[Fic Naruto] Mission the secret to love~[Yaoi]

ตอนที่ 33 : ภารกิจรักสิ้นสุด--NC

Mission : 33  

...นับจากวันที่กลับจากทำภารกิจในวันนั้นก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้ว และคาคาชิเองก็หายไปจากการรับรู้ของนารูโตะอย่างไร้ร่องรอย พอเค้าลองไปถามซึนาเดะที่น่าจะรู้ว่าคาคาชิไปใหนก็ได้รับคำตอบมาว่า...

“ให้ไปทำภารกิจพิเศษอีกหลายวันกว่าจะกลับ...นายมีอะไรกับคาคาชิอย่างงั้นเหรอ...”  พอถูกถามกลับมาแบบนี้เจ้าตัวก็ได้แต่ยิ้มเก้อ ๆ แล้วบอกปัดไปแกน ๆ

“ก็ไม่ได้มีอะไรหรอกครับ...แค่เห็นว่าหายหน้าไปหลายวันแล้วก็คิดว่าอาจจะกำลังถูกทำโทษอยู่ก็ได้เลยมาถามดูให้แน่ใจเท่านั้นแหละครับ...”

“มันมีแค่นั้นจริง ๆ งั้นเหรอ...”  ซึนาเดะเอ่ยถามออกมาพร้อมกับแววตาจ้องสำรวจทำเอาคนถูกจ้องต้องสะดุ้งเพราะแววตานั้นมันเหมือนจะมองเห็นอะไรหลาย ๆ อย่างที่เค้าเก็บซ่อนไว้

“ผมไปดีกว่า ไม่กวนเวลาป้าทำงานแล้วล่ะ...”  พูดจบเจ้าตัวก็หันหลังวิ่งออกจากห้องไปในทันที

“ท่าทางมีพิรุธนะค่ะเนี่ย...”  ชิซึเนะเอ่ยออกมาอย่างที่ใจคิด

“อืม...ก็คงจะไปทำเรื่องอะไรที่บอกใครไม่ได้ไว้ล่ะสิ ถึงได้ดูร้อนรนแบบนั้น นี่ก็คงกะจะมาหาตัวช่วยอย่างคาคาชิละมั๊งถึงได้เพียรมาถามว่าฝ่ายนั้นเมื่อไหร่จะกลับ...”  ซึนาเดะสรุปความออกมาแบบนั้น ซึ่งถ้าโฮคาเงะคนงามทราบความจริงที่ซ่อนเธอคงไม่กล้าจะด่วนสรุปด้วยเหตุผลนี้เป็นแน่

...แล้วเวลาก็ผ่านไปอีกหนึ่งอาทิตย์ซึ่งในหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านนารูโตะก็ได้รับภารกิจด้วยเหมือนกันและวันนี้ภารกิจของเค้าก็เพิ่งเสร็จจึงได้เดินทางกลับเข้ามาหมู่บ้านในตอนเย็น...

“เฮ้อ...เหนื่อยชะมัดเลย ภารกิจคราวนี้ไม่ได้ยากอะไรเลยนะแต่ทำไมเหมือนต้องใข้พลังกายเยอะนักก็ไม่รู้...”  นารูโตะเดินบ่นงึมงัมมาตลอดทางจนถึงตอนนี้

“นั่นสิ...เมื่อยชะมัดเลย สงสัยต้องไปหาคนนวดให้ซะแล้ว...งั้นเราแยกกันตรงนี้เลยนะ นารูโตะ ซาอิ แล้วเจอกัน”  ซากุระเองก็บ่นออกมาอย่างเหนื่อยล้าเช่นกันก่อนจะเอ่ยปากขอแยกตัวไปก่อน  ขณะที่นารูโตะกำลังจะแยกทางเพื่อเดินกลับบ้านตนซาอิก็เอ่ยรั้งไว้เสียก่อน

“นารูโตะ...เดี๋ยวก่อนสิ...”

“มีอะไรเหรอ...”

“ให้ชั้นเดินไปส่งมั้ย...”  คนขันอาสาเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม ซึ่งนารูโตะก็ได้แต่ยิ้มตอบก่อนจะตอบปฏิเสธไปด้วยทีท่าที่ต้องการรักษาน้ำใจอีกฝ่าย

“ไม่ต้องลำบากหรอก นายเองก็เหนื่อยกลับไปพักเถอะ...”

“แต่ชั้นอยากเดินไปส่งนายนี่นา...”  ซาอิยังยืนกราน ซึ่งมันทำให้นารูโตะต้องตัดสินใจบางอย่างแม้จะเริ่มรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไรแต่การปล่อยอะไรให้มันค้างคาก็ไม่ใช่วิสัยของเค้า

“ขอบใจนะซาอิ...แต่ว่าชั้นคงรับความหวังดีของนายไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใหน ความรู้สึกใหนชั้นก็รับไว้ไม่ได้ สิ่งที่ชั้นจะมีให้นายก็คงเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น...”  ที่นารูโตะต้องพูดแบบนี้เพราะคาคาชิเคยบอกเค้าว่าซาอิอาจไม่ได้คิดกับเค้าแค่เพื่อนแต่มันอาจจะมากกว่านั้น ซึ่งตอนแรกเค้าก็ไม่ได้ปักใจเชื่อแต่มาระยะหลัง ๆ นี่อีกฝ่ายเริ่มมีทีท่าแปลก คำพูดแปลกอย่างเช่นตอนนี้เค้าเลยเริ่มคิดว่ามันอาจจะเป็นอย่างที่คาคาชิเคยบอกไว้ก็ได้ ดังนั้นจึงตัดสินใจตัดไฟเสียแต่ต้นลมเพื่อไม่ให้ทุกอย่างมันสายเกิน

“นายไม่ให้โอกาสชั้นเลยซักนิด...เป็นเพราะว่าชั้นไม่ดีหรือว่านายมีคนที่ชอบอยู่แล้ว...”  ซาอิเองก็เปิดปากพูดออกมาตรง ๆ เช่นกันมันทำให้นารูโตะต้องถอนหายใจก่อนจะเอ่ยตอบกลับไปตามตรง

“ชั้นรักคนอื่นไปแล้ว...และเค้าก็รักชั้นมาก ๆ ด้วยที่สำคัญยังขี้หึงจนน่าห่วงอีกต่างหาก...ขอโทษที่ต้องพูดตรง ๆ นะแต่ชั้นไม่อยากให้นายมาเสียเวลากับชั้น...ซึ่งไม่มีความหวังอะไรให้กับนายได้เลย...”

“เค้าเป็นใคร...นายบอกได้มั้ย...”  ซาอิเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่เหมือนจะเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย  นารูโตะลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยกับอีกฝ่าย

“เป็นคนที่นายรู้จักดี...แล้วซักวันชั้นจะบอกนาย บอกให้ทุกคนได้รับรู้ว่าเค้าคือคนที่ชั้นรัก...”  พูดจบนารูโตะก็หมุนกายจากมาปล่อยให้คนที่ผิดหวังมองตามร่างนั้นด้วยแววตาที่แสนเศร้ากับหัวใจที่บอบช้ำอย่างสุดแสน

...พอมาถึงบ้านตัวเองนารูโตะก็นอนหมดสภาพอยู่บนเตียงของตน เพราะความเหน็ดเหนื่อยจากการทำภารกิจแล้วยังต้องมาเหนื่อยใจกับการต้องทำให้ใครผิดหวังมาหมาด ๆ มันยิ่งทำให้แรงกายแรงใจของเค้าลดฮวบลงอย่างรวดเร็ว จนสุดท้ายดวงตาคู่สวยก็ปิดสนิทเป็นสันญาณบ่งบอกว่าร่างนี้กำลังหลับใหลอย่างสงบ...

...กลางดึกของคืนนั้นห้องนอนของนารูโตะก็ปรากฏเงาของคนบางคนขึ้นอย่างเงียบเชียบ ร่างนั้นเดินเข้าไปหาร่างบนเตียงช้า ๆ ด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบาก่อนจะทรุดกายลงนั่งเคียงข้างร่างนั้น สายตาที่ทอดมองร่างน้อยที่หลับไหลอยู่นั้นมันอ่อนโยนและอ่อนหวานซึ่งถ้ามีใครได้มองเห็นในเวลานี้ก็อดไม่ได้ที่จะต้องรู้สึกหวั่นไหวไปกับสายตาคมวาวคู่นั้น  คาคาชิไล่ปลายนิ้วเรียว ๆ ไปตามแก้มนุ่มนวลที่ตนเคยสัมผัสมานับครั้งไม่ถ้วนอย่างห่วงหาใบหน้าที่กำลังพริ้มหลับอย่างมีความสุขของเจ้าตัวเล็กยามที่ได้มองใกล้ ๆ แบบนี้ให้รู้สึกหมั่นเขี้ยวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกความถวิลหายามที่จากไกลกำลังเรียกร้องให้ชิดใกล้เจ้าตัวเล็กอยู่ในขณะนี้

.....(NC สุดท้ายแบบดิบ ๆ เนี่ยแหละ).....
 

...เช้าวันต่อมาคาคาชิที่ตื่นขึ้นมาทีหลังก็พบแค่ตนเองเพียงลำพังร่างเล็ก ๆ ที่นอนกอดมาตลอดทั้งคืนไม่อยู่แล้วถ้าพิจารณาจากอุณหภูมิของพื้นที่ข้างตัวเค้าเดาว่าอีกฝ่ายคงหายไปจากตรงนี้นานแล้วเพราะพื้นเตียงที่เคยมีคนบางคนนอนอยู่มันเย็นชืดราวกับว่ามีเพียงเค้าเท่านั้นที่นอนอยู่ที่นี่เพียงลำพังมาตั้งแต่แรก  ขณะที่กำลังคิดหาสาเหตุอยู่นั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นโน๊ตเล็ก ๆ บนโต๊ะกลางห้องเข้าพอดึจึงลุกไปดูด้วยความสนใจ มันเป็นจดหมายจากนารูโตะที่เขียนรทิ้งไว้ให้เค้านั่นเอง...

“ผมไปหาป้าซึนาเดะก่อนนะเหมือนจะมีภารกิจให้ทำ เห็นส่งคนมาตามแต่เช้า แล้วสาย ๆ จะไปหานะครับ

                                                                                                                                                                                                                                                            รักนะครับ

                                                                                                                        นารูโตะ ...”

“พอเราว่างนารูโตะก็มีภารกิจ...ครั้นพอนารูโตะว่างเราก็ต้องไปทำภารกิจซะอีก...แล้วเมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกันซักทีล่ะเนี่ย...เฮ้อ...”  คาคาชิบ่นกับตัวเองเพราะเริ่มไม่สบอารมณ์ที่ไม่สามารถหาเวลาว่างอยู่ด้วยกันสองคนกับนารูโตะอย่างที่ต้องการได้ เพราะด้วยภารกิจที่มีมากมายแล้วส่วนใหญ่ทั้งเค้าและนารูโตะก็ต้องแยกย้ายกันไปเสียมากกว่าจึงแทบจะไม่ได้เจอหน้ากันเลยด้วยซ้ำไป...

...ตอนสายของวันนั้นคาคาชินั่งอ่านหนังสือเล่มโปรดอยู่บนม้านั่งริมทางเดินซึ่งเป็นสถานที่ประจำของเค้าไปเสียแล้วและสาเหตุที่เค้าเลือกมานั่งตรงนี้เพราะต้องการมานั่งรอใครบางคนด้วยเช่นกัน ขณะที่สายตากำลังกวาดจับไปตามตัวหนังสือในมือจู่ ๆ ก็มีมือเล็ก ๆ เลื่อนมาโอบกอดรอบคอของเค้าไว้หลวม ๆ จากทางด้านหลังพร้อมกับเสียงหวานใสเอ่ยทักมาเบา ๆ

“อ่านหนังสือลามกอีกแล้วนะครับ...”  คาคาชิหันไปมองคนเข้ามาสวมกอดตนก่อนจะรั้งศรีษะสวยได้รูปนั้นลงมาเบา ๆ แล้วจูบที่แก้มนวลนั้นไปเสียหนึ่งทีคนถูกดึงไปจูบก็ไม่ได้ขัดขืนแม้แต่น้อย

“มีภารกิจเข้ามาเหรอ...”  คาคาชิเอ่ยถามเพราะอีกฝ่ายบอกว่าน่าจะมีภารกิจเข้ามาเลยต้องรีบร้อนออกมาก่อน

“ครับ...คงไม่อยู่อีกหลายวันเลย...”  หางเสียงหรี่ลงเหมือนไม่อยากจะเอ่ยประโยคนั้นออกมาเท่าไหร่ แล้วสองแขนเล็ก ๆ ก็กระชับเข้าหากันเพื่อโอบกอดร่างอีกฝ่ายไว้ให้แน่นขึ้น

“ต้องไปเมื่อไหร่ล่ะ...”  คนถูกกอดถามถึงกำหนดเวลา

“วันนี้ครับ...”

“เดี๋ยวนี่เลยเหรอ...”  คาคาชิเอ่ยถามด้วยความแปลกใจเพราะมันก็เป็นไปได้ว่าถ้าได้รับภารกิจมาแล้วอาจต้องรีบเดินทางในทันทีถ้าเป็นภารกิจด่วน

“อืม...ก็นัดกับซาอิกับซากุระไว้ว่าอีกสองชั่วโมงเจอกันที่หน้าประตูหมู่บ้านนะครับ เพราะผมจะมาบอกครูก่อนว่าผมจะไปทำภารกิจคงไม่ได้อยู่ให้ครูรังแกไปอีกหลายวัน...”  เจ้าตัวเอ่ยด้วยรอยยิ้มสดใส แล้วในขณะที่นารูโตะเผลอคาคาชิก็ขยับกายเล็กน้อยก่อนจะดึงรั้งร่างบางลงมาโอบอุ้มไว้ในอ้อมกอดของตนเสียแทน

“อ๊ะ...อะไรล่ะครับเนี่ย...”  นารูโตะร้องถามด้วยความตกใจเพราะจู่ ๆ ก็ถูกอีกฝ่ายรั้งร่างลงมาโอบกอดไว้แบบนี้

“ก็อีกตั้งสองชั่วโมง...ชั้นมีเวลาจัดการกับนายได้ตั้งเยอะนี่นา...”

“ห๊า...ครูจะบ้าเหรอ ผมต้องไปทำภารกิจนะครับ หยุดคิดบ้า ๆ แบบนั้นไปเลย...”  คนที่พอจะเดาความคิดอีกฝ่ายได้ก็เริ่มร้องโวยวายขึ้นมาทันที

“เห็นใจกันบ้างสินารูโตะ...นายไม่อยู่ตั้งนานชั้นอาจจะขาดใจตายไปก่อนที่นายจะกลับมาก็ได้...”  คนตัวสูงเริ่มอ้อน แต่มีรึที่นารูโตะจะสนใจ

“ถ้าเป็นแบบนั้นได้จริง ๆ ก็ดี...คนอะไรไม่เคยคิดเรื่องอื่นเลยนอกจากเรื่องอย่างว่า...ปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้นะ...”

“คนใจร้าย...ในเมื่อนายใจร้ายกับชั้นก่อนชั้นก็จะใจร้ายกับนายบ้าง...”  ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืนทันทีพร้อมกับจับร่างเล็ก ๆ ขึ้นพาดบ่าไว้

“ครูครับ...ปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นผมจะโกรธจริง ๆ ด้วย...”  เสียงใส ๆ ร้องขู่มาดังลั่นอย่างไม่ยอมแพ้

“งั้นเดี๋ยวชั้นจะทำให้หายโกรธเองไม่ต้องห่วง...”

“ม่ายยย...อ่าววววว...ปล่อยยยยยย น๊าาาาาาาาาาา...”  แล้วร่างของคนทั้งสองก็หายไปจากตรงนั้น ส่วนจุดหมายปลายทางก็คงเป็นบ้าของคาคาชิหรือไม่ก็ของนารูโตะ หรืออาจจะเป็นที่ใหนซักแห่งในหมู่บ้านนี้ซึ่งสามารถให้คนสองคนแลกเปลี่ยนความรักซึ่งกันและกันได้อย่างเปิดเผย...ภารกิจมากมายที่มีเข้ามาก็ต้องปฏิบัติ ภารกิจลับ ๆ ของหัวใจก็ว่างเว้นไม่ได้เหมือนกัน เพราะว่ามันเป็นภารกิจรักที่คนสองคนคาดหวังจะได้ทำร่วมกันไปตลอดจวบจนนิรันดร์

...The End...