...ไม่เคยพอ...

ทำไม...เวลาถึงได้น้อยเหลือเกิน

ทำไม...ถึงได้ใช้เวลาไปอย่างไร้ค่าเหลือเกิน

ทำไม...ถึงพึ่งจะมาคิดได้เอาตอนนี้

ทำไม...ถึงพูดได้แต่คำว่าทำไม

คิดถึง...เวลาที่เราได้มีความสุขด้วยกัน

คิดถึง...เวลาที่เราเจอปัญหาด้วยกัน

คิดถึง...เวลาที่เราร้องเพลงด้วยกันอย่างสนุกสนาน

คิดถึง...เวลาที่เรากินข้าวด้วยกันในโรงอาหารที่อัดแน่นไปด้วยผู้คน

คิดถึง...เวลาที่เราเล่นเกมกัน

คิดถึง...เวลาที่เราช่วยกันลอกการบ้านอย่างขยันขันแข็ง

คิดถึง...เวลาที่เราร่วมมือกันทำงานกีฬาสีด้วยความสุข

คิดถึง...เวลที่เรากอดคอกันร้องไห้ให้กับชัยชนะและความพ่ายแพ้

คิดถึง...เวลาที่เราถ่ายรูปกันอบ่างบ้าคลั่ง

คิดถึง..คิดถึง...คิดถึง...คิดถึง!!

ความทรงจำแห่งมิตรภาพของภวกเรามันดูเหมือนพวกบ้ายังไงไม่รู้เนอะ

แต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่สนุกที่สุดเลยล่ะ คิดไหมว่า เวลาสามปีมันสั้นมากเลยนะ

เราสนุกกันไม่พอเลย อยากจะสนุกต่อมากกว่านี้
แต่เราคงจะพูเหมือนคนโลภมากไม่ได้

ทุกคนต่างก็มีทางเดินของตัวเอง เราต้องทำในสิ่งที่ต้องทำ

ฉันเป็นคนที่ไม่เคยพออะไรเลยจริงๆนะ อยากจะให้เวลาที่พวกเราอยู่ด้วยกันมากกว่านี้

อยากให้เรากลับมาหัวเราะกันอย่างมีความสุขในห้องเล็กๆห้องนี้
ที่เราเรียกว่า “ห้องเรียน”

แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันสัญญาเลยว่า จะไม่ลืมความทรงจำที่มีค่านี้แน่นอน

เพื่อนๆก็อย่าลิมนะ อย่าลืมว่าเรามีความสุขกันมากแค่ไหน

ถึงแม้ว่าความทรงจำนั้นจะเลวร้ายมากแค่ไหน แต่มันก็มีพวกเรานะ

มันเป็นความทรงจำที่มี้หมือนกับควาทรงจำอื่นๆเหมือนกันนะ

อย่าลืมนะ...สัญญา...