ตอนที่ 18 : แวะเที่ยวเล่น
Smile of : 18
...นารูโตะกับคิบะเดินทางมาถึงแคว้น.....ในช่วงเย็นของวันนั้นนั่นเอง และทันทีที่มาถึงทั้งสองก็ขอเข้าพบบุตรสาวของท่านไดเมียวที่แต่งออกมาอยู่ที่ปราสาทหลังใหญ่ในแคว้นนี้และเพิ่งจะคลอดบุตรสาวเมื่อไม่นานท่านไดเมียวจึงส่งของขวัญมาให้เพื่อรับขวัญหลานสาวคนนี้นั่นเอง และเมื่อบุตรสาวของท่านไดเมียวทราบเรื่องว่าคนของบิดานำของขวัญมาส่งให้ก็ต้องการพบทั้งสองคนอย่างเร่งด่วนด้วยความยินดีเช่นกัน...
“พวกเรามาเพื่อส่งมอบของชิ้นนี้ให้กับท่านครับ...” คิบะเอ่ยพร้อมกับยื่นกล่องไม้ที่ได้รับมาโดยไม่รู้ว่าข้างในคืออะไรไปด้านหน้า เพื่อให้คนสนิทของอีกฝ่ายมารับไป ทันทีที่ฝ่ายนั้นรับไปแล้วเปิดออกดูก็ยิ้มแย้มออกมาด้วยความยินดีกับของที่บิดาส่งมาให้เพื่อรับขวัญหลานก่อนจะปิดกล่องใบนั้นลงไว้ตามเดิม...
“ลำบากพวกเธอสองคนจริง ๆ นะ...” หญิงสาวที่งามพร้อมทั้งกิริยาและวาจาเอ่ยขอบคุณด้วยความจริงใจ
“มันเป็นหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมา ท่านหญิงอย่ากล่าวเช่นนั้นเลย...” คิบะเอ่ยตอบกลับไปด้วยทีท่าสุภาพ
“ถ้าอย่างไรพวกเธอก็พักที่นี่ซักสองสามวันนะ...เดินทางมาเหนื่อย ๆ ควรจะพักผ่อนกันซักหน่อย...”
“อย่าดีกว่าครับ...เพราะพวกเรามีหน้าที่และภารกิจต้องทำต่ออีก เมื่อภารกิจทางนี้เสร็จสิ้นแล้วก็ขอตัวกลับเลยจะดีกว่า...” คิบะตอบปฏิเสธไปอย่างนุ่มนวลโดยเลือกเอาหน้าที่ความรับผิดชอบมาบังหน้า นารูโตะที่นั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ แอบชำเลืองมองมาพร้อมกับคิดในใจว่า...คิบะในตอนนี้ดูต่างจากยามปกติราวกับเป็นคนละคน ดูมีหลักการน่าเชื่อถือจนอีกฝ่ายต้องหลงติดกับดักคำพูดเจ้าหลักการนี้แน่ ๆ...แล้วก็เป็นความจริงที่ฝ่ายนั้นไม่อาจรั้งตัวทั้งสองคนเอาไว้ได้
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ...อย่างไรข้าก็ขอขอบใจที่ท่านได้นำสิ่งนี้มาให้ ขอให้พวกเธอทั้งสองเดินทางปลอดภัย...”
“ขอบคุณครับ...” คิบะรับคำเบา ๆ จากนั้นทั้งสองก็ออกมาจากห้องโถงที่ใช้เป็นที่รับรองพวกเค้าอย่างรวดเร็ว พอสามารถหลุดออกมาจากห้องนั้นได้แล้วคิบะที่ตีหน้าขรึมมาตั้งแต่ก้าวเข้าไปในห้องนั้นก็ต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่...
“เฮ้อ...ถ้าให้ชั้นทำหน้าแบบนั้นตลอดเวลาคงได้บ้าเข้าซักวัน...” คิบะบ่นออกมาดัง ๆ อย่างเหนื่อยอ่อน
“แล้วทำไมต้องไปตีหน้าขรึมแบบนั้นด้วยล่ะ...ดูไม่สมเป็นนายเลยน่ะ...” นารูโตะเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มบาง ๆ
“ก็แค่คิดว่าน่าจะสำรวมหรือสุภาพเวลาอยู่ต่อหน้าท่านหญิงท่านนั้นก็แค่นั้นเอง...แต่ว่าเหนื่อยจริง ๆ นะเนี่ยทำหน้าแบบนั้นน่ะ...”
“ถ้าเหนื่อยก็รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ...พรุ่งนี้จะได้รีบกลับแต่เช้า...” นารูโตะเอ่ยบอกอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน คิบะเองก็พยักหน้ารับเนือย ๆ ก่อนจะออกเดินเคียงกันไป
...เช้าวันนี้กว่าทั้งสองคนจะออกเดินทางก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงวัน เพราะความเหน็ดเหนื่อยที่ร่างกายสะสมมาทำให้ทั้งสองต้องการเวลาพักผ่อนมากขึ้น...
“ไปกันเลยม่ะ...” นารูโตะหันมาถามคนข้าง ๆ เหมือนกับจะขอความเห็น
“อืม...แต่ว่าวันนี้เราเดินทางกันแบบสบาย ๆ แล้วกันนะ...” คิบะเอ่ยพร้อมกับช้อนร่างบางขึ้นอุ้มแล้วพาไปส่งไว้บนหลังอากามารุ
“แต่ชั้นอยากรีบกลับหมู่บ้านนี่นา...” เสียงใส ๆ เอ่ยแย้งอย่างไม่เห็นด้วย แล้วก็เป็นจังหวะเดียวกับที่คิบะโดดขึ้นมาบนหลังอากามารุแล้วโอบเอวเล็ก ๆ ไว้มั่น
“เอาน่า...ก็ไม่ได้บอกซักหน่อยว่าจะไม่กลับหมู่บ้าน แค่กลับช้ากว่าปกติเท่านั้นเอง...” คิบะเอ่ยตอบกลับไปด้วยทีท่าสบาย ๆ ก่อนจะส่งสัญญาณให้อากามารุออกวิ่งไปช้า ๆ แต่เส้นทางที่อากามารุวิ่งไปนั้นกลับดูแปลกตาไม่คุ้นเคยในสายตาของนารูโตะด้วยความสงสัยจึงร้องถามร่างสูงด้านหลังออกไป...
“เรากำลังจะไปใหนเหรอคิบะ...ทางนี้มันไม่ใช่ทางกลับหมู่บ้านนี่นา...”
“ก็จะพานายไปเที่ยวก่อนกลับไง...”
“เที่ยว ??...” นารูโตะทวนคำเบา ๆ
“ใช่...มีที่ที่อยากให้นายไปด้วยกันน่ะ...” คิบะเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มอบอุ่น นารูโตะเองก็ไม่ได้ถามอะไรอีกเพราะรู้ดีว่าถ้าอีกฝ่ายไม่ยอมพูดจะเอาอะไรมาง้างปากก็ไม่มีทางพูดเด็ดขาด
...แล้วสถานที่ที่คิบะพานารูโตะมาก็คือหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ตอนนี้กำลังจัดงานเทศกาลประจำปีกันอย่างคึกครื้น พอนารูโตะเห็นแล้วก็ต้องยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้นเพราะเค้าชอบบรรยากาศสนุกสนานอย่างนี้ที่สุด จะว่าไปตอนออกจากหมู่บ้านไปกับจิไรยะเองตัวเค้าก็พบเจอกับบรรยากาศแบบนี้มาตลอดแต่กลับไม่ได้รู้สึกสนุกแบบนี้เพราะว่าอีกฝ่ายมักจะทิ้งเค้าไว้ในห้องแล้วหายไปกับสาว ๆ เสียมากกว่า...
“คิบะ...”
“หืม...”
“นายรู้ได้ยังไงว่าที่นี่เค้ามีงานกันน่ะ...”
“ความลับ...” คิบะเอ่ยตอบกลับมาด้วยมาดกวน ๆ ดังเช่นปกติ
“ไม่บอกก็ไม่เห็นจะอยากรู้เลย...” น้ำเสียงงอน ๆ เอ่ยออกมาก่อนที่ร่างบางจะสะบัดหน้าหนีแล้วเดินดูนั่นดูนี่ไปอย่างสนอกสนใจ โดยมีร่างสูงคอยเดินตามเป็นเงาไม่ห่าง
“นี่ ๆ...ไปเล่นไอ้นั่นได้มั้ย...” นารูโตะร้องบอกพร้อมกับชี้นิ้วไปยังร้านปาเป้าที่มีหน้ากากสวย ๆ เป็นของรางวัล
“อยากเล่นหรือว่าอยากได้ไอ้นั่นกันแน่...” คิบะย้อนถามกลับมาอย่างรู้เท่าทันในความคิดของอีกฝ่าย
“ทั้งสองอย่าง...” คำตอบรับตรง ๆ ของอีกฝ่ายเรียกรอยยิ้มกว้าง ๆ จากคิบะได้เป็นอย่างดี
“งั้นเดี๋ยวชั้นไปเอามาให้ดีมั้ย...”
“ไม่เอา...ชั้นอยากเล่นเอง...”
“แต่ถ้านายเล่นเอง...ชาตินี้ก็คงไม่ได้ของที่อยากได้หรอกมั๊ง...” จากคำพูดนั้นทำให้นารูโตะส่งค้อนไปให้หนึ่งทีก่อนจะผล่ะจากไปแต่คิบะก็รั้งแขนเล็ก ๆ นั้นไว้ได้เสียก่อน
“อะไร...” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาบอกชัดว่ายังเคือง ๆ กับคำพูดของอีกฝ่ายไม่หาย
“อย่างอนเลยน่า...เอาเป็นว่าเดี๋ยวชั้นเล่นให้ก่อนถ้าไม่สำเร็จนายค่อยลงมือน่ะ...” คิบะเอ่ยพร้อมกับโอบรั้งร่างอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้หลวม ๆ แต่ฝ่ายที่ถูกกอดก็ยังคงปูดแก้มใส่อย่างไม่ยอมยกโทษให้ง่าย ๆ เห็นแบบนั้นคิบะยิ่งฉีกยิ้มกว้างอย่างนึกเอ็นดูกับร่างบางตรงหน้า
“ขอโทษนะ...ชั้นมันก็ปากเสียแก้ไม่หายซักที...ดีกันน่า...” คิบะเริ่มอ้อนด้วยดวงตาพราวระยับ ที่นารูโตะเห็นแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้ซักที
“จะยกโทษให้ก็ได้...ถ้านายไปเอาเจ้านั่นมาให้ชั้น...” เสียงใส ๆ ที่เริ่มอ่อนลงแล้ว เอ่ยบอกพร้อมกับเบนสายตาไปยังร้านเป้าหมายเพื่อบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงสิ่งที่ตนต้องการ
“งั้นก็ไปกันเลย...” แล้วคิบะก็พาร่างบางตรงเข้าไปยังร้านปาเป้าอย่างไม่รีรอ
...คิบะใช้เวลาไม่นานก็ได้ในสิ่งที่นารูโตะต้องการมาครอบครอง แล้วหลังจากนั้นนารูโตะก็เป็นฝ่ายร้องขอให้คิบะเล่นอะไรต่อมิอะไรให้อีกนับไม่ถ้วนจนดึกดื่น...
“เฮ้อ...เหนื่อยจัง...” คิบะถอนหายใจออกมาเบา ๆ ขณะเดินกลับที่พักกันสองคน
“สนุกดีเนอะ...” น้ำเสียงสดใสร่าเริงของนารูโตะบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังสนุกจริง ๆ อย่างที่พูด
“เห็นนายร่าเริงแบบนี้แล้วก็ถือว่าคุ้มค่าล่ะนะที่พามาที่นี่น่ะ...” คิบะเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มอบอุ่นก่อนจะคว้ามือเล็ก ๆ ของอีกฝ่ายมากุมไว้อย่างอ่อนโยน
“ขอบใจนะ...คิบะ...” คำขอบคุณที่ถูกส่งมาให้พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ จากอีกฝ่ายเพียงเท่านี้ก็ทำให้หัวใจของคนรับฟังเต็มตื้นขึ้นมากมายเสียแล้ว
“แต่ชั้นอยากได้อย่างอื่นแทนคำขอบคุณนี่นา...” และจากคำพูดนั้นส่งผลให้ร่างสูงถูกกระแทกด้วยศอกเล็ก ๆ เข้าให้อย่างจังไปเสียหนึ่งที
“สมองนะเก็บไว้คิดอย่างอื่นบ้างก็ได้...คิดแต่เรื่องพวกนี้มันถึงได้ไม่พัฒนาซักที...” พูดจบร่างบางก็สะบัดมือที่ถูกอีกฝ่ายเกาะกุมไว้ออกแล้วเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว คิบะที่ถูกศอกลอยมากระแทกแบบไม่ทันตั้งตัวก็ถึงกับจุกพูดไม่ออกแต่ก็ยังพยายามวิ่งตามร่างบางที่เดินหนีไปอย่างรวดเร็ว เพราะถึงจะอย่างไรเค้าก็ยังไม่อยากให้อีกฝ่ายอยู่ห่างจากตัวเองอยู่ดี
“นารูโตะ...รอด้วยสิ...”
...แล้วคืนนี้คิบะก็ถูกทำโทษให้นอนกับอากามารุแทนที่จะได้นอนกอดร่างนุ่มนิ่มของใครบางคนโทษฐานที่สมองไม่พัฒนาคิดแต่เรื่องอย่างว่าตลอด และแน่นอนว่าคิบะไม่มีทางยอมง่าย ๆ อย่างเด็ดขาด...
“ไม่เอาน๊า...ชั้นไม่อยากนอนกับอากามารุนี่นา...” น้ำเสียงหดหู่ร้องประท้วงมาเมื่อถูกตัดโอกาสบางสิ่งของตน
“ทำไม...เมื่อก่อนก็เห็นนอนด้วยกันออกบ่อย แล้วตอนนี้ทำไมถึงนอนไม่ได้...” เสียงหวานใสเอ่ยอย่างประชดประชันและไม่มีทีท่าว่าจะยอมง่าย ๆ ด้วยเช่นกัน
“ก็ตอนนี้มั้นไม่เหมือนกันแล้วนี่...ชั้นอยากนอนกอดนายมากว่านอนกอดอากามารุน่ะ...”
“แต่ชั้นไม่อยากนอนกับนาย ที่สำคัญนายควรจะรักแล้วก็ดูแลอากามารุให้มากกว่านี้นะคิบะ...” พูดจบร่างบางก็หมุนกายเดินตรงไปยังฟูกนอนของตนโดยไม่ได้สนใจอีกฝ่าย
“นารูโตะ...” คิบะร้องเรียกน้ำเสียงอ้อนวอน
“นอนอยู่ตรงนั้นกับอากามารุไปนั่นแหละดีแล้ว...และถ้าคิดจะข้ามเขตมาฝั่งนี้ล่ะก็เตรียมใจไว้เลยว่านั่นมันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่นายจะได้เข้าใกล้ชั้น...เข้าใจมั้ย...” แล้วร่างบางก็ล้มตัวลงนอนในทันที คิบะเองก็ได้แต่มองร่างบางตรงหน้าด้วยแววตาละห้อยก่อนจะหันมาโอบกอดสุนัขคู่ใจเอาไว้อย่างยอมจำนน เค้ารู้ดีว่าคำขู่ของนารูโตะนั้นมันไม่ใช่แค่คำขู่ คนอย่างนารูโตะทำได้อย่างที่พูดจริง ๆ เสมอ
“สุดท้ายชั้นก็ต้องกลับมากอดแกใช่มั้ยเนี่ย...อากามารุ...” คิบะเอ่ยกับอากามารุเบา ๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนลงไปบนฟูกของตนที่นารูโตะย้ายมาให้โดยมีอากามารุเป็นหมอนข้างจำเป็นอย่างช่วยไม่ได้
...พอตกดึกอากาศที่นี่ค่อนข้างเย็นร่างบางที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหน้าก็ต้องรู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วมองไปยังมุมห้องอีกมุมหนึ่งที่มีร่างของใครบางคนนอนขดอยู่ข้าง ๆ สุนัขตัวใหญ่ นารูโตะก้มมองผ้าห่มบนร่างตัวเองแล้วก็มองไปที่ร่างสูงด้วยแววตาหวั่นไหว แล้วในที่สุดก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหาร่างที่หลับไหลด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบาพอนารูโตะเดินเข้าไปใกล้อากามารุก็ลืมตาขึ้นมามองแล้วกระดิกหางไปมาก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นยืน...
“นอนเถอะ...ที่ตรงนั้นชั้นยกให้...” นารูโตะเอ่ยกับอากามารุก่อนจะเดินไปนั่งลงอีกฝั่งหนึ่งแล้วดึงผ้าห่มที่ถือติดมือมาด้วยขึ้นมาห่มให้ตัวเองกับร่างที่นอนหนาวมาเกือบครึ่งคืนอย่างเบามือ นารูโตะแตะที่แก้มคิบะเบา ๆ จึงได้รู้ว่าผิวแก้มของอีกฝ่ายเย็นจัดจนน่าใจหาย
“ขอโทษนะ...ที่แกล้งนายหนักมือไปหน่อย...” เสียงหวาน ๆ เอ่ยเบา ๆ กับคนที่หลับไหลก่อนจะล้มตัวลงนอนเคียงข้างแล้วโอบกอดร่างสูงไว้อย่างอบอุ่น ไออุ่นจากร่างบางส่งผลให้คิบะพลิกตัวกลับมาหาร่างบางแล้วคว้าเข้ามากอดไว้อย่างแรงทั้งที่ยังหลับสนิท พอถูกทำแบบนี้แล้วนารูโตะก็ได้แต่ยิ้มน้อย ๆ กับการกระทำของอีกฝ่ายเพราะดูเหมือนว่าไม่ว่าจะหลับหรือตื่นร่างสูงนี้ก็พร้อมจะโอบกอดเค้าไว้ได้เสมอ...จากนั้นนารูโตะก็เบียดกายเข้าหาร่างสูงเพื่อมอบไออุ่นจากร่างกายตนให้อย่างเต็มใจภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน...
...รุ่งเช้าคิบะค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาช้า ๆ พร้อมกับสัมผัสที่อบอุ่นและอ่อนโยนที่อยู่ข้างกาย ในคราแรกคิดว่าคงเป็นอากามารุแต่พอขยับตัวก็นึกแปลกใจเพราะร่างที่เค้ากอดไว้นั้นมันดูเล็กและบอบบางจนดูไม่น่าจะใช่ร่างของอากามารุ แล้วพอเห็นชัดว่าร่างที่อยู่ในอ้อมอกของตนเป็นใครรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏบนใบหน้าคมทันที นารูโตะที่กำลังหลับไหลค่อย ๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกเหมือนร่างกายของตนมันจะร้อนวูบวาบแปลก ๆ เพราะสัมผัสที่รุกเร้าอยู่ตอนนี้จากใครบางคน พอปรับสายตาให้เป็นปกติแล้วนารูโตะก็แทบจะร้องประท้วงออกมาทันทีเพราะสิ่งที่เห็นชัดอยู่ตอนนี้ก็คือใบหน้าคมคายกับประกายตาเจ้าเล่ห์ที่ไม่น่าไว้วางใจเอาเสียเลย แถมยังสภาพของตัวเองในเวลานี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันเป็นฝีมือของใคร...
“ทำอะไรของนายแต่เช้าเนี่ย...เจ้าลูกหมา...” เสียงใส ๆ ตวาดถามไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ เพราะสัมผัสของร่างกายอันเปลือยเปล่าจากร่างสองร่างที่เบียดชิดกันมันทำให้เป็นแบบนั้น
“แก้เผ็ดคนใจร้ายที่ปล่อยให้คนอื่นนอนหนาวจนเกือบแข็งตาย...” คิบะเอ่ยพร้อมกับโน้มใบหน้าลงไปคลอเคลียอยู่ที่แก้มนุ่มนิ่มเบา ๆ สภาพนารูโตะตอนนี้ก็คือถูกร่างสูงที่เปลือยเปล่าทาบทับไว้จนขยับไม่ได้แขนสองข้างก็ถูกตรึงไว้กับพื้นทำให้ขยับไม่ได้เหมือนกัน...
“อย่านะ...ชั้นก็แบ่งผ้าห่มให้แล้วไง จะเอายังไงอีก...” เสียงหวาน ๆ ร้องห้ามพร้อมกับพยายามดิ้นให้หลุดจากอีกฝ่ายแต่ก็เป็นไปได้ยาก
“มันเป็นสิ่งที่นายสมควรจะทำตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก...เพราะฉะนั้นเหตุผลนั้นจึงตกไป และตอนนี้นายก็ต้องยอมรับการลงโทษจากชั้น...” ว่าแล้วคิบะก็ซุกไซร้ไปตามซอกคอนวลเบา ๆ แล้วลากเรื่อยไปจนถึงเนินไหล่
“ไม่เอานะ...อย่านะ...คิบะ...ปล่อยเถอะ หยุดเถอะนะ...” น้ำเสียงที่เคยแข็งกราวในคราวแรกกลับค่อย ๆ อ่อนลงจนกลายเป็นเหมือนเสียงสะอื้น ได้ยินแบบนั้นคิบะก็หยุดการกระทำของตนแล้วหันไปมองอีกฝ่ายให้เต็มตา แล้วหัวใจก็หล่นวูบเค้ารีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ดวงตาคู่สวยเอ่อคลอไปด้วยหยดน้ำใส ๆ แม้จะยังไม่ได้ไหลรินลงมาแถมยังมีแววตัดพ้อแฝงอยู่ในแววตาคู่นั้นแต่มันก็เพียงพอแล้วที่จะหยุดการกระทำของอีกฝ่ายลง...
“นารูโตะ...ชั้นขอโทษ...เอ่อ...คือชั้นไม่ได้ตั้งใจจะทำให้นายเสียใจ ก็แค่แกล้งเล่นเฉย ๆ เอ่อ...อย่าร้องไห้เลยนะ...ชั้นขอโทษนะ...
นารูโตะ...” คิบะละล่ำละลักร้องบอกอีกฝ่ายที่กำลังยันกายลุกขึ้นนั่งด้วยใบหน้าซีดเผือด เค้าอยากให้ฝ่ายนั้นต่อว่ากลับมามากกว่าจะนิ่งเงียบไปแบบนี้ ไม่ว่าอะไรเค้าก็ทนได้แต่ขอเพียงอย่างเดียวที่เค้ารับไม่ได้และทนไม่ได้ก็คือต้องมาเห็นน้ำตาของคนตรงหน้ารินไหลที่สำคัญมันร่วงหล่นลงมาเพราะตัวเค้าเอง...นารูโตะคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายตนไว้อย่างรวดเร็วแล้วจ้องมองคนตรงหน้าด้วยดวงตาที่มีหยดน้ำใส ๆ เอ่อคลอและพร้อมจะหลั่งรินได้ทุกเมื่อ...
“ชั้นจะกลับหมู่บ้าน...” นารูโตะเอ่ยออกมาสั้น ๆ แล้วหันไปคว้าเสื้อผ้าที่ถูกอีกฝ่ายถอดกองไว้ข้าง ๆ ขึ้นมาสวมอย่างรวดเร็วโดยไม่เอ่ยอะไรอีก คิบะเองก็ไม่กล้าเอ่ยถามอะไรออกไปได้แต่หันไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเหมือนกัน จากนั้นทั้งสองก็ออกเดินทางโดยไม่มีใครพูดอะไรเลยซักคำ ถึงแม้ว่านารูโตะจะยอมนั่งอยู่บนหลังอากามารุกับคิบะแต่ก็ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมาจากเค้าเลยซักคำ คนก่อเรื่องเองก็ได้แต่ยอมรับสภาพพร้อมกับสำนึกผิดที่เล่นแรงไปคิบะรู้ดีว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังโกรธแต่ก็เพราะมีอีกความรู้สึกหนึ่งอยู่ในใจด้วยเช่นกันจึงไม่ได้มีทีท่าหมางเมินกับเค้ามากนักยังยอมให้เค้าเข้าใกล้อยู่แบบนี้...คิบะกระชับอ้อมแขนที่มีร่างบางอยู่ข้างในให้แน่นขึ้นอีกก่อนจะกระซิบบอกที่ข้างหูอีกฝ่ายไปเบา ๆ
“ขอโทษนะ...ชั้นผิดเองที่เป็นแบบนี้...ชั้นผิดเองที่ทำอะไรไม่รู้จักคิด...” ถ้อยคำรำพันที่ได้ยินอยู่ข้างหูในยามนี้ทำให้จิตใจที่ขุ่นมัวของคนรับฟังเริ่มหวั่นไหวและสั่นคลอนขึ้นมาอีกครั้ง คิบะสัมผัสได้ถึงมือเล็ก ๆ ที่อบอุ่นของร่างบอบบางด้านหน้าที่วางทาบทับลงมาบนหลังมือของเค้าเพียงแผ่วเบา จากสัมผัสนี้ทำให้คิบะรู้ได้ทันทีว่าความขุ่นข้องหมองใจของอีกฝ่ายที่มีต่อตัวเค้ามันเบาบางลงแล้ว ร่างสูงจูบลงเบา ๆ ที่เรือนผมสีดวงตะวันของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกอิ่มเอมในใจ แม้จะไม่ได้รับการอภัยจากอีกฝ่ายทั้งหมดในคราวเดียวแต่เพียงเท่านี้ก็มากพอแล้วกับความหวังที่จะได้เห็นรอยยิ้มที่แสนสดใสจากใครบางคนส่งมาให้เค้าอีกครั้ง...ด้วยความรัก...อย่างแน่นอน...นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คิบะก็ขยันทำตัวให้เค้างอน
นัตจังก็ก็ขยันงอน
...(- -)...
จะหื่นก็ให้มันน้อยๆหน่อยก็ได้นะคิบะ
หื่นมากไป นารูโตะโกดเลยนะ
คิบะนี่หื่นตลอด
คิบะนายก็ทำให้นารุโกรธอีกแล้วนะ นายเนี่ยจริงๆเล้ย=O=***
เชียร์ให้นายง้อให้สำเร็จนะ