คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 8: อึ้ง O[]O
[NAGIHIKO//PART]
หลังเลิกเรียน
“ไปค้างบ้านคาริเนะคืนนี้หรอ?”นี่คือเสียงของสมาชิกในกลุ่มของเรา แน่นอน เพราะผมกับคาริเนะจังคิดว่าเราจะไปทำงานกลุ่มที่บ้านคาริเนะจัง
“เอาเป็นว่าพวกนายไปเอาสัมภาระ แล้วมาเจอกันที่สนามเด็กเล่นแถวบ้านฉันนะ”คาริเนะจังพูดแล้วเดินออกไปจากห้อง
ณ บ้านของผม ^^
“ท่านแม่ครับ วันนี้ผมไปค้างบ้านเพื่อนนะครับ ^^”ผมพูดพลางสะพายเป้สัมภาระของผม
“บ้านใครล่ะ ฮืม~~ คุณนางิฮิโกะ”ท่านแม่ถาม
“บ้านคาริเนะจังครับ ^^”
“เพื่อนใหม่หรอ ฟังจากชื่อแล้ว ผู้หญิงใช่มั๊ย คุณนางิฮิโกะ”
“ครับ ^^”ผมนั่งลงตรงหน้าท่าน ท่านแม่ค่อยๆเอื้อมมือมาลูบหัวผมแล้วขยี้ผมเบาๆ
“ได้ข่าวมาว่า คุณชายแห่งตระกูลฟูจิซากิของเรากำลังคบหาดูใจกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง”เอ๊ะ! O_o ท่านแม่ไปรู้มาจากไหนนะ ใครบอกกัน“ข่าวบอกว่าเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากซากุระโคจิ ผมสีแดง ตาสีแดง ผิวขาวอมชมพู หน้าตาจัดได้ว่าอันดับต้นๆของโรงเรียน เป็นคนมีความสามารถที่ดีเยี่ยม ที่แม่พูดมาใช่เด็กผู้หญิงที่ชื่อ คาริเนะ ที่ลูกจะค้างคืนบ้านเขาใช่มั๊ย นางิฮิโกะ”
“คะ... ครับ ^^+”ผมค่อยฉีกยิ้มออกมา ข่าวนั้นมาจากไหนกันนะ
“อายุแค่ 17 ปี ก็จะรีบหาคู่หมั้นให้แม่รออุ้มหลานแล้วหรอ นางิฮิโกะ”คุณแม่พูดอย่างแม่ลูกที่สนิทกัน ท่านจะพูดแบบนี้เสมอเวลาอยู่กันตามลำพัง
“ป่าวนะครับ เธอเป็นแค่เพื่อน ^^+”ผมพยายามพูดอธิบาย แต่ดูคุณแม่จะไม่เชื่อซักเท่าไร
“แม่เข้าใจ แต่ถ้าลูกมีคนที่ใช่เมื่อไร ให้มาบอกแม่ได้นะ”คุณแม่พูดแล้วยิ้ม ผมลุกขึ้นไปกอดท่านทีนึง
“ผมไปก่อนนะครับ แม่ ^^”
“เดี๋ยว นางิฮิโกะ”
“ครับ?!”
“เอากระเช้าดอกไม้นี้ไปฝากคุณแม่ของคาริเนะด้วยนะ ^^”
“เอ๊ะ O_o”
“ไปเร็วเข้า เดี๋ยว ไม่ทันนัด”
“ครับ”ผมรีบวิ่งออกจากบ้านตรงไปยังสนามเด็กเล่นทันที แต่เมื่อกี้แม่บอกเอาไปให้แม่คาริเนะจัง แม่รู้ได้ไงว่าแม่คาริเนะจังอยู่ที่นี่
“ช่างเถอะ ไม่มีอะไรมั่ง”
ณ สนามเด็กเล่น
“แฮกๆ”ผมหอบอย่างหนักหลังจากที่วิ่งมารธอนจากบ้านตัวเองมาที่สนามเด็กเล่นแถวบ้านคาริเนะจัง ไกลเอาเรื่องเลยแฮะ
“นางิฮิโกะทางนี้”อามุจังเรียกผม ผมเดินเข้าไปหา“คาริเนะบอกว่าออกมารับไม่ได้ งานยุ่ง ให้พวกเราเดินเข้าไปเอง”
“ครับ ^^”ผมเดินเข้าไปหากลุ่ม แต่ว่า...
โครม!
“ว๊าย!”เสียงพี่สาวอายุประมาณ 21 ปีอุทาน ผมเดินชนพี่เขาจนของที่น่าจะพึ่งซื้อมาจากตลาดตกกระจายทั่วพื้น”เธอเป็นอะไรมั๊ย เจ็บตรงไหนรึป่าวจ๊ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ^^”ผมตอบแล้วช่วยพี่สาวเก็บของ เมื่อเก็บเสร็จผมก็เอาของทั้งหมดใส่ถุงกระดาษให้พี่สาว“ให้ผมช่วยถือนะครับ ^^”
“เอ๊ะ! ไม่เป็นไรจ๊ะ ^^”พี่สาวปฏิเสธอย่างนุ่มนวล คิดหรอว่าผมจะยอม ผมส่งสายตาอ้อนว้อนเต็มที่ *O*“กะ ก็ได้จ๊ะ ^^+”
“ครับ ^^”สำเร็จ >_<
“งั้นเธอกันเพื่อนๆของเธอมาทานมื้อเย็นที่บ้านฉันสิ ^^”
“จะดีหรอครับ o^o”ผมเริ่มเกรงใจแล้วแฮะ o^o
“จ๊ะ เด็กๆที่บ้านของฉันต้องดีใจแน่ๆ ^^”
พี่สาวเดินนำพวกเราไปที่บ้านของเขา ไม่น่าเชื่อว่าบ้านพี่สาวจะเข้าทางเดียวกับบ้านคาริเนะจังเลย จะว่าไปแล้ว จากที่ผมเดินอยู่ไม่กี่ก้าวก็ถึงบ้านคาริเนะจังแล้ว ที่ผมจำได้เพราะบ้านคาริเนะจังทั้งใหญ่และเป็นสไตล์ยุโรป อยู่ๆพี่สาวก็หยุดอยู่หน้าบ้านของคาริเนะจัง ผมกับคนอื่นก็งง พี่สาวมาที่บ้านคาริเนะจังทำไม... ผมไม่ทันถาม พี่สาวก็กดกริ่งแล้วเปิดประตูรั้ว
“ที่นี่คือบ้านของฉัน ^^”พี่สาวพูดแล้วยิ้มอ่อนโยน แต่คำพูดนั้นทำเอาผมกับคนอื่นๆช็อก ถ้าที่นี่คือบ้านพี่สาวละก็...
แอ๊ด~~
“กลับมาแล้วหรอค่ะ”คาริเนะจังพูด“อ้าว~~ พวกนายมาตั้งแต่เมื่อไร มาก็ดีแล้ว นี่ คุโจ คาริน เธอคือแม่ของฉันเอง”
“ยินดีที่ได้รู้จักจ๊ะ ^^”พี่สาวคำนับ แต่ผมกับคนอื่นยังช็อกอยู่ O[]O“พวกเธอเป็นอะไรไปหรอ O_o”
“พี่สาวเป็นแม่ของคาริเนะจังจริงๆหรอ O[]o”
“จ๊ะ ^^”
“O[]O”
[END NAGIHIKO//PART]
ณ บ้านของฉัน -_-
ฉันพาเหล่าการ์เดี้ยนเข้าบ้านมาหลังจากที่อึ้งกับแม่ฉัน บอกตรงๆ เพื่อนฉันทุกคนก็เป็นแบบนี้ล่ะ ยิ่งเจอพ่อยิ่งอึ้ง เพราะท่านทั้งสองหน้าเด็กมากๆ แม่ฉันเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนที่(โครต)สวย น่ารัก ยิ้มง่าย อ่อนโยน ผู้ปกครองเด็กหันมามองกันเป็นแถว ส่วนพ่อไม่ต้องพูดถึงเป็นนักวิทยาศาสตร์ดันหล่อยิ่งกว่าพระเอกหนัง ก็พ่อกับแม่เป็นลูกครึ่งอ่ะนะ แม่นะครึ่งอังกฤษ-ญี่ปุ่น ส่วนพ่อไม่แน่ใจว่าครึ่งอังกฤษ-ญี่ปุ่น หรือ ครึ่งผีครึ่งคน -_- เพราะพ่อชอบหยอกฉันประจำเลย แม่บอกว่า เมื่อก่อนพ่อจะดังในหมู่ผู้หญิงเพราะ 3 คำนี้ นั้นก็คือ หล่อ เก่ง รวย -_- เข้าใจล่ะ ว่าทำไมพ่อเนื้อหอม
“เธอชื่อ นางิฮิโกะคุงสินะ ^^”แม่พูดแล้วลูบหัวนางิฮิโกะ“หน้าตาหน้ารักจัง ถ้าเป็นผู้หญิงละก็ต้องสวยมากแน่ๆเลยล่ะ ^^”
ชึก!
เสียงมีดแทงใจดำจากใครบางคนดังขึ้นเบาๆ ลอยมากับลม นางิฮิโกะยิ้มแห้งๆ
“ครับ ^^+”ฉันละขำตอนหมอนี่ยิ้มแบบนี้จริงๆ หึหึ ตลกชะมัด“แม่ของผมฝากนี่มาให้ครับ ^^”
“ดอกไวโอเล็ตหรอ สวยจัง ^^”จากที่ขำหมอนี่กล้าเป็นเกลียดหมอนี่แทน“เธอเป็นลูกชายของฟูจิซากิจังสินะ ^^”
“พี่สาวรู้จักแม่ของผมด้วยหรอ O_o”นั้นดิ แม่ฉันไปรู้จักแม่ไอ้หมอนี่ตั้งแต่เมื่อไร O_o
“จ๊ะ ^^ เพื่อนที่โรงเรียนสอนรำญี่ปุ่นนะ ^^”แม่ไปเรียนรำญี่ปุ่นตั้งแต่เมื่อไร O_o
“แม่ไปเรียนตั้งแต่เมื่อไร O_o”
“คือ... พ่อของลูกเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่เรียนรำญี่ปุ่นนะ o^o”เอ๊ะ! O_o“คือ... พ่อเขาไปเรียนโรงเรียนประจำชายล้วนตอนมัธยมปลาย ทิ้งให้แม่อยู่บ้านคนเดียว ฟูจิซากิจังเลยชวนแม่ไปเรียนรำญี่ปุ่นที่บ้านนะ o^o”
“สงสารแม่จัง ทีหลังถ้าพ่อทิ้งแม่อยู่กับพวกเราแล้วไปทำงานต่างประเทศละก็ แม่อย่ากับพ่อเลยนะ แล้วกลับไปอยู่กับลุงคาโอรุนะ ^^”ฉันแนะนำแม่ ฮิฮิ พ่อนะพ่อ มีช่องว่างเมื่อไรโดนแน่
“คาริเนะจัง อยากให้กับแม่หย่ากันหรอ -_-^”
“ยุ่ง!”
“คิคิ นางิฮิโกะคุง ^^”แม่ของฉันเรียกนางิฮิโกะ
“ครับ ^^”
“สนใจจะเป็นลูกชายอีกคนของฉันมั๊ย ^^”
“O[]O”<---นางิฮิโกะ&ฉัน
“O_o”<---อามุ
“O_O”<---ทาดาเสะ
“-_-”<---ริมะ
“O.O”<---นางิสะ
“^^”<---แม่ -_-^
รู้สึกบทนี้ น่าจักชื่อว่า super shock -_-^
ความคิดเห็น