ตอนที่ 6 : เปิดตัว
Chapter : 6
“เดี๋ยวชั้นไปตามคนมาช่วยนายแต่งตัวนะ” พูดจบก็คลายอ้อมแขนแต่ยังไม่ปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระ ร่างน้อยตรงหน้าส่งยิ้มน้อยๆ มาให้อย่างขัดเขิน เสื้อผ้าที่เกือบจะหลุดพ้นร่างก็ถูกมือน้อยๆ พยายามกอบกุมไว้ด้วยความยากลำบาก แต่มันดูดีมากๆ ในความรู้สึกของเนจิ ถ้าก่อนหน้านี้เจ้าตัวเล็กอยู่กับเค้าเพียงลำพังล่ะก็ รับรองได้ว่าเสื้อผ้าชุดนี้ได้หลุดลงไปกองกับพื้นนานแล้ว.....แต่ใหน ๆ ก็ใหนๆ แล้วอีกนิดก็แล้วกัน ว่าแล้วก็เชยคางเจ้าตัวเล็กตรงหน้าขึ้นมา ก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปบนปากอิ่มสวยได้รูปนั้น สัมผัสที่อ่อนหวาน นุ่มนวลนั้นทำให้ยากเหลือเกินที่จะถอดถอนออกมาได้ นารูโตะรู้สึกเหมือนร่างกายตัวเองจะหมดแรงลงไปเสียอย่างนั้นดีที่คนตัวสูงยังโอบประคองไว้ไม่งั้นเค้าคงทรุดลงไปกองกับพื้นแล้วเป็นแน่ เนจิถอนริมฝีปากออกมาอย่างแสนเสียดายก่อนจะปล่อยให้คนหมดเรี่ยวแรงตรงหน้าเป็นอิสระ
“ชั้นต้องรีบไปแล้ว.....ยังไงก็ระวังตัวด้วยอย่าทำอะไรเกินตัวเข้าใจมั้ย ร่างบางพยักหน้ารับน้อย ๆ ใบหน้ายังคงแดงระเรื่อ แววตาที่มองสบมามันทำให้เนจิต้องอมยิ้ม เหมือนเด็กน้อยกำลังจะถูกทิ้ง เค้าคิดแบบนั้น แล้วเค้าจะตัดใจจากคนตรงหน้าไปได้ง่าย ๆ อย่างนั้นหรือ ก็มันน่ารักขนาดนี้
“รีบไปเถอะ...แต่อย่าลืมให้ใครมาช่วยชั้นแต่งตัวนะ” พูดออกไปแล้วแก้มสองข้างก็กลับแดงขึ้นมาอีกรอบ แต่ด้วยคำพูดนั้นทำให้เนจิเหมือนกับจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เค้าจึงเดินกลับเข้ามากระซิบที่ข้างหูของเจ้าตัวเล็กเบา ๆ
“ชั้น...ขอ...ห้าม...นาย... ไม่ให้ไปทำท่าทางยั่วยวนแบบเมื่อกี้กับใครทั้งนั้น ไม่ว่าจะชายหรือหญิง เด็กหรือคนแก่.......ยกเว้นชั้นคนเดียวเท่านั้น....เข้าใจมั้ย...นารุจัง” พูดจบก็ขโมยจูบคนตรงหน้าไปอีกหนึ่งทีก่อนจะพละจากไปทิ้งให้คนถูกขโมยจูบยืนเขินทำอะไรไม่ถูกอยู่ในห้องคนเดียว ก่อนจะบ่นพึมพำเบา ๆ คนเดียว
“ชั้นก็ไม่กล้าไปทำแบบนั้นกับใครหรอก ถ้าคนๆ นั้นไม่ใช่นายนะ....เนจิ”
เพียงไม่นานหญิงรับใช้คนเดิมก็เข้ามาช่วยนารูโตะแต่งตัว โดยมีสายตาคอยส่งคำถามมาว่าไปทำอะไรมาถึงได้มีสภาพแบบนี้? ผู้ชายสามสี่คนที่อยู่อีกห้องเป็นคนทำใช่หรือเปล่า? ตกลงแล้วเธอเป็นใครกันแน่?.....และอีกมากมายแต่นารูโตะก็ไม่ได้พูดหรือตอบอะไรออกไป ทำได้แต่ก้มหน้านิ่งซ้อนความเขินอายเอาไว้เท่านั้น
[นู๋นารุไปรั้งเค้าไว้ให้มารังแกตัวเองแท้ ๆ แต่ไม่เห็นบ่นอะไรซักคำ ชอบอ่ะดิ : ไรท์เตอร์]
“ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่งานเลี้ยงสังสรรค์เล็ก ๆ น้อย ๆ ในค่ำคืนนี้ ข้าคงไม่กล่าวอันใดให้เป็นการเสียเวลาหาความสำราญของพวกท่านมากนัก ขอให้พวกท่านสนุกกับงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้กันเต็มที่ก็แล้วกัน” พูดจบก็ยกถ้วยเหล้าในมือชูขึ้นเป็นสัญญาณแห่งการเริ่มต้นงานเลี้ยงอย่างเป็นทางการ แล้วเสียงเพลง เสียงคนพูดคุยก็เริ่มกลับมาดังแข่งกันอีกครั้ง
“ครูคาคาชิ ทางนั้นมีรายงานอะไรเข้ามาบ้างหรือเปล่าครับ” เนจิกระซิบถามพอให้ได้ยินกันแค่สองคน
“ทุกอย่างปกติดี ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ”
“แล้วทางเธอละเป็นยังไงบ้าง” คาคาชิย้อนถาม
“ทางผมก็ปกติดีไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ” เนจิกระซิบตอบเบา ๆ
“แต่ชั้นว่าไอ้ที่น่าเป็นห่วงน่าจะเป็นเจ้าตัวเล็กของเราซะมากกว่า ไม่รู้จะหาวิธีขึ้นไปบนเวทีได้หรือเปล่า” คาคาชิเริ่มเป็นห่วง
“ผมก็เป็นห่วงอยู่เหมือนกัน ป่านนี้แล้วยังไม่เห็นเข้ามาซักทีนะครับ” เนจิออกจะกระวนกระวายอยู่ซักหน่อย
“ไม่ต้องห่วงมากนักก็ได้ ยังไงรายนั้นก็เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว” คาคาชิปลอบใจชายหนุ่มอย่างเข้าใจดี
“ก็ขอให้เป็นแบบนั้นก็แล้วกันนะครับ”
งานเลี้ยงดำเนินต่อไปอีกหลายชั่วโมง การแสดงบนเวทีก็เปลี่ยนไปหลายชุด นางรำ นักดนตรี ก็เปลี่ยนหน้ามาเรื่อย ๆ จนมาถึงชุดสุดท้าย ดนตรีเริ่มบรรเลงด้วยทำนองอ่อนหวาน ไม่ได้เร่งเร้าเหมือนชุดก่อนหน้า นางรำบนเวทีมีเพียงแค่ 4 คนเท่านั้น การเยื้องย่างของแต่ละคนดูช่างงดงามน่าดึงดูดใจเป็นอย่างมาก แต่มันไม่ใช่กับเนจิ เพราะเค้ากำลังกังวลเรื่องของใครบางคนอยู่ ที่จนป่านนี้ก็ยังไม่เห็นหน้าในงานเลย
“การแสดงนี้เป็นชุดสุดท้ายแล้วนะครับครูคาคาชิ ยังไม่เห็นนารูโตะออกมาเลย จะเป็นไรหรือเปล่าครับ” เนจิกระซิบถามเบา ๆ อย่างกังวล
“อืมม.....รอดูไปก่อนการแสดงยังไม่จบอย่าใจร้อน” ในขณะที่ดนตรีบรรเลงท่อนสุดท้ายอย่างไพเราะอยู่นั้น คนที่พวกเค้ารอคอยก็ปรากฏตัวบนเวทีจนได้ [เย้ ๆๆๆๆ ในที่สุดนู๋นารุก็ขึ้นไปบนเวทีจนได้เก่งมาก แต่ไปทำยังไงถึงได้ขึ้นล่ะ : ไรท์เตอร์]
นางรำที่อยู่บนเวทีต่างหลีกทางให้ ร่างบอบบางในชุดกิโมโนสีส้มลายดอกซากุระ ผมสีบลอนด์ยาวถูกมัดรวบไว้อย่างเรียบร้อยสวยงาม ค่อย ๆ เดินขึ้นมาบนเวทีจากด้านหลังพร้อมกับพานดอกไม้ที่ถูกประดับตกแต่งมาอย่างสวยงามทุกย่างก้าวดูสง่างามราวกับนางพญา ใบหน้าเนียนใสหน้าสัมผัส ดางตากลมโตสีท้องฟ้าสดใสคู่นั้น เหมือนมีอำนาจในการสะกดให้ผู้ที่จ้องมองไม่อาจละสายตาไปได้ รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ปรากฏขึ้นเหมือนจะยั่วเย้า ถูกส่งให้คนที่ตกเป็นเป้าหมายทันที บรรยากาศภายในงานดูเปลี่ยนไปเมื่อร่างบางปรากฏตัวขึ้น เหมือนมีแรงดึงดูดให้สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ร่างบาง ที่กำลังเดินตรงไปยังประธานในงาน นารูโตะมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของมิซึกิ จากนั้นจึงค่อย ๆ ส่งพานดอกไม้ในมือให้กับมิซึกิ เป็นการบอกใบ้ว่างานเลี้ยงในค่ำคืนนี้กำลังจะจบลงแล้ว คนที่ถูกยื่นให้เอื้อมมือออกไปรับพลางส่งยิ้มให้ เจ้าตัวเล็กก็ยิ้มรับและเตรียมจะชักมือกลับแต่ทว่า มือแข็งแรงก็คว้าข้อมือเรียวเอาไว้ก่อนจะจูบมือนั้นอย่างแผ่วเบา ถึงจะตกใจแต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าออกมาทำได้แค่เพียงยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะดึงมือของตนกลับมา ด้วยอาการนั้นสามารถเรียกรอยยิ้มจากคนที่ฉวยโอกาสจูบมือนั้นได้เป็นอย่างดี แต่นารูโตะบอกกับตัวเองว่าเค้าไม่ชอบรอยยิ้มแบบนั้นเลย มันดูมีลับลมคมใน เจ้าเล่ห์อย่างบอกไม่ถูก ต่างจากรอยยิ้มของใครบางคนที่แอบฉวยโอกาสกับเค้าเมื่อตอนหัวค่ำนั่นเอง ร่างบางถอยกลับไปรวมกลุ่มกับนางรำบนเวทีก่อนที่จะทำความเคารพอย่างอ่อนช้อยแล้วลงจากเวทีไป
“ฮึ ฮึ ฮึ...เปิดตัวได้สมกับเป็น ฟินาเล่ จริง ๆ เลยนะนารูโตะ” คาคาชิจงใจกล่าวชมให้คนข้าง ๆ ได้ยิน
“แต่ดูท่า ฟินาเล่ ของเราจะทำหน้าที่ได้ดีเกินคาดนะครับ ไอ้บ้านั้นมันถึงได้จงใจทำแบบนั้น” เนจิอารมณ์เริ่มเดือด ก็ไอ้บ้านั่นมันบังอาจมาแตะต้องเจ้าตัวเล็กของเค้า [เค้าเป็นของนายตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย : ไรท์เตอร์]
“ใจเย็น ๆ ไว้.....ตอนนี้เราควรจะรีบไปจากตรงนี้ก่อน เดี๋ยวพวกมันจะรู้ตัวว่าพวกเราเป็น แขกดอย เค้าไม่ได้เชิญก็ยังจะแอบมา” คาคาชิแซวเนจิเล่น
“งั้นก็ส่งสัญญานบอกทุกคนให้ไปรวมตัวกันได้แล้วละครับ”
“ชั้นส่งไปตั้งแต่ ฟินาเล่ โดนหมอนั้นจุ๊บแล้วล่ะ มัวแต่มองอ้าปากค้างอยู่ละซิถึงไม่เห็นนะ” คาคาชิยังแซวไม่เลิก
“จะยังไงก็ช่างรีบไปเถอะครับ” ว่าพลางก็รีบลุกจากที่นั่งแล้วก็ปะปนไปกับคนงานหายออกไปจากงานเงียบ ๆ ทั้งสองคน
…………….
ณ ห้องชุมนุมสุมหัว
เมื่อคาคาชิกับเนจิมาถึงทุกคนก็มารออยู่แล้วด้วยสีหน้าบ่งบอกว่า งานเข้าแล้ว
“ทำไมหน้าหน้าแบบนี้ มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ” คาคาชิร้องทัก
“ค่ะ....ปัญหาใหญ่มากทีเดียว” ซากุระร้องตอบหน้าซีด
“นารูโตะยังไม่มาเหรอ น่าจะถึงแล้วนี่นา” เนจิถามหาเพราะอดเป็นห่วงไม่ได้
“นั้นแหละ ตัวปัญหาที่ว่าล่ะ”
“ทำไม เกิดอะไรขึ้นกับนารูโตะ แล้วตอนนี้เค้าไปอยู่ที่ใหน หรือว่าถูกจับได้” เนจิเริ่มคาดเดา
“ระหว่างทางกลับมาที่นี่เราเจอนารูโตะเข้าพอดีก็กำลังจะชวนกันกลับนั้นแหละ จู่ ๆ ก็มีคนของท่านมิซึกิมาหาแล้วก็พานารูโตะไปพบเป็นการส่วนตัว” ซากุระอธิบาย
“ส่วนตัว?......หมายความว่าไง.....ไอ้บ้านั้นมันคิดจะทำอะไร.....” เนจิเริ่มร้อนรนจากนั้นก็เตรียมจะออกจากห้องไปแค่คาคาชิก็ขวางเอาไว้ทัน
“นายอย่าเพิ่งวู่วามซิ......เราต้องรู้ก่อนว่าต้อนนี้นารูโตะถูกพาตัวไปที่ใหน และเพื่ออะไร ทางนั้นเองก็คงไม่เปิดช่องให้เราเล็ดลอดเข้าไปได้ง่าย ๆ หรอกนะ” คาคาชิกล่าวเตือนสติ
“แต่นารูโตะกำลังตกอยู่ในอันตราย ถ้าไม่รีบไปช่วยตอนนี้ ไอ้บ้านั้นมันอาจจะ.....” เนจิไม่อยากคิดถึงเลยจริง ๆ
“ผมใช้คาถาสะกดรอยตามไปห่าง ๆ แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นก็คงรู้แล้วละครับ” ซาอิกล่าวหวังจะคลี่คลายสถานการณ์
“แล้วครูมีวิธีหรือยังครับ” เนจิถามอย่างร้อนรน
“ก็พอคิดได้วิธีนึงอ่ะนะ เอาเป็นว่า บลา ๆ ๆ ๆ ๆ “ คาคาชิอธิบายสิ่งที่ตัวเองคิดให้ทุกคนฟัง
“ซาอิ...นายบอกตำแหน่งของนารูโตะตอนนี้ได้มั้ย”
“ครับ...ตอนนี้นารูโตะถูกพาไปที่ห้องนี้ครับ” ซาอิ ชี้ไปยังแผนผังที่เคยใช้คราวก่อนมันเป็นห้องที่อยู่ด้านในสุด ขนาดไม่ใหญ่จนเกินไป
“ทุกคนจำแผนผังที่นี่ไว้ให้ดีมันอาจมีประโยชน์กับเราบ้าง เราคงต้องเร่งภารกิจขั้นต่อไปให้เร็วขึ้น เข้าใจแล้วก็แยกย้ายกันได้” พอคาคาชิพูดจบทุกคนก็แยกย้ายกันไป
“เนจิ.....เดี๋ยวก่อน” คาคาชิเรียกรั้งไว้
“นายอย่าทำอะไรตามใจล่ะ....ชั้นรู้ว่านายเป็นห่วงนารูโตะ พวกเราเองก็เป็นห่วงเหมือนกัน”
“ผมจะทำในสิ่งที่เห็นว่าสมควรทำครับ” พูดจบก็รีบออกจากห้องไป เค้าไม่อยากรออีกแล้ว ในเมื่อเคยสัญญากับเจ้าตัวเล็กไปแล้วนี่ว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะรีบไปช่วยทันทีแล้วตอนนี้เจ้าตัวเล็กจะเป็นอย่างไร ปากอิ่มสวยจะถูกสัมผัสอย่างหยาบคายหรือไม่ ร่างน้อยจะถูกกระทำย่ำยีเพียงใด ดวงตาที่เคยสดใส คงเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ถ้าจะให้เค้าทนเห็นร่างบอบบางนั้นตกอยู่ในอ้อมกอดของชายอื่นที่ไม่ใช่ตนเค้าคงทนนิ่งเฉยไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งร้อนใจอารมณ์ยิ่งพลุ่งพล่านมากขึ้น
.................
..........
....
อยากเปิด…..ใจให้ได้รู้สิ่งที่คิด
อยากเปิด......สิทธิ์ความรู้สึกที่มุ่งหมาย
อยากเปิด......เผยให้สัมผัสทั้งใจกาย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
>///////<
เราชอบฟิคของไรท์เตอร์มากจริงๆ นะคะ สนุกมากๆ เลยค่ะ^^
คาคาเป็นพวกวิปริต อี๊--*
อู้วววววว เข้ามาดูไรเตอร์อัพได้สะใจมากค่ะ (/โดดกอดก่อนโดนเตะออกมา)
เนจิชอบฉวยโอกาสเรื่อยเลยน้า~~~~~~~ อ่านแล้วเขิน >/////<
มิซึกิแกอย่าทำอะไรโตะนะยะ ไม่งั้นโดนแน่ ฮึ่มๆ
ยังไม่ได้อ่านเพียบเลย
สนุกจ้าาาาาาาา