ตอนที่ 4 : เหตุผล
หลบลมร้อนไปหลายวัน แต่ว่ามันก็ยังร้อนเฮ้อ....เอ้ามาต่อกันดีกว่า คือตอนนี้พยายามเขียนให้ ฮา
แต่พอจรดปากกาความฮาหายเกลี้ยง.....ผลก็ออกมาเป็นเช่นนี้แหละค๊าบบบ
Chapter 4 :
“เอ่อ....เอ้าทุกคนถ้าจะจ้องก็เข้าไปจ้องในห้องต่อก็แล้วกัน นารุจังเค้าเขิลลล จะแย่แล้ว” คำพูดของคาคาชิเรียกสติทุกคนกลับมาอีกครั้งถึงจะไม่เต็มร้อยก็เถอะ แต่พอทุกคนเข้ามาในห้องแล้วก็ยังไม่มีใครคิดจะเอ่ยอะไรออกมายังคงเอาแต่จ้องคนตรงหน้าเหมือนเดิม
“เอ๋....ทุกคนเลิกมองซะทีเถอะ ชั้นไม่ชอบสายตาแบบนั้นนะ” [อยากรู้เจงเจงว่าจ้องนู๋นารุทามมายย : ไรท์เตอร์]
“นารูโตะ...จริงๆ เหรอ” เนจิพูดราวกับละเมอ ก็ภาพตรงหน้ามันชวนให้คิดแบบนั้น ตอนที่เปิดประตูออกในคราแรกภาพของสาวน้อยรูปร่างบอบบาง สมส่วน สวมชุดยูคาตะสีฟ้าลายดอกบานเช้า ผมสีบลอนด์ยาวถูกม้วนเป็นเกลียวอย่างสวยงามผูกด้วยริบบิ้นสีส้มถูกนำมาพาดไว้ด้านหน้าบนบ่าซ้าย ใบหน้าเนียนใสอมชมพู ริมฝีปากอิ่มสวยได้รูป ส่งยิ้มอ่อนหวานมาให้ น่ามองเป็นที่สุด นัยน์ตากลมโตสีแห่งท้องฟ้าส่งประกายสดใส จ้องมองมาด้วยความประหม่าเล็กน้อย ยิ่งพอสบสายตากัน ดวงตาสีท้องฟ้านั้นก็หลุบลงต่ำปิดบังความเขินอายของตัวเอง จากอาการนั้นทำให้เค้าอยากจะยืนมองคนตรงหน้าอยู่แบบนี้ไปอีกนาน ๆ ก็ใครมันจะไปคิดว่าจะได้เห็นเจ้าตัวเล็กในสภาพสาวน้อยน่ารัก น่าทนุทะนอมแบบนี้ แล้วยังรอยยิ้มพิฆาตมารนั้นอีกเล่า ไม่ว่าใครถ้าลองได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้ไม่ว่าหญิงหรือชายเป็นต้องลืมหายใจเหมือนเค้าเป็นแน่ หลักฐานนะเหรอ ก็พวกที่อยู่ในห้องนี้ยังไงล่ะยืนมองกันเงียบไม่พูดอะไรซักคน
...........
ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร ตัวเค้ายืนจ้องคนตรงหน้ามานานแค่ใหน อารมณ์ ความปรารถนา ความต้องการที่ก่อตัวขึ้นในใจอยู่นี้จะจัดการกับมันอย่างไร คำถามที่เค้าเองก็ไม่รู้ว่าคำตอบอยู่ที่ใหน แต่สิ่งหนึ่งที่เค้าตอบได้ในตอนนี้ก็คือ “ส่วนสำคัญในชีวิตที่ได้ทำหายไป มันอยู่กับคนตรงหน้าเค้าตอนนี้…….นารูโตะ”
“น่าร๊ากกกก ที่ซู้ดดดด นารูโตะ ถึงจะเคยเห็นร่างหญิงของนายบ่อย ๆ ก็เถอะ แต่ว่าร่างนี้มัน....” ซากุระที่ยืนยิ้มอยู่นานเริ่มบทสนทนาเป็นคนแรก
“ช่ายยยย ขอกอดหน่อยได้มั้ย นารูโตะ” เท็น เท็น รีบเสริม
“นายในร่างนี้ดูน่ากอด น่าฟัด น่ารัก น่าจับกดจริง ๆ เลยแฮะ” คาคาชิมองมาด้วยตาเป็นประกายหมายจะสื่อความนัยบางอย่างให้สาวน้อยตรงหน้าได้รู้....ละมั้ง...
“ไม่ได้ค่ะ.......ครูห้ามทำใด ๆ กับนารูโตะ ทั้งสิ้น เพราะตอนนี้นู๋จะเป็นคนทำเอง” ว่าแล้วก็กระโดดกอดคนน่ารักตรงหน้าเต็มแรง พลางจับหมุนไปหมุนมาเหมือนได้ตุ๊กตาตัวใหญ่มาเล่น
“ขอช้านนน กอดบางดิ ซากุระ” เท็น เท็น ไม่รอข้ารีบวิ่งเข้าไปแย่งกอดอีกคน ตอนนี้เจ้าคนร่างบางตัวเล็กเลยกลายเป็นตุ๊กตาให้สองสาวจับหมุน จับกอด ชุลมุน ดูน่าเวียนหัว
“ผมขอกอดด้วยคนได้มั้ยครับ ในหนังสือบอกว่าถ้าเป็นเพื่อนกัน การกอดมันแสดงถึงมิตรภาพที่เหนียวแน่นอ่ะครับ” ซาอิ ผู้อยากผูกมิตรร้องขออีกคน
“ไม่ได้....!” เสียงสองสาวที่สนุกกับตุ๊กตาตัวใหญ่ร้องห้าม
“ใช่แล้ว...เพราะชายที่จะได้กอดนารุจัง คือชั้นคนนี้” คาคาชิพูดพลางก็ย่างสามขุมเข้าหาของเล่นชิ้นใหญ่ตรงหน้าทันทีด้วยสายตาที่นารูโตะไม่อยากจะตีความเลยจริง ๆ
“งั้นผมขอเป็นคนต่อไปนะคร๊าบบ” ลี ก็ขอเข้าร่วมวงกะเค้าด้วย
“ถ้างั้นผมต่อคุณลี ก็ได้ครับ รับได้ทุกอย่างอยู่แล้ว” ซาอิ ยังคงอ้อนวอนต่อไปพลางเดินเข้าหาด้วยอีกคน
“แว๊กกก.......จะบ้ารึไงช้านนนไม่ใช้ของเล่นนะเฟ้ย ไม่ต้องมารัก มาฟัด หรือมาจับกด อะไรทั้งนั้น ไปให้โพ้นนน” นารูโตะดิ้นหลุดออกมาจากสองสาวอย่างหวุดหวิด พอตั้งตัวได้ก็วิ่งหนีผู้ชายสามคนที่มีรังสีแปลก ๆ แผ่ออกมารอบตัวโดยเฉพาะครูคาคาชิที่กระโจนเข้าหาเข้าตอนนี้ ร่างเล็กถลกชายยูคาตะขึ้นเหนือเข่าเพื่อให้สามารถวิ่งได้คล่องตัวขึ้น เผยให้เห็นขาขาวๆ เรียวสวย แต่ดูเหมือนมันจะยิ่งไปกระตุ้นความรู้สึกของผู้ชายที่อยู่ในห้องให้พลุ่งพล่านมากกว่าเดิมโดยไม่รู้ตัว สองสาวในห้องเห็นท่าไม่ดีรีบวิ่งเข้าไปขว้างกลัวคนตัวเล็กจะถูกจับกด จับฟัด ซะก่อนภารกิจจะสำเร็จ
“หยุดนะ......บอกให้หยุดยังไงล่ะ.........ครูคาคาชิ......ซาอิ.....ลี” ไม่มีใครสนใจสองสาวเลย ยังคงมุ่งมั่นวิ่งเข้าหาของน่ารักตรงหน้าต่อไป สถานการณ์ดูจะวุ่นวายมากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนการเล่นงูกินหางเลยทีเดียว ระหว่างที่กำลังพยายามเอาตัวรอดจากฝูงคนบ้าที่ไล่ตามไม่หยุด สายตาของคนถูกไล่ก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มผมยาวยืนหน้าตึงบ่งบอกอารมณ์ว่าพร้อมจะมีเรื่องทุกเมื่อถ้าใครสะกิดต่อมเข้า ชายหนุ่มไม่ได้เข้ามาร่วมวงกับคนอื่น เจ้าตัวเล็กจึงรีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อขอความช่วยเหลือ ซึ่งก็ไม่แน่ใจว่าไอ้หน้าตาแบบนี้มันจะช่วยให้รอดหรือจะช่วยซ้ำก็ยังไม่แน่ใจ.....ลองเสี่ยงดูแล้วกัน
“เน...จี้....ช่วยด้วยซิ” คนถูกไล่ร้องขอความช่วยเหลือพลางวิ่งตรงเข้าไปหาเจ้าของนัยน์ตาสีมุขคู่นั้น เจ้าตัวเล็กก็โผเข้าซบไหล่กว้างของคนตรงหน้าพลางซุกตัวอยู่ด้านหลัง คนถูกใช้เป็นโล่รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดอยู่ด้านหลัง เสียงหอบหายใจถี่ ๆ เนจิเหลียวกลับไปมอง ใบหน้าเนียนใสที่มีเหงือเม็ดเล็ก ๆ ผุดพรายตามไรผม เพราะออกแรงวิ่งมาซักพักแล้ว มือเรียวคู่นั้นเกาะกุมแขนเค้าเอาไว้แน่น
“เนจิ....ช่วยทำให้คนพวกนั้น.......หยุดไล่ตามชั้นทีซิ....จะไม่ไหวแล้วอ่ะ” ร่างเล็กร้องขอทั้ง ๆ ที่ยังหอบอยู่ เนจิจึงหันไปจัดการกับกลุ่มคนตรงหน้าทันที
“ทุกคนถ้ายังไม่หยุดอีกละก็......อย่าหาว่าไม่เกรงใจนะครับ” เนจิ ประกาศกร้าว ซึ่งมันก็ได้ผลทุกที่ชีวิตที่วิ่งตามกันมาหยุดนิ่งในทันที [โอ๊ะๆ เข้าโหมด Dark ก็เป็นด้วยนิ : ไรท์เตอร์]
“ครูคาคาชิครับ ทำไมนารูโตะถึงอยู่ในสภาพนี้” เนจิยังคงถามเสียงเครียด
“ก็แบบว่า...มันเป็นภารกิจอ่ะ”
“ผมไม่เข้าใจมันเกี่ยวกับภารกิจตรงใหน การที่ให้นารูโตะอยู่ในร่างผู้หญิงแบบนี้นะ”
“ก็บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วว่านารูโตะเป็น ฟินาเล่ ของภารกิจนี้”
“ยังไงล่ะ....อธิบายให้มันชัดเจนกว่านี้ไม่ได้หรือไงครับ” เนจิเริ่มหมดความอดทน
“เฮ้อออ...ท่าทางเธอจะยังไมเข้าใจภารกิจครั้งนี้จริง ๆ ซินะ” คาคาชิเริ่มบ่น
“ก็ภารกิจครั้งนี้คือการพาตัวท่านมิซึกิ บุตรชายคนเดียวของท่านไดเมียวแค้วน XXX กลับไปเข้าพิธีสมรสกับคนที่ท่านไดเมียวเลือกให้ มันก็เท่านั้น” เนจิ สาธยายภารกิจให้คาคาชิฟัง
“งั้นแล้วเรามาทำอะไรกันที่หมู่บ้านนี้ละ”
“เราสืบทราบมาว่าท่านมิซึกิ ได้แอบซ่องสุมกำลังคนเอาไว้ที่หมู่บ้านนี้เพราะต้องการล้มล้างผู้เป็นพ่อ” ซาอิ เป็นคนตอบคำถามแทน
“การที่คนเป็นลูกคิดจะเป็นศัตรูกับพ่อตัวเองมันเป็นเรื่องใหญ่นะซิ การจับกุมบุตรชายของไดเมียวโดยนินจาต่างถิ่นก็ทำอย่างเปิดเผยไม่ได้มันผิดกฏ ดังนั้นภารกิจบังหน้าของเราก็คือการพาตัวท่านมิซึกิกลับไปแต่งงาน แต่ความจริงก็คือเราต้องหาทางสลายกำลังคนที่ถูกรวบรวมเอาไว้ซึ่งมีทั้งนินจา นักฆ่า พ่อค้า และอื่นๆ อีกเพียบ พร้อมกับนำตัวท่านมิซึกิกลับไปรับโทษจากท่านไดเมียว นี้คือภารกิจจริงๆ ของทีมคาคาชิ” คาคาชิพยายามอธิบายอย่างใจเย็น
“ผมก็ยังไม่เข้าใจว่ามันจะเกี่ยวกับการที่นารูโตะต้องอยู่ในร่างผู้หญิงตรงใหน” เนจิแย้ง พลางเหลือบมองคนที่ยังเกาะแขนเค้าไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“ใจเย็น ๆ ฟังให้จบก่อนซิ นายนะ” คาคาชิสวนทันควัน
“ตามข้อมูลที่ได้มาท่านมิซึกิเคยมีคนรักอยู่คนหนึ่งแต่หายสาบสูญไป จะด้วยเหตุใดก็ไม่มีใครรู้” คาคาชิว่าพลางยืนรูปถ่ายใบนึงมาตรงหน้าเนจิ พอเนจิเห็นก็ต้องตกใจ ลีกับเท็น เท็น เห็นอาการแบบนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปดูแล้วก็มีอาการไม่ต่างจากเนจิเท่าไหร่
“นี่มัน....นารูโตะ ร่างหญิงไม่ใช่เหรอ” เท็น เท็น อุทานออกมาด้วยความตกใจ
“ขนาดพวกเธอยังบอกว่าเหมือน แล้วท่านมิซึกิจะไม่คิดแบบเดียวกันเหรอไง”
“เหมือนราวกับเป็นคน ๆ เดียวกันเลยล่ะค่ะ” เท็น เท็น ร้องบอก
“ใช่ครับ...” ลี มองรูปถ่าย สลับกับคนที่ยืนซบใหล่เนจิอยู่ มันให้ความรู้สึกว่าได้เห็นคนในรูปถ่ายมายืนอยู่ตรงหน้าเลยทีเดียว
“ด้วยเหตุผลนี้จึงคิดจะให้นารูโตะปลอมเป็นคนในรูปนี้นะเหรอ ทำไมไม่ให้คนอื่นเป็นแทนละ พวกเราเองก็ใช้ร่างแปลงกันได้ทุกคน ทำไมต้องเป็นนารูโตะ ทำไมต้องให้ไปเสี่ยง ทำไม่ครับ” เนจิไม่พอใจ เค้าพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองเต็มที่
“เราก็เคยคิดแบบนั้น แต่ในหมู่พวกเราไม่สามารถใช้ร่างแปลงได้นาน ๆ เพราะจักระที่มีจำกัด มันเป็นการเสี่ยงเกินไปและการจะส่งให้ผู้หญิงจริง ๆ เข้าไปใกล้ชิดท่านมิซึกิ ก็เสี่ยงอยู่ดี” คาคาชิพยายามอธิบาย
“แล้วทำไมครูคาคาชิถึงไม่ปลอมไปเองละครับ ทำไมต้องเป็นนารูโตะ” เนจิยังไม่ยอมแพ้
“ให้ครูไปไม่ได้หรอก.....ขืนปล่อยให้เค้าไปก็คงมัวแต่ไปจับ...ไปกุมอะไรต่อมิอะไรของเค้าเพลิน ไม่ได้ทำภารกิจกันพอดี” ซากุระบอกเหตุผลให้ทุกคนรับรู้
“อ้าว...ไหงเป็นงั้นละ” เท็น เท็น ไม่ค่อยเข้าใจ
“ก็ท่านมิซึกินะออกจะหน้าตาดี พร้อมทั้งรูปสมบัติ คุณสมบัติ ซึ่งมันก็เป็นสเปคของครูเค้านะซิ ที่ครูคาคาชิยอมรับทำภารกิจนี้ก็เพราะท่านมิซึกินี่แหละ” ซากุระรีบแฉความจริงให้ทุกคนได้รู้
“และที่สำคัญนารูโตะเองก็เป็นคนเสนอตัวไม่มีใครบังคับหรอกนะ เนจิ” คาคาชิกล่าวเชิงตำหนิ
“ทำไมเอาตัวเองไปเสี่ยงแบบนั้น” เนจิย้อนถามคนที่ยังคงเกาะเกี่ยวแขนของไว้ เค้าเอื้อมมือไปเกาะกุมมือเรียวเอาไว้แน่นเช่นกัน
“ก็มีแค่ชั้นที่เป็นผู้ชาย แล้วก็สามารถใช้จักระต่อเนื่องได้ ชั้นไม่อยากให้ซากุระ ซาอิ หรือว่าคนอื่นๆ ต้องไปเสี่ยง ถึงจะต้องเจ็บตัวแต่ร่างกายของชั้นก็จะฟื้นตัวได้เร็วกว่าคนอื่น และวิธีนี้มันก็ไม่เคยพลาดเลยซักครั้ง อีกอย่างชั้นไม่อยากสูญเสียคนสำคัญไปอีกแล้ว” นารูโตะเอ่ยตอบ ประโยคสุดท้ายถูกเปล่งออกมาแผ่วเบา มันทำให้นารูโตะนึกถึงเหตุการณ์ที่ต้องสูญเสียคนสำคัญในชีวิตคนหนึ่งไป.... [ไปนึกถึงมันทามมายยยมิทราบปล่อยมันไปเถอะ : ไรท์เตอร์]
“นายก็เลยเอาตัวเองใส่พานไปเสนอให้มันงั้นเหรอ” เนจิเริ่มเสียงดังอีกครั้งด้วยความไม่พอใจ
“เนจิ....”
“ชั้นไม่ยอม ไม่มีวันยอมให้นายไปทำอะไรแบบนั้นเด็ดขาด” เนจิที่มีท่าทีดุดันประกาศกร้าว
“ไม่ว่านายจะยอมหรือไม่ เราก็ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้ว...ชีวิตของชั้นอยู่ในมือของพวกนายแล้วนะ” นารูโตะเอ่ยเสียงแผ่ว
“โธ่ว้อยยยย....” เป็นครั้งแรกที่เนจิสบถออกมาอย่างหัวเสีย มือที่เกาะกุมมือน้อยไว้ออกแรงบีบโดยไม่รู้ตัว
“มีใครสงสัยอะไรอีกมั้ย...เราจะได้เริ่มแผนการซะทีเสียเวลามาเยอะแล้ว” คาคาชิร้องถาม
“นารูโตะ...มาทางนี้เราจะเริ่มกันแล้ว” คาคาชิกวักมือเรียก คนถูกเรียกจึงต้องปล่อยแขนที่เกาะเอาไว้เสียนานออกแล้วค่อย ๆ เดินไปหาคาคาชิ เสี้ยวหนึ่งของความคิดเนจิอยากจะคว้าข้อมือเรียวนั้นไว้ไม่ให้จากไป แต่ทว่าในความเป็นจริงเค้าก็ทำได้แต่ยืนมองร่างบางเดินจากไปเงียบๆ
“เอาล่ะ....ก่อนที่ทุกคนจะไปทำหน้าที่ของตน ชั้นอยากให้ทุกคนช่วยนารูโตะกันซักหน่อย”
“ช่วย?....อะไรเหรอครับ” ลีถามอย่างงุนงง
“ฝึกซ้อม?...”
“ฝึกซ้อมอะไรเหรอครับ” ซาอิ ไม่เข้าใจความหมาย
“ก็ฝึกซ้อมนั้นแหละ อย่ามัวมาสงสัย มาเริ่มกันได้แล้ว.....งั้นนายเป็นคนแรก ซาอิ” คำสั่งของคาคาชิไม่ได้ช่วยให้ความกระจ่างใด ๆ เลย
“แล้วผมต้องทำยังไงละครับ” คนถูกใช้เริ่มงง
.......................
..............
.....
หากเหตุผล.....ที่ต้องเจ็บเพราะเมินเฉย
หากเหตุผล.....ที่ละเลยไม่ห่วงหา
หากเหตุผล.....ทุกๆอย่างที่ผ่านมา
ไม่ได้บอกกับฉันว่า.....เธอหมดใจ...
หากเหตุผล.....ที่เธอเลือกคือความสุข
หากเหตุผล.....ที่เธอหยุดเพราะชิดใกล้
หากเหตุผล.....ที่เธอรอเพราะห่วงใย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ปล. เรื่องนี้ภาษาไม่สวยเท่าเรื่องกาอานารุเลยน้า เนื้อเรื่องก็ดูแปลกๆขัดๆยังไงชอบกล แต่ก็นะ เรื่องแรกก็ต้องมีผิดพลาดบ้างเป็นธรรมดา
ปล.2 ถ้าให้เทียบเรื่องนี้กับกาอานารุแล้ว ทั้งภาษาแล้วก็เนื้อเรื่องดีขึ้นมากเลย ไรท์พัฒนาเร็วจัง//ตบมือ
#ที่ว่าสูญเสียคนสำคัญนี่คือเกะใช่มั้ย? T^T
เนจหึงได้รุนแรงสุดยอดไปเลยอ่ะ
แล้ว....ต่อฝึกซ้อมอะไรให้นารูโตะมันเหรอค่ะ
เนจิก็หวงออกอาการขนาดนั้น
=..=
คาคาชิ...นายเป็นคนแบบนี้นี่เอง
คาคาชิหื่นไปไหน เอะอะจับกดตลอด = ="
เนจิแบบดาร์ก....อร๊ายยยยยย อยากเห็นค่า >////<
สนุกมากค่า ไรเตอร์ รีบมาอัพนะคะ ^^
เอะอะก็จะจับกดอยากเดียวเลย
เนจิมองไม่ค่อยจะพอใจกับภารกิจนี้เท่าไรเลยนะ
สนุกมากเลยค่าไรเตอร์ รอไรเตอร์เสมอนะคะ
ติดตามน้าาาาาาาาา ไรเตอร์
เดินทางปลอดภัยนะคะ ^^
มาอัพให้ตามระเบียบ และคงหายไปซักพักเพราะภารกิจเร่งด่วนไม่มีในแผน ไม่สะดวกจะอัพให้เพราะต้องเดินทาง
ชอบไม่ชอบยังไงก็ comment ไว้แล้วกัน ขอบคุณ รีดเดอร์ ทั้งเงาและไม่เงา ขอบคุณคร๊าบบบบ