[Fic Naruto] Mission the secret to love~[Yaoi]

ตอนที่ 26 : ไม่อาจลบเลือน

Mission : 26  

...มันเป็นธรรมเนียมในการออกไปปฏิบัติภารกิจของนินจา เพราะไม่ว่าภารกิจจะสำเร็จหรือล้มเหลวทุกคนมีหน้าที่จะต้องเข้ามารายงานผลการทำภารกิจให้กับผู้นำหมู่บ้านได้รับรู้ และคาคาชิกับนารูโตะเองก็เช่นกัน..

“เรียบร้อยดีนะ...”  ซึนาเดะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ครับ...”  คาคาชิเองก็ตอบกลับไปง่าย ๆ ด้วยทีท่าสบาย ๆ เหมือนเช่นทุกที

“นารูโตะไม่ได้ไปก่อเรื่องอะไรไว้ใช่มั้ย...”  คราวนี้ซึนาเดะหันมาถามกับคนที่ยืนข้าง ๆ คาคาชิแต่ปิดปากเงียบจนผิดสังเกต

“ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงหรอกครับ...”  คนที่เอ่ยตอบมาหาใช่คนที่ถูกถามแต่เป็นคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แทน

“งั้นเหรอ...ถ้างั้นก็ไปพักผ่อนเถอะ...”  ซึนาเดะเอ่ยตัดบทก่อนจะปรายหางตาไปมองคนตัวเล็กที่เดินตามคาคาชิออกไปเงียบ ๆ

“น่าแปลกนะค่ะ...ทำไมวันนี้นารูโตะถึงได้ดูแปลกกว่าทุกวัน...”  ชิซึเนะเอ่ยออกมาหลังจากที่ภายในห้องเหลือเพียงแค่เธอกับซึนาเดะเท่านั้น

“คงมีอะไรบางอย่างแหละ แต่ก็ไม่น่าเป็นห่วงเพราะคาคาชิคอยดูแลอยู่ ปล่อยไปเถอะ...”  ซึนาเดะตัดบทง่าย ๆ แล้วหันมาสนใจกองเอกสารตรงหน้าต่อ

...พอออกมาจากห้องทำงานของโฮคาเงะแล้วคาคาชิก็คว้ามือเล็ก ๆ ของคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ มากุมไว้แบบไม่ต้องบอกกล่าวเจ้าของเลยทีเดียว นารูโตะที่ตกใจก็พยายามดึงมือตัวเองออกมาแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะฝ่ายนั้นเกาะกุมมือของเค้าไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“ทำอะไรอีกครับเนี่ย...เกิดมีคนมาเห็นเข้าเดี๋ยวก็ได้เป็นเรื่องหรอก...”  นารูโตะร้องว่าคนทำอะไรไม่ดูสถานที่

“ไม่มีใครเห็นหรอก...รับรองได้ และถึงจะเห็นก็ไม่เป็นไรเพราะชั้นไม่ได้คิดจะปิดบังซักหน่อย...”

“พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่าครับ...ปล่อยเถอะผมจะกลับบ้านแล้ว...”  คนตัวเล็กร้องขอมาพร้อมกับพยายามแกะมือตัวเองออกจากมืออีกฝ่าย

“ปล่อยก็ได้แต่ว่าตอนเย็นเรามาเจอกันได้มั้ย...ชั้นอยากกินข้าวเย็นกับนาย เป็นราเมงก็ได้...ตกลงนะ...”  คาคาชิเริ่มต่อรองแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือที่ตนเกาะกุมไว้ พร้อมกับยื่นใบหน้าของตนเข้าไปใกล้ใบหน้านวล ๆ อย่างจงใจ ฝ่ายนารูโตะเองพอถูกทำแบบนี้ก็เหมือนจะทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันจึงได้แต่ตอบตกลงไปเบา ๆ อย่างขัดเขิน

“ก็ได้ครับ...”

“ดีมาก...เด็กดี นายเป็นเด็กดีก็ต้องให้รางวัล...”  พูดยังไม่ทันขาดคำคาคาชิก็ฝั่งจมูกโด่งคมสันของตนลงไปบนแก้มนวลระเรื่อของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว จนคนถูกขโมยหอมแก้มยังไม่ทันปัดป้องหรือขัดขืนแต่อย่างใด สิ่งที่ทำได้มีเพียงแค่ถลึงตาใส่อีกฝ่ายพร้อมกับยกมืออีกข้างขึ้นมาแตะที่แก้มตัวเองเบา ๆ พร้อมกับคิดว่าทุกครั้งที่เผลอเป็นต้องเสียเปรียบคน ๆ นี้ตลอดเวลา

“ปล่อยได้แล้วครับ...”  เสียงหวาน ๆ ร้องบอกมา ทำให้คาคาชิจำต้องปล่อยมือนุ่มนิ่มนั้นออกอย่างแสนเสียดาย และทันทีที่มือของตนถูกปล่อย เจ้าตัวก็รีบหมุนกายจากไปจากตรงนั้นทันที เพราะถ้าให้อยู่ต่อเค้าคงโดนทำอะไรต่อมีอะไรมากกว่านี้เป็นแน่แท้ เพราะดูจากสายตาอีกฝ่ายที่จ้องมองมาที่เค้าไม่ต้องมีใครบอกก็พอเดาได้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังคิดอะไร การปลีกตัวออกมาจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุดในเวลานี้

“อย่าลืมล่ะ...ตอนเย็นเรามีนัดกันเข้าใจมั้ย...”  คาคาชิตะโกนตามหลังร่างเล็ก ๆ ที่เหมือนจะเดินกึ่งวิ่งจากไปด้วยรอยยิ้มที่เป็นสุขอย่างล้นเหลือ

...นารูโตะนั้นพอกลับมาถึงบ้านตัวเองแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนไปกับเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน ทั้งจากการเดินทางและการกระทำที่ไม่คาดคิดระหว่างตัวเค้ากับคาคาชิ พอคิดมาถึงตรงนี้ใบหน้าใส ๆ ก็แดงเรื่อขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว...

“ทำอะไรลงไปนะเรา...”  นารูโตะพึมพำกับตัวเองก่อนที่สายตาจะเลื่อนไปจ้องมองกรอบรูปบนหลังตู้ซึ่งเป็นรูปถ่ายของทีมเจ็ดเมื่อนานมาแล้ว ร่างบางลุกขึ้นไปคว้ากรอบรูปใบนั้นมาถือไว้แล้วกลับมาล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างของตนอีกครั้ง

“ซาสึเกะ...ถ้านายยังอยู่ที่หมู่บ้าน ชั้นอาจจะลองถามนายดูก็ได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างชั้นกับครูคาคาชิมันสมควรจะเรียกว่าอะไร...นายฉลาดกว่าชั้น เพราะงั้นนายต้องรู้แน่ ๆ...แต่ว่าตอนนี้นายไม่อยู่ที่นี่ชั้นเลยกังวล ความจริงชั้นก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้านายเท่าไหร่นักหรอกแต่นายก็เป็นเพื่อนชั้น และชั้นก็จะต้องพานายกลับมาให้ได้...”  นารูโตะนอนมองรูปนั้นไปจนเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้...

...พอตกเย็นเมื่อได้เวลาที่นัดกับนารูโตะไว้คาคาชิก็เดินมารออยู่หน้าบ้านอีกฝ่ายแบบไม่รีบร้อน ทว่ารออยู่ครู่ใหญ่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่ควรจะมาเค้าจึงตัดสินใจเดินไปเคาะประตูห้องอีกฝ่ายเสียเองแต่ก็ยังไม่มีเสียตอบรับกลับมาขณะที่ยังตัดสินใจไม่ได้ก็ลองขยับลูกบิดประตูดูจึงรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ล็อคไว้...

“เลินเล่อขนาดไม่ยอมล็อคประตูเลยเหรอเนี่ย...นารูโตะ...”  คาคาชิบ่นเบา ๆ ก่อนจะเปิดประตูแล้วก้าวเข้าไปด้านในด้วยฝีเท้าแผ่วเบา เมื่อเข้ามาด้านในแล้วสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาคือร่างน้อยยังคงหลับสนิทบนเตียงกว้างอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน ไม่รับรู้เลยว่ามีใครบางคนล่วงล่ำเข้ามาภายในบ้านของตนในเวลานี้ ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งข้างกายคนที่หลับไหลอย่างระมัดระวังเพราะยังไม่อยากให้อีกฝ่ายตื่นมาเวลานี้ เค้าทอดสายตามองร่างนั้นด้วยแววตาอบอุ่นพร้อมกับไล่ปลายนิ้วไปตามแก้มเนียนที่เคยสัมผัสอยู่บ่อยครั้งแล้วสายตาก็ไม่สะดุดเข้ากับบางสิ่งที่อีกฝ่ายกอดเอาไว้กับตัวยามนี้  เมื่อเห็นสิ่งนั้นหัวใจคาคาชิก็ไหววูบเพราะสิ่งที่เค้ารับรู้มาตลอดกำลังตอกย้ำให้หัวใจเจ็บร้าว คาคาชิค่อยๆ ดึงสิ่งนั้นออกมาจากอีกฝ่าย มันเป็นกรอบรูปที่เค้าเห็นอยู่บ่อย ๆ ในห้องของนารูโตะและแน่นอนว่าบุคคลในรูปที่ทรงอิทธิพลต่อร่างบางในเวลานี้มากที่สุดไม่ใช่เค้าแต่เป็นใครบางคนที่จากไปแต่เจ้าตัวยังคงเฝ้าติดตามถามถึงและพยายามอย่างหนักเพื่อจะให้เค้าคนนั้นหวนคืนกลับมา...

“ซาสึเกะ...”  เสียงที่เอ่ยชื่อนั้นออกมาแม้เพียงแผ่วเบาแต่กลับทำให้หัวใจของคนรับฟังในยามนี้แตกสลายลงในพริบตา แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังละเมอแต่คาคาชิก็ทำใจให้ยอมรับได้ยากเหลือ

“นายไม่เคยลืมเจ้านั่นแม้แต่วินาทีเดียวเลยสินะ...ทุกลมหายใจของนายยังคงมีเงาของคนนั้นอยู่ไม่เคยจางหายไปไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ใหน ความรู้สึกของนาย หัวใจของนายก็ไม่อาจลบเลือนคน ๆ ออกไปได้เลยจริง ๆ ใช่มั้ย...ชั้นต้องทำยังไง ต้องรักนายมากอีกแค่ใหน นายถึงจะยอมรับความรู้สึกของชั้น แล้วไม่มองหาใครคนอื่นอีก ไม่เรียกร้องให้คน ๆ นั้นหวนคืนนกลับมา บอกชั้นสินารูโตะ บอกชั้นที.........ชั้นมันโง่เองที่คิดไปเองคนเดียว หวังว่านายเองก็คงจะมีให้กันอยู่บ้าง แต่ความจริงชั้นก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่านายไม่มีทางลืมคน ๆ นั้นได้จริง ๆ หรอก...ไม่มีทาง...”  คาคาชิเอ่ยตัดพ้อออกมาด้วยความรู้สึกน้อยใจ เสียใจ และอีกหลากหลายความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจยามนี้ เค้าจ้องมองรูปถ่ายในมือด้วยหัวใจที่เจ็บช้ำก่อนจะวางมันไว้บนเตียงข้างร่างบางตามเดิมแล้วค่อย ๆ ลุกจากเตียงไปช้า ๆ หัวใจมันเจ็บช้ำเกินกว่าจะทนแบกรับไว้ได้เสียแล้ว เค้าเดินมาไกลเกินกว่าจะถอยหลังกลับไปเริ่มต้นใหม่ได้อีกแล้ว

...นารูโตะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึก พอตั้งสติได้ครบเค้าก็ดีดตัวลุกขึ้นมานั่งด้วยความตกใจพอหันไปมองนาฬิกาหัวใจก็หล่นวูบเพราะตอนนี้มันเลยเที่ยงคืนมานานแล้ว ซึ่งมันเลยเวลาที่เค้านัดกับคาคาชิไว้มากจนน่าตกใจ...

“นี่เรานอนหลับจนเลยเวลานั้นมาขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย...ตายแน่ครูคาคาชิเอาตายแหง่...จะขอโทษยังไงล่ะ...”  นารูโตะนั่งบ่นกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะตัดสินใจรีบวิ่งออกจากบ้านไปทันที ซึ่งเค้าเองก็ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายังคงรออยู่หรือเปล่า แต่อย่างน้อยก็ขอให้เค้าเห็นกับตา ให้มั่นใจว่าอีกฝ่ายโกรธจนไม่รออีกแล้ว...นารูโตะวิ่งตรงไปที่ร้านราเมงเป็นที่แรกแต่ก็ต้องผิดหวังเพราะว่าร้านปิดไปแล้ว เค้าวิ่งต่อไปที่บ้านของคาคาชิพยายามเคาะประตูเรียกแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา...

“คงโกรธน่าดูเลย...ว่าแต่ครูคาคาชิไปอยู่ที่ใหนแล้วเนี่ย...ที่บ้านก็ไม่อยู่หรือว่าไปอยู่ที่ห้องทำงานของป้าซึนาเดะ หรือไปแอบอ่านหนังสืออยู่ที่ใหนซักแห่ง แต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะถ้าโกรธเราอยู่คงไม่มีอารมณ์มานั่งอ่านหนังสืออะไรแบบนั้นหรอก...”  นารูโตะบ่นกับตัวเองขณะเดินคอตกกลับไปบ้านตน แต่แล้วจู่ ๆ ก็นึกถึงสถานที่หนึ่งขึ้นมาได้ก่อนจะรีบมุ่งหน้าไปยังสถานที่นั้นทันที...ซึ่งสถานที่นั้นก็คือลานฝึกที่สามที่เค้าเคยใช้อยู่บ่อย ๆ แล้วก็มักจะเห็นคาคาชิอยู่ที่นี่บ่อย ๆ เหมือนกัน แต่ว่า...

“อ้าว...ที่นี่ก็ไม่อยู่หรอกเหรอ...”  ลานกว้างที่หวังว่าจะพบเจอใครกลับว่างเปล่าไร้ผู้คน มันยิ่งทำให้หัวใจของนารูโตะยิ่งหดหู่ ร่างเล็ก ๆ แหงนมองท้องฟ้าที่พร่างพราวไปด้วยแสงดาว คืนนี้เป็นคืนเดือนมืดท้องฟ้าจึงมีเพียงแค่แสงจากดวงดาวที่ให้ความสว่างไสว

“ครูไปอยู่ที่ใหนกันนะ...”  นารูโตะเอ่ยถามไปกับสายลมแต่ก็คงทำได้เพียงเท่านั้นเพราะสายลมที่พัดผ่านไปไม่อาจให้คำตอบที่เค้าต้องการได้  ร่างบางเดินกลับบ้านของตนไปด้วยจิตใจที่สับสน เศร้าหมอง เค้าไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกังวลกับอะไรได้มากมายขนาดนี้ เพียงแค่ผิดนัดกับใครบางคนมันกลับทำให้เค้าว้าวุ่นใจได้มากมายเหลือคณานับ แบบนี้แล้วตัวเค้าเองรู้สึกยังไงกับอีกฝ่ายกันแน่นะ เรื่องที่ยอมให้อีกฝ่ายทำตามใจชอบโดยไม่ขัดขืนแถมยังคล้อยตามไปง่าย ๆ ตอนไปทำภารกิจด้วยกันนั่นก็อีก ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ...

“มันคืออะไรกันนะ...นี่เรากำลังเป็นอะไรกันแน่...”