ตอนที่ 7 : เผชิญหน้า
Chapter : 7
นารูโตะถูกพามาหยุดยืนอยู่หน้าห้อง ๆ หนึ่ง
“มาถึงแล้วค่ะ” หญิงรับใช้เอ่ยรายงานก่อนจะเปิดประตูให้นารูโตะก้าวเข้าไปในห้องเพียงลำพัง ในห้องนั้นมีเพียงชายหนุ่มท่าทางสง่างามนั่งอยู่บนที่นอนที่ถูกปูไว้ผิดที่ผิดทางในความรู้สึกของคนที่เพิ่งถูกส่งตัวเข้ามา
“มานั่งตรงนี้ซิ” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกอย่างอ่อนโยน คนถูกเรียกจำต้องเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วนั่งลงตรงหน้าชายหนุ่มโดยเว้นระยะไว้ให้ห่างพอสมควร ร่างบางได้แต่นั่งก้มหน้ามองเพียงแค่มือตัวเองที่ตอนนี้มันกำเข้าหากันแน่นอย่างลืมตัว ไม่คิดมาก่อนว่าเป้าหมายจะเคลื่อนไหวเร็วแบบนี้ ยังไม่ได้คิดว่าต้องทำยังไงต่อไป ก็ถูกพาตัวมาที่นี่
“เงยหน้าขึ้น.....อย่าเอาแต่ก้มหน้าอยู่แบบนั้นซิ......ชั้นอยากเห็นดวงสาสวย ๆ ของเธอมากกว่านะ” ชายหนุ่มไม่พูดเปล่ากับใช้มือเรียวสวยเชยคางมนของคนที่เอาแต่ก้มหน้าให้เงยขึ้นมาสบกับดวงตาสีเหลืองอำพันที่กำลังจ้องมองอยู่ตอนนี้
“ท่าน.....” ร่างบางเอ่ยเสียงแผ่วเบา ดวงสาสีของท้องฟ้าจ้องมองอย่างค้นหา แฝงไว้ด้วยความหวาดหวั่น
“ไม่ต้องกลัวชั้นหรอกนะ.....ชั้นไม่คิดจะทำอันตรายเธอหรอก สาวน้อย” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม นั้นก็เพราะในดวงตาคู่สวยที่เค้าจ้องมองอยู่มันมีแววหวาดกลัว ถึงเจ้าตัวเล็กจะพยายามปกปิดไว้ แต่เค้าก็ยังคงเห็นมัน ชายหนุ่มชอบความรู้สึกแบบนี้เพราะมันทำให้ตัวเค้าดูยิ่งใหญ่ ยิ่งคนตรงหน้าแสดงความหวาดกลัวมากเท่าไหร่ นั้นก็แปลว่า เค้ามีอำนาจมากกว่าคนอื่นมากเท่านั้น
“เธอ...ชื่ออะไร”
“นา....รุ”
“อืมม....น่ารักดี เหมาะกับเธอมาก นารุ” ชายหนุ่มพูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม มันยิ่งทำให้ใบหน้าเนียนใสเริ่มเปลี่ยนเป็นขาวซีด นารูโตะรู้สึกอึดอัดเค้าไม่ชอบพฤติกรรมแบบนี้ในสถานการณ์แบบนี้เลย จึงพยายามจะถอยหนีแต่ก็ถูกชายหนุ่มยึดไหล่บาง ๆ ไว้ทั้งสองข้าง ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ก็พยายามระงับอาการของตัวเองเอาไว้
“ท่านมิซึกิ.....เรียกคนต่ำต้อยเช่นข้ามาพบเช่นนี้ มิทราบว่ามีสิ่งใดให้รับใช้หรือค่ะ” เสียงหวานเอ่ยถามสั่น ๆ
“ถ้าข้าบอกเจ้าไปแล้ว......เจ้าจะยินดีทำให้ข้าหรือไม่ล่ะ”
“หากไม่เกินกำลังของข้า ข้าก็ยินดี แต่ถ้าต้องทำในสิ่งที่ฝืนใจเกรงว่าข้าคงจะมิอาจทำได้ค่ะ” ร่างบางพยายามตอบในสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดแล้วในสถานการณ์ตอนนี้
“ฉลาดพูดนักนะ เจ้าเนี้ยน่าสนใจจริง ๆ 55555” ชายหนุ่มเอ่ยชมพลางหัวเราะชอบใจในคำตอบ
“แต่สำหรับข้า....ไม่ว่าเจ้าจะยินดีหรือไม่ก็ตาม....เจ้าไม่มีทางปฎิเสธข้าได้” สิ้นคำพูดชายหนุ่มก็กระชากร่างบางให้ปลิวไปตกอยู่บนที่นอนที่เป็นเครื่องประดับเพียงชิ้นเดียวในห้องนั้นอย่างง่ายดาย จากนั้นก็โถมร่างตัวเองขึ้นคร่อมทับร่างบางไว้ เจ้าตัวเล็กพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผลมือสองข้างถูกรวบขึ้นไว้เหนือหัวและถูกตรึงไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของคนที่คร่อมร่างเค้าอยู่
“คราวนี้จะทำยังไงล่ะ.....นารุจัง” มิซึกิพูดพร้อมรอยยิ้มขบขันเหมือนได้แกล้งเด็ก ๆ
“ข้าว่า....วันนี้อากาศมันร้อนอบอ้าวยังไงชอบกล เจ้าควรจะถอดเสื้อผ้าออกบ้างนะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวข้าช่วยเจ้าถอดก็แล้วกันนะ ” ไม่พูดเปล่ามืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็ถอดกิโมโนตัวนอกออกให้ด้วยตามที่พูด ร่างบางเริ่มหน้าถอดสีเค้าควรจะทำอย่างไรดี คาถาก็ใช้ไม่ได้เพราะมือที่ถูกยึดไว้ทำให้ประสานอินไม่ได้
“ท่าน...ไม่ควรทำแบบนี้ การฝืนใจผู้อื่นมิใช้วิถีของบุรุษ ยิ่งเป็นการฝืนใจสตรีแล้วไซร้ ยิ่งเป็นการไม่สมควร” ร่างเล็กพยายามโน้มน้าม
“เจ้าน่าสนใจกว่าที่ข้าคิดไว้ซะอีกนะ คิดจะพูดให้ข้าคล้อยตามอย่างนั้นเหรอ.....แต่เสียใจด้วยข้ารู้ทันความคิดของเจ้าทุกอย่างนั้นแหละ” พูดแล้วก็ก้มหน้าลงมาใกล้กว่าเดิม ส่งผลให้ใบหน้าเนียนยิ่งขาวจนดูเหมือนไร้สีเลือด
“เอาเป็นว่าเราเลิกพูดกันได้แล้ว ถึงเจ้าจะเป็นนินจาแต่ถ้าใช้คาถาไม่ได้ ขยับร่างกายก็ไม่ได้ เจ้าก็ทำอะไรข้าไม่ได้หรอกนะ” จากคำพูดนั้นแววตาของคนตัวเล็กก็เปลี่ยนไป จากที่เคยหวาดกลัว เปลี่ยนเป็นสงสัย ไม่เข้าใจ ชายตรงหน้าเค้ารู้เรื่องของพวกเค้ามากน้อยแค่ใหน ความสงสัยทั้งหมดถูกส่งออกมาผ่านดวงตาคู่สวยนั้นทั้งหมด
“ตาเจ้ามันฟ้องทุกอย่างที่เจ้าคิดอยู่ตอนนี้เลยล่ะ.....ข้าชักจะชอบเจ้าขึ้นมาจริง ๆ แล้วละซิ”
“นายรู้อะไร....”
“ทั้งหมด...”
“ทั้งหมดเลยเหรอ....หมายความว่าไงที่ว่าทั้งหมด”
“ก็ทั้งหมด.......พวกเจ้าทั้งหมดเป็นนินจาปลอมตัวเข้ามา ส่วนจุดประสงค์.......ก็คือ...ท่านมิซึกิบุตรชายของท่านไดเมียว” จากคำพูดที่ว่า พวกเรา แสดงว่ารู้.....ไม่ได้มีแค่ตัวเรา แย่ละซิ
“ในเมื่อรู้แล้วทำไมยังปล่อยให้พวกเราเข้ามาได้ง่าย ๆ”
“นั่นก็เพราะนายนั่นแหละ.....นารูโตะ” เจ้าตัวเล็กรู้สึกเหมือนเลือดในกายเย็นเฉียบ ความลับที่ว่าเค้าเป็นใครปลอมตัวมา ไอ้บ้านี่ก็ยังรู้ แล้วคนอื่น ๆ จะเป็นอะไรมั้ย
“นายเป็นใครกันแน่.....และรู้ได้ยังไงว่าเป็นชั้น”
“เราเคยเจอกันแล้วนี่นา.....นายลืมชั้นไปแล้วรึไง” นารูโตะพยายามรวบรวมความคิดว่าเคยเจอคนตรงหน้าที่ใหน แต่เค้าก็จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ใหน
“ถ้านายนึกไม่ออกเดี๋ยวชั้นจะช่วยรื้อฟื้นให้เอง แต่ก่อนหน้านั้นเรามาเล่นสนุกกันก่อนดีกว่า” ตอนนี้คนตัวเล็กที่เหลือเพียงยูคาตะสีขาวตัวในดูจะไม่มีทางให้หนีรอดได้เลย ชายหนุ่มเลื่อนมืออีกข้างที่ว่างไปถลกชายยูคาะขึ้นมาจนเหนือเข่าเผยให้เห็นเรียวขาสวย พลางลูบไล้เรียวขางามเล่นอย่างหลงใหล จากนั้นก็ใช้มือหนา ๆ ไล่ไปตามแก้มเนียนที่บัดนี้ไร้ซึ่งสีเลือด เรื่อยต่ำลงมาผ่านลำคอนวล ๆ ร่างบางเริ่มสั่นด้วยความหวาดกลัวอย่างระงับไม่อยู่ จากนั้นมือที่ลูบไล้ไปตามร่างกายก็กระชากคอเสื้อจนหลุดติดมือออกมา เนินไหล่นวลเนียนถูกข่วนเป็นแผลปรากฏเป็นทางยาวมีเลือดไหลซึมออกมา ใบหน้าของชายหนุ่มยิ้มด้วยความพอใจ ก่อนจะใช้ลิ้นเลียเลือดบริเวณเนินไหล่นวลเนียนนั้น สัมผัสจากลิ้นร้อนนั้นทำให้ร่างบางรู้สึกร้อนวูบไปทั้งร่างจนแทบจะกลั้นใจตายเสียตรงนั้น ดวงตาคู่สวยปิดสนิทพร้อมกับหยาดน้ำใส ๆ ไหลรินจากหางตาอย่างไม่อาจหยุดได้ ริมฝีปากอิ่มสวยถูกผู้เป็นเจ้าของขบเม้มจนห้อเลือด ในขณะที่มือหยาบหนาก็ยังคงลูบไล้ไปตามร่างกายจากเนินไหล่เรื่อยลงไปจนถึงเนินอก ร่างบางได้แต่ร่ำร้องภาวนาในใจ ใครก็ได้ช่วยที่ ครูคาคาชิ.....ซากุระ........เนจิ ช่วยชั้นที แล้วดูเหมือนคำภาวนาจะเป็นจริงเพราะก่อนที่จะมีอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ ไฟในห้องก็ดับวูบลงพร้อมกับเสียงฝีเท้าของคนจำนวนหนึ่งวิ่งเข้ามาภายใน ร่างเล็กรู้สึกได้ว่าน้ำหนักที่เคยกดทับอยู่บนร่างของตนมันหายไปอย่างรวดเร็ว มือสองข้างที่ถูกพันธนาการไว้ก็เป็นอิสระ แต่ยังไม่ทันที่เค้าจะได้ทำสิ่งใด ไฟในห้องก็สว่างขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้สามารถมองเห็นสภาพโดยรอบได้ถนัดตา ทุกคน....อยู่ในห้องนี้และกำลังล้อมมิซึกิเอาไว้ ตัวมิซึกิที่ลงไปกองอยู่กับพื้นกลางห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ อาจจะโดนใครยันไปอยู่ตรงนั้นก็เป็นได้ กลับนั่งนิ่งไม่สนใจคนที่ล้อมตัวเองอยู่
“พวกนายเนี้ย......ยุ่งยากกันซะจริงเลยนะ......ดันเข้ามาขัดจังหวะซะได้” ชายหนุ่มกล่าวอย่างแสนเซ็ง
“ไม่อ้อมค้อมล่ะนะ.....พวกเราอยากให้นายยกเลิกคำสั่งรวบรวมกำลังคน แล้วตามเรากลับไปที่แคว้นของนาย” คาคาชิกล่าวเป็นงานเป็นการ
“งั้นเหรอ....ฮาตาเกะ คาคาชิ” ได้ยินแบบนั้น คาคาชิก็หันมาหาร่างบางที่พยายามยันกายลุกจากพื้นเพื่อขอคำอธิบาย
“ผู้ชายคนนี้ รู้ความเคลื่อนไหวของเราทั้งหมดตั้งแต่ต้น” ร่างบางตอบด้วยเสียงที่ยังคงสั่น
“งั้นก็ง่ายเลย.......แล้วคำตอบของนายละ” คาคาชิย้อนถาม
“ก็ขึ้นอยู่กับฝีมือของพวกนายแล้วละว่า....จะทำให้ชั้นยอมทำตามได้หรือเปล่า” สิ้นคำก็เหมือนเป็นสัญญาณ เริ่มการต่อสู้ ทุกคนเข้าจู่โจมกันชนิดไม่ให้มีเวลาตั้งตัวกันเลย
“ยู้ววววว จ๊ากกกกก” ลีจู่โจมด้วยกระบวนท่าที่ตนถนัด
“แหลกไปซะ” ซากุระอัดด้วยพลังช้าง แต่ก็ไม่เป็นผลชายหนุ่มหลบได้ทันแต่ก็โดนเท็น เท็น ปล่อยสารพัด อาวุธเข้าใส่อีก
“รับนี้ไปซะ” ชายหนุ่มปัดป้องได้หมด พลางถอยไปติดกับผนังด้านหนึ่ง ภาพวาดงูของซาอิ ที่วาดลงบนผนังเลื้อยเข้ามาหมายจะรัดให้อยู่แต่ก็พลาดไป เนจิโดดไปดักด้านหน้าไว้ไม่ให้หนี
“เธอสู้ชั้นไม่ได้หรอก” ว่าพลางก็หลบหลีกออกมาอย่างง่ายดาย คาคาชิใช้คาถาไฟเข้าจู่โจมหมายจะหยุดการเคลื่อนไหว แต่มิซึกิก็ยังหลบได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“เล่นแรงไปหรือเปล่า จะเผากันให้ไหม้เลยซิท่า”
“ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่นายก็ยังปกติ ไม่เป็นไรเลยนี่น่า” ร่างกายของมิซึกิถูกไฟลวกเพียงเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นผิวหนังที่ใบหน้าส่วนหนึ่งก็หลุดร่วงลงมาเผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของคนตรงหน้า
“โอโรจิมารุ” ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ
“อย่างนี้นี่เอง เพราะเป็นนายถึงได้รู้ความเคลื่อนไหวของพวกเราดี ถ้านายมาปรากฏตัวในนี้ แล้วท่านมิซึกิตัวจริงอยู่ที่ใหน? “ คาคาชิเอ่ยถามเพราะดูท่าว่าภารกิจครั้งนี้มันดูจะหนักขึ้นเรื่อย ๆ ซะแล้ว
“ลองใช้ความสามารถของพวกนายค้นหาดูซิ อาจจะเจอก็ได้นะ”
“คนที่อยู่เบื้องหลังการกระทำของท่านมิซึกิก็คือนายใช่มั้ย”
“เป็นอย่างที่นายพูดนั้นแหละ และตอนนี้ชั้นก็ขี้เกียจตอบคำถามพวกนายแล้ว ขอตัวก่อนแล้วกัน” พูดจบก็กลายร่างเป็นงูยักษ์พุ่งมาทางนารูโตะที่ยังนั่งนิ่งอยู่กับที่ แต่เนจิก็กระโดดเข้ามาคว้าตัวคนร่างบางหลบออกไปได้ทัน งูยักษ์จึงพุ่งตัวไปที่ผนังอีกด้านหนึ่งแทน พร้อมกับคำพูดทิ้งท้ายที่ชวนให้ขนลุก
“ไว้ชั้นจะมารับตัวเธอคราวหน้าก็แล้วกัน นารูโตะ อีกไม่นานหรอกเราต้องเจอกันอีกแน่”
“โอโรจิมารุ..............แก่” เนจิกัดกรามแน่นด้วยความเจ็บใจ ร่างเล็ก ๆ ยังคงสั่นเท่าอยู่ในอ้อมกอดของเค้า มันทำให้เค้านึกย้อนไปก่อนที่พวกเค้าจะบุกเข้ามา ภาพที่มองเห็นร่างเล็กหวาดกลัวอยู่ใต้ร่างของใครบางคน น้ำตาใหลลงมาไม่ขาดสายมันทำให้เค้าลืมตัวกระโจนเข้าหาคนที่มันกำลังล่วงเกินร่างน้อยอยู่ทันที เป็นผลทำให้ใครซักคนในกลุ่มซึ่งเค้าเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใครดับไฟในห้องทันทีที่เค้ากระโจนเข้าไปถีบไอ้บ้านั้นเต็มแรงและก็ตามด้วยอะไรอีกหลายอย่างไม่ยั้ง จนเจ้านั้นดิ้นหลุดไปจนเกิดการชุลมุนไม่รู้ว่าใครเป็นใครนั้นแหละ
“ไม่เป็นไรนะ..........นารูโตะ” เนจิว่าพลางกระชับอ้อมแขนตัวเองให้แน่นขึ้นเหมือนต้องการจะปลอบโยนเจ้าตัวเล็กชนิดไม่แคร์สายตาใคร ช่างหัวมันใครจะคิดยังไงก็ช่าง จะว่ายังไงเค้าก็ไม่สน สิ่งที่เค้าควรจะสนมากที่สุดตอนนี้ก็คือเจ้าตัวเล็กที่ยังซุกซบอยู่กับอกเค้านี่ต่างหาก
“ขอโทษที่มาช้านะ........ขอโทษ” เนจิเอ่ยออกมาเบา ๆ นี่ถ้าเค้ามาช้ากว่านี้เจ้าตัวเล็กจะเป็นยังไงหนอ
“เนจิ.......ไม่ต้องขอโทษหรอก” ร่างในอ้อมกอดเอ่ยเสียงสั่น มือน้อยยึดชายเสื้อของร่างสูงเอาไว้แน่น
“นายมาช่วยแล้ว.........ไม่ต้องขอโทษอีก” เนจิ ลูบแผ่นหลังบาง ๆ นั้นอย่างเบามือ
“ขอบใจนะ.......เนจิ” ร่างบางพูดออกไปทั้งน้ำตา ร่างสูงใช้ปลายนิ้วเช็ดมันออกอย่างนุ่มนวล ใบหน้าที่เคยขาวซีดก่อนหน้าบัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นสีแดงจัด
“ก็สัญญาแล้วนี่นาว่าจะมาช่วย ไม่ว่าเมื่อไหร่” เนจิกระซิบตอบข้างหู ทั้งสองคนคงลืมไปว่าในห้องไม่ได้มีกันแค่สองคนเท่านั้น แต่ยังมีสายตาอีกหลายคู่มองมาด้วยความหมั่นไส้
“นี่พวกนายสองคนเลิกสวีทกันก่อนเถอะนะ รีบออกไปจากที่นี่ก่อนดีกว่า” คาคาชิร้องขัดจังหวะขึ้นมาด้วยความอิจฉาเล็ก ๆ
................
ภาวนา.....ให้สองเราได้ไกล้ชิด
ภาวนา.....ให้สองจิตผูกพันเสริม
ภาวนา.....ให้สองกายต่างช่วยเติม
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เนจิคุงหวานไม่เลือกสถานที่เลยแฮะ เกรงใจคนมองบ้างเหอะ เห็นแล้วเขินแทน-///-
ชั้นไม่ให้อภัยเทอแน่ๆ
หะ ? โอโรจิมารุ ? แกลวนลามนารุจังของฉ้านนน
นังโอโรจี้ แกต๊ายยยยยยย แง่ง
บังอาจลวนลามหนูโตะ แม่ยกจะฆ่าม้านนนนนนนน
เนจจี้กับโตะสวีทได้ทุกที่เลยน้า~~~~ เขินแทน >//////<
สนุกค่ะไรเตอร์แต่งเก่งมาก ขอบคุณค่ะ