ตอนที่ 8 : วุ่นวาย
Chapter : 8
เพียงไม่นานพวกลูกสมุนของมิซึกิก็กรูกันเข้ามาในห้องที่เหมือนจะเกิดสงครามย่อม ๆ ขึ้น
“ท่านมิซึกิอยู่ที่ใหน” ใครบางคนร้องถามขึ้น
“ไม่อยู่ที่นี่ครับ” ใครอีกคนร้องบอก
“รีบตามหาท่านมิซึกิให้พบโดยเร็ว แยกย้ายกันไป” เสียงใครในกลุ่มร้องสั่งทุกคน หลังจากนั้นก็กรูกันออกไป พวกของนารูโตะหลบออกมาซ่อนได้อย่างหวุดหวิดอยู่ที่ห้องลับข้างใต้ห้องที่เป็นจุดเกิดเหตุนั้นเอง
“ดูจากแผนผังแล้วมันมีสองห้องไม่ใช่เหรอครับ แล้วทำไมเราถึงเจอแค่ห้องเดียวละครับ”
“อืมมม......มันอาจจะถูกซ้อนไว้ด้วยกลไลหรืออะไรบางอย่างก็ได้” คาคาชิคาดเดา
“แล้วเราจะเอายังไงต่อดีค่ะครู พวกนั้นรู้ตัวแล้วด้วย” ซากุระขอความเห็น
“เอาอย่างนี้แล้วกัน.....เราจะแบ่งออกเป็นทีมสองคน แยกย้ายกันไปหาข้อมูลถ้าโดนเจอตัวก็ขอให้หลีกเลี่ยงการปะทะ แต่ถ้าสุดวิสัยจริง ๆ ก็ให้ส่งสัญญาณบอกพวกเรา จะได้ไปช่วยได้ทัน”
“แล้วจะแบ่งยังไงล่ะค่ะ”
“ซากุระ กับ ซาอิ ไปด้วยกัน นารูโตะ กับ....” ยังไม่ทันที่คาคาชิจะเอ่ยจบ พ่อหนุ่มผมยาวก็แทรกขึ้นมากลางคัน
“ผมจะไปกับนารูโตะเอง ให้ ลีไปกับเท็น เท็น ส่วนครูไปคนเดียว ตกลงตามนี้” เนจิเอ่ยรวดเดียวจบ พลางโอบเอวร่างบางเข้ามาใกล้ ๆ บ่งบอกว่าให้รู้ว่าห้ามใครมาแยกพวกเค้าออกจากกัน เจ้าตัวเล็กที่ดูจะเต็มใจ มือน้อย ๆ เกาะแขนพ่อหนุ่มผมยาวไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเลยนี่.......สมยอมชัด ๆ
“เฮ้อ....เอางั้นก็ได้” คาคาชิจำต้องยอม
“อีกสองชั่วโมงเจอกันที่ร้านน้ำชาใกล้ ๆ ที่นี่”
“ครับ / ค่ะ”
“งั้นก็ลุยกันเลย” ทุกคนแยกย้ายกันออกไปหมดแล้วเหลือเพียงนารูโตะกับเนจิในห้องนั้นเพียงสองคน [เหลือสองต่อสองคิดจะทำไรกันเหรอ : ไรท์เตอร์]
“แล้วเราจะไปทางใหนล่ะเนจิ”
“ครูคาคาชิบอกว่าห้องอีกห้องที่เราหาไม่เจอเพราะว่าน่าจะถูกซ่อนด้วยกลไกบางอย่างใช่มั้ย ถ้าเราหามันเจอเราก็อาจจะเจอห้องนั้นก็ได้”
“แล้วจะหาอีกห้องนั้นไปทำไมล่ะ”
“บางทีสิ่งที่เรากำลังหาอยู่อาจจะอยู่อาจจะอยู่ในห้องนั้นก็ได้”
“นายรู้ได้ไง” นารูโตะถามประสาซื่อ
“ก็แล้วทำไมสร้างห้องลับแล้วยังจะต้องซ่อนกลไลเพื่อซ่อนอีกห้องไว้ล่ะ” เนจิพยายามอธิบาย
“ใช้เนตรสีขาวของนายมองไม่ได้เหรอ” เจ้าตัวเล็กยังซักต่อไป
“ชั้นก็ลองใช้ดูแล้ว แต่รอบ ๆ ห้องนี้มันไม่มีจุดใหนจะบอกได้เลยนะซิว่าคือกลไก”
“หรือบางที.....มันอาจมีอะไรบางอย่างมาทำให้นายมองไม่เห็น”
“อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้เพราะรอบห้องนี้มันมีส่วนที่วาง ๆ ที่เป็นสี่เหลี่ยมสีดำ ๆ อยู่แต่ชั้นมองไม่เห็นว่าข้างในมีอะไร” เนจิบอกในสิ่งที่เค้าเห็นให้นารูโตะฟัง
“แต่ห้องนี้มันดูไม่น่าจะซ่อนกลไกอะไรไว้ได้เลยนะ” พูดจบก็เอนหลังพิงฝาผนังด้านหนึ่ง แต่ผนังด้านนั้นกลับพลิกหมุนทำให้ตัวเค้าหงายหลังล้มลงในทันที
“เหวออออ.......อะไรเนี้ย” ก่อนที่คนตัวเล็กจะกลิ้งลงไปเนจิก็คว้าไว้ได้ทัน
“หืม.......บันไดลงงั้นเหรอ” ประตูที่เปิดออกทำให้มองเห็นบันไดทอดยาวลงไปเบื้องล่าง ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันจะไปสิ้นสุดที่ใด และไกลเพียงใด
“จะลงไปมั้ย”
“อือ....” เนจิหันมามองหน้าคนตัวเล็กเพื่อตัดสินใจ ตัวเค้าไม่อยากเสี่ยงถ้าไม่จำเป็น แต่ถ้าคนที่พวกเค้าตามหาอยู่ ณ ปลายสุดของบันไดนี้ ทุกอย่างก็จะจบลงทันที ตัดสินใจได้แล้วก็กุมมือน้อย ๆ นั้นให้ก้าวตามมา
“ไปกันเถอะ นารูโตะ” คนตัวเล็กจึงก้าวตามร่างสูงไปช้า ๆ ทั้งสองเดินลงมาได้ไม่นานทั้งสองก็เห็นแสงสว่างมาจากห้อง ๆ นึงพร้อมกับได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน เนจิจึงพานารูโตะไปหลบอยู่ในมุมมืดด้านนอกห้อง ฟังจากที่พูดคุยกันเหมือนมีการประชุมอะไรซักอย่าง ซึ่งตัวเค้าเองก็ฟังไม่ถนัดเพราะไม่กล้าเข้าไปใกล้มากกว่านี้ กลัวจะถูกพบเข้าซะก่อนจะได้รู้เรื่อง เนตรสีขาวถูกปลุกขึ้นมาเนจิจึงพบว่าจำนวนคนในห้องนั้นมีประมาณยี่สิบคนได้ ทั้งหมดนั้งแบ่งออกเป็นสองฝั่งมีใครบางคนนั่งเป็นประธานอยู่ตรงกลาง เค้าคาดเดาว่าน่าจะเป็นคนที่กำลังตามหาอยู่ตอนนี้ นอกจากนั้นแล้วเค้ายังสัมผัสได้ว่าพวกเค้าทั้งสองยืนอยู่ในม่านพลังซึ่งมันปกคลุมบริเวณห้องนี้โดยรอบ
“มีคนกางม่านพลังอ่อน ๆ เอาไว้ ชั้นไม่เคยเห็นวิชาแบบนี้มันมีผลกับเนตรสีขาวของชั้น”
“เพราะแบบนี้นายถึงใช้เนตรสีขาวมองไม่เห็นห้องนี้ในตอนแรกงั้นเหรอ”
“ใช่...แล้วตอนนี้คนที่กางม่านพลังนี้มันคงรู้ตัวแล้วว่าเราเข้ามาในนี้ อีกเดี๋ยวคงโผล่หน้ามาให้เห็นหรอก”
“จะสู้เหรอ......แล้วพวกในห้องละถ้าพวกนั้นแห่เข้ามาคงได้วุ่นวายกันน่าดู”
“ถ้าเป็นแบบนั้น.....นายจะไหวหรือเปล่า”
“สบายมาก....ไม่ต้องห่วง”
“ก่อนที่พวกนั้นจะแห่กันออกมา นายพอหาวิธีดี ๆ เข้าไปดูหน้าเจ้าพวกนั้นทีซิว่าใช้คนที่เรากำลังตามหาอยู่หรือเปล่า”
“วิธีดี ๆ นะไม่มีหรอก แต่แค่เข้าไปดูละก็......ไม่ยาก” พูดจบก็แปลงเป็นสาวน้อยนารุคนเดิม
“เอาเป็นว่าชั้นจะเข้าไปดูพวกมันในห้อง ส่วนนายถ้ามีใครโผล่มาก็จัดการไปก่อนนะ”
“ได้ แต่ทำไมต้องเป็นร่างนี้ด้วยล่ะ”
“ก็ถ้าให้ผู้ชายเข้าไปหาเรื่องพวกมันตรง ๆ ก็อาจจะเกิดเรื่องวุ่นวายได้ เพราะฉะนั้นใช้ร่างนี้ไปดูลาดเลาก่อนไง.....ลุยละนะค่ะ”
จู่ ๆ ประตูก็ถูกกระชากออกโดยแรงก่อนที่จะปรากฏร่างของสาวน้อยน่ารักคนหนึ่งยืนยิ้มน้อย ๆ อยู่หน้าประตู ร่างบางกวาดสายตามองทุกคนในห้องอย่างรวดเร็วก่อนจะมาหยุดอยู่ที่คนตรงกลาง แล้วรอยยิ้มพึงพอใจก็ปรากฏบนใบหน้าเนียนใส ใช่คนที่พวกเราตามหาจริง ๆ นั่นแหละแถมน่าจะเป็นตัวจริงซะด้วยเพราะดูจากท่าทางตกใจของเค้าที่เห็นแขกที่เห็นสาวน้อยกระชากประตูเข้ามาแบบไม่ได้รับเชิญ
“ขอประทานโทษทุกท่านด้วยนะค่ะ พอดีว่ากำลังรีบ ๆ อยู่นะค่ะ เลยต้องจู่โจมเข้ามาแบบนี้นะค่ะ” นารูโตะกล่าวขอโทษเสียงใส แต่แววตาไม่ได้สำนึกผิดเลยซักนิดออกจะดีใจด้วยซ้ำที่เจอเป้าหมาย
“รบกวนท่านมิซึกิช่วยไปกับชั้นหน่อยได้มั้ยค่ะ พอดีว่ามีเรื่องต้องขอให้ท่านช่วยนิดหน่อย” ระหว่างที่นารูโตะเอ่ยเชิญชวนเป้าหมาย การต่อสู้ด้านหลังเค้าก็เริ่มต้นขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกัน
“เธอเป็นใคร แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง แล้วทำไมชั้นต้องไปกับเธอด้วย.....ถ้าคำตอบของเธอไม่ถูกใจชั้นละก็ เราคงมีปัญหากันแน่” มิซึกิเอ่ยเสียงเครียด
“ปัญหาทั้งหมดก็เป็นเพราะนายนั่นแหละ....ไอ้บ้า....ชวนให้ไปดี ๆ แล้วยังไม่ยอมงั้นขอใช้กำลังก็แล้วกัน” นารูโตะเลิกแอ๊บแบ๊ว ตั้งท่าจะใช้กำลังตามที่พูด ก็พอดีถูกเนจิรั้งไว้เสียก่อน
“พอแค่นี้ก่อนนารูโตะ เราต้องไปแล้ว” เนจิร้องบอกพลางคว้าข้อมือร่างบางให้วิ่งตามไป แล้วมีดสั้นถูกปามาดักหน้าทั้งสองไว้ ทั้งสองจึงหันกลับไปอีกทางแต่ก็ถูกพวกนั้นดักทางไว้เหมือนกัน
“นี่ เนจิถ่วงเวลาให้เดี๋ยวซิ ชั้นจะจัดการผนังด้านนี้ให้” เจ้าตัวเล็กกระซิบบอกให้ได้ยินแค่สองคน
“พร้อมก็บอกแล้วกัน”
“ใครส่งพวกนายมา” ใครบางคนร้องถามมา
“.............”
“แล้วต้องการตัวท่านมิซึกิไปทำไม”
“.............” เนจิยังคงเงียบไม่ตอบอะไร
“ถ้าพวกแกไม่ตอบก็คงปล่อยให้มีชีวิตรอดไปไม่ได้”
“งั้นก็เสียใจด้วย เพราะเราจะไม่ตอบและก็ยังมีชีวิตต่อไป” พูดจบนารูโตะก็อัดกระสุนวงจักรใส่กำแพงด้านหลังจนเป็นรูแล้วก็กระโจนออกไปทันที
“บ้าชิบ.....ตามมันไป”
ทั้งสองวิ่งหลบออกมาจากชั้นใต้ดินสำเร็จแต่ปัญหาตอนนี้ก็คือพวกเค้าอยู่ตรงส่วนใหนของโรงแรมกันละเนี้ย เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่วิ่งตามทั้งสองมา เนจิดึงนารูโตะเข้ามาหลบยังห้อง ๆ หนึ่ง ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นห้องอะไร และเป็นห้องของใครเสียงฝีเท้าของกลุ่มคนที่วิ่งตามมาได้วิ่งเลยไปแล้ว แต่เพื่อความแน่ใจทั้งสองจึงยังไม่รีบร้อนออกจากห้องไปในทันที ขณะที่ทั้งสองกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะทำอย่างไรต่อไป ก็มีเสียงชายหญิงคู่หนึ่งเดินคุยกันมายังห้องนี้ ทั้งสองคนจึงต้องรีบหาที่ซ้อน แล้วในห้องนี้มันจะมีทีให้ซ่อนหรือเปล่าก็ไม่รู้ เนจิใช้เนตรสีขาวสำรวจด้านในของห้องที่มืดมิดแล้วก็คว้าร่างบางให้ตามมาด้วย ทันทีที่ทั้งสองคนหลบเข้าไปในที่ซ่อนชายหญิงคู่นั้นก็เข้ามาในห้องพอดีพร้อมกับแสงสว่างรำไรก็เริ่มเข้าขับไล่ความมืดมิดภายในห้องทำให้สามารถมองภาพต่าง ๆ ได้ชัดเจนขึ้น ที่ซ่อนที่ทั้งสองหลบอยู่เป็นด้านหลังของฉากกั้น ซึ่งตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้องและดูเหมือนมันจะตั้งอยู่ชิดผนังมากเกินไปทำให้ทั้งสองคนต้องนั่งซ้อนกัน จะพูดให้ถูกก็คือ ร่างของเนจิทาบทับร่างของนารูโตะอยู่ในตอนนี้ด้วยพื้นที่ที่มีจำกัดสภาพก็เลยกลายเป็นแบบนี้ [อื้อฮือให้นารุจังอยู่บนบ้างไม่ได้เหรอฮ่ะอยู่ล่างตลอด: ไรท์เตอร์]
แต่ตอนนี้นารูโตะรู้สึกว่ามีบางอย่างที่แย่ยิ่งกว่าก็คือ ชายหญิงคู่นั้นกำลังเริ่มทำกิจอย่างว่ากันเนี้ยซิ ฟังจากเสียงไม่ต้องเห็นภาพก็รู้ว่ากำลังเร้าร้อนขนาดใหนยิ่งต้องมาอยู่ในสภาพนี้กับเนจิด้วยยิ่งแล้วใหญ่ ใบหน้าเนียนใสเริ่มขึ้นสีแดงเรื่อ ๆ และแดงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อบทรักนอกฉากยิ่งทวีความร้อนแรงมากขึ้น เนจิเองก็รู้สึกไม่ต่างกันก็ใบหน้าเนียนใสของเจ้าตัวเล็กมาลอยอยู่ตรงหน้าเค้าเองก็ควบคุมตัวเองได้ยากอยู่เหมือนกันยิ่งได้บทรักร้อนแรงของชายหญิงด้านนอกเป็นตัวกระตุ้น มันก็ยิ่งทำใจลำบาก เนจิจ้องมองดวงตาคู่สวยตรงหน้า ร่างเล็ก ๆ ที่เค้าโอบกอดอยู่นี้มันใกล้ชิดกันมาก มากเกินไปแล้ว เจ้าตัวเล็กเองก็กลัวใจคนตัวสูงอยู่คร้ามครันจึงเอ่ยห้าม
“เนจิ...อย่าแม้แต่จะคิด...ถ้านายทำละก็....ชั้นฆ่านายจริง ๆ ด้วย” เจ้าตัวเล็กขู่เสียงใส
“ก็กำลังพยายามทำใจอยู่นี่ไงล่ะ.....ชั้นมันก็ผู้ชายธรรมดาทนสิ่งยั่วยุได้ไม่นานนักหรอกนะ” เนจิตอบกลับ
“ชั้นก็ผู้ชายเหมือนกัน.....ถึงตอนนี้จะอยู่ในร่างผู้หญิงก็เถอะ” ร่างเล็กตอบกลับด้วยใบหน้าแดงจัดเช่นกัน
.................................
........................
.................
หากวุ่นวาย......ทำเธอโกรธโดยไม่คิด
หากวุ่นวาย......เผลอทำผิดโดยไม่รู้
หากวุ่นวาย......มากไปใคร่ครวญดู
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เริ่มจะหวานขึ้นเรื่อยๆ นะคะเนี่ย^^
สนุกมากค่ะ ไรเตอร์ >o<
ว้ายยยยยยย เนจจี้ยังดีที่ทนได้นะเนี่ย ถ้าทนไม่ได้ขึ้นมา หุหุ เป็นเรื่อง
รออัพค่า ไรเตอร์สู้ๆนะคะ
สนุกออกไรเตอร์ ชอบมากเลยค่ะขอบคุณนะคะ