กรี๊ด!”เสียงกรีดร้องดังระหึมจนเด็กน้อยสะดุ้งโหยงเรียกให้สนใจสิ่งรอบข้าง
น้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มพร่ำพูนไม่หยุด อยากจะร้องก็ร้องไม่ได้ สิ่งที่เด็กหนุ่มทำได้คือมองเงาร่างบิดามารดาและคนสนิทถูกแผดเผาในกองเพลิง
ความทุกข์ทรมานความเจ็บปวดซึมซาบทั่วร่างกาย
ความรู้สึกสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตมิอาจบรรยายออกมาได้ฉุดรั้งสติเด็กหนุ่มให้ตกตรึมอยู่กับความเศร้าหมอง
เจ็บปวดนัก เจ็บจนไม่สามารถร้องออกมาได้ เจ็บเกินกว่าที่หัวใจเด็กน้อยผู้นี้จะทนรับได้
“หัวหน้า! บุตรชายคนเดียวของเดเนียล
ออแลนโดหายไปครับ!”เสียงนั้นเรียกสติให้เด็กน้อยกลับมา
ร่างเล็กเกร็งแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก
ชายผู้นำกลุ่มคนบาปตวาดเสียงดังลั่นด้วยความโมโห
“ไปหามาสิโว๊ย! อย่าให้หนีไปได้เด็ดขาด!”
“นั่น! อยู่ตรงนั้น!”เด็กน้อยสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นว่าหนึ่งในกลุ่มคนร้ายชี้มาทางที่ตนซ่อนอยู่
ร่างเล็กลุกขึ้นวิ่งหนีเข้าป่า เหล่าคนใจบาปต่างวิ่งตามโดยไม่รอคำสั่ง
“จับมาให้ได้!”
คุณชายน้อยวิ่งมาเรื่อยๆ
แม้ว่าจะคุ้นชินกับเส้นทางในป่าแห่งนี้ แต่ทว่ากำลังกายและกำลังใจที่น้อยนิดได้ฉุดรั้งให้เด็กหนุ่มผู้ตกละกรรมลำบากไม่มีความเชื่อที่อยากจะมีชีวิตต่อไป
อา เขาจะทำอย่างไรดี
พรึ่บๆ
เสียงวิหคกระพือปีกทำให้เด็กน้อยเงยหน้ามอง
นกฮูกสีขาวเผือกบินผ่านหน้าเขาไปแล้ววนรอบตัวเขาหลายรอบราวกับบอกว่าให้ตามมา
เด็กน้อยวิ่งตามนกฮูกตัวนั้นท่ามกลางรัตติกาลที่มืดมน
แสงไฟจากเบื้องหลังบ่งบอกว่ากลุ่มคนพวกนั้นใกล้มาถึงตนแล้ว
“มาแล้วหรือ
เรน”สุรเสียงทรงอำนาจดังขึ้นเรียกสติเด็กน้อยที่จดจ่อกับกลุ่มคนเบื้องหลังให้สนใจบุคคลเบื้องหน้า
ดวงหน้างามที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวเงยขึ้นมองอิสตรีผู้นั้นด้วยความระแวง
หญิงสาวผู้ซ่อนใบหน้าภายใต้หมวกฮู้ดสีขาวสะอาด
ชุดไคตันสีขาวแลดูหรูหราไม่สามารถบอกได้เลยว่าเธอผู้นี้คือใคร
แต่ที่ผิวดูเปล่งปลั่งผิดมนุษย์มนาได้เตือนเด็กน้อยว่าเธอผู้นี้มิใช่มนุษย์
“ดูเหมือนเจ้ากำลังลำบากนะ
เด็กน้อย”หญิงสาวเบื้องหน้าเอ่ยเอื้อนเสียงเบา เด็กน้อยยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา
“พี่สาวรีบหนีไปเถอะฮะ
เดี๋ยวจะถูกคนพวกนั้นฆ่าเอา”เด็กน้อยกล่าวเตือนกับเธอผู้นั้น
หากแต่ว่าสิ่งที่ตอบกลับมาคือเสียงหัวเราะเบาๆ ราวกับเรื่องขบขัน
“เด็กน้อยรู้ไหมว่าข้าเป็นใคร”หญิงสาวผู้นั้นว่าพลางเอื้อมมือสัมผัสผิวแก้มนุ่มที่อาบไปด้วยน้ำตา
“ข้าสามารถทำให้ความปรารถนาของเจ้าเป็นจริงได้ สนใจไหม”
เด็กน้อยเงยหน้ามองหญิงผู้นี้ด้วยหวาดกลัว
“หมายความว่ายังไงฮะ”
“คนพวกนั้นจะหายไป
หากเจ้าสัญญากับข้าว่าเจ้าจะยอมเป็น ‘เด็กน้อย’
ของข้า”เสียงนั้นสะกดให้เด็กหนุ่มคล้อยตาม เสียงของเหล่านักล่าใกล้เข้ามาทุกขณะ
หากคนพวกนั้นหายไปล่ะก็...
ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไรเขาก็ยินดี...
“ตกลงฮะ”ไม่ต้องพูดให้มากความ
แววตาที่เคยฉายแววหวาดกลัวกลับทอประกายความโกรธแค้นรุ่งโรฐน์จนน่าตกใจ
เพราะความเจ็บปวดจากการสูญเสียนั้นได้กัดกินความไร้เดียงสาของเด็กน้อยหมดสิ้นแล้ว
แม้จะต้องเป็นปีศาจร้าย เด็กน้อยก็ยินดี...
“เอาล่ะ ‘เด็กน้อย’ ของข้า
หากพร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ จงยื่นมือมาสิ เพื่อความปรารถนาของเจ้า
เพื่อพันธสัญญาระหว่างเรา...”
มือเล็กยกขึ้นให้กับสตรีผู้นั้น
ฝ่ามือนวลกุมมือเล็กไว้ แสงสว่างสีขาวเจิดจ้าพร้อมด้วยร่างของเหล่าคนบาปที่ตามมาทันการ
“นั่นไง! เจ้าเด็กนั่น!”
“ยูริลล์ ออแลนโด ต่อไปนี้เจ้าคือเด็กน้อยของข้า
เพราะฉะนั้น...”หญิงสาวว่าพลางหันไปมองผู้มาใหม่กว่าสิบคน
ดวงตาสีน้ำทะเลภายใต้หมวกฮู้ดสีขาวฉายแววสังหารจนคนพวกนั้นต้องหยุดชะงัก
หญิงสาวฉีกยิ้มร้ายกาจ
“ข้า อธีน่า เทพีแห่งสติปัญญาและสงคราม จะทำให้ความปรารถนาของเจ้าเป็นจริง”
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น