ตอนที่ 3 : ความจริง
Chapter 3: ความจริง
ณ มุมหนึ่งของป่าที่เป็นเขตรอยต่อของหมู่บ้าน
“ถ้าทุกคนเข้าใจแล้วก็แยกย้ายกันไปได้ แล้วอีก 1 ชั่วโมงเจอกันที่นี่” คาคาชิเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจว่าทุกคนเข้าใจตรงกันแล้ว
“เอ่อ.......ผมมีเรื่องสงสัยครับ” ลี ยกมือขึ้นถาม
“แล้วนารูโตะคุงละครับ เค้าแยกออกไปตั้งนานแล้วยังไม่เห็นกลับมาเลยครับ” นารูโตะ เค้าไปเตรียมตัวก่อนแล้วล่ะ ก็เค้าต้องเป็น “ฟินาเล่” ของภารกิจครั้งนี้นี่นา ซึ่งมันก็หมายความว่าการเตรียมการของพวกเราต้องไม่มีอะไรผิดพลาด ไม่อย่างนั้นจาก ฟินาเล่ คงกลายเป็น อาหารมื้อพิเศษ เป็นแน่” คาคาชิเอ่ยไขข้อข้องใจ
“รีบไปได้แล้วเดี๋ยว ฟินาเล่ จะคอยนาน” คาคาชิออกคำสั่งพร้อมกันกับที่ทุกคนก็แยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว
...........................
บริเวณทางเข้าหมู่บ้านไรวะเนี้ย ก็ปรากฏขบวนพ่อค้าเล็ก ๆ ประกอบไปด้วยคนเพียง 5 คนเท่านั้น [อ้าวแล้วที่เหลือไปใหนกันหมดเนี้ย : ไรท์เตอร์]
ยามเฝ้าประตูได้เรียกขบวนสินค้าให้หยุดตรวจตามธรรมเนียม แต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใด ๆ จึงปล่อยให้ผ่านไป พอขบวนพ่อค้าปลอมๆ เดินมาพ้นสายตาของยามแล้วก็เริ่มมีการพูดคุยกันเกิดขึ้น
“พอเลี้ยวซ้ายเข้าซอยข้างหน้าเราก็จะเจอโรงแรมแห่งหนึ่ง พวกเราจะพักกันที่นั้น และใช้ที่นั้นเป็นที่ซ่องสุมสำหรับภารกิจนี้” คาคาชิที่อยู่ในคราบพ่อค้าหนุ่มใหญ่ใส่หน้ากากเอ่ยบอกทุกคนในขบวน
“งั้นก็รีบเข้าเถอะค่ะครู นู๋ไม่ชอบไอ้การปลอมตัวแบบนี้เท่าไหร่นักหรอก” ซากุระที่ปลอมเป็นเด็กเข็นรถสินค้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ผมเห็นด้วยครับ คุณซากุระ เพราะมันทำให้พลังวัยรุ่นของเสียคุณค่านะครับ” ลี ที่ช่วยซากุระเข็นรถสินค้าอยู่ก็เห็นชอบด้วย [ทำไม่สองคนนี้ต้องมาเป็นเด็กเข็นรถสินค้าคงรู้กันนะ : ไรท์เตอร์]
แล้วขบวนพ่อค้าปลอม ๆ ก็มาหยุดอยู่หน้าโรงแรม ที่น่าจะเรียกว่าวังมากว่า
“เราจะพักกันที่นี่จริง ๆ เหรอค่ะครู” ซากุระร้องถามเพื่อความมั่นใจ
“ค่าใช้จ่ายในการทำภารกิจครั้งนี้ครูคาคาชิเป็นคนออกใช่มั่ยค่ะ” เท็น เท็น ที่อยู่ในคราบเด็กหนุ่มหน้าตาน่าเอ็นดู ร้องถามเพราะเป็นห่วงกระเป๋าตังค์ตัวเอง
“แล้วทำไม่เราต้องพักในที่ๆมันสะดุดตาขนาดนี้ด้วยละครับ” เนจิ ในมาดคุณชายเต็มยศเอ่ยถามด้วยความสงสัยเช่นกัน
“ก็ ฟินาเล่ ของเราอยู่ที่นี่นะซิ” คาคาชิเฉลยทุกคำถามด้วยคำตอบพร้อมรอยยิ้ม [มันยิ้มแล้วคนอื่นจะรู้รึไงว่ายิ้ม มันใส่หน้ากากอยู่มิใช่รึ : ไรท์เตอร์]
“แล้วมาพักโรงแรมหรูขนาดนี้ ครูคาคาชิไม่จนแย่เหรอครับ” ลีถามเพราะเป็นห่วงกระเป๋าตังค์คนเป็นครู
“ค่าใช้จ่ายทั้งหมดในภารกิจนี้ เบิกได้ไม่อั้นเพราะผู้ว่าจ้างเป็นคนจ่ายให้ทั้งหมดเลยนะซิ”
“หืมมม....หมดเลยเหรอ?”
“เรารีบเข้าไปดีกว่า เดี๋ยวจะอธิบายแผนการคืนนี้ให้ฟัง”
“ถ้าอย่างนั้นช่วยกรุณาบอกความจริงเรื่องภารกิจที่ทีมของครูได้รับมาให้พวกเรารู้ทั้งหมดได้มั้ยครับ ในฐานะกองหนุนเราจำเป็นต้องรู้เกี่ยวกับภารกิจนี้ทั้งหมด” เนจิ ถามเสียงเรียบ เพราะว่าที่จริงแล้วเค้ายังไม่รู้ถึงภารกิจที่ได้รับมาเลย
.....ย้อนกลับไปก่อนออกจากหมู่บ้าน ณ ห้องทำงานของโฮคาเงะ......
“ภารกิจของพวกนั้นก็คือ.........?”
“คือ.......อะไรละครับ?”
“อืมมม....เอาไว้ไปรู้ตอนเจอพวกนั้นเลยดีกว่าน่าจะสนุกกว่านี้” โฮคาเงะ หนองโพกล่าวอารมณ์ดี
“ทำไมพวกเราถึงรู้ตอนนี้ไม่ได้ครับ” เนจิยังไม่ลดละ
“เอาเถอะ......ไม่ว่ายังไงก็คงไม่มีทีมใหนเหมาะสมมากกว่าทีมของเธออีกแล้วล่ะ”
......ตัดกลับมาที่หน้าโรงแรมหรู......
“ได้อยู่แล้ว” คาคาชิตอบอย่างไม่ใส่ใจ
หลังจากติดต่อจองห้องพักเรียบร้อยแล้วก็แยกย้ายกันไปซึ่งพวกเค้าจองเอาไว้แค่ 2 ห้อง [ทำไม่จอง 2 ห้อง แล้วที่เหลือไปนอนใหน : ไรท์เตอร์]
“เก็บสัมภาระกันเสร็จแล้วให้ทุกคนไปรวมตัวกันที่ห้องริมซ้ายสุด เข้าใจนะ” คาคาชิพูดจบก็ไม่รอฟังคำตอบรีบเดินไปยังห้องที่ว่าทันที
“เราจองไว้แค่ 2 ห้องแล้วห้องนั้นเป็นห้องของใครล่ะ” เท็น เท็น กระซิบถามเบาๆ กับซากุระ
“ม่ายย รุ” ซากุระส่ายหน้า เพราะเธอก็ไม่รู้เหมือนกัน
ณ ห้องชุมนุมสุมหัว
“ห๊าาาาาา........” นักร้องประสานเสียงถือกำเนิดที่โคโนฮะนี่เอง เพราะ เนจิ ลี เท็น เท็น ร้องออกมาโดยพร้อมเพรียงกันทั้งที่ไม่เคยซ้อมเลย
“นี่มัน..........ภารกิจอะไรเนี้ย” เท็น เท็น เริ่มสติแตก
“มันช่วยไม่ได้นี่นา ก็ผู้ว่าจ้างเป็นคนรู้จักของท่านซึนาเดะนี้”
“แต่ทำไมต้องให้ทีมของพวกเราตามมาเป็นกองหนุนด้วยละครับ ในเมื่อมันเป็นภารกิจธรรมดา” เนจิถามออกไปในสิ่งที่ตนสงสัย
“นั้นก็เพราะทีมอื่น ๆ เค้าปฏิเสธที่จะมาช่วยพวกเรานะสิ” ซากุระอธิบาย
“หมายความว่า.....?”
“ช่ายยย....ทีมของชิกามารุพอรู้ว่าต้องมาช่วยทำภารกิจก็บอกว่าต้องไปเก็บสมุนไพรหายากแถมยังหนีบเอาสมาชิกอีกสองคนไปด้วย ส่วนทีมของคิบะก็บอกว่าอากามารุป่วยทำภารกิจไม่ได้ ที่เหลืออีก 2 คนก็ต้องตามไปให้กำลังใจ” ซากุระร่ายยาว
“นี่คงเป็นเหตุผลที่ท่านซึนาเดะไม่ยอมบอกพวกเราในตอนแรกว่าต้องทำภารกิจแบบใหนซินะ” เนจิเอ่ยอย่างพอเข้าใจสถานการณ์
“ฉลาดเหมือนกันนี่นา....นายนะ แต่มาถึงตอนนี้จะปฏิเสธก็คงไม่ทันแล้วเพราะเราจะเริ่มแผนการขั้นแรกในค่ำคืนนี้” คาคาชิเอ่ยจริงจัง
“แผนขั้นแรก? แสดงว่าต้องมีขั้นสอง สาม ตามมาซินะครับ” ลี ถามด้วยความอยากรู้
“ก็อย่างที่บอก ถ้าเราทำสำเร็จ นารูโตะก็จะเป็น ฟินาเล่ แต่ถ้าไม่ ฟินาเล่ คงกลายเป็น อาหารมื้อค่ำแสนพิเศษ เป็นแน่”
“เอาเป็นว่าตอนนี้ชั้นจะแบ่งหน้าที่ให้ทุกคนเองเริ่มจาก บลา ๆๆๆๆๆๆ”
....ผ่านไป 20 นาที....
“เอ่อ.....ผมมีคำถามครับ” ซาอิ ที่ไม่รู้ว่าโผล่มาตอนใหนเอ่ยแทรกมากลางวง [มันมีบทในเรื่องกะเค้าด้วยเหรอหายไปนานเลย : ไรท์เตอร์]
“เจ้าบ้า..ซาอิ....นายมาช้าอีกแล้วนะ”
“พอดีว่างานที่ครูคาคาชิให้ไปทำมันเสร็จช้ากว่ากำหนดนะ ก็เลยตามมาช้า” ซาอิพยายามอธิบาย
“ได้อะไรมาบ้างล่ะ ลองบอกมาหน่อยซิ” คาคาชิร้องสั่ง ซาอิจึงดึงเอาม้วนกระดาษแผ่นไม่ใหญ่นักออกมาวางไว้กลางวงให้ทุกคนได้เห็นทั่วกัน หน้าตามันดูคล้ายแผนผังอาคารหรืออะไรซักอย่างที่คล้าย ๆ กัน
“ไอ้ห้องเล็ก ๆ ที่ซ้อนกันนี่มันคืออะไร?”
“มันเป็นห้องที่มีอยู่ทั้งบริเวณใต้ดินและซ่อนไว้บนหลังคานะครับ” ซาอิ อธิบาย
“แล้วห้องหลักที่เราต้องเข้าไปคืนนี้ก็อยู่ตรงนี้” ซาอิ ชี้ไปยังห้องที่ดูกว้างที่สุดในแผนผังแต่ห้องดังกล่าวกับมีห้องเล็กๆ ซ้อนทับกันอยู่มากที่สุด
“อืมมมม.....เริ่มได้กลิ่นไม่ค่อยดีซะแล้วซิ” คาคาชิเอ่ยพลางใช้ความคิด
“ถ้าอย่างนั้น ซาอิ นายคอยสำรวจพื้นที่โดยรอบแล้วรายงานชั้นเป็นระยะ ซากุระ กับ ลี คอยระวังอยู่รอบนอกหากมีอะไรผิดสังเกตุให้รีบแจ้งทุกคนโดยด่วน เท็น เท็น เข้าไปหลบอยู่ในห้องลับด้านบนที่ซ้อนทับอยู่กับห้องหลักในคืนนี้ ส่วนชั้นกับเนจิ จะอยู่ในห้องนั้นอย่างเปิดเผย เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกันได้ทัน เข้าใจนะทุกคน”
“ครับ/ค่ะ”
“แล้วตอนนี้ ฟินาเล่ ของเราอยู่ที่ใหนละครับ ก็ใหนว่ารออยู่ที่นี่ไง” เนจิ ถามถึงคนตัวเล็กที่ยังไม่เห็นแม่แต่เงาตั้งแต่เข้ามาในโรงแรมนี้ ก่อนที่จะมีใครพูดอะไรหรือตอบคำถามใด ๆ เสียงๆ หนึ่งก็ดังอยู่หน้าประตู
“ขอโทษที่รบกวนค่ะ” เสียงหญิงรับใช้ของโรงแรมเอ่ยดังมาก่อนจะเปิดประตูห้องชุมนุมสุมหัวออก
“เรียบร้อยแล้วค่ะ” หญิงรับใช้รายงาน
“ขอบคุณมากเลยครับที่ช่วยเป็นธุระให้” คาคาชิกล่าวขอบคุณ
“ยินดีรับใช้ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวก่อนนะค่ะ” พูดจบก็ปิดประตูแล้วค่อยๆ เดินจากไปเงียบๆ
“อะไรเรียบร้อยเหรอค่ะครู” ซากุระร้องถาม
“งั้นเราไปดูกันเลยดีกว่าจะได้เข้าใจ” พูดจบก็เดินนำออกไปยังห้องที่อยู่ริมสุดอีกด้านของชั้น แล้วทุกคนก็มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องนั้นเอง
“จะเข้าไปล่ะนะ” คาคาชิร้องบอกคนข้างในให้รู้ตัวก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป เมื่อบานประตูถูกเปิดออกสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาทุกคู่ มันสามารถสะกดทุกสิ่งให้หยุดนิ่งอยู่กับที่ราวถูกสาป
“นี่...มัน...อะ...ไร...กัน?” หลังจากที่ทุกคนยืนค้างอยู่หน้าประตูโดยไม่มีใครคิดที่จะเดินเข้าไปข้างใน หรือแม้แต่ขยับตัว คนที่ตกเป็นเป้าสายตาก็เริ่มหวั่น ๆ ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
“เอ่อ....ทุกคน....เข้ามาในห้องซะทีซิ แล้วก็เลิกจ้องชั้นแบบนั้นได้แล้ว” คนถูกจ้องเริ่มประหม่า
“เล่นจ้องกันแบบนั้นเหมือนเสื้อผ้าชั้นจะหลุดเป็นชิ้น ๆเลยอ่ะ” ร่างบอบบางเจ้าของนัยน์ตากลมโตสีฟ้าสดใส ที่บัดนี้หน้าใสเริ่มมีสีแดงเรื่อๆ ร้องทักออกมา ก็แต่ละคนจ้องกันกะให้ทะลุถึงเนื้อในกันเลยนี่ ยิ่งสายตาของพ่อหนุ่มผมยาวนั่นยิ่งแล้วใหญ่ แต่ละคนก็อึ้งไปกับภาพที่เห็นไม่เว้นแม่แต่คาคาชิเอง ซาอิกับลี แทบจะลืมหายใจกันเลยที่เดียว ส่วนซากุระกับเท็น เท็น หลังจากยืนอ้าปากค้างไม่ยอมหุมซักที พอสติกลับมาก็ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่กับเนจิสิ่งที่เค้าเห็นมันเกินกว่าที่เค้าเคยคิดฝันไว้มากกว่ามากเสียอีก เหมือนกับได้เห็นภาพในความฝันของตัวเองมีชีวิตขึ้นมาจริง ๆ เป็นการตอกย้ำความรู้สึกที่มีต่อใครคนนั้นให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น
.....
...
..
เมื่อความจริง......ที่ไม่เคยได้ล่วงรู้
เมื่อความจริง......ที่ซ่อนอยู่มีความหมาย
เมื่อความจริง......ที่ปรากฏนั้นกับกลาย
จากใจไรท์เตอร์: รู้สึกว่าจะปิดตอนด้วยอารมณ์ของเนจิอีกแล้ววุ้ย ตอนนี้รู้สึกว่าภาษาตัวเองจะวิบัติกว่าตอนก่อนๆ เขียนไปแก้ไป แก้หมดรึเปล่าก็ม่ายยรุ เอาเป็นว่าถ้าอ่านแล้วรู้สึกขัดใจในอารมณ์ก็ขอโทษด้วยค๊าบบบ [เราทำอารายยยลงปายยย]
ปล.ช่วงนี้อัพถี่มาก อัพทุกวัน เพราะมีคนคอยตามหรอกหลอนเป็นการส่วนตัว ขนาดเอาต้นฉบับให้อ่านยังไม่ยอมเลิกก็แจ้งไว้เลยว่าจบเรื่องนี้เมื่อไหร่ 2 เรื่องที่ขอมาจะดองให้เค็มเข้าใส้เลย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อยากเหนๆๆๆ
เรากำลังคิดว่าเราเคยอ่านแล้วจริงๆ หรอ ทำไมเราถึงจำเรื่องไม่ค่อยได้กันนะ- -?
สวยสินะ หนูนารุ อิอิ ^^
เนจี๊ ตะลึงไปเลย โตะต้องน่ารักมากๆแน่เลย ><
อัพไวๆนะคะ รออ่านค่า~~~~~~~
อยากอ่านต่อเร็วๆจัง
ติดตามเน้อ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ
ไรเตอร์แต่งกลอนเก่งจัง
ชอบกลอนตอนท้ายมาก
มาฝากไว้อีกตอน และก็ขอบคุณสำหรับทุก comment ติชมได้ตามใจปรารถนา ไม่ว่ากันค๊าบบบ