คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความฝัน ชีวิตพลิกผัน
นเรามีสิทธิ์ฝันที่ะมีีวิที่ีมีนที่รัมีานะร่ำรวยมีอาีพารานที่ีนั้นเป็นวามฝันอนปิหรือป่าวนะ หรือเป็นแ่วามฝันอใบ หยึ่หวัมาเินไปสำหรับนหนึ่ใบหยเรียนอยูั้นมัธยมปลายปีสุท้ายแล้ว และ เรียมัวเพื่อะเ้ามหาลัย
วันนี้็เหมือนวันธรรมาสุท้ายอสัปาห์ที่มีลานัวันศุร์และใบหย้อไป่วยยายอัวเอไปายอที่ลานัวันนี้ที่นน่าะเยอะว่าทุวัน
“ยาย หยลับมาแล้ว”
เ้ามาในบ้านพร้อมเรียบอยายที่ใบหยรัึ่เราันอยู่แ่สอนยายหลาน ยายอเามีอาีพายนมที่ลานั เวลาที่เาลับาโรเรียน็ะมา่วยยายทำ นมและเ็นออไปายที่ลาอนเย็น
แ่วามโร้าย็มีวามโีใบหย เลี้ย่ายไม่ป่วยินนมเ่ไม่ร้ออแให้ยาย้อลำบาเหมือนรู้ว่ามีันแ่สอนยายหลาน
“ลับมาแล้วเหรอลู”
ถามพร้อมรอยยิ้มที่ส่ไปให้หลานนเียวที่ลูสาวไ้ทิ้ไว้ให้่อนาไปหลัลอไ้ไม่นาน หย หรือ ใบหย ือื่อที่พ่อับแม่เป็นนั้ให้่อนาไปไม่นานแล้ว็เป็นนที่ยายเลี้ยมาั้แ่เ็นโ ถึหยะไม่มีโอาสแม้ะเห็นหน้าผู้ใหำเนิทั้สอนึ่ไ้าโลนี้ไปแล้ว
“ยายทำเสร็พอีแ่ยไป็พอลู”
“ยายไม่รอหย่วยทำละเียว็เป็นลมอีหรอ”
หยเยบอยายแล้วว่าอย่ายอหนัยายไม่เยเื่อเลย
“วันนี้ยายไม่เหนื่อยทำไหว” อบแบบนี้ทุทีที่หยบ่นให้ยาย
“ยาย็บอแบบนี้ทุวันนั่นแหละหยพูไม่เยฟั”
“ยายพูริๆ วันนี้ไม่เหนื่อยเลย” ยายยัยืนยันำเิม
“ยาย น่ะ”นเป็นหลานไ้แ่ทำหน้าอใส่
หยรู้ที่ยายทำนมายทำานหนัทุวันเพื่อหยนเียว ให้หยไ้เรียนสูๆ ไ้เรียน่อมหาลัยะไ้ไม่ลำบาเหมือนยายในอนนี้ ในอนา้าหน้าถ้ายายไม่อยู่แล้วหยะไ้มีอนาที่มั่น อย่าที่เาพูันใบปริา่วยเป็นใบเบิทาที่ีึ้นในอนา
“เราไปันเถอะเียวไม่ทัน” ยายรีบับท่อนที่หลานนเียวะบ่นให้แ่เยอะว่านี้
“ั้นยายไม่้อยเลยนะเียวหยทำเอ” นเป็นหลานพูเหมือนรู้ทันเมื่อเห็นนเป็นยายำลัะยอออไป
“ไ้ลู”
“ั้นยายไปหยิบระเป๋าเินทอน่อนแล้วออไปรอ ”
พอทุอย่าอยู่บนรถเ็นเรียบร้อย แล้วสอยายหลาน็พาันไปที่ลานัที่อยู่ใล้ับหมู่บ้านที่อาศัยอยู่เินไปไม่นาน็ถึที่ัเป็นลานัให้นเลิานไ้มาเินื้อ้าวอประมา1ิโล็ถึแล้ว เราั้แผรพื้นที่ประำที่ไ้เ่าไว้เป็นรายเือน พอั้แผเสร็ไ้เอานมที่ยายทำมาว่าเรียไว้ วันนี้ยายทำ สาูไส้หมู นมหม้อแ นมั้น เม็นุน และที่สำัยายทำ บัวลอยไ่ใส่มะพร้าวอ่อน้วย ึ่เป็นอโปรอใบหย้วย ั้เสร็เรียบร้อยแล้วนั่พััน
ยายมีลู้าที่ทานประำมาื้อบ่อยๆเลยไม่่อยมีเหลือแล้วยาย็ไม่ายอ้าืนให้ลู้า ยายเยบอเราทำไปาย็้อทำเหมือนให้เราินเอยิ่เป็นลู้าเรายิ่้อใส่ใให้เาไ้ทานอสะอาและสทุวัน
“วันนี้ยายรัไม่มาายอหรือเปล่า” ยายพูเมื่อไม่เห็นเพื่อนบ้านที่เยมาั้แผายอ้วยัน
“น่าะยัไม่มานะยายไม่เห็นเลย”หยพูเมื่อเห็นยายมอหายายรัึ่เป็นนรู้ัันี
“มีอะไรหรือเปล่านะปิไม่เยเห็นมาสายเลย”
พอยายพูแบบนั้นแป๊บเียว็เห็นยายรัเินมาแ่ไลพร้อม้วยน่วยเ็นรถมาส่
“วันนี้มาสายนะยายรั” นเป็นยายเอ่ยปาถามยายรัึ่ำลัั้แผายอ
“วันนี้มีปัหานิหน่อยยายา” ยายรับอแล้วไม่ไ้พูอะไร่อ
เมื่อั้แผเสร็แล้ว็นัุ่ยันามประสานแ่ที่มีเรื่อถามไถ่ันวันนี้ลานันเยอะเพราะเป็นลานัให่ะมีแ่วันศุร์เท่านั้น เพราะมีแผาที่อื่นมาเสริมทำให้มีร้าน้าั้แผเยอะว่าทุวันนื้ออเลยมาเยอะทุวันศุร์
“เฮ้อ” เป็นอะไรยายรัถอนหายใเสียัเียว”
“ยายาเลี้ยหลานยัไนะถึไ้ยันนานี้นะ”
ยายรัถามแล้วมอไปที่ใบหยที่ำลัเรียลู้าอยู่หน้าแผ
“แถมยันเรียนไม่เเรเลย” ยายรับอ
“ไม่ไ้ทำอะไรเลยนะ็อยู่ันามประสาใบหยมันนั่นแหละ” ยายรับอเมื่อมอไปที่ใบหย
“หลานสาวันมันไม่อยาเรียนหนัสือ”
“อ้าว ทำมัยพูแบบนั้นละ”
“ุรูมาามที่บ้านนะสิเลยรู้ ” ยายรัเอ่ยเสียหนัใ
“ริเหรอ ”
“เห็นแ่ัวไปโรเรียนทุวันนะแ่ไม่ไ้เ้าไปเรียน”
“ถ้ารูไม่มาาม็ไม่รู้หรอยายา”
ยายรับอยายอหยว่า หลานอแนะไม่อบเรียนแ่ไม่ิว่าะไม่เ้าเรียนแ่แ่ัวไปโรเรียนทุวันแ่ไปไม่ถึโรเรียนเพราะลัวว่าพ่อับแม่อเ้าัวะรู้ว่าแอบหนีเรียนไปเินห้าับเพื่อน
านะทาบ้านอบัวมีวามเป็นอยู่ที่สบายว่าหยมาเพราะบัวมีรบทุอย่าไม่ว่าะเป็นเินทอหรือ แม้ระทั่พ่อแม่ที่รับ้าราารมีนรู้ัมามายแ่ไม่รู้อะไรทำให้บัวมีนิสัยแบบนี้ทั้ที่มีพร้อมทุอย่าไว้รอ
ที่ใบหยรู้ับัวเพราะอายุเท่าันเยเรียนอยู่ห้อเียวันแ่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้บัวเปลี่ยนไปอาะเป็นเพราะบัวบเพื่อนที่ไม่ีหรือเป็นเพราะัวบัวเอถึเป็นแบบนี้เาเสียายแทนบัวริๆ นึถึัวเอเาที่้อิ้นรนไว้ว้าแ่ับบานที่มีอยู่แล้วแ่ลับไม่ิที่ะรัษาไว้
ยายรัพอไ้พูถึหลาน็พลอยไ้ระบายวามในใให้ยายฟันพอใแล้ว็สบายใึ้นมาบ้าที่มีเพื่อนุย นลานัไม่มีนเินแล้ว นมที่ยายทำมาใล้หมแล้ว
“ยายหยไปเ้าห้อน้ำแป๊บหนึ่นะ” หยบอยาย
“ไปเถอะลูเียวยายูเอเหลือไม่เยอะแล้ว”
หยเินไปที่ห้อน้ำที่อยู่หลัลาเินไปไม่นาน็ถึที่ลานัทำห้อน้ำทำเป็นที่หยอเหรียให้นมาเินลาไ้เ้า หยเินเปิเ้าไปห้อสุท้ายทำธุระเสร็็เินออมาล้ามือ เมื่อเินออมาาห้อน้ำแล้วเินออมาเห็นว่ามีแผั้ร้านายหนัสือมือสอวาอยู่หลายเล่มเลยสนใึ้นมาเพราะหยเป็นนอบอ่านนิยายอยู่แล้ว
“ยายายเล่มเท่าไหร่รับ”
“ไม่แพหรอู่อน” ยายนายบอใบหยแล้วมอูหยไป้วยวามสนใ
ใบหยับหนัสือึ้นูทีละเล่มแล้วพลิู้าในใบหยไม่ล้าับพลิแรเหมือนหนัสือ่อน้าเ่ามาแล้วใบหยเห็นหนัสือเล่มหนึ่ที่สะุาเามา เป็นหนัสือปสีำึ่ส่วนมาไม่เยเห็นใรทำสีนี้พอเปิอ่าน้าในมีเนื้อหาน่าะสนุถึไ้เลือเล่มนี้ออมาแล้วถามยายนายพร้อมยิ้มให้แ
“เล่มนี้เท่าไหร่รับยาย”
“เล่มนั้นไม่แพ50บาท” นายบอ
“นี้รับ 50 บาท” ใบหยเอาเินให้ยาย50บาทแล้วยิ้มให้
่อนแล้วเินออมา เาำลัะเินออมายายนายไ้เรียใบหยามหลั
“อให้อ่านให้สนุนะ” ยายนายบอแล้วยิ้มให้
“อบุนะรับ”
“อให้พ่อหนูโี”
เหมือนไ้ยินเสียใรพูผ่านไป ?? หยหันไปมอ็ไม่เห็นมีใรหยเินออมาไลาแผายนิยายพร้อมเินูหน้าหนัสือไป้วยวามสนใ
“ทำไม่ไปนานัละลู” ยายถามหย
“พอีเอร้านแผหนัสือเลยแวะื้อนะยาย” นเป็นหลานบอ
“ยายนึว่ามีอะไรหรือเปล่าเห็นไปนาน”
ลานันเินน้อยแล้วเพราะใล้่ำแล้วยายเลยวนหลานลับบ้าน นม็ายหมพอีแล้วเหลือแบ่ให้ยายรัไปิน้วยแล้วหันบอยายรั
“วันนี้ายหมไวันลับบ้าน่อนนะยายรั” ยายบอยายรั
“ไปเถอะเียวัน็ะลับแล้วเหมือนัน”
พอเ็นรถออมาาลานัไ้ไม่นานยายถามใบหย
“ิไ้หรือยัว่าะสอบเ้าที่ไหนบ้า”
“สอบยื่นไว้หลายที่ยายแ่ไม่รู้ะไ้ที่ไหนเลย”
ใบหยอยาเรียนที่ัหวันี้เพราะใล้ยายแ่ไม่รู้ะไปิที่มหาลัยไหนเายื่นไว้หลายๆ ที่เพื่อไว้
“ิที่ไหน็ไม่เป็นไร ไม่้อเป็นห่วยายหรอนะยายยัแ็แรหยไ้เรียนที่ไหน็ีเหมือนันหม”
“แ่หยอยาไ้เรียนที่ใล้ๆยายะไ้ไม่สิ้นเปลือเินเยอะ แถมไู้แลยายไป้วย”
“ไม่้อห่วยาย ยายยัไม่แ่นานั้นแล้วยาย็มีเินเ็บไว้ส่หยเรียนนะ”
ยายบอหลานเพราะลัวหลานรัไม่เรียนเพราะัวลเรื่อเิน
“แ่ยาย” หยยัพูไม่บยาย็พูึ้นมา
“ยายรู้ว่าหยห่วยายลัวว่าะทำานหนัึ้นยายมีเินเ็บส่วนัวที่ะส่หยเรียนมหาลัยนบนะยายอยาให้หยเรียนเพื่ออนาอหยนะ”
พร้อมับมอบรอยยิ้มที่หยรู้ว่ายายรัหยมาแ่ไหนยายบอแบบนี้เาะทำอะไรไ้ละ
“ทำเพื่อยายนะลู” นเป็นยายบอหลาน
“ไ้ยายหยะทำเพื่อยาย หยะเรียนเพราะยายะไ้สบายมาึ้นถ้าหยเรียนบ มีานทำแล้วหยะเปิร้านทำนมที่ยายอยาทำ ยายะไม่ลำบาหยะเลี้ยยายเอนะ”
นเป็นยายไ้ยินหลานพูแบบนี้็สบายใแล้วพาันเินไปถึบ้าน
พอถึบ้านหยให้ยายไปอาบน้ำ่อนเียวเาะเป็นนอุ่นับ้าวที่ยายทำไว้่อนออาบ้านมาอุ่นทานันสอน พออุ่นับ้าวเสร็แล้วหย็เ้าไปอาบน้ำบ้า
บ้านอหยเป็นแบบสอั้นมีสอห้อนอนแ่ห้อนอนอยายอยู่้าล่าห้ออหยอยู่้าบนเพราะยายแ่แล้วเลยูสะวว่าไม่้อึ้นบันไให้ลำบา
เาลมาพอีับที่ยายเินออมาาห้อ เาอบใส่เสื้อยืัวให่ับาเบอลาสั้นอนนอน เพราะมันูสบายและไม่อึอั
“ลมาพอี”
“มาลูิน้าวัน”
ยายเาทำับ้าวอร่อยมาเาิน้าวเยอะทุวัน
“วันนี้ยายทำอโปรให้หย้วยนะ”
“รัยายที่สุเลย” นเป็นหลานยิ้มาแทบปิิน้าวไปยิ้มไปิน
“อิ่มมาเลยยาย” หยยมือลูบพุที่มีล้ามเนื้อท้ออยู่บ้านิหน่อยไปมา
นเป็นยายไ้แ่ยิ้มแล้วส่ายหน้าให้หลาน
“เียวหยล้าเอยายไปพัเถอะรับ”
“ไ้ เียวยายเ้าห้อ่อน”
เสร็แล้วหยเป็นนเ็บานามไปล้าแล้วให้ยายไปพัเพราะยายอบื่นเ้ามาทำับ้าวให้หยไว้ินทุเ้าเพราะยายบออาหารเ้าสำั้อิน่อนทุวัน
“วันนี้ื้อนิยายมาเี๋ยวะอ่านให้บเลยพรุ่นี้วันหยุนอนึไ้ไม่เป็นรัย”
หยพูับัวเออย่ามีวามสุ
หยเินเ้าไปในห้อแล้วเินไปหยิบนิยายที่ว่าไว้ที่โ๊ะมานั่อ่านล้มัวนอนอ่านนิยายที่หยื้อเล่มนี้เพราะมีสีำแปลาไม่เยเห็นใรทำสีนี้
“ะอ่านแล้วนะ” พอเปินิยายอ่านไปไ้สัพั็รู้สึหมั่นไส้ัวละรเหลือเิน
“อะไรันัวร้ายทำไม โหเิน” อ่านไป่าไปนแ่เ็บับัวร้ายไปมัย
“พอแล้วีว่า่อยอ่าน่อพรุ่นี้แล้วัน”
ผมเ็บหนัสือเ้าั้นทั้ ๆที่ยัอ่านไม่บแล้วเินไปปิไฟในห้อล้มัวลนอน
“ที่ไหนว่ะเนี่ยทำไม่มีแ่ป่า”
ผมเินไปเรื่อย ๆามทาที่มีแ่้นไม้แปลๆ เ็มไปหมเินไปทาไหน็มีแ่้นไม้ไปหมนรู้สึว่า เินมานานมายัหาทาออไม่เอ ไม่ไหวแล้ว้อพั่อน เาเินไปนั่พัใ้้นไม้ให่้นหนึ่ ่อนะมีอะไรห้อยหัวลมาเาะที่ไหล่เาทำให้เาใระโหลบ้วยวามใ
“!!!เี้ย !!!”
มันลมาา้าบนลมาที่ัวผมูัวให่มันู้อแผ่แม่เบี้ยหันหน้ามาทาเาแล้วมอมาที่ผมแววาอูัวนี้ทำมัยมันมอเาแปลๆ แล้วลำัวมัน็ให่มาๆมาว่าูทั่วไปที่ผมเยเห็นอี
แล้วผมะรออะไรละวิ่สิรับ แู่ัวนั้นมันยิ่เลื้อยามเามาไม่หยุเลยนผมสะุล้มแล้วมัน็ระโนใส่ผมเหมือนรออยู่แล้ว ผมสะุ้นใื่น
“เอ้ย....!!!! ใหมฝันเหรอว่ะ”
“สสัย้อไหว้พระ่อนนอน” ไหว้พระเสร็็ผมล้มัวนอนอีรอบ
“ออย่าให้ฝันให้เออีเลยนะรับ”
ความคิดเห็น