[Fic Naruto] Mission the secret to love~[Yaoi]

ตอนที่ 3 : แผนสองมาแล้ว

Mission : 3  

...พอแยกมาจากนารูโตะแล้วคาคาชิก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ พร้อมกับนึกถึงแววตาของนารูโตะยามที่จ้องมองมาที่เค้าคาคาชิรับรู้ได้ว่ามันแฝงไว้ด้วยความรู้สึกหดหู่และผิดหวังอย่างประหลาดซึ่งตัวเค้าเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกว่ามันเป็นแบบนั้น...

“เฮ้อ...เจ้าเด็กพวกนี้ล่ะก็น่า...”  คาคาชิบ่นกับตัวเองอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ตึกทำการของโฮคาเงะต่อไป

...ส่วนฝ่ายที่ลงมือปฏิบัติภารกิจพิเศษในครั้งแรกแล้วล้มเหลวก็มารวมตัวกันอีกครั้งเพื่อเริ่มแผนสองอย่างที่เคยบอกไว้ตั้งแต่แรกว่าถ้าแผนแรกไม่สำเร็จก็จะมีแผนสองแผนสามตามมาเรื่อย ๆ จนกว่าภารกิจลับครั้งนี้จะสำเร็จ ซึ่งแผนคราวนี้คนที่เสนอมาก็ยังคงเป็นซาอิอีกตามเคย...

“ชั้นว่าแผนคราวนี้มันฟังดูพิลึก ๆ นะ หรือว่าไงซากุระ...”  นารูโตะร้องท้วงขึ้นมาก่อนจะหันไปขอความเห็นกับซากุระ

“ชั้นก็คิดเหมือนนารูโตะนะซาอิ...แผนนายมันฟังดูยังไงชอบกล...”  ซากุระเองก็เห็นด้วยกับความคิดนั้นของนารูโตะจึงหันไปถามซาอิด้วยความสงสัยเช่นกัน

“มันก็ไม่ได้แปลกอะไรมากมายนี่นาเพราะยังไงเราก็ยังใช้แผนหนึ่งร่วมด้วยอยู่ดีก็แค่มีเพิ่มรายละเอียดอย่างที่บอกไปเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ...”  ซาอิเอ่ยตอบกลับมาหน้าตาย ซากุระกับนารูโตะจึงหันมามองหน้ากันก่อนจะตกลงใจยอมทำตามแผนที่สองของซาอิอีกครั้ง

“แล้วเริ่มลงมือได้เลยมั้ย...”  นารูโตะร้องถามด้วยความร้อนใจ

“ไม่ได้...เพราะถ้านายลงมือติดกันครูคาคาชิคงต้องสงสัยแน่ ๆ เอาไว้ค่อยเริ่มพรุ่งนี้น่าจะดีกว่า...”  ซากุระร้องห้ามขึ้นมาพร้อมทั้งอธิบายเหตุผลประกอบด้วย ทำให้นารูโตะรู้สึกผิดหวังขึ้นมาเล็กน้อยแต่ก็ต้องยอมรับแต่โดยดี

“เอาน่ายังไงพรุ่งนี้นายได้ลุยเต็มที่แน่นอนเพราะว่าเราจะจู่โจมกันตั้งแต่เช้าเลยทีเดียว...”  ซาอิเอ่ยขึ้นมาอีกคนด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเข้าใจดี นารูโตะจึงพอยอมรับได้จากนั้นทั้งสามคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านของใครของมันเพื่อเตรียมตัวลุยภารกิจพิเศษต่อในวันรุ่งขึ้น...ค่ำคืนที่เงียบสงบของหมู่บ้านผ่านไปอย่างรวดเร็วดั่งความคิด และในเวลานี้คนสามคนก็กำลังจะเริ่มปฏิบัติการพิเศษกันอีกครั้งตั้งแต่ไก่โห่กันเลย...

“พร้อมมั้ย...นารูโตะ...”  ซากุระร้องถามคนข้าง ๆ อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“อืม...ลงมือได้เลยมั้ย...”  นารูโตะพยักหน้ารับพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความร้อนใจอย่างที่สุด

“ถ้างั้นก็ไปกันเลย...ทุกคนทำตามแผน...”  ทันทีที่ซาอิร้องให้สัญญาณร่างเล็ก ๆ ของนารูโตะก็กระโจนออกจากพุ่มไม้ที่ใช้ซ่อนตัวอยู่ก่อนหน้าแล้วมุ่งตรงไปยังสถานที่เป้าหมายซึ่งก็คือบ้านของคาคาชินั่นเอง

“ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...”  เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นสัญญาณว่ามีคนมาเยือนถึงบ้านแต่เช้า  ซึ่งเจ้าของบ้านอย่างคาคาชิก็ตื่นแล้วนั่นแหละแต่ก็ยังอดแปลกใจไม่ได้ว่าจะมีใครมาหาแต่เช้าอย่างนี้ และทันทีที่ประตูเปิดออกภาพที่คาคาชิเห็นก็ยิ่งทำให้แปลกใจมากยิ่งขึ้นเพราะเจ้าตัวเล็กตาสีฟ้าใสแจ๋วมายืนยิ้มแฉ่งอยู่ตรงหน้าอย่างอารมณ์ดี

“มีอะไรเหรอ...”  คาคาชิร้องถามไปสั้น ๆ ซึ่งนารูโตะเองวันนี้ก็เตรียมตัวมาดีเพราะมีประสบการณ์แผนพลาดมาจากเมื่อวานแล้วก็รีบเอ่ยตอบกลับไปทันทีว่า

“ผมไม่มีคู่ซ้อมนะครับ...ซากุระมีงานค้างที่โรงพยาบาล ซาอิบอกว่าอยากไปห้องสมุดหาหนังสืออะไรซักอย่าง คนอื่น ๆ มีภารกิจกันหมดไม่ว่างผมเลยมาชวนครูคาคาชิไปช่วยซ้อมให้ผมหน่อยนะครับ...ครูยังว่างอยู่ใช่มั้ย งั้นเราไปกันเลยนะ...”  นารูโตะร่ายยาวเป็นชุดพอพูดจบก็รีบขยับตัวเข้าไปคว้าแขนของร่างสูงพร้อมกับออกแรงเต็มที่เพื่อลากอีกฝ่ายไปด้วยกันให้ได้ ส่วนคนที่ถูกลากไปก็ออกอาการงง ๆ จนลืมที่จะปฏิเสธออกไปสุดท้ายตัวเค้าก็ถูกนารูโตะลากไปด้วยจนได้

“วันนี้ขอฝึกแถว ๆ นี้นะครับ ๆ มีลำธารอยู่ใกล้ ๆ ด้วย...”  นารูโตะร้องบอกอีกฝ่ายทันทีเมื่อมาถึงจุดที่เป็นเป้าหมายซึ่งแน่นอนว่าสองคนที่อ้างว่าไม่ว่างก็คงแอบซุ่มดูอยู่แถว ๆ นี้อย่างแน่นอนและต้องไม่ลืมลบร่องรอยจักระของตนให้พ้นหูพ้นตาของคาคาชิด้วยไม่อย่างนั้นแผนอาจพังได้

“นี่...นารูโตะชั้นยังไม่ได้บอกนายซักคำเลยนะว่าชั้นว่าง...”  คาคาชิมีโอกาสเอ่ยปากออกมาเป็นครั้งแรกหลังจากที่ถูกอีกฝ่ายทั้งลากทั้งจูงมาแบบทุลักทุเลจนถึงที่นี่

“ก็แหม่...ผมมองไม่เห็นใครที่พอจะพึ่งพาได้เลยนอกจากครูคาคาชิแล้วนี่ครับ...น่านะใหน ๆ ก็มาแล้วช่วยเป็นคู่ซ้อมให้ผมหน่อยแล้วกันนะ...”  นารูโตะไม่พูดเปล่ากลับขยับเข้ามากอดแขนอีกฝ่ายพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อนจนคาคาชิต้องสะอึกเพราะไม่เคยคิดว่าการที่อีกฝ่ายเอ่ยปากอ้อนตนออกมาแบบนี้มันจะทำให้ตัวเค้ารู้สึกแปลก ๆ คาคาชิจ้องมองหน้าคนที่ยังเกาะแขนเค้าไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ดวงหน้าใสยังคงมีรอยยิ้มประดับไว้อย่างน่ารัก เค้าเผลอมองอีกฝ่ายอยู่นานจนกระทั้ง...

“ครูคาคาชิ...ครูคาคาชิ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ หรือว่าปวดหัว ปวดท้อง เป็นไข้...”  เสียงใส ๆ ร้องเรียกมาดัง ๆ ด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับยื่นใบหน้านวล ๆ เข้าไปใกล้ ๆ อีกฝ่ายเพื่อสำรวจแล้วการกระทำก็ไวเท่าความคิดเมื่อเมือเล็ก ๆ ของใครบางคนยกขึ้นไปจับแก้มของร่างสูงเพื่อจะวัดไข้แต่ก็ยังไม่แน่ใจเพราะใบหน้าของอีกฝ่ายนั้นถูกปิดบังไว้ด้วยหน้ากากจนทำให้ยากจะเดาได้ พอถูกนารูโตะทำแบบนี้แล้วคาคาชิรู้สึกเหมือนใบหน้าตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมาราวกับจะเป็นไข้เสียจริง ๆ

“เอ...เหมือนจะไม่มีไข้นี่ครับ ตัวก็ไม่ร้อน หรือว่าไม่สบายตรงใหน...”  ว่าแล้วเจ้าตัวเล็กก็ถือโอกาสใช้สองมือสำรวจไปตามร่างกายของอีกฝ่ายอย่างถือวิสาสะ คาคาชิเองก็ยืนนึ่งราวกับถูกสาปกว่าจะเรียกสติของตัวเองกลับมาได้ก็ใช้เวลาอยู่นาน

“พอได้แล้ว...ชั้นไม่เป็นอะไร...”  คาคาชิเอ่ยออกมาด้วยความพยายามอย่างที่สุดเพราะอารมณ์และความรู้สึกในตอนนี้มันเริ่มจะอธิบายไม่ถูกเสียแล้วว่ารู้สึกอย่างไร เค้าจึงต้องคว้ามือเล็ก ๆ ของนารูโตะไว้ก่อนที่มันจะทำให้เค้ารู้สึกอะไรไปมากกว่านี้ ไม่รู้ว่านารูโตะคิดไปเองหรือเปล่าเค้ารู้สึกว่าในน้ำเสียงนั้นมันมีแววหวั่นไหวกับอะไรบางอย่างปะปนมาด้วย แต่พอหันไปสบตากับคนที่คว้ามือเค้าไว้แล้วก็ต้องใจหายวูบเพราะแววตาที่ดูเย็นชาและดุดันที่กำลังจ้องมานั้นมันไปทำร้ายความรู้สึกของเค้าเข้าอย่างไม่ตั้งใจ นารูโตะหลบสายตาก่อนจะพยายามดึงมือตัวเองออกมาจากการเกาะกุมของอีกฝ่ายแต่คาคาชิก็ยังรั้งมือนั้นเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย...

“เอ่อ...ถ้าครูไม่เป็นอะไรก็ปล่อยมือผมเถอะครับ มันเจ็บ...”  นารูโตะร้องบอกออกไปเบา ๆ คาคาชิจึงเพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรอยู่ก่อนจะค่อย ๆ คลายมือของตนออก

“จะให้ช่วยฝึกไม่ใช่เหรอ...ถ้างั้นเราก็มาเริ่มกันได้แล้วมั้ง ชั้นไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่เมื่อวานฝึกกระบวนท่าไปแล้ววันนี้ก็ฝึกเรื่องการควบคุมจักกระก็แล้วกัน...”  คาคาชิรีบเอ่ยเปลี่ยนเรื่องทันทีเพื่อกลบเกลื่อนอะไรบางอย่างในใจตนเวลานี้

“แล้วจะฝึกยังไงเหรอครับ...”  นารูโตะร้องถามอย่างสนใจ ด้วยใบหน้าที่กลับมามีรอยยิ้มอีกครั้งคาคาชิที่เห็นแล้วก็ได้แต่นึกขอโทษอยู่ในใจเพราะไม่ว่าเมื่อไหร่นารูโตะก็ยังคงเป็นนารูโตะ ยังคงสดใสร่าเริงได้อยู่เสมอแต่เป็นตัวเค้าเองที่เผลอแสดงกิริยาและคำพูดที่ไม่สมกับเป็นครูออกไป

“ไปยืนบนลำธารแล้วลองทำให้ผิวน้ำรอบ ๆ ตัวนิ่งให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้...”  คาคาชิเอ่ยบอกถึงวิธีฝึกด้วยน้ำเสียงราบเรียบและสงบเหมือนดังเดิม ซึ่งพอนารูโตะได้ฟังก็รีบทำตามอย่างว่าง่าย แต่ทว่าเหตุการณ์ต่อมากลับทำให้คาคาชิรู้สึกกระอักกระอ่วนใจหรืออะไรบอกไม่ถูกเหมือนกันเมื่อร่างบอบบางค่อย ๆ ปลดเสื้อผ้าของตนออกทีละชิ้นจนเหลือแต่กางเกงขาสั้นข้างใน นารูโตะเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแผนสองของซาอิที่เสนอมาเค้าจะต้องมาแก้ผ้าต่อหน้าคาคาชิแบบนี้ด้วย แต่เวลานี้ไม่มีเวลามาสนใจอะไรทั้งนั้นเค้าต้องทำภารกิจครั้งนี้ให้สำเร็จก่อนที่ตัวเองจะต้องทำอะไรแผลง ๆ ไปมากกว่านี้

“ทำไมต้องถอดออกหมดแบบนี้ล่ะ...”  คาคาชิร้องถามมาด้วยน้ำเสียงแปร่ง ๆ

“ก็ถ้าเกิดผมพลาดตกน้ำไปเสื้อผ้าจะได้ไม่เปียกยังไงละครับ...แล้วครูมีปัญหาอะไรเหรอครับหรือว่ามันต้องแก้หมดทั้งตัวห้ามใส่อะไรเลย...”  นารูโตะร้องตอบส่ง ๆ ไปก่อนจะส่งคำถามที่ทำให้คาคาชิพูดไม่ออกมาให้

“ไม่ใช่แบบนั้น...เอ่อ...ชั้นก็แค่ส่งสัยเท่านั้นแหละนายใส่มันไว้นะดีแล้ว...”  คาคาชิรีบร้องตอบไปด้วยน้ำเสียงร้อนรนเพราะถ้าเป็นนารูโตะบอกให้ทำอะไรก็ทำทั้งนั้นคาคาชิจึงกลัวว่าถ้าไม่รีบบอกไปแบบนั้นอีกฝ่ายคงได้ถอดทุกอย่างออกจากตัวจนหมดแน่ ๆ จากนั้นนารูโตะก็รวบรวมจักระไว้ที่เท้าก่อนจะเดินไปยืนอยู่กลางลำธารตามที่อีกฝ่ายบอก แล้วการฝึกก็เริ่มต้นขึ้น...คาคาชิเฝ้ามองเรือนร่างกึ่งเปลือยตรงหน้าด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ยิ่งเมื่อร่างนั้นเปียกชุ่มไปด้วยน้ำพอแสงแดดตกกระทบกับผิวกายบอบบางนั้นมันยิ่งทำให้ร่างเล็ก ๆ นี้ดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก เค้ากวาดสายตามองสำรวจร่างนั้นอย่างไม่วางตาไล่ตั้งแต่เนินไหล่นวลเนียน เรื่อยลงมาจนถึงเนินอกสีชมพูน้อย ๆ นั้น หน้าท้องแบนราบ เอวบาง ๆ ที่คอดเล็กลงมารับกับสะโพกกลมกลึงนั้นอย่างเหมาะเจาะ กางเกงขาสั้นที่เปียกน้ำจนชุ่มแนบสนิทไปกับต้นขาเล็ก ๆ จนสามารถมองเห็นรายละเอียดทุกสัดส่วนบนเรือนร่างบอบบางนั้นได้อย่างชัดเจนคาคาชิกวาดสายตาสำรวจร่างนั้นไปเรื่อยอย่างลืมตัวจนกระทั้งสายตาคู่คมได้มาหยุดลงที่เรียวขาเล็ก ๆ ที่ดูบอบบางกว่าที่เค้าเคยคิดไว้มากแล้วสุดท้ายสายตาของคาคาชิก็สะดุดหยุดอยู่ที่บริเวณต้นขาของอีกฝ่ายอย่างไม่ตั้งใจ...จากนั้นจู่ ๆ ความรู้สึกบางอย่างก็พลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล ร่างสูงสะบัดหัวไปมาแรง ๆ ราวกับจะขับไล่ความรู้สึกและจินตนาการบางอย่างของตนให้พ้นไป...

“สงสัยคงจะเพี้ยนไปแล้วละมั๊งเรา...ถึงได้คิดอะไรแบบนั้นขึ้นมาได้...”  คาคาชิบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ พร้อมกับพยายามเรียกสติที่เหมือนจะกระเจิดกระเจิงไปไกลของตนให้กลับคืนมานั่นก็เพราะเค้าเผลอคิดไปว่า...