[Fic Naruto] Mission the secret to love~[Yaoi]

ตอนที่ 30 : ความจริง-สิ่งที่คิด--NC

Mission : 30  

“ไม่ต้องตามหรอก...ยังไงเราก็ไม่ได้จะมาพาเก้าหางไปวันนี้อยู่แล้วแค่มาดูให้แน่ใจเท่านั้นว่าพลังสถิตร่างยังไม่ได้ดึงพลังของเก้าหางออกมาใช้ทั้งหมด เพราะถ้าเค้าสามารถใช้พลังนั้นได้เมื่อไหร่มันจะกลายเป็นปัญหาสำหรับเราให้ยุ่งยากมากขึ้น...”  อิทาจิพูดจบก็เดินจากไปเงียบ ๆ แล้วทั้งสามคนที่เหลือก็เดินตามเค้าไปเงียบ ๆ เช่นกัน

...ฝ่ายคาคาชิที่พุ่งตัวหายเข้าไปในแนวป่าที่ไม่ได้สำรวจให้ถ้วนถี่เสียก่อนเพราะเค้าตัดสินใจแบบกระทันหันที่จะใช้แผนนี้ชิงตัวนารูโตะมาเลยไม่ทันได้สำรวจว่าแนวป่าด้านนี้มันมีอะไรซ่อนอยู่บ้าง เพราะรีบร้อนหลบหนีมาเลยทำให้เค้าต้องผจญกับธรรมชาติที่ไม่เอื้ออำนวยในการหนีซักเท่าไหร่เนื่องจากทันทีที่กระโจนมาทางนี้เพียงไม่กี่อึดใจทั้งเค้าและร่างเล็ก ๆ ที่โอบอุ้มอยู่ก็เหมือนกับกระโดดเข้าหาหน้าผาที่สูงชันส่วนด้านล่างนั้นก็เป็นลำธาธขนาดเล็กซึ่งตอนนี้มันกำลังทำหน้าที่รองรับร่างของคนทั้งสองที่ร่วงหล่นลงมาแบบไม่ตั้งใจ...

“ตูม !!!...”  เสียงน้ำแตกกระจายออกเป็นวงกว้างเมื่อร่างของคนสองคนตกกระทบผิวน้ำอย่างแรง นารูโตะรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจประกอบกับร่างกายที่เคลือนไหวไม่ได้เลย ยิ่งทำให้อึดอัดและทรมานจนสุดท้ายสติที่พอมีอยู่บ้างก็ดับวูบไปใต้สายน้ำแห่งนั้นนั่นเอง...

...สายลมเย็น ๆ ที่พัดมากระทบผิวกายทำให้ต้องสะท้ายกายจนเหน็บหนาวยามนี้กำลังค่อย ๆ ปลุกใครบางคนให้ตื่นขึ้นจากภวังค์ที่หลับใหล ร่างกายที่เหมือนจะแข็งทื่อมานานเริ่มขยับได้บ้างแล้ว ดวงตาสีฟ้าคู่สวยค่อย ๆ เปิดลืมขึ้นช้า ๆ เค้ากระพริบตาถี่ ๆ เพื่อให้สายตาชินกับภาพตรงหน้ามากที่สุด แล้วสิ่งที่เค้าเห็นก็คือแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่ดูกว้างและอบอุ่นของร่างสูงที่แสนจะคุ้นเคยนั่งอยู่ตรงปลายขาของตนเบื้องหน้าของร่างสูงนั้นเป็นกองไฟกองเล็ก ๆ ที่พอให้แสงสว่างและความอบอุ่นได้บ้าง  ร่างบางค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นนั่งและจากการขยับตัวในครั้งนี้ทำให้เค้ารับรู้ว่าร่างกายของตนกำลังเปลือยเปล่าสิ่งที่ปกคลุมร่างของเค้าไว้ตอนนี้มีเพียงแจ็คเก็ตของเค้าเองเท่านั้น แล้วใบหน้านวลสวยก็แดงซ่านขึ้นด้วยความขัดเขิน ไม่ต้องมีใครบอกก็รู้ว่าเค้าตกอยู่ในสภาพนี้ได้อย่างไร นั่นก็เพราะก่อนที่เค้าจะหมดสติไปเค้าจำได้ว่าตนเองตกลงมาในน้ำด้วยสภาพที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้จากนั้นทุกอย่างก็ดับวูบไป...ร่างสูงที่นั่งอยู่หน้ากองไฟหันกลับมามองเค้าเพียงแวบเดียวแล้วก็หันกลับไปทำเหมือนกับไม่ได้สนใจเค้าเลยแม้แต่น้อย จากทีท่าแบบนั้นนมันทำให้นารูโตะใจหายวาบ เค้ารู้ว่ากิริยาท่าทางแบบนั้นของอีกฝ่ายคงยังไม่หายโกรธเรื่องที่เค้าผิดนัดในคืนวันนั้นเป็นแน่...ร่างเล็ก ๆ กระชับเสื้อแจ็คเก็ตของตนให้แน่นขึ้นเพราะแม้จะยังเปียกชื้นอยู่แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรปิดบังร่างกายเลย ก่อนจะขยับกายเข้าไปใกล้ร่างสูงที่ยังนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นช้า ๆ...

“ครูคาคาชิ...ยังโกรธเรื่องที่ผมผิดนัดอยู่ใช่มั้ยครับ ผมขอโทษวันนั้นผมเผลอนอนหลับไปพอตื่นขึ้นมาอีกทีก็เลยเวลานัดไปแล้วแต่ว่าผมก็ออกไปหาครูนะครับ...แต่ว่าก็ไม่พบ...”  เสียงใส ๆ เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวสำนึกผิดแล้วจริง ๆ

“....................”  แต่อีกฝ่ายยังคงเงียบงัน มันยิ่งทำให้นารูโตะใจหายจนบอกไม่ถูกเพราะที่ผ่านมาคาคาชิไม่เคยเมินเฉยกับเค้าขนาดนี้มาก่อน

“ผมออกไปหาครูที่บ้านนะครับแต่ครูก็ไม่อยู่...ไปหาที่สนามฝึกก็ไม่มี...วิ่งหาจนทั่วหมู่บ้านแล้วก็ยังหาไม่พบ ผมรู้ว่าครูต้องโกรธมากแน่ๆ ผมพยายามตามหาทั้งคืนแต่ก็ไม่มีที่ใหนเลยที่จะพบครู พอตอนเช้าคิดว่าจะไปหาใหม่ ซาอิกับซากุระก็มาบอกว่ามีภารกิจด่วนเข้ามา ผมก็เลยต้องออกมา...ผมก็คิดจะไปหาครูแล้วบอกเรื่องที่ต้องมาทำภารกิจเหมือนกันนะครับแต่ก็อย่างที่เล่าไปแล้วว่าผมหาครูไม่เจอจริง ๆ...”  ท้ายประโยคของนารูโตะเบาลงราวกับกระซิบเพราะเค้าพูดมาจนถึงตอนนี้แล้วอีกฝ่ายก็ยังคงเงียบเฉยไม่เอ่ยอะไรออกมาซักคำ

“ครูครับ...”  เสียงเรียกที่เว้าวอนนั้นมันฟังดูน่าใจหาย หากแต่คนรับฟังยังนิ่งเฉย นารูโตะไม่รู้จะทำอย่างไรจึงขยับกายเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้นจนร่างสองร่างแนบชิดกัน เค้าซบใบหน้าของตนลงไปบนแผ่นหลังกว้างของร่างสูงช้า ๆ พร้อมกับสอดแขนเล็ก ๆ ของตนไปโอบกอดร่างสูงไว้หลวม ๆ

“ผมขอโทษจริง ๆ ครับ ไม่ได้ตั้งใจจะผิดนัดแบบนั้น ไม่ได้คิดว่าครูไม่สำคัญนะครับ...”  น้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนจะสั่นเครือขึ้นมาน้อย ๆ เอ่ยออกมาช้า ๆ

“นายรีบร้อนออกมาเพราะคิดว่าภารกิจครั้งนี้จะได้เจอกับซาสึเกะละสินะ...”  ในที่สุดร่างสูงก็เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแต่ราบเรียบฟังดูไร้อารมณ์

“ครับ...ผมยอมรับ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมสบายใจหรอกนะครับ...ตรงกันข้ามการที่ผมออกมาโดยไม่ได้บอกครูแบบนี้ต่างหากที่มันทำให้ผมกังวลใจมากเหลือเกิน...”  นารูโตะพูดพลางอิงแอบใบหน้าของตนลงไปบนแผ่นหลังนั้นมากยิ่งขึ้น พร้อมกับกระชับอ้อมแขนของตนให้แน่นยิ่งขึ้นด้วย

“ซาสึเกะสำคัญสำหรับนายมากกว่าใคร ๆ มากกว่าชั้น มากกว่าเรื่องของเรา”

“ซาสึเกะไม่ได้สำคัญมากกว่าใคร ๆ นะครับ ไม่ได้สำคัญมากกว่า...เอ่อ...ครู...เพียงแต่...”  นารูโตะอึกอักไม่รู้จะบอกจะอธิบายอย่างไรให้ร่างสูงนี้เข้าใจดี เพราดูท่าอีกฝ่ายคงยังไม่หายเคืองง่าย ๆ แน่

“เพียงแต่อะไร...”  คาคาชิเอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้ แม้จะพยายามว่างท่าทีสงบนิ่งไม่สนใจ แต่ความจริงในใจกลับกำลังร้อนรนอย่างที่สุด

“เพียงแต่การจะไปให้ถึงตัวซาสึเกะนั้นทำได้ยาก ผมเลยคิดว่านี่อาจเป็นโอกาสที่ว่านั้นก็ได้...”

“พูดไปพูดมาคนที่นายนึกถึงตลอดเวลาก็ยังคงเป็นซาสึเกะอยู่ดี ขนาดนอนหลับยังเรียกชื่อหมอนั่นออกมาเลยไม่ใช่รึไง...”  น้ำเสียงเหมือนจะตัดพ้อจากร่างสูงยิ่งทำให้คนรับฟังยิ่งหวั่นไหว

“ไม่ใช่นะครับ...ผมไม่ได้...เอ๋...เดี๋ยวนะครับ ครูบอกว่าผมเรียกชื่อซาสึเกะตอนหลับอย่างนั้นเหรอ แล้วครูรู้ได้ยังไงว่าผมเรียกชื่อใครตอนหลับ...”  ฝ่ายที่รู้ตัวว่าพลั้งปากเอ่ยออกไปก็แกล้งทำเป็นพูดเรื่องอื่นกลบเกลื่อน

“เรื่องนี้ใคร ๆ ก็เดาได้ เพราะในใจของนายมีแต่หมอนั้น ไม่เคยมีใครอื่น...คนที่นายรักมาตลอดจนถึงตอนนี้ก็คือซาสึเกะไม่ใช่คนอื่นเหมือนกัน...”  หางเสียงที่เอ่ยออกมาเหมือนจะขาดหายไป  นารูโตะที่รับฟังประโยคนั้นก็ให้นิ่งงันไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมีความคิดแบบนี้ แต่พอมาย้อนนึกถึงเรื่องราวและคำพูดต่าง ๆ ของอีกฝ่ายที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้เค้าก็เริ่มเข้าใจแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น  นารูโตะคลายวงแขนที่โอบรัดร่างสูงออกช้า ๆ พร้อมกับผล่ะออกมาจากแผ่นหลังนั้นด้วยเช่นกัน จากการกระทำนั้นส่งผลให้คนที่ถูกโอบกอดไว้ใจหายขึ้นมาทันทีแล้วก็อดไม่ได้ที่จะต้องหันกายกลับมาหาร่างบอบบางที่ขยับตัวถอยห่างออกไปด้วยหัวใจที่ไหวสะท้าน แต่พอหันมาเผชิญหน้ากันจริง ๆ ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าคือรอยยิ้มที่สว่างสดใสจากใบหน้าที่สวยซึ้งของคนตาสีฟ้าสวยที่กำลังมองมาที่เค้าอย่างมีความหมาย...

“ครูกำลังเข้าใจผิดนะครับ...ผมรักซาสึเกะนั่นเป็นความจริง แต่ความจริงที่ซ่อนอยู่ในความจริงก็คือผมรักเค้าเหมือนเพื่อน เหมือนพี่น้อง ไม่ได้ลึกซึ้งไปมากกว่านั้น การที่ผมเห็นเพื่อนหรือพี่น้องต้องจากไปแบบนั้นผมทนไม่ได้ครับ ผมอยากให้เค้ากลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับผมเหมือนเดิม...”  เสียงหวานเอ่ยบอกมาช้า ๆ หากแต่หัวใจคนรับฟังมันกำลังสั่นสะท้านไปมาเสียมากมาย

“นายไม่ได้รักซาสึเกะ...แบบที่อยากจะลึกซึ้งอะไรแบบนั้นใช่มั้ย...”  ยามนี้คำถามของคาคาชิมันดูน่าขบขันอย่างไรพิกล แต่นารูโตะก็ได้แต่ยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ เป็นการปฏิเสธว่าเค้ารู้สึกเช่นไร

“ซาสึเกะเป็นได้แค่เพื่อนนะครับ...ไม่ได้มีความหมายเป็นอย่างอื่น...”  นารูโตะเอ่ยออกมาช้า ๆ ชัด ๆ เพื่อให้อีกฝ่ายรับฟังอย่างถูกต้อง พร้อม ๆ กับขยับกายเข้ามาใกล้ร่างสูงอีกครั้งแต่คราวนี้นารูโตะไม่ได้แค่ขยับมานั่งชิดใกล้เหมือนก่อนหน้าแต่เค้าขยับเค้ามานั่งคร่อมอยู่บนตักกว้างของร่างสูงอย่างจงใจสองแขนเล็ก ๆ ตวัดโอบรั้งอยู่รอบคอของอีกฝ่าย ใบหน้าสวยหวานเอียงซบลงไปบนไหล่กว้าง คาคาชิเองก็ตวัดสองแขนโอบรับร่างนั้นไว้เช่นกัน

“ผมคิดถึงครูมากเลยนะครับ แล้วก็ยิ่งดีใจมากด้วยที่เห็นครูตามมาถึงที่นี่ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจอะไรซักเท่าไหร่แต่ก็มีความสุขมาก ๆ เลยครับที่คนที่ผมอยากพบมาปรากฏตัวต่อหน้าผมแบบนี้...”  นารูโตะเอ่ยออกมาเบา ๆ พร้อมกับกระชับอ้อมแขนที่โอบรอบคอร่างสูงไว้ให้แน่นขึ้นอีกเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกที่มีในเวลานี้ให้อีกฝ่ายได้รับรู้

“นายคิดถึงชั้นจริง ๆ อย่างงั้นเหรอ...”  คาคาชิเอ่ยเหมือนกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่นารูโตะกลับยิ้มกว้างก่อนจะผล่ะออกมาจากไหล่กว้างที่อิงซบอยู่แล้วหันมาจ้องหน้าอีกฝ่ายที่ตอนนี้ไร้สิ่งบดบังจึงสามารถมองเห็นความคมเข้มบนใบหน้าที่หล่อเหลาที่มักจะปิดบังซ่อนเร้นไว้ใต้หน้ากากเสมอนั้นได้ชัดเจนยิ่งนักแม้จะมีเพียงแสงไฟกองเล็ก ๆ ที่ส่องสว่างอยู่เท่านั้น สองมือเล็ก ๆ ประคองใบหน้าคมของอีกฝ่ายไว้เบา ๆ...

“ครูไม่เชื่อเหรอครับ...หรือว่ายังโกรธผมอยู่...”  ท้ายเสียงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อน ๆ เพราะเดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร คาคาชิคว้ามือเล็ก ๆ ที่สัมผัสอยู่บนใบหน้าเค้ามาจูบเบา ๆ หนึ่งครั้งก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าอีกฝ่ายจนปลายจมูกโด่ง ๆ นั้นสัมผัสกับผิวแก้มนวลเนียนของคนหน้าใสอย่างแผ่วเบา นารูโตะไม่ได้หลบเลี่ยงเค้ายอมให้อีกฝ่ายทำตามใจแม้จะรู้สึกขัดเขินแต่ก็ยินยอมแต่โดยดี ก่อนจะต้องหรุบตาลงต่ำเพราะสายตาที่มีประกายวาบหวามของอีกฝ่ายมันกำลังจ้องมองเค้าอย่างมีความนัยบางอย่าง ยังไม่ทันที่นารูโตะจะมีความคิดอันได้คนตรงหน้าก็ไล่จูบเบา ๆ ไปตามซอกคอนวล ๆ เรื่อยลงมาจนถึงเนินไหล่บาง ๆ ร่างบางสะท้านกายขึ้นมาในทันที คิดจะเบี่ยงตัวหลบแต่ก็คงไม่ทันเพราะวงแขนแข็งแรงของร่างสูงโอบรัดรอบร่างเค้าไว้อย่างรวดเร็ว...

“หายโกรธก็ได้แต่ว่า...ขอกอดนายได้มั้ย...”  น้ำเสียงที่ฟังเหมือนจะสั่นพร่าเอ่ยขอออกมาพร้อมกับประกายตาพราวระยับ คนถูกร้องขอไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธเค้าได้แต่ก้มหน้านิ่งด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ คาคาชิยิ้มรับกับท่าทีนั้นเพราะมันบ่งบอกว่าอีกฝ่ายไม่ได้ปฏิเสธในสิ่งที่เค้าต้องการ...

.....(NC กันอีกซักรอบก่อนจบนะ).....