ตอนที่ 20 : คำสารภาพ
Smile of : 20
...สองวันมาแล้วที่ใครบางคนต้องห่างหายไปไกล แต่คนที่เฝ้ารอคอยก็ยังคงใช้ชีวิตไปตามปกติเหมือนเช่นทุกวัน ในวันนี้ก็เช่นเดียวกันที่ใบหน้านวลสวยยังคงมีรอยยิ้มสดใสปรากฏอยู่เสมอ...
“หวัดดี...ชิกามารุ...” เสียงใส ๆ เอ่ยทักทายอีกฝ่ายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“อืม...หวัดดี จะไปใหนเหรอ...”
“จะแวะไปหาครูอิรูกะซักหน่อยน่ะ...ไม่ได้ไปหานานแล้ว ว่าแต่ชิกามารุล่ะ จะไปใหนเหรอ...” นารูโตะเอ่ยตอบไปตามตรงก่อนที่ชิกามารุจะก้าวเข้ามาเดินเคียงข้าง
“ท่านซึนาเดะเรียกไปพบไม่รู้ว่าจะใช้ให้ทำอะไรอีก…” ชิกามารุเอ่ยบ่นมาแบบเซ็ง ๆ ซึ่งนารูโตะเองพอได้ยินคำพูดนั้นของอีกฝ่ายก็ต้องหัวเราะเบา ๆ ด้วยความขบขัน
“ก็นายมันเป็นนินจาระดับหัวกะทินี่นา...การถูกเรียกใช้บ่อย ๆ มันก็เป็นเรื่องธรรมดาน่าภูมิใจไม่ใช่เหรอ...”
“ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากจะเป็นหรอกนะไอ้นินจาระดับหัวกะทิเนี่ย...เพราะว่ามันน่าเบื่อ แล้วก็ยุ่งยากด้วย...”
“ยังไงก็น่าจะดีกว่านินจาที่ไมได้ทำภารกิจอย่างชั้นล่ะน่า...” เสียงหวาน ๆ เอ่ยปลอบใจอีกฝ่ายออกไปด้วยการยกตัวเองมาเป็นตัวอย่าง พอชิกามารุได้ฟังถ้อยคำเปรียบเทียบนั้นแล้วก็เลิกบ่นแล้วปิดปากเงียบลงในทันที นั่นก็เพราะเค้าคิดว่าการที่เค้ามาบ่นรำพึงรำพันเพราะว่ามีงานมากมายล้นมือ แต่อีกฝ่ายกลับว่างงานอย่างไม่น่าเชื่อมันอาจทำให้อีกฝ่ายรู้สึกน้อยใจขึ้นมาก็ได้...
“เอ่อ...นายรีบหรือเปล่าถ้าไม่รีบไปหาท่านซึนาเดะกับชั้นก่อนสิ แล้วค่อยไปหาครูอิรูกะพร้อมกัน...” ชิกามารุเอ่ยชวนอีกฝ่ายออกไปแล้วก็แทบจะกลั้นใจรอฟังคำตอบ
“อืม...ไปหาป้ากับนายก่อนงั้นเหรอ...” นารูโตะพึมพำกับตัวเองพร้อมกับใช้ความคิด
“ไม่อยากไปเจอท่านซึนาเดะใช่มั้ยล่ะ...ถึงได้คิดนานแบบนี้ เอาเถอะถ้านายไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรชั้นไม่บังคับหรอก...” ชิกามารุเอ่ยบอกออกมาเมื่อเดาท่าทีของอีกฝ่ายออก
“ไปด้วยก็ได้...แต่ไม่เข้าไปเจอหน้าป้าได้หรือเปล่า...”
“เอาแบบนั้นก็ได้...” ชิกามารุตอบตกลงแล้วทั้งสองคนก็มุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของโฮคาเงะด้วยกันทันที หลังจากที่ชิกามารุเข้าไปพบ
ซึนาเดะในห้องทำงานนารูโตะก็ได้แต่ยืนหลบอยู่ด้านนอกเพราะไม่อยากเข้าไปฟังเสียงบ่นของอีกฝ่าย...
“ไปกันเถอะนารูโตะ...” ชิกามารุที่เดินออกมาจากห้องแล้วร้องเรียกอีกฝ่าย
“เสร็จธุระแล้วเหรอ...” นารูโตะร้องถามเพราะเห็นว่าชิกามารุเพิ่งจะเข้าไปได้ไม่นานเอง
“อืม...”
“แล้วป้าให้ทำอะไรล่ะคราวนี้...”
“ดูแลคนของซึนะ...” ชิกามารุเอ่ยตอบพร้อมกับชำเลืองมองคนข้าง ๆ
“ซึนะ...หมายถึงพวกของกาอาระอย่างงั้นเหรอ...”
“ก็ประมาณนั้นแหละ...เฮ้อ...ช่างมันเหอะไปหาครูอิรูกะกันดีกว่า...” ชิกามารุตัดบทไม่อยากพูดถึงเพราะคำสั่งที่ได้รับมามันทำให้เค้าแสนเซ็งจนบอกไม่ถูก แล้วทั้งสองก็มุ่งหน้าไปยังบ้านของอิรูกะทันที
“อ้าว...นารูโตะ...” อิรูกะร้องทักเสียงใสเมื่อเห็นศิษย์รักมาเยือนถึงถิ่น
“หวัดดีฮ่ะ...ครูอิรูกะ...” นารูโตะเองก็ร้องทักทายกลับไปด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
“ไปไงมาไงล่ะเนี่ย...”
“ก็คิดถึงเลยแวะมาหานะสิฮ่ะ...” จากนั้นบทสนทนาของสองครูศิษย์ที่รักใคร่ราวกับคนในครอบครัวก็ดำเนินไปเรื่อย ๆ โดยที่ทั้งสองคนคงลืมไปแล้วว่ามีใครอีกคนมากับนารูโตะด้วย แต่ว่าชิกามารุก็ไม่ได้ใส่ใจเค้าเดินตามอีกสองคนเข้าไปในบ้านเงียบ ๆ เพราะตอนนี้ใน
หัวมันกำลังคิดถึงเรื่องราวบางอย่างอยู่...
“ชิกามารุ...ชิกามารุ...” เสียงหวานใสร้องเรียกมาด้วยความแปลกใจที่เห็นอีกฝ่ายเอาแต่นั่งนิ่ง
“หือ...มีอะไรเหรอ...” ชิกามารุที่เพิ่งได้สติก็ร้องถามกลับไป
“นายนั่นแหละเป็นอะไร...นั่งหน้าเครียดเชียว หรือว่ากำลังคิดหนักเรื่องที่ป้าใช้ให้ทำน่ะ...” คำพูดของนารูโตะพุ่งตรงเข้าไปแทงใจดำของอีกฝ่ายได้อย่างพอดิบพอดี
“อืม...” ชิกามารุเลยรับออกไปตรง ๆ เพราะตอนนี้เค้ากำลังกังวลกับการมาของคนจากซึนะ
“มีปัญหางั้นเหรอ...” คราวนี้เป็นอิรูกะที่เอ่ยถามเพราะตัวเค้าเองก็พอทราบมาบ้างว่าจะมีคนของซึนะมาที่หมู่บ้านภายในวันสองวันนี้
“เปล่าหรอกครับไม่ได้มีปัญหาอะไร...ผมกำลังคิดอะไรอยู่เท่านั้นเอง...” ชิกามารุไม่กล้าบอกไปว่าเค้ากำลังหวั่นใจว่าคนที่จะมาอาจเป็นคาเสะคาเงะหนุ่มแห่งซึนะงาคุเระก็เป็นได้ ซึ่งถ้ามันเป็นอย่างที่เค้ากลัวรับรองได้ว่ามันต้องเกิดปัญหาขึ้นอย่างแน่นอน แล้วชิกามารุก็เหลือบมองไปยังร่างบอบบางที่นั่งคุยอยู่กับอิรูกะด้วยรอยยิ้มสดใสอย่างออกรสออกชาติ แล้วชิกามารุก็ต้องแอบถอนหายใจออกมาอย่างปลงสังเวช
“อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด...แต่ถ้าเป็นไปได้ก็อย่าเกิดมันเลยจะดีกว่า...” ชิกามารุบ่นให้ตัวเองได้ยินเพียงลำพัง
...นารูโตะอยู่พูดคุยกับอิรูกะอยู่นาน แต่พออิรูกะชวนกินข้าวด้วยนารูโตะกลับปฏิเสธเพราะว่าเกรงใจอีกฝ่ายจึงขอตัวกลับมาพร้อมกับ
ชิกามารุ...
“แล้ววันหลังแวะมาอีกนะ...” อิรูกะร้องบอกด้วยความห่วงใย
“ฮ่ะ...งั้นผมไปก่อนนะ...”
...พอออกมาจากบ้านของอิรูกะแล้วนารูโตะก็สังเกตุเห็นว่าร่างสูงที่เดินอยู่ข้าง ๆ นิ่งเงียบจนดูน่าสงสัยอีกทั้งสีหน้าก็ยังดูกังวลจนเค้าคิดว่าอีกฝ่ายต้องกำลังปิดบังอะไรไว้อย่างแน่นอนจึงได้เอ่ยถามออกไป...
“มีอะไรปิดบังไว้ใช่มั้ย...บอกให้คนอื่นรู้ไม่ได้เหรอ เห็นนายทำหน้าแบบนี้แล้วไม่สบายใจเลย...”
“อยากรู้จริง ๆ เหรอ...นารูโตะ...” จู่ ๆ ชิกามารุก็ถามขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดบวกกับแววตาจริงจัง
“อืม…อยากรู้ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้แต่อย่างน้อยนายก็ได้ระบายออกมาไม่ต้องเก็บไว้คนเดียวไง...” เสียงใส ๆ เอ่ยตอบออกไปอย่างที่ใจคิด และจากประโยคนั้นมันทำให้ชิกามารุต้องหยุดเดินแล้วหันกลับมาจ้องมองใบหน้านวลด้วยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นและอ่อนโยน ทำให้นารูโตะต้องพลอยหยุดเดินไปด้วยอีกคน...
“ถ้าชั้นบอกไปแล้ว...นายจะสัญญาได้มั้ยว่าจะไม่เปลี่ยนไป...” แม้คำถามของอีกฝ่ายจะทำให้นารูโตะงุนงงอยู่ไม่น้อยแต่ก็ยอมพยักหน้ารับไปดี ๆ ชิกามารุจึงถือโอกาสคว้ามือเล็ก ๆ ของอีกฝ่ายมากุมไว้แล้วออกแรงจูงเบา ๆ ให้อีกฝ่ายตามมา เค้าต้องการหลบสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นจึงพานารูโตะมาหยุดอยู่ที่มุมหนึ่งของหมู่บ้านซึ่งจากมุมนี้มันสามารถมองเห็นพื้นที่ทั้งหมดของหมู่บ้านได้เลย...
“เป็นความลับเหรอ...ถึงต้องหลบมาถึงที่นี่น่ะ...” นารูโตะร้องถามด้วยความตื่นเต้นเพราะเข้าใจว่าสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังจะบอกมันเป็นความลับจริง ๆ
“สำหรับชั้นมันเป็นความลับที่ไม่มีวันจะบอกให้คนอื่นรู้...นอกจากนาย...” ถ้อยคำที่อ่อนโยนและแฝงไว้ด้วยความอ่อนหวานที่นารูโตะสัมผัสได้ในขณะนี้นั้นมันก่อให้เกิดความรู้สึกบางอย่างในใจ
“ชิกามารุ...”
“นายแค่รับฟังเท่านั้น...ไม่ต้องตอบหรือถามอะไร เข้าใจนะ...” ชิกามารุเอ่ยออกมาเบา ๆ ก่อนจะปล่อยมือเล็ก ๆ ที่เกาะกุมไว้ให้เป็นอิสระแล้วเปลี่ยนมายึดไหล่บาง ๆ ทั้งสองข้างของอีกฝ่ายไว้แทน แม้จะอยากเอ่ยถามอะไรอีกหลายอย่างแต่เมื่ออีกฝ่ายพูดขนาดนี้แล้ว
นารูโตะจึงได้แต่พยักหน้ารับ
“ก็ได้...” เมื่ออีกฝ่ายยอมตามที่ขอชิกามารุก็ยิ้มน้อย ๆ อย่างพอใจ
“อีกสองสามวันจะมีคนจากซึนะมาที่หมู่บ้านเราเพื่อติดต่อเรื่องสำคัญบางอย่าง ชั้นบอกนายแล้วใช่มั้ย...” นารูโตะพยักหน้ารับน้อย ๆ
“ชั้นกลัวว่าคนที่มาจะเป็นเจ้าคาเสะคาเงะคนนั้น...” นารูโตะทำท่าทางเหมือนกับจะร้องถามอะไรออกไปแต่ก็นึกได้ว่าอีกฝ่ายบอกให้ฟังเฉย ๆ จึงปิดปากเงียบตามเดิม
“ชั้นไม่อยากให้กาอาระมาที่นี่...แต่เจ้านั่นเองก็คงพยายามทุกวิถีทางที่จะมาที่นี่เหมือนกัน...” คำพูดของชิกามารุทำให้นารูโตะยิ่งงุนงงหนักกว่าเดิม
“นายคงสงสัยว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น...เหตุผลก็คือกาอาระต้องการมาที่นี่ก็เพราะนาย และชั้นไม่อยากให้กาอาระมาที่นี่ก็เพราะนายอีกเหมือนกัน...” แล้วใบหน้านวล ๆ ก็ต้องขมวดมุ่นด้วยความสงสัยและประหลาดใจในคำบอกเล่านั้น
“รู้หรือเปล่าว่ากาอาระคิดยังไงกับนาย...” นารูโตะส่ายหน้าน้อย ๆ เป็นการปฏิเสธ
“แล้วชิโนะล่ะ...” คราวนี้นารูโตะพยักหน้ารับเพราะท่าทีและการกระทำของชิโนะมันแสดงออกมาชัดเจนว่าคิดและรู้สึกอย่างไรกับตัวเค้า แต่ตัวเค้าเองไม่อาจตอบรับความรู้สึกทั้งหมดนั้นได้
“แล้วรู้หรือเปล่าว่าตัวชั้นคิดยังไงกับนาย...” ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจด้วยไม่คิดมาก่อนว่าจะถูกถามอะไรตรงไปตรงมาแบบนี้ แม้จะรู้คำตอบอยู่แล้วแต่ภาพเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมาของเค้ากับอีกฝ่ายก็ฉายชัดอยู่ในมโนสำนึกและมันก็เป็นเช่นเดียวกับชิโนะคือทุกการกระทำมันบ่งบอกความรู้สึกได้ชัดเจน นารูโตะมองสบตาอีกฝ่ายนิ่งนานก่อนจะค่อย ๆ พยักหน้ารับไปช้า ๆ ชิกามารุยิ้มรับด้วยแววตาอ่อนโยนและเพราะรอยยิ้มนั้นมันทำให้นารูโตะรู้สึกผิดอย่างไรบอกไม่ถูก
“ในเมื่อนายรู้แล้ว...สิ่งที่ชั้นจะบอกต่อไปนี้ก็คงไม่ยากเกินกว่าที่นายจะเข้าใจ ทั้งชั้นแล้วก็ชิโนะต่างก็รู้สึกกับนายเกินกว่าคำว่าเพื่อนไปไกลแล้ว และแน่นอนว่ายังมีเจ้าลูกหมาคิบะอีกคนแต่เหมือนชะตาเล่นตลกยังไงไม่รู้สิที่ทำให้คาเสะคาเงะหนุ่มรูปงามแห่งซึนะงาคุเระ
ก็เกิดมาต้องตาต้องใจนายด้วยอีกคน...ทุกอย่างมันเลยดูยุ่งเหยิงวุ่นวายจนน่าเวียนหัว...อ้อ เกือบลืมยังมีคุณชายฮิวงะด้วยอีกคนนี่นา หมอนั่นไม่อยู่ซะนานเลยลืมไปซะสนิทเลยว่าเป็นคู่แข่งด้วยอีกคน...” คำสารภาพของชิกามารุมันทำนารูโตะแทบลืมหายใจไปกับความจริงที่ได้รับรู้ เค้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผู้คนรอบกายจะมีความรู้สึกนึกคิดกับตัวเองเช่นนี้
“ชิกามารุ...ชั้น...”
“ไม่ต้องพูดอะไรหรอก...ชั้นรู้ดีว่าใจของนายไม่ได้อยู่ที่ตัวนายอีกแล้วและที่ตรงนี้มันก็มีเจ้าของเข้ามาจับจองไว้แล้วเรียบร้อย...” ชิกามารุกล่าวพร้อมกับวางมือไปบนอกเล็ก ๆ ที่ตรงกับตำแหน่งของหัวใจอีกฝ่ายเพียงแผ่วเบา นารูโตะพูดอะไรไม่ออกได้แต่ก้มหน้านิ่ง เพราะสิ่งที่ชิกามารุพูดมานั้นมันเป็นความจริงที่ว่าเค้ารักใครไม่ได้อีกแล้วนอกจาก...
“ขอโทษนะ...ชั้น...” เสียงใส ๆ เอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกผิดในใจ
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องพูด ให้ฟังเฉย ๆ...แล้วชั้นก็ไม่เคยคิดจะให้นายมาตอบรับหรือตกลงอะไรทั้งนั้นแหละ เพราะถ้านายต้องทำในสิ่งที่ฝืนใจตัวเองนายก็จะไม่มีความสุข...ทั้งชั้นทั้งชิโนะหรือแม้แต่เนจิเองต่างก็หวังจะเห็นรอยยิ้มที่สดใสและมีความสุขของนายแบบนี้ไปตลอด ไม่อยากเห็นน้ำตาที่มีแต่ความโศกเศร้า...แต่คนนอกอย่างกาอาระถ้ารู้ว่าไม่อาจเป็นเจ้าของใจดวงนี้ได้แล้ว เรื่องราวคงไม่จบลงง่าย ๆ แน่ แล้วปัญหาก็จะตามมา...”
“ทำไมถึงมองกาอาระเป็นคนแบบนั้นล่ะ...” นารูโตะเอ่ยปากถามออกมาด้วยไม่อาจปล่อยให้คนอื่นมาตีความหรือเข้าใจไปผิด ๆ ในตัวของคนบางคนได้
“ก็แค่คาดเดาเท่านั้น อาจเป็นเพราะชั้นยังไม่รู้จักเจ้านั่นดีละมั๊ง...” ชิกามารุเอ่ยตอบไปอย่างที่ใจคิด เพราะทุกอย่างที่เค้าบอกกับ
นารูโตะไปนั้นมันเป็นเพียงการคาดเดาทั้งสิ้น แต่ที่มั่นใจได้อย่างแน่นอนโดยไม่ต้องคาดเดาก็คือความรู้สึกที่กาอาระมีต่อร่างบอบ
บางนี้นั่นเอง...
“กาอาระไม่ได้เป็นคนแบบนั้นซักหน่อย...ถึงภายนอกจะดูเย็นชา แต่ความจริงแล้วเป็นคนมีเหตุผลไม่อย่างนั้นคงไม่ได้เป็นถึงคาเสะคาเงะหรอก ที่สำคัญเค้าไม่มีวันสร้างปัญหาหรือก่อความวุ่นวายให้คนอื่นด้วยเรื่องเพียงเท่านี้หรอกนะ...” นารูโตะร่ายยาวด้วยรับรู้ถึงจิตใจที่ดีงามของกาอาระดีเนื่องจาก มิตรภาพที่เริ่มต้นขึ้นมาจากความบาดหมางแล้วค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นผูกพันนี้มันทำให้เค้าเข้าใจจิตใจของอีกฝ่ายมากกว่าใครทั้งหมด
“ดูนายจะเข้าใจหมอนั่นดีจังเลยนะ...แล้วทำไมถึงไม่รู้ว่าเจ้านั่นคิดยังไงกับตัวเอง...” ชิกามารุร้องแซวกลับมาด้วยแววตาสงสัยใครรู้
“ก็จะไปรู้ได้ยังไง...เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งพูดกันแต่ละทีก็นับคำได้เลย ที่เหลือเจ้านั่นก็เอาแต่จ้องมองเฉย ๆ โดยไม่พูดอะไรแล้วใครจะไปรู้ ถึงจะรู้สึกว่าสายตาของเจ้านั่นมันทำให้รู้สึกแปลก ๆ ก็เถอะ...”
“เอาเถอะ...ถ้านายยืนยันว่ากาอาระจะสามารถเข้าใจได้ว่าอะไรเป็นะอะไรล่ะก็ ชั้นก็วางใจเพราะไม่อยากให้เกิดศึกชิงตัวนายระหว่างที่เจ้าของตัวจริงยังไม่กลับมา...” พอได้ยินได้ฟังแบบนั้นแล้วใบหน้านวล ๆ ก็ต้องเปลี่ยนสีไปในฉับพลัน เพราะเพียงแค่นึกถึงใครบางคนจิตใจก็สั่นรัวขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุจนต้องรีบก้มหน้างุด ชิกามารุเองพอได้เห็นท่าทางของอีกฝ่ายแล้วก็ได้แต่บอกตัวเองให้ตัดใจเสียโดยไว้ ไม่อย่างนั้นเค้าก็คงต้องเฝ้ารอแบบนี้เรื่อยไปอย่างไม่มีความหวัง เพราะดูท่าแล้วร่างบอบบางนี้จะผูกพันกับคนที่ห่างไกลมากมายเหลือเกิน...
“กลับบ้านกันดีกว่าเนอะ...เดี๋ยวชั้นเดินไปส่ง...” ชิกามารุเอ่ยชวนก่อนจะปล่อยมือของตนออกมาจากไหล่บอบบางของอีกฝ่าย ซึ่งนารูโตะก็พยักหน้ารับทันทีเพราะถ้าต้องอยู่กับชิกามารุด้วยสภาพจิตใจแบบนี้แล้วมันคงไม่ดีแน่ ๆ เลย แล้วในจังหวะที่นารูโตะกำลังหมุนกายเพื่อจะเดินกลับเสียงที่ร้องเรียกไว้ก็ทำให้ร่างบางต้องหยุดชะงัก
“เดี๋ยวก่อน...นารูโตะ...”
“อะไรอีกเหรอ...” นารูโตะหันกลับมาแล้วร้องถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจ
“ใหน ๆ ชั้นก็คงหมดหวังในตัวนายแล้ว เลยอยากจะขออะไรกับนายซักอย่างได้หรือเปล่า...”
“ถ้ามันไม่มากมายจนเกินไปก็คงได้นั่นแหละ...แล้วนายจะขออะไรล่ะ...” เสียงหวาน ๆ เอ่ยบอกไปด้วยความระแวดระวังถ้าเป็นเมื่อก่อนเค้าคงไม่คิดมากแล้วรับปากอีกฝ่ายไปในทันที แต่ตอนนี้ทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว
“ขอจูบนายซักครั้งได้มั้ย...” คำขอที่ทำเอาคนถูกขอถึงกับตะลึงงัน นิ่งอึ้งพูดไม่ออกไปเลยทีเดียว ชิกามารุที่เห็นแล้วก็ต้องหัวเราะออกมาเสียงดัง ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างบางตรงหน้าแล้วโน้มใบหน้าลงไปจูบที่หน้าผากนวลเนียนเพียงแผ่วเบาแต่นุ่มนวลยิ่งนัก พอนารูโตะตั้งสติได้ก็รู้ว่าตัวเองคิดมากไปจึงยอมยืนนิ่ง ๆ รับสัมผัสที่อบอุ่นจากอีกฝ่ายไว้ด้วยความเต็มใจ แม้ว่าเค้าจะไม่สามารถมอบจิตใจที่มีความรักลึกซึ้งให้กับร่างสูงนี้ได้แต่ความเป็นเพื่อนและมิตรภาพที่อีกฝ่ายหยิบยื่นมาเค้ายินดีจะรับและรักษามันไว้ชั่วชีวิต...
“ขอโทษนะนารูโตะ...ที่ทำให้ลำบากใจ...” ชิกามารุขยับห่างออกมาเล็กน้อยแล้วเอ่ยกับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“คนที่ควรพูดคำนั้นน่าจะเป็นชั้นมากกว่า...” นารูโตะเองก็ตอบออกไปตามความรู้สึกของตนเช่นกัน
“นายไม่จำเป็นต้องขอโทษ...เพราะการเลือกที่จะอยู่กับคนที่ตนรักมันก็เป็นเรื่องที่ดีเสมอ เหมือนชั้นที่เลือกจะอยู่ข้าง ๆ นายแบบนี้ต่อไปโดยไม่หวังว่านายจะรับรู้หรือยอมรับมัน เพียงเท่านี้ก็พอใจแล้วล่ะ...”
“ชิกามารุ...นายเป็นคนดี ชั้นเชื่อว่าซักวันคนที่รักนายอย่างจริงใจ...จะมาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้านายและมอบความรักให้อย่างไม่มีข้อแม้และชั้นก็หวังว่านายจะยอมรับความรู้สึกนั้นไว้เพื่อตัวนายเอง...”
“ชั้นไม่อยากให้มีวันนั้น...และคิดว่าคงจะไม่มีอย่างแน่นอน วันที่ชั้นจะยกหัวใจให้ใครคนอื่นนอกจากนาย แต่ว่าถ้านายเบื่อเจ้าลูกหมานั่นเมื่อไหร่ก็มาหาชั้นได้ทุกเมื่อนะ...”
“ชิกามารุ...” นารูโตะไม่อาจกล่าวอันใดได้อีกเพราะดวงตาสงบนิ่งที่มองตรงมายังตัวเค้าในเวลานี้มันทำให้คำพูดที่เค้าคิดจะเอ่ยออกมาต้องเลือนหายไปในความเงียบงัน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
นัตจังเสน่ห์เหลือล้นจริงๆ...เนจิ..กาก้า..ชิก้า...ชิโนะ...ยกโขยงกันมาเชียว แต่ละคนผ่านเรื่องของไรท์มาแล้วทั้งนั้น มีแต่ชิโนะนี่แหละที่แหวกแนวคนอื่นเค้ามา โถ พ่อพระรองแสนดี มามะ เดี๋ยวจะปลอบใจให้น้า
กาก้าจะมาแล้วววว(รึเปล่า?) //ชูป้ายไฟ//กาก้าของเซีย>///////////<อร๊ายยยยย ชอบกาก้าอ้ะ!
อ่ะ!ว่าแต่ในตอนนี้ซาอิคุงมายังหวา.... ถ้ามีซาอิคุงเป็นคู่แข่งด้วยท่าทางศึกจับจองใจนารุโตะคงจะวุ่นวายน่าดู
ป.ล แหม...นารุจัง...เสนห์แรงจังน้าาา (- -+)//แผ่ออร่าความอิจฉา #โดนฝังกลบดิน
นารุจังถ้าเกิดเจ้าลูกหมามันหื่นใส่ก็วิ่งมาหลบที่ชิกามารุนะ 555
ชิกามารุ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นายช่างพระเอกจริงๆ(พระเอกเรื่องนี้มันคิบะไม่ใช่เหรอ//พี่)
น้ำใจงามแท้
นารูโตะนี่เสน่ห์แรงจริงๆ
เราชอบนะ
คนชอบเยอะมาก ได้ยินแล้วอยากให้แต่งallนารุจังแฮะ
แต่รู้สึกเศร้าที่เห็นชื่อเนจิ เพราะเนจิ ฮือ ทำไมคนแต่งนารูโตะต้องให้เนจิของเรา(?)ตายด้วยอ่า
เนจิ TTOTTฮือๆๆ(คร่ำครวญไม่เลิกตั้งแต่อ่านารูโตะแล้วเห็นเนจิตาย)
รอลุ้นตอนหน้า กาอาระจะมาแล้วกรี๊ด(เปลี่ยนอารมณ์ไวไปไหม=_=)
ปล. ชิกานายลืม ซาสึเกะ ซาอิ อิทาจิ โอโรจิ คุรามะ และอีกฯลฯที่แอบชอบนารุอยู่นะ(ในความคิดเราเอง555)
ปล.2 ไม่ต้องสนกับความคิดเรานะไรเตอร์ เรามันชอบเพ้อๆแบบนี้แหละคะ 555
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด กาก้าของโรส?จะมาาาา กรี๊ดดดด
โตะนี่เสน่ห์เเรงเหลือหลายย อร๊ายยย คุนชายฮิวงะ กรี๊ดดด แม้จะไม่มีบทมาเเค่ชื่อก็ กรี๊ดดด 55+