[Fic Exo]The ghost :chanbaek

ลำดับตอนที่ #2 : the ghost : 1

T H E M E
◈ B L & W H ◈

THE GHOST

chater1
 

"ไอยอล กูว่ามันไม่ใช่ว่ะ"ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ผมก็เข้าใจนะว่าถ้าผมตะโกนออกไปว่าเจอผีใครจะเชื่อผม สมัยนี้คนเข้าแทบจะไม่เชื่อกันไปหมดแล้ว จริงป่ะล่ะ?


"กูรู้ว่ามึงไม่เชื่อกูอยู่แล้ว"ผมเงยหน้าจากการบ้าน(ที่ลอกเขา)แล้วลุกขึ้นไปขอยืมลิควิดกับคนข้างหน้าแล้วกลับมานั่งที่เดิมแต่ก่อนที่จะนั่งแวบหนึ่งผมเห็นผู้ชายคนหนึ่ง กำลังจ้องมองมาที่ผมแล้วหายไป ผมสบัดหัวนิดแล้วหย่อนตัวนั่งเก้าอี้นิ่งๆ


"ไอยอลมึงเป็นไรเปล่าว่ะ?นั่งนิ่งอยู่ได้"ไอ'จงอิน'เพื่อนสนิทสุดซี้ของผมถามด้วยความเป็นห่วง(?) ทุกคนอาจจะสงสัยว่าทำไมผมกับมันถึงได้เป็นเพื่อนสนิทกัน  ผมก็ยังเคยนึกคิดอยู่นะว่าทำไมผมกับมันถึงคบกันได้ถึงแม้ว่าผมกับมันนิสัยจะต่างกันก็เถอะ แต่ถ้าจะให้บรรยายกระดาษ10แผ่นก็ไม่พอ ผมหลุดออกจากภวังแล้วส่ายหน้าน้อยๆแทนคำตอบ 


"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วมึง ทำการบ้านไปต่อเหอะ"ผมนั่งทำการบ้านที่อาจารย์พึ่งสั่งเมื่อกี้แล้วให้ส่งท้ายคาบจนเสร็จแล้วฝากหัวหน้าห้องไปส่งให้อาจารย์ ก่อนที่จะโบกมือลาไอจงอินแล้วเดินออกจากห้องเพื่อกลับบ้าน


'ยอล!!!!!!!'เสียงที่ดังมาจากข้างหลังทำให้ผมต้องหันหลังกลับไปมองแต่กลับไม่เจออะไรสักนิดจึงเดินต่อ


'รอเราก่อนสิ'ผมสะดุ้งนิดๆที่มีไอเย็นผ่านข้างหน้า ผมจึงเร่งเดินออกจากตึกทันที





@บ้านชานยอล


"แม่ง!กูต้องหลอนแน่"ผมขยี้หัวตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา ผมสงสัยกับตัวเองมาก ว่าตอนนี้ผมเป็นอะไรคือปกติ ผมจะเป็นคนที่ไม่ค่อยเจอเรื่องพวกนี้ไง แล้วตั้งแต่ผมเห็นผีตัวนั้นผมก็หลอนไปหมดเลย หลอนแน่ๆ ผมหลอนไปแล้ว!!!!!!!!!


'ชานอย่าขยี้หัวอย่างงั้นสิ เดี๋ยวผมยุ่ง'ผมสะดุ้งตัวน้อยๆ ใคร?หรือจะเป็นผีตัวนั้น นี้ยังไม่เลิกตามผมอีกเหรอ แค่นี้ก็จะบ้าตายอยู่แล้ว


"เรื่องของกู!"ผมรวบรวมความกล้าแล้วพูดตอบไป ผมหมุนตัวหาผีตัวนั้นแต่ก็ไม่เจอ หรือผมเป็นพวกมีsenses ได้ยิ่งแต่เสียงแต่ไม่เห็นตัว


'ชะ.'


[โมดู พาราโบจีมัน นารึล พาราบนกอน อานยา....]

 

 

 

 

"ฮัลโหล"ผมกรอกเสียงลงไปเมื่อเห็นชื่อหน้าจอว่าเป็นไอจงอิน

(ไอยอล กูถามไรมึงหน่อยดิ)

"ว่า?"ผมถามด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น เพราะมันเริ่มจะจริงจังแล้วเหมือนกัน

(มึงเคยเจอผีตัวนั้นแบบจะๆเลยช่ะ?)

"เคย"นี่ถามไอจงอินไม่โทรมาขัดนะผมต้องคุยกับผีไปอีกรอบแน่

(มึงเคยคุยกับผีตัวนั้นแบบจะๆเลยป่ะ?)

"เมื่อกี้เองสัส!"

(ไอเหี้ยยยย มึง!)ผมเอาโทรศัพท์ออกจากหูทันที เหี้ยเต็มหูเลยทีนี้

"ไรของมึง"ผมถามด้วยความสงสัย น้ำเสียงของมันแบบนี้ผมว่าไม่ธรรมดา

(มึงรอดูเองแล้วกัน กูไปล่ะ!)

"อะ.."


ตู้ดดดดดด



มันตัดสายไปแล้ว...


มันแม่ง......


ทำผมอยากรู้แล้วจากไป ไอ้สัส!


ผมขยี้หัวตัวเองก่อนที่จะลุกไปหาของกินเย็นๆให้ช่วยอารมณ์ผมเย็นขึ้นบ้าง ผมหงุดหงิดตั้งแต่ไอผีบ้านั้นแหละ ไม่ให้เห็นตัวชัดๆถ้าเห็นนะ จะซัดแม่งให้หมอบเลย ข้อหาอะไรนะเหรอ?ข้อหาทำให้คนหล่อหลอนไง!


แอ๊ด


ผมหยิบไอติมมาถ้วยหนึ่งก่อนที่ปิดตู้เย็นแล้วมานั่งตรงโต๊ะอาหาร เห็นผมแบบนี้ผมก็เป็นเด็กมีมารยาทนะครับไม่เอาไปกินบนห้อง อิอิ


'ชาน...'ผมกะแล้วว่าต้องมา และครั้งนี้ผมจะต้องใจกล้า ต้องพูดให้รู้เรื่อง เพราะผมไม่ชอบอะไรที่มันค้างคาหรอกนะ!


"นายเป็นใคร ออกมานะ!"ผมหันซ้าย หันขวา เพื่อหาตัวผีที่ผมตามหา แต่หาทางนั้นก็ไม่เจอ ผมว่าคงจะหลบที่ไหนสักทีล่ะ 

'แต่แบคไม่อยากให้เห็น'เสียงที่ตอบกลับมาหงอยๆทำให้ใจผมอ่อนไปด้วย แต่เห้ย ผมจะใจอ่อนอะไรเล่า!


"ออกมา"ผมทำเสียงเข้มนิดๆเพื่อให้ผีกลัวผมบ้าง(?)เพราะเนื่องจากผมกลัวมันมาเยอะแล้ว


'ก็ได้ แต่ชานห้ามตกใจนะ' ไม่รับปาก แต่จะพยายาม เคยได้ยินไหม?นั้นแหละผมจะทำแบบนั้น


"เออ น่ะ!"ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงที่เก๊กตามอารมณ์ให้ดูหงุดหงิด ผมได้ยินเสียงหายใจตอบกลับมาก่อนที่จะได้ยินเสียงเปาะ มากจากทางเข้าห้องครัว


'หันมาทางนี้สิ'ผมหันไปทางเข้าห้องครัวก่อนที่จะตะลึงงัน ผมเจอผู้ชายที่ดูส่วนสูงน่าจะ175เซน ตัวขาวที่ออกซีดๆ ตัวผอมบางที่ไม่รู้ว่าตอนตายใครได้ให้อาหารกินบ้างไหม ดูรวมไม่น่ากลัวออกจะน่ารักด้วยซ้ำ แต่ทำไมตอนแรกผมถึงกลัวไปได้นะ?


'ชาน...แบคน่ากลัวเหรอ ทำไมถึงเงียบล่ะ?'ผีที่น่ารัก(?)ถามผมแล้วเอียงคอทำให้ดูโมเอะไปทันที ผีอะไรแม่งน่ารักเงี้ยว่ะ


"ไม่ได้กลัว แค่สงสัยว่านายคือใคร รู้จักฉันได้ไง มาได้ไง ตายยังไง บ้านอยู่ไหน?"ผมถามไปอย่างรัวๆคนที่อยู่ตรงหน้าผมทำหน้างงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ขัดศรัทธาที่จะตอบผม


'เราชื่อแบคฮยอน เราจำอะไรไม่ได้เลยรู้ตัวแค่ว่าตื่นมาก็จำได้แค่แบคฮยอนกับชานยอล'ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจที่จริงแอบงงนิดๆ ทุกคนอาจจะงงว่าทำไมผมถึงไม่กลัวก็ผีน่ารักเงี้ยใครจะกลัวลง จริงม่ะ?


'แล้วบ้านเราก็ไม่รู้ด้วยว่าบ้านเราอยู่ไหน ตายยังไงเราก็ไม่รู้เหมือนกัน เรากะจะให้ชานช่วยแบคหน่อยได้ไหม?'


"เรื่อง?"ผมตอบไป มันก็น่าสงสารอยู่อ่ะนะผีความจำเสื่อมแต่จำชื่อผมได้ผมก็เขินนะ>< แต่ติดตรงที่ว่าผมไม่รู้จักเขา


'ชานช่วยสืบเรื่องของแบคหน่อยได้ไหม คือแบคอยากรู้ว่าเกี่ยวกับตัวเองบ้าง'คนตรงหน้าทำสีหน้าอ้อนวอน แล้วผมจะทนไหวได้ยังไงจริงม่ะ?


"ก็ได้.."



08.53น.


  "อ่ะ...อือ"ผมค่อยขยับๆเปลือกตาให้ลืมขึ้นแล้วลุกขึ้นบิดตัวไปมา ผมหันไปมองรอบๆห้องแต่ก็ไม่เจอกับแบคฮยอน แต่นี่ตอนเช้านี้เนอะ ผีคงไม่ออกมาตอนเช้าหรอก ผมลุกจากเตียงแล้วเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ ตอนนี้ผมก็สงสัยตัวเองอยู่นะทำไมผมถึงไม่กลัวแบคฮยอนแต่ในความเป็นจริงผมก็สมควรกลัวอ่ะนะแต่ไม่รู้ทำไมใจผมถึงรู้สึกผูกผันกับแบคฮยอนอย่างไม่รู้ตัว 
 

   วันนี้ผมตื่นเช้ากว่าปกติเพราะผมกะจะมานั่งหาข้อมูลเกี่ยวกับแบคฮยอน ก็ในเมื่อเขาอยากให้ช่วยผมก็ช่วยอ่ะนะ พอดีเป็นคนหล่อแล้วก็ต้องใจบุญแต่ก็นะด้วยความสอใส่เกือกที่อยากจะรู้ด้วยว่าเขาเป็นใครกันแน่ก็เลยช่วยอีกที


     เมื่อจัดการกับตัวเองเสร็จผมจึงเชิญร่างตนเองมานั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ถ้าจะหาผมก็ต้องพึ่งพี่กู(เกิ้ล)แล้วล่ะ ต้องพิมพ์ว่าไรนะ 'Baekhyun' แต่สิ่งที่ผมเจอก็คือ..


ไม่มีในคำค้นหา


โอเค...

ในเมื่อหาไม่เจอผมก็ต้องสืบเองใช่มั้ย?แต่เอ๊ะ!ผมทุ่มเทไปเปล่าเนี่ย?

---------------------------------------------------------------------------------------
 

ติ+ชมได้น้าาาา
สั้นไปนิดอ่าาาาา