ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สคอวโล่ Vs แซนซัส
cinna
mon
Chapter 2
“สึนะตอนกลางวันไปกินข้าวด้วยกันนะ” ฮายะจังกับยามาโมโตะคุงที่ยีนอยู่หน้าโต๊ะฉันพูดพร้อมกัน
“อย่าพูดตามฉันสิวะ!!”
“ฮะๆ ปล่าวสักหน่อย” ฉันอยู่ที่นี้ได้สองเดือนแล้วนะ ทำไมต้องกลายเป็นกรรมการให้สองคนนี้ตลอดเลยง่าT^T
“แกชั่วโมงต่อไปพละละ=[]=”
“ซวยแล้ว ป๋าแซน!!!!”
“ไม่ๆ ฉันยังไม่อยากโดนย่างสด T^T”
“ไปเปลี่ยนชุดพละ เถอะสึนะ”
“คะ...คะ” ฉันโดนฮายะจังลากไปที่ห้องเปลี่ยนชุดทันที อาจารย์คนนั้นโหดขนาดนั้นเชียว
สนามกีฬา
“ไอ้สวะ แกมาช้าไป2วิ ไปวิ่งรอบสนาม20รอบซะ” พอห้องเราลงมาทีสนามก็จ๊ะเอ๋กับอาจารย์หน้าโหดที่มีปานอยู่ที่หน้าเสริมความโหดขึ้นไปอีก น่ากลัวอะ =0=
“ค่า//คร๊าบT^T” พวกเรารีบวิ่งทันทีเมื่ออาจารย์เซนซัสหยิบปืนขึ้นมายิงกวด
“แว๊กกกกกก!!”
“กรี๊ดดดดดด ฉันยังไม่อยากตายย~~”
“แง กระสุนเฉียดขาT^T”
“น่ากัวง่า~~~~~” เสียงโหยหวนของเพื่อนรวมชั้นดังโหยหวนมาเป็นระยะๆ อยากจะไปช่วยงะแต่ฉันโดนยามาโมโตะคุงกับฮายะจัง ล็อคแขนแล้ว(ลาก)พาวิ่งจนครบรอบ
“แฮกๆ ฉะ...ฉันจะตายแล้ว”
“เค้าก็จะตายเหมือนกัน แฮกๆ”
“อาจารย์แซนฮ้า ลิสซี่จะตายแล้วฮ้า~”
“ไปตายซะไอ้กระเทยสวะ เปรี๊ยงงง!!!”
“กรี๊ดดดดด~~~ ลิซซี่พูดเล่นฮ้า~~~”
“โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!” เสียงโว๊ยดังลั่นสนั่นจนฉันปิดหูแทบไม่ทัน หูฉันจะหนวกมั้ยหน่อ?
“อาจารย์สควอโล่!!!!”
“ตะโกนหาพ่อ-งแกเหรอวะไอ้สวะ”
“แกจะยิงปืนหาอะไร! ฉันสอนเด็กไม่ได้โว๊ย!”
“แกก็ไม่ต้องสอนสิไอ้ฉลามสวะ”
“แล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนมาแด-กข้าววะ!!”
“แย่งข้าวหมากินสิไอ้สวะ”
“โว๊ยยยยยยย!!! ทนไอ้แฟนบ้าอย่างแกไม่ไหวแล้วโว๊ย!!!!!"
“ก็อย่าทนสิวะ” อาจารย์แซนซัสชักปืนขึ้นมาแล้วยิงกระหน่ำเข้าไปที่อาจารย์สควอโล่
“โว๊ยยยยยยยยยยยย!!!” อาจารย์สควอโล่หลบแล้วฟันดาบใส่
“หลบกันเร๊วววววววววววววว~~~~~” ลิซี่ตะโกนลั่นทุ่งพวกเรารีบหาที่หลบภัยกันโดยด่วนและชะโงกหน้ามาดูอาจารย์ทั้งสองเป็นระยะ
“ตุ้มมมมมมมมมมมมม!!!!” เสียงระเบิดดังสนั่นแรงระเบิดทำให้อุปกรณ์กีฬากระเด็นไปไกล รวมทั้งที่ซ่อนของพวกเราก็กระเด็นหายไปด้วย เศษหินและสะเก็ดระเบิดกระเด็นมาโดนนักเรียนบางส่วน
“โกคุเทระ ระวัง!!!”
“หือ!”
“อั่ก!!!” ยามาโมโตะคุงโดนกระแทกจนกระเด็นไปติดกับต้นไม้ เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากท้อง
“ไอ้บ้าเบสบอล!!!!”
“โกคุเทระคุง พายามาโมโตะคุงหลบไปก่อนนะ”
“แล้วสึนะละ?”
“ฉันจะไปช่วยคนอื่นก่อน”
“ไม่สึนะ! เราต้องไปด้วยกัน!!”
“เดี๋ยวฉันมานะ!” ฉันวิ่งไปหาเคียวโกะจังที่ขาเพลงอยู่ข้างต้นไม้
“เคียวโกะจัง!!!”
“สะ...สึนะจัง”
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวฉันจะช่วยพยุงเธอไปหลบนะ”
“จ๊ะ” ฉันพยุงเคียวโกะจังขึ้นแล้วพาเธอเดินจนใกล้ถึงที่หลบ
“ฟ้าววววววว!!”
“เคียวโกะจัง!!”
“!!!”
“หลบ!” ฉันผลักเคียวโกะจังให้เข้าไปในที่หลบเพื่อกันเธอจากก้อนหินก้อนใหญ่ที่พุ่งเข้ามา
“พลั่ก!!!” เจ็บจังเลยอะ ก้อนหินกระแทกเข้าเต็มๆหัวเลยอะ เจ็บ....อยากหลับจัง...
#Nono #
“รุ่นที่9ครับ!เกิดเรื่องแล้วครับ!”
“มีอะไรรึโคโยเต้?”
“แซนซัสกับสควอโล่ทะเลาะกันอีกแล้วครับ!!”
“ว่าไงนะ!?!” ผมวางปากาแล้วรีบวิ่งไปที่สนามกีฬา ไอ้สองคนนี้มันทะเลาะกันอีกแล้วรึเนี้ยยย!!
“เคียวโกะจัง!!”
“!!”
“หลบ!!” ภาพแรกที่ผมเห็นนคือร่างของเด็กสาวผมสีน้ำตาลกำลังช่วยเพื่อนของตัวเองจากการโดนลูกหลง แต่ตัวเองกลับโดนลูกหลงซะเองจนล้มลงไปนอนกองกับพื้น
“แซนซัส! สควอโล่หยุดนะ!!!”
“มะ...มุโรคาว่า รีบไปเถอะ”
“สึนะ! แล้วเธอละ?”
“ฉัน..ฉันไม่เป็นไร...เธอไปหลบก่อนนะ”
“อะ...อืม”
“แค่กๆ” อะไรกัน ไฟดับเครื่องชนสีส้มที่อยู่รอบๆเด็กคนนี้ ....ว่าแต่ชื่อเมื่อกี้คุ้นๆหูพิกล....
“โอ้.....”
“ตุ๊บ!!!”
“โคโยเต้ไปช่วยเด็กก่อน!”
“ครับ” โคโยเต้รีบวิ่งไปช่วยเหล่าเด็กน้อยผู้ได้รับบาดเจ็บ ส่วนเจ้าสองคนนั้นก็ยังทะเลาะกันไม่หยุด ว่าที่ลูกสะใภ้ฉัน= =
“แซนซัส!! สควอโล่หยุดเดี๋ยวนี้!!!!”
“เอี๊ยดดดดดดด!!!!!!” ทั้งสองคนที่กำลังพุ่งเข้าหากันเบรกจนหญ้าในสนามไฟลุกเลยที่เดียว
“ไปพบฉันที่ห้องเดียวนี้!”
หลังจากห้ามศึกระหว่างลูกชายและลูกสะใภ้ของตัวเองเสร็จก็ตรงมาที่ห้องทันที
“รู้มั้ยที่เธอทั้งสองคนทะเลาะกันทำให้โรงเรียนเสียหานและนักเรียนบาดเจ็บกันมากมาย”
“ช่างมันสิไอ้พวกสวะอ่อนแอแบบนั้นนะ”
“เหอะ!”
“ช่างมันไม่ได้นะแซนซัส (-*-)” ผมพูดกับแซนซัสที่นั่งไขว้ห้างอยูและข้างๆกันก็มีสควอโล่ที่นั่งทำหน้าบึ้งตึงแบบสุดๆ
“รุ่นที่9 มันยิงปืนขู่เด็กซะเสียงดังจนฉันไม่มีสมาธิสอนเด็กเลยนะโว๊ยยยยยย!!!!!!”
“โอเคๆฉันรู้แล้ว เงียบก่อนนะสควอโล่จัง -(-0-)-”
“ฉันชายแท้เฟร้ย!! เดียวพ่อฟันดับเลยนี้!!!”
“จ๊ะๆ”
“ไอ้สวะเงียบสักที หูฉันจะแตก (-0-)”
“เลิกกันเหอะวะ!” สควอโล่จังบอกแล้วรีบก้าวออกจากห้องไปทันที
“( ;; -0)”
“ไปง้อเถอะแซนซัสเดี๋ยวงานแต่งก็ล่มพอดี”
“สวะฉลามรอฉันก่อน( -0)”
“ให้ตาย....ลูกชายฉัน Q eQ”
“รุ่นที่9ครับ นี้รายชื่อเด็กที่บาดเจ็บครับ” โคโยเต้ยื่นเอกสารที่มีชื่อนักเรียนอยู่มาให้ผม
“ขอบใจนะ” ผมรับเอกสารมาและไล่สายตาอ่านไปเรื่อยๆจนไปหยุดอยู่ที่ชื่อๆหนึ่ง
‘ซาวาดะ สึนะโยชิ’
“ลูกสาวของอิเอมิซึริ?”
“ครับ รู้สึกว่าเธอจะอาการสาหัสมากเลยละครับ”
“เอาแล้วไง” ถ้าอิเอมิสึรู้ต้องมาอาละวาดแน่นอน100
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น