คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6: ทะเลาะ
กริ๊ง~~~~ กริ๊ง~~~~
“อืม...”ฉันคว้านาฬิกาปลุกก่อนจะกดปิด แล้วนอนต่อ...Zz…Zz…”ร้อนแฮะ”
พรืด~~
ฉันดึงชุดนอนออกจนเหลือแต่เกาะอกกับกางเกงขาสั้นที่สั้นมาก~~ อันนี้ ติดนิสัยมาตั้งแต่เคยถูกเพื่อนเปิดกระโปรงตอนเด็กๆ น่าอายชะมัด >////< ฉันพลิกตัวหันไปทางซ้าย ก่อนที่จะรู้สึกว่ามีคนนอนข้างๆ รินแน่เลย รินคงจะปลุกซินะ อยู่ๆคนที่นอนข้างๆเอามือมากอดฉันดึงไปซบอกเขา ความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้น คนที่นอนข้างฉันเริ่มเข้ามือมาจับแก้มฉัน ฉันใช้มือสัมผัสเบาๆตรงอกคนที่นอนข้างๆจนรู้ว่าคนที่นอนข้างฉันเป็นผู้ชาย!!!!!! แค่นั้น ทำให้ตาของฉันเบิกกว้างทันที
“นางิฮิโกะ!!!”
พรึ่บ!
“อ๊ะ!”ฉันอุทานเบาๆ แต่แปลกนะ ฉันไม่ได้อุทานแบบนี้มาตั้งนานแล้ว มันรู้สึก... ไม่ใช่ๆ นี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดเรื่องนี้! นางิฮิโกะคร่อมฉันจนฉันหาทางหนีไม่เจออยู่แล้ว!!!
“น่าร๊าก~~~”นางิฮิโกะพูดแล้วเลียแก้มฉันเบาๆ กรี๊ด! >/////////////<
“ปล่อยฉัน นางิฮิโกะ -////-”
จุ๊บ~~♥
“morning kiss ^^”อ๊าก! อยากจะบ้าตาย ไอ้บ้านี่! >////< กรี๊ด! แต่ฉันต้องเสียวอีกครั้ง เมื่อนางิฮิโกะก้มลงมองส่วนใต้ใบหน้าฉัน!“อย่ามองนะ! >////<”
“เซ็กซี่~~ น่าลูบจัง~~ อย่างนี้ต้องเรียกว่า‘ว่าที่ภรรยาในอนาคต’ของผมสินะ~~”นางิฮิโกะพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ฉันเกลียดที่สุด รอยยิ้มหมอนี่น่ากลัวชะมัด
“ใคร‘ว่าที่ภรรยาในอนาคต’ของนายมิทราบ!”
“ไม่เอาคำว่า‘ว่าที่ภรรยาในอนาคต’ของผมก็ได้นะครับ เอาเป็นคำว่า‘ว่าที่คุณแม่สุดสวยของคุณลูกตัวน้อยเรา 2 คน’ก็ได้นะครับ ^^”
“โรคจิต ลามก >////<”ฉันพูดพลางหันหน้าไปทางอื่น นางิฮิโกะลุกขึ้นนั่งแล้วดึงฉันเข้าไปกอดราวกับว่าฉันเป็นตุ๊กตา -_- เออ จริงด้วย ลืมถามหมอนี่ไปเรื่องนึงแน่ะ“นายเข้าบ้านฉันได้ยังไง ห้ามบอกว่า...”
“ทางประตู ^^”ฉันจะพูดอยู่แล้วเชียว =_=
“กวนนะนาย =_=”
“ก็เมื่อคืนเราจัดปาตี้กันไม่ใช่หรอ ^^”
“บ้านนายสิ -_-”
“อ๊าว~~ ลืมไป วันนี้วันอาทิตย์แฮะ~~ ^^”ใช่สิ จัดวันจันทร์ พอวันอังคารไปโรงเรียนสาย ถูกอาจารย์นิไคโดสวดยับเลย =_=
“อาบน้ำก่อนนะ”
“อาบด้วยสิ >_<”
“หยุดแม้แต่จะคิด!”ฉันชี้หน้านางิฮิโกะ นางฮิโกะจับมือฉันแล้วจูบเบาๆ
“หยุดคิดได้ แต่หยุดจินตนาการผมไม่ได้หรอก คาริเนะจัง J”
พรึ่บ!
“O//////////////O”นางิฮิโกะดึงฉันเข้าไปกอด เขาจับเกาะอกของฉันแล้วดึงอย่างแรง!
“ผมช่วยถอดนะ J”
“กะ! กรี๊ด!!!”
พลั๊วะ!
“โอ๊ย!”นางิฮิโกะร้องออกมาแล้วทรุดลงกับพื้น ฉันเผลอไปหน่อย ใช้เข่าเตะใส่ท้องเขาพอดี -O-“คาริเนะจัง^^+ เสร็จผมแน่!”
“ฉันขอโทษ!!!!! >O<”
59.59 นาทีผ่านไป~~
“คาริเนะจังตื่นแล้วหรอครับ ^^”พี่ถามฉัน ฉันยิ้มให้บางๆ“แล้วนางิฮิโกะคุงมาบ้านผมตั้งเช้าทำไมครับเนี่ย ^^”
“วันนี้ ผมมีนัดกับคาริเนะจังนะครับ ^^”พูดจบ นางิฮิโกะก็หันมามองฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์“คุณแม่อยากจะเห็นหน้าคาริเนะจัง ผมเลยนัดเธอไว้ตอน 7 โมงเช้า แต่คาริเนะจังบอกว่า วันหยุดจะตื่นสายหน่อย เลยให้ผมมารอที่บ้านนะครับ ^^”
“ครับ หวังว่าคงจะไม่พาน้องสาวผมไปแทะเล่นนะครับ ^^”
“คะ ครับ ^^+”นางิฮิโกะถึงกับเหงื่อตก ช่วงนี้พี่ไม่คอยปลื้มนางิฮิโกะซักเท่าไร ตั้งแต่ฉันถูกนางิฮิโกะอุ้มออกจาก Rose Queen Garden พี่ก็พูดบ่นพึมพำตลอด
“แถ”ฉันพูดเบาๆ อยู่ๆนางิฮิโกะก็จับแขนฉัน
“ผมได้ยินนะ ^^”ได้ยินแล้วไง มันเรื่องของนายนิ ไม่เกี่ยวกับฉัน -_-
“คาเนะจี้ Good Morning~~ >_<”รินวิ่งลงมาจากบันไดรีบเข้ามากอดฉัน“หิวอ่ะ *O*”
“รินจัง คาริเนะจังทำแกงกระหรี่ไว้ให้แล้ว เดี๋ยวผมอุ่นให้นะ ^^”
“คร๊า~~ >_<”พูดจบรินก็กอดพี่จากทางด้านหลัง และดูเหมือนว่าพี่จะเขินด้วย หน้าแดงเชียว“หิวแล้ว >_< ไปกินด้วยกันนะ~~ ^^”
“อืม _////_”พี่ตอบแล้วพารินไปที่ห้องครัว
“แล้วเราจะไปกันได้แล้วหรือยัง ^^”ยังมีหน้ามาถามอีก -_-
“ฉันไม่ได้นัดกับนายซักหน่อย ทำไมฉันต้องไปด้วย อีกอย่างวันนี้พ่อกับแม่ฉันจะมาที่นี่ตอนบ่ายพร้อมกับน้องอีก 2 คน ฉันไม่ว่างถึงขนาดเที่ยวได้ทั้งวันหรอก -_-”
“งั้นก็ต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด J”
พรึ่บ!!!
เผลอแป็ปเดี๋ยว นางิฮิโกะก็จับฉันคร่อมบนโซฟา! O////O หมอนี่คร่อมได้ทุกที่จริงๆ ทำไมเรื่องแบบนี้นายไวจังเลยฟระ! แต่อยู่ๆฉันต้องสะดุ้ง นางิฮิโกะเริ่มเอาหน้ามาซุกคอฉัน! O/////O
“ปล่อย! ปล่อยฉัน! นางิฮิโกะ!”
“ก็คาริเนะจังไม่ไปนิ ^^”
“ก็ฉันไปไม่ได้นิ O/////O”
“คิดดูนะครับ ยอมไปเที่ยว กับ เสียเวอร์จิ้นเนี่ย อันไหนดีกว่ากัน ^^”
“อ้าว ไหนนายบอกว่า แม่นายอยากเจอฉันไง -////-”
“ก็ใช่ แต่ไปเที่ยวก่อนก็ได้นิครับ ^^”
“อย่าพูด’ครับ’ มันไม่เหมาะกับนาย -_-”
“งั้นก็... คร๊า~~”ยึย ขนลุก -_-~~
“พอๆ”ฉันพูดจบ ก็หยิกแขนนางิฮิโกะไปทีนึง“ฉันไปเที่ยวกับนายก็ได้ -_-“
“อืม”นางิฮิโกะมองคอฉันอย่างผู้หิวโหย“ผมแอบหวังว่าคาริเนะจังจะยอมเสียเวอร์จิ้นอยู่เหมือนกัน”
“ลามก! >////<”
“จะว่าไปแล้ว...”
“...”
“ผมเองก็มีคนที่แอบชอบอยู่นะ...”
“...”
“เธอเป็นเด็กผู้หญิงน่ารักคนหนึ่งที่ไม่เคยหันมามองผมเลย...”
“...”
“เธอบอกผมเสมอว่าผมเป็นเพื่อนที่ดีสุด ทั้งๆที่ผมอยากเป็นมากกว่านั้น...”
“...”
“คงเป็นได้แค่เพื่อน... สินะ...”
“...”
“...”
“นายมันบ้า”
“?!”
เพียะ!
ฉันใช้มือกระทบกับใบหน้าของนางิฮิโกะอย่างแรง เขาอึ้ง แล้วมองมาทางฉันอย่างมีคำถาม ฉันเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...
“คาริ...”
“ออกไป”
“...”
“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!”
“...”
“ฉันบอกให้ออกไปไง!”
“...”
แกร๊ก!
ทันทีที่ได้ยินเสียงปิดประตู น้ำตาฉันก็ร่วงหล่นออกมาราวกับสายฝน ฉันไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ ทำไม... ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ ฉันไม่ได้ชอบหมอนั้นซักหน่อย
ให้ตายสิ นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย
ความคิดเห็น