ตอนที่ 19 : กรงขัง
Chapter 19 :
บ้านพักของตระกูลฮิวงะตั้งตระหง่านอยู่บนเนินเขาที่เป็นที่ดินของตระกูลติดกับทะเลสาปขนาดใหญ่อาณาเขตโดยรอบเป็นป่าสนที่อุดมสมบูรณ์มากที่เดียว ขณะก้าวเท้าไปตามทางเดินมุ่งสู่ตัวบ้านฝูงนกที่รับรู้ได้ว่ามีผู้มาเยือนก็รีบโบนบินขึ้นฟ้าตามกันไปเป็นฝูง เนจิหยุดยืนมองอยู่เนิ่นนานด้วยความรู้สึกที่โหยหาบางสิ่ง เค้าออกจากโรงพยาบาลวันนี้ตอนแรกตั้งใจว่าจะไปลาท่านฮิอาชิที่บ้านใหญ่ แต่เมื่อเช้าท่านฮิอาชิที่เป็นผู้นำตระกูลก็เป็นฝ่ายมาหาเค้าเสียเองที่โรงพยาบาล.....
……………..
“ถ้ายังไม่สบายใจก็อยู่ที่นั่นไปซักพักก็แล้วกัน”
“ขอบพระคุณมากครับท่านฮิอาชิ” เนจิเอ่ยขอบคุณจากใจจริง
“ถ้าจะเปลี่ยนใจกลับมาอยู่บ้านก็บอกก่อนแล้วกัน”
“ทราบแล้วครับ” เนจิรับคำอย่างง่ายดายโดยไม่ได้สังเกตุสิ่งรอบตัวเลย ถ้าหากในตอนนั้นเค้าให้ความสำคัญกับประโยคคำสั่งนั้นแม้เพียงเล็กน้อย บทสรุปทุกอย่างอาจจะเปลี่ยนไปก็เป็นได้
.....................
ตัวบ้านที่ดูใหญ่โตและสง่างามปรากฏชัดเจนแก่สายตา ตระกูลฮิวงะจะใช้สถานที่แห่งนี้จัดงานสำคัญภายในตระกูล บางทีก็จะใช้เป็นที่ประชุมของเหล่าผู้นำในแต่ละสาขา หรือแม้แต่ใช้เป็นที่สำหรับพักฟื้นของคนป่วยอย่างเช่นตัวเค้าในเวลานี้แต่ทว่าอาการป่วยของเค้ามันคงไม่สามารถรักษาให้หายได้ง่าย ๆ นักเพราะว่ามันเป็นบาดแผลที่ฝังรากลึกลงไปในความรู้สึกของเค้าเสียแล้ว เนจิเดินก้าวไปตามทางเดินด้วยความรู้สึกเหม่อลอยหากเป็นยามปกติทิวทัศน์และธรรมชาติรอบตัวคงทำให้เค้ารู้สึกเพลิดเพลินได้ไม่น้อย แต่เวลานี้มันกลับเป็นสิ่งปกติธรรมดาในความรู้สึกของคนที่เดินเหม่อลอย เพียงแค่เปิดประตูใหญ่ของบ้านออกเท่านั้น สิ่งที่เห็นมันทำให้เค้าต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยนั่นก็เพราะกลุ่มคนที่รออยู่บริเวณลานกว้างหน้าบ้าน....
“พวกนายมาทำอะไรที่นี่” เนจิเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะไม่เข้าใจว่าคนพวกนี้มาที่นี่ด้วยจุดประสงค์อะไร
“ก็มาดูที่อยู่ของนายนะซิ เวลามีภารกิจจะได้มาตามถูกไง ถึงออกจะไกลไปซักหน่อยก็เถอะ” เท็น เท็น รีบอธิบาย
“แล้วท่านฮินาตะมาที่นี่ทำไมเหรอครับ” เนจิหันไปถามกลุ่มคนอีกกลุ่มในบริเวณนั้นทันที
“เอ่อ......คือว่าเป็นห่วงก็เลยมาดูนะค่ะ” เด็กสาวตอบอ้ำอึ้งเพราะจะให้ตอบตามความจริงได้อย่างไรว่าตนถูกใช้แกมบังคับให้มาดูให้แน่ใจว่า ลูกพี่ลูกน้องของเธอมาพักอยู่ที่นี่จริง ๆ ไม่ได้แอบหนีไปใหนอย่างที่กลัวกัน
“เป็นห่วง ?” เนจิทวนคำอย่างเริ่มจะสงสัย พลางจ้องมองกลุ่มคนตรงหน้าอย่างค้นหาทำให้แต่ละคนปั้นหน้าลำบากไปตาม ๆ กัน
“ฮินาตะเค้ากลัวว่านายจะหนีออกจากหมู่บ้าน แล้วไม่ยอมมาพักที่นี่ตามที่พูด” ชิโนะพ่อหนุ่มไร้อารมณ์เอ่ยแทรกขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“หนี?....” พอได้ฟังก็เหมือนจะเข้าใจในเหตุผลที่ว่าทุกคนมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร
“เอ่อ...พี่เนจิชั้น...” ฮินาตะยังอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ พูดไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าชิโนะจะพูดแบบนั้นออกไป
“อย่าห่วงเลย.....ชั้นยังไม่ไปใหนทั้งนั้นแหละ” เนจิตอบพลางเดินผ่านทุกคนเข้าไปในตัวบ้านแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เค้ายังไม่คิดจะไปใหน ไม่อยากทำอะไร แต่ก็แค่ตอนนี้เท่านั้นล่ะนะเพราะถ้าเวลาผ่านไปตัวเค้าเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะทำอะไรลงไปเหมือนกัน
“เฮ้อ......เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ ทำไมแกพูดออกไปแบบนั้นละ” คิบะตะโกนถามเพื่อนอย่างหัวเสีย
“ก็ถ้าให้ตอบเป็นอย่างอื่นคิดว่ามันจะจบลงแบบนี้มั้ยล่ะ” พ่อหนุ่มเลี้ยงแมลงตอบหน้าตาย
“แล้วถ้าเกิดมันจับได้ว่าทั้งหมดมันเป็นแผนที่วางไว้ล่ะ นายจะรับผิดชอบรึไง” คิบะยังตะโกนถามอย่างไม่ลดละ
“ชั้นว่าหมอนั้นจะรู้ก็ตอนที่นายยืนส่งเสียงโหวกเหวกอยู่นี่แหละ” ด้วยคำพูดนั้นส่งผลให้พ่อหนุ่มไฮเปอร์รีบตะครุบปากตัวเองทันที พร้อมกับเหลียวไปมองในบ้านเมื่อเห็นเหตุการณ์เป็นปกติก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“งั้นเรากลับไปรายงานท่านซึนาเดะกันดีกว่า ที่เหลือก็ฝากสองคนนี้ไว้แล้วกัน” คิบะหรี่เสียงพูดลงจนกลายเป็นกระซิบ
“ไม่ต้องห่วงทางนี้พวกเราจะจัดการเองครับ” ลีรับปากแข็งขัน
“รบกวนด้วยนะค่ะ” แล้วสามคนกับอีกหนึ่งตัวก็จากไปอย่างรวดเร็ว ลี กับ เท็น เท็น มองหน้ากันแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาพร้อมกัน
“ทำภารกิจว่ายากแล้วนะ เจองานนี้เข้าไปยากกว่าเป็นใหน ๆ “ เท็น เท็น บนอุ่บพลางเดินไปนั่งที่ระเบียงทางเดิน
“แต่ว่าถ้าพวกเราทุกคนไม่ช่วยกัน อาจมีคนต้องเจ็บปวดอีกก็ได้นะครับ ผมไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บปวดไม่ว่าจะเป็นเนจิ หรือ นารูโตะ” ลี เอ่ยขณะนั่งลงข้าง ๆ
“ขอให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผนก็แล้วกัน”
“พรุ่งนี้ก็จะเริ่มแผนขั้นต่อไปแล้วซินะครับ”
“ใช่.....ไม่รู้ว่าทางนั้นจะไหวมั้ยนะ”
“ต้องไหวซิครับ.....ไม่ว่ายังไงก็ต้องไหวครับ” ลี พูดจบก็หันมายิ้มอย่างจริงใจให้คนข้าง ๆ
“เสียดายจัง........อยากเห็นเหมือนกันนะว่าจะเป็นยังไง” เท็น เท็น เอ่ยอย่างแสนเซ็ง
“ไม่ต้องเสียดายหรอกครับ เพราะว่าเราคงได้เห็นแบบนั้นไปอีกพักใหญ่เลยละครับ” พูดจบก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดีพาให้คนข้าง ๆ หัวเราะตามอย่างเห็นจริงด้วย
........................................
ผู้คนเดินกันขวักไขว่เข้าออก ณ บ้านใหญ่ของตระกูลฮิวงะให้ดูวุ่นวายไปหมดเหมือนกับกำลังจะมีงานใหญ่เกิดขึ้นภายในวันสองวันนี้ แต่ที่ดูแปลกก็คือโฮคาเงะของหมู่บ้านก็เป็นหนึ่งในผู้คนที่เดินเข้าออกบ้านหลังนี้เช่นกัน
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่มั้ย” โฮคาเงะทรงโตเอ่ยถามให้แน่ใจ
“ครับ...ไม่มีปัญหาครับ” ฮิอาชิผู้นำตระกูลเอ่ยตอบอย่างมั่นใจ
“งั้นก็ดี....เพราะทางบ้านพักก็ส่งข่าวมาแล้วเหมือนกันว่านกถูกส่งเข้ากรงไปแล้วหนึ่งตัว”
“ถ้าพีธีพรุ่งนี้เสร็จเรียบร้อยเราก็คงส่งอีกตัวเข้าไปในกรงได้เหมือนกันครับ”
“เอาเป็นว่าชั้นกลับก่อนก็แล้วกันพรุ่งนี้จะมาร่วมงานด้วยนะ” ซึนาเดะพูดจบก็เดินกลับออกไป ปล่อยให้ผู้นำตระกูลฮิวงะยืนนิ่งใช้ความคิดอยู่ตรงนั้นเพียงลำพังก่อนจะพึมพำออกมาเบา ๆ
“ที่ชั้นทำไปทั้งหมดก็เพื่อตระกูลของเรา.....ฮิซาชิ......เนจิ พวกนายเข้าใจชั้นใช่มั้ย”
.....................................
ดึกมากแล้วแต่คนที่ถูกส่งเข้าไปในกรงโดยไม่รู้ตัวยังไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ แต่ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือตั้งแต่เค้าเข้ามาในห้องนี้ก็ยังไม่ได้ขยับไปใหนจนเวลาล่วงเลยมาจนถึงป่านนี้ แหงนมองบนท้องฟ้าก็พบเพียงพระจันทร์ที่แหว่งเว้าไม่กลมสวย สายลมเย็นพัดผ่านมาเบา ๆ เนจินั่งใคร่ครวญสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านมา และคิดถึงสิ่งที่จะเกิดต่อจากนี้ไป เค้าควรจะทำเช่นไร จะต้องทำยังไง ในเมื่อยังตัดใจไม่ได้........
“ดึกแล้วนะ ทำไมเนจิยังไม่นอนอีกละครับ” ลี เอ่ยถามกับคนข้าง ๆ หลังจากลุกขึ้นมาเปลี่ยนเวรกลางดึก
“ไม่รู้เหมือนกัน เห็นนั่งอยู่แบบนั้นไม่ขยับไปใหนเลยตั้งแต่เข้ามาแล้ว” เท็น เท็น พูดแล้วก็ลงไปนอนอย่างรวดเร็ว
“อดทนหน่อยนะครับเนจิ แล้วทุกอย่างก็จะดีเอง” ลีเอ่ยเหมือนจะปลอบใจคนที่ตัวเองคอยเฝ้าอยู่ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเค้าไม่มีทางได้ยินคำพูดเหล่านั้น
............เช้าวันต่อมา............
ณ ห้องโถงกลางของบ้านตระกูลฮิวงะก็เต็มไปด้วยผู้หลักผู้ใหญ่ของตระกูลนั่งเรียงรายอยู่เต็มสองฝากของห้องเว้นทางเดินตรงกลางที่ปูพื้นด้วยผาสีขาวสะอาดตา สองคนที่นั่งเด่นอยู่ตรงกลางห้องคือโฮคาเงะและผู้นำตระกูลฮิวงะคนปัจจุบัน เสียงคุยกันเบา ๆ ภายในห้องเริ่มเงียบลงเป็นสัญญาณว่าพิธีการกำลังจะเริ่มขึ้นต่อจากนี้ เสียงดนตรีบรรเลงคลอมาเบา ๆ พร้อมกับที่ประตูห้องถูกเปิดออก แล้วสาวน้อยรูปร่างสะโอดสะอง สมส่วน หน้าตาสดใส ในชุดกิโมโนสีขาวบริสุทธิ์แบบพิธีการก็ถูกประคองโดยหญิงสาวอีกสองคนในชุดเดียวกันให้เดินเข้ามาภายในห้องพิธี มีเสียงกระซิบกันเบา ๆ ในเรื่องของสาวน้อยคนตรงกลางที่ดูจะสะกดสายตาทุกคู่ให้จับจ้องไปยังร่างที่ค่อย ๆ ก้าวเดินไปตามทางจนมาหยุดทำความเคารพประธานในพิธีทั้งสองก่อนจะนั่งลงเบื้องหน้านั่น ฮินาตะและผู้หญิงในตระกูลฮิวงะอีกคนเป็นคนช่วยประคองสาวน้อยคนนี้เข้ามาในพิธี เพราะตามธรรมเนียมของตระกูลจะต้องให้ผู้หญิงของคนในตระกูลนั้นเป็นผู้เดินประคองเข้ามาจึงจะสามารถเดินเข้ามาในห้องพิธีนี้ได้ แล้วถาดใส่ถ้วยเหล้าที่ใช้ในพิธีก็ถูกส่งมาให้สาวน้อยคนนั้นถือไว้ ในถาดมีถ้วยเหล้าวางไว้สองถ้วย จากนั้นฮินาตะกับผู้หญิงอีกคนก็รินเหล้าใส่ถ้วยเหล้าที่สาวน้อยคนนั้นถืออยู่ แล้วถ้วยเหล้าทั้งสองก็ถูกส่งไปให้ประธานทั้งสองในพิธี ซึนาเดะ และ ฮิอาชิ รับเหล้าถ้วยนั้นไปดื่มเพื่อรับการคารวะตามธรรมเนียมก่อนจะส่งคืนมาในถาดที่สาวน้อยคนนั้นถือรอรับอยู่ก่อนจะวางตั้งไว้ตรงหน้าตนเอง ซึนาเดะ และ ฮิอาชิ รินเหล้าที่ฮินาตาและผู้หญิงอีกคนส่งให้ลงในถ้วยเหล้าสองใบที่วางอยู่ตรงหน้า แล้วสาวน้อยคนนั้นก็ยกถ้วยเหล้าขึ้นดื่มจนหมดทั้งสองใบแล้วทุกคนที่อยู่ในห้องพิธีก็ยกถ้วยเหล้าของตนขึ้นดื่มจนหมดเช่นกัน เป็นการบ่งบอกว่าพวกเค้าได้ยอมรับสาวน้อยตรงนี้เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลแล้วนั่นเอง
“จากนี้ไปเราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน การกระทำ ความคิด ทุกสิ่งทุกอย่างเธอจะต้องทำเพื่อตระกูลของเรา เข้าใจมั้ย” ฮิอาชิ กล่าวกับสาวน้อยคนนั้นด้วยเสียงทุ้มต่ำกังวาน
“เข้าใจแล้ว....ค่ะ” สาวน้อยรับคำเพียงแผ่วเบาพลางก้มหน้าลงต่ำด้วยความประหม่า
“เมื่อเธอผ่านพิธีนี้แล้วตัวเธอก็จะเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ เรื่องราวต่อจากนี้ไปจะยุ่งยากมากทีเดียวแต่ชั้นเชื่อว่าเธอจะทำมันได้สำเร็จ” ซึนาเดะเอ่ยกับสาวน้อยอย่างให้กำลังใจ
“เข้าใจแล้ว....ค่ะ” สาวน้อยทำความเคารพก่อนที่จะลุกขึ้นยืนโดยมีสองสาวประคองเพื่อไม่ให้ล้มลงไปเสียก่อนจะเสร็จพิธีเพราะชุดที่ใส่มันทำให้เคลื่อนไหวลำบากมากทีเดียว
.....................................
หลังจากที่เนจินั่งครุ่นคิดมาทั้งคืนก็ตัดสินใจได้ว่าตัวเองต้องทำอย่างไร จึงคิดจะกลับไปที่บ้านใหญ่แต่พอเปิดประตูห้องออกมาก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างบริเวณหลังต้นไม้ใหญ่หน้าบ้านแล้วก็พบ ลี กับ เท็น เท็น นอนหมดสภาพอยู่ตรงนั้น มันทำให้เค้าสงสัยว่าทำไมสองคนนี้ถึงได้มาอยู่ตรงนี้ เมื่อวานก็มีท่าทางแปลก ๆ กลุ่มของฮินาตะก็ด้วย พลันเค้าก็นึกถึงคำพูดของชิโนะขึ้นมาได้
“ฮินาตะเค้ากลัวว่านายจะหนีออกจากหมู่บ้าน แล้วไม่ยอมมาพักที่นี่ตามที่พูด”
ทำไมต้องกลัวขนาดนั้น เค้าคงไม่ได้รู้สึกไปเองใช่มั้ยว่าทุกคนดูจะโล่งใจที่เค้ามาพักอยู่ที่นี่ไม่ได้กลับไปพักที่บ้าน แล้วอัจฉริยะแห่งตระกูลฮิวงะก็เริ่มทบทวนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาตลอดหลายวัน ทั้งเรื่องที่โรงพยาบาล เรื่องที่บ้านใหญ่ แล้วยังเจ้าเพื่อนสองคนนี่อีก ทุกคนกำลังปิดบังอะไรเค้าอยู่ใช่มั้ย ต้องมีอะไรเกิดขึ้นที่บ้านใหญ่แน่ ๆ มันต้องเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับตัวเค้าอย่างแน่นอน.........แต่มันเป็นเรื่องอะไรล่ะ......ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ เนจิรีบมุ่งหน้ากลับไปบ้านใหญ่ทันทีปล่อยให้เพื่อนร่วมทีมสองคนนอนต่อกันให้พอใจ...
.....................................
ระหว่างที่กำลังทำพิธีขั้นตอนสุดท้ายอยู่นั้นหน่วยลับก็โผล่มารายงานโฮคาเงะว่าพ่ออัจฉริยะแห่งตระกูลฮิวงะกำลังมุ่งหน้ากลับมาที่บ้านตอนนี้ ซึนาเดะจึงหันไปกระซิบบอกฮิอาชิว่าเกิดอะไรขึ้น
“ดูท่าว่ามันคงไม่ง่ายอย่างที่คิดซะแล้วล่ะ” ซึนาเดะเปรยกับตัวเองเบา ๆ แต่ก็ยังนั่งอยู่ในพิธีต่อไป
“ต้องใช้เวลาอีกสักพัก พิธีจึงจะเสร็จ....” ฮิอาชิเอ่ยอย่างกังวลเช่นกัน
“คาคาชิอยู่มั้ย....” ซึนาเดะเอ่ยเรียกเบา ๆ คาคาชิก็โผล่มาอย่างรวดเร็ว
“มีนกหนีออกจากกรงมุ่งหน้ามาทางนี้.....ไปจับเข้ากรงให้ที หรือไม่ก็ทำให้บินช้าหน่อย” ซึนาเดะออกคำสั่ง
“ทราบแล้วครับ” รับคำแล้วก็หายไปอย่างรวดเร็วเช่นเดิม ซึนาเดะพลางคิดในใจ เริ่มสงสัยขึ้นมาแล้วงั้นสิเนจิ แต่ว่าตอนนี้มันสายไปแล้ว นายมาก็ทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ
..........................................
..............................
.................
หากจะคิด......กักขังกายไว้ในกรอบ
หากจะคิด......กักขังชอบด้วยเหตุผล
หากจะคิด......กักขังใจในกายตน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ทำไมรู้สึกถึงลางร้ายของเนจิ - -*
เหตุการณ์แบบนี้มันคลายๆกับว่าจับเนจิแต่งงานแบบไม่ให้เจ้าตัวรู้อะไรประมาณนั้นเลยนะเนี่ยะ ว่าแต่เจ้าสาวคนนั้นใครกันล่ะ
แล้วทำไมจะต้องถ่วงเวลาไม่ให้เนจิเจอด้วย
แอบสงสัยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร??
จะจับแต่งกับเนจจี้หรอคะ???
แอบคิดว่าบางทีอาจจะเป็นหนูโตะก็ได้ เดามั่วค่ะ แหะๆ