[Fic Naruto] Mission the secret to love~[Yaoi]

ตอนที่ 24 : เพียงใจเรียกหา--NC

Mission : 24  

...คนสองคนที่เดินกุมมือกันไปอย่างไม่รีบร้อน และปลายทางที่พวกเค้ากำลังมุ่งหน้าไปก็คือโรงแรมเล็ก ๆ ในหมู่บ้านที่เคยพักมาก่อน ไม่ใช่คฤหาสน์หลังใหญ่ที่หลบเร้นกายออกมา...

“ครูมาที่นี่ทำไมครับ...ผมนึกว่าครูคืนห้องไปแล้วซะอีก...”  นารูโตะเอ่ยถามคนข้าง ๆ ด้วยความสงสัย

“ชั้นจองไว้สามวันนะ แล้วค่าห้องที่นี่ก็แพงมากจนน่าตกใจถ้าไม่มาพักให้คุ้มกับที่จ่ายไปก็เสียดายแย่นะสิ...”  คาคาชิเอ่ยตอบกลับไปตามตรงด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

“แล้วครูจะจองไว้ทำไมตั้งหลายวันล่ะครับ...”  คนสงสัยก็ยังคงถามต่อไปด้วยความอยากรู้

“ชั้นจะรู้ล่วงหน้าได้ยังไงว่าเรื่องราวมันจะเป็นแบบนี้...ถ้าชั้นรู้ก่อนคงไม่จองไว้หลายๆ วันให้เปลืองเงินหรอก...”  คำตอบยอกย้อนที่ได้รับทำให้นารูโตะต้องย่นจมูกใส่อีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะเลิกสนใจคนข้าง ๆ เพียงไม่นานทั้งสองก็มาหยุดยืนอยู่หน้าโรงแรมที่ว่านั่น

“จะพักที่นี่จริง ๆ เหรอครับ...”  นารูโตะเอ่ยถามออกมาอีกครั้ง

“แหง่อยู่แล้ว...”  พูดจบคาคาชิก็จูงคนตัวเล็กให้เดินตามเข้าไปด้านในแล้วตรงไปยังห้องพักของตนในทันที พอต้องกลับมาอยู่กันตามลำพังอีกครั้งนารูโตะก็รู้สึกประหม่าและขัดเขินขึ้นมาในทันที ในขณะที่คาคาชิเองก็ปลดหน้ากากและถอดเสื้อตัวนอกของตนกองไว้มุมหนึ่งของห้องด้วยและที่ท่าแสนสบาย แต่สำหรับนารูโตะแล้วมันยิ่งรู้สึกแย่เพราะตอนนี้ในหัวของเค้ามีแต่ภาพของตนกับคาคาชิในเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้ไม่ถึงชั่วโมงอยู่เต็มหัวไปหมด  คาคาชิเองก็พอสังเกตได้ว่าการที่อีกฝ่ายเอาแต่นั่งก้มหน้ามองพื้นไม่พูดไม่จาเหมือนอย่างปกติก็พอเดาได้ว่าฝ่ายนั้นกำลังรู้สึกเช่นไร...นารูโตะในตอนนี้ก็พยายามลำดับความคิดและความรู้สึกของตนให้เข้าที่เข้าทางแต่แล้วจู่ ๆ ก็ต้องสะดุ้งสุดกายเมื่อท่อนแขนของใครบางคนค่อย ๆ สอดเข้ามาตรงช่วงเอวแล้วโอบกระชับไว้หลวม ๆ ตามติดมาด้วยสัมผัสอุ่น ๆ จากลมหายใจแผ่วเบาของร่างสูงด้านหลังที่คลอเคลียอยู่ไม่ห่างจากแก้มนวลๆ ของตนเท่าใดนัก คนตัวเล็กแทบจะหยุดหายใจลงไปเสียตรงนั้นเมื่อเจอการกระทำเช่นนี้ และถึงแม้ว่านี้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ต้องประสบพบเจอกับเหตุการณ์ทำนองนี้แต่มันก็ทำให้เค้าหวั่นไหวได้ตลอด...

“นารูโตะ...”  น้ำเสียงแว่วหวานที่เอ่ยเรียกชื่อตนออกมานั้น มันเหมือนกับมีมนต์สะกดบางอย่างให้ร่างกายหยุดนิ่ง

“ครับ...”  นารูโตะขานรับไปเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ประหม่าอย่างเห็นได้ชัด แล้วร่างกายก็ต้องสะดุ้งขึ้นอีกครั้งเมื่อร่างสูงเบื้องหลังเริ่มทำบางอย่างที่มากกว่าแค่โอบกอดไว้ ริมฝีปากร้อนผ่าวของใครบางคนไล่จูบเบา ๆ จากแก้มเนียนเรื่อยลงมาจนถึงซอกคอขาวนวลอย่างช้า ๆ  นารูโตะพยายามจะขยับกายหนีแต่ก็ทำไม่ได้อย่างที่คิดเพราะสองแขนที่โอบรัดรอบกายตนอยู่นั้นมันแน่นหนามากในความรู้สึกของเค้ายามนี้

“กลัวชั้นมากขนาดนั้นเลยเหรอ ตัวถึงได้สั่นขนาดนี้...”  เสียงทุ้มนุ่มต่ำกระซิบถามที่ข้างหูเบา ๆ มันยิ่งทำให้คนรับฟังหวาดหวั่น

“ก็มัน...”  นารูโตะพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าควรจะเรียกความรู้สึกนี้ว่าอะไรระหว่างความกลัวกับความหวั่นไหว

“ถ้านายกำลังกลัวก็ขอให้วางใจเถอะ...มันไม่มีสิ่งใดน่ากลัว แต่ถ้านายกำลังรู้สึกอย่างอื่นก็ขอบอกไว้เลยว่าตัวชั้นเองก็รู้สึกแบบนั้นไม่ต่างกัน...”  คำบอกเล่าที่ถูกส่งมาให้นั้นมันทำให้นารูโตะต้องเอี้ยวตัวหันกลับมาเพื่อค้นหาความจริงจากร่างสูงด้วยแววตาสงสัยและใครรู้ในความจริงในความหมายของประโยคเหล่านั้น

“ครูกำลังจะบอกอะไรกันแน่ครับ...ความหมายของมันคืออะไร...”

“นายในตอนนี้พร้อมจะรับฟังมันหรือเปล่าล่ะ...นารูโตะ พร้อมที่จะเข้าใจในทุก ๆ ความหมายหรือยัง...”  คาคาชิไม่ได้ตอบคำถามอีกฝ่ายแต่กลับส่งคำถามกลับไปให้แทน

“ผมไม่รู้หรอกครับว่าพร้อมหรือเปล่า แต่ว่าผมอยากรู้คำตอบทั้งหมด เพราะทุกการกระทำและคำพูดของครูมันทำให้ผมสงสัยมาตลอดว่าแท้จริงแล้วมันคืออะไร...”  คาคาชิรับฟังด้วยรอยยิ้มก่อนจะกระชับอ้อมแขนที่มีร่างเล็ก ๆ อยู่ภายในให้แน่นขึ้นก่อนจะจูบลงไปเบา ๆ ที่หน้าผากนวลของคนในอ้อมกอด นารูโตะเองก็ไม่ได้ขัดขืนเค้านั่งนิ่งรอรับจูบนั้นอย่างเต็มใจ

(…NC กันไปแบบไม่รู้อะไรเนี่ยแหละ...)

“ชั้นทำผิดไปหรือเปล่านะ...นารูโตะ...”  คาคาชิเปรยขึ้นมาเบา ๆ

“ไม่รู้เหมือนกันครับ...”

“ต่อให้มันเป็นสิ่งที่ผิดชั้นก็จะทำมันอยู่ดี...”  คาคาชิเอ่ยกับคนในอ้อมกอดด้วยน้ำเสียงนุ่นนวลและอ่อนหวาน นารูโตะไม่ตอบแต่กลับเบียดกายเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้นพร้อมกับโอบกอดร่างสูงไว้เป็นการขอบคุณสำหรับความอบอุ่นที่ได้รับมาทั้งหมด คาคาชิหันไปคว้าผ้าห่มที่กองอยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาคลุมกายพวกเค้าไว้ก่อนจะปล่อยให้ความอ่อนล้าเข้ามาครอบงำแล้วหลับใหลไปในอ้อมกอดของกันและกันจนถึงเช้า...

...นารูโตะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนสายของอีกวันพร้อม ๆ กับที่รู้สึกว่าร่างกายของตนยังคงถูกใครบางคนโอบกอดไว้ไม่ยอมห่าง เค้าค่อย ๆ พลิกตัวเพื่อจะยันกายลุกนั่งอย่างระมัดระวังเพราะยังไม่อยากให้คนที่นอนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนนี้ นารูโตะที่ยันกายลุกขึ้นมานั่งได้สำเร็จก็กวาดสายตามองสำรวจร่างสูงที่ยังนอนหลับอยู่ข้าง ๆ ด้วยความรู้สึกที่ยังคงประหม่าแม้จะผ่านพ้นค่ำคืนที่วาบหวามมาด้วยกันก็ยังไม่อาจทำใจให้ปกติได้ยามที่มองจ้องหน้าอีกฝ่าย...แล้วพอหันมามองสำรวจตัวเองใบสองข้างแก้มก็ร้อนผ่าวขึ้นมาในทันทีเพราะมันทำให้เค้านึกถึงค่ำคืนที่ผ่านมาด้วยจิตใจที่สั่นไหว ทุกสัมผัสทุกการกระทำที่เกิดขึ้นมันยิ่งทำให้เข้าหวั่นใจ ขณะที่กำลังคิดจะลุกออกมาท่อนแขนของคนที่คิดว่าหลับก็ขยับเข้ามาโอบรั้งเอวเล็ก ๆ ของเค้าไว้มั่นจนเจ้าตัวต้องสะดุ้งน้อย ๆ

“อ๊ะ...ตื่นแล้วเหรอครับ ผมทำให้ครูตื่นอย่างนั้นเหรอ...”  เสียงใส ๆ ร้องถามไปเบา ๆ ก่อนจะหันกลับไปมองเจ้าของท่อนแขนนั้นด้วยสายตาที่บ่งบอกว่ายังขัดเขิน

“เปล่าหรอก...ชั้นตื่นตั้งนานแล้วแต่ไม่อยากลุกเพราะยังอยากนอนกอดใครบางคนต่อไปเรื่อย ๆ...”  คำตอบที่ได้ยินยิ่งสงผลให้ใบหน้านวลสวยยิ่งขับสีเลือดมากยิ่งขึ้น

“เอ่อ...เรากลับไปที่คฤหาสน์กันดีกว่าครับ...”  นารูโตะเลี่ยงไปพูดเรื่องอื่นก่อนจะขยับกายถอยห่างออกมาแต่ทว่าคราวนี้อีกฝ่ายกลับคว้าเค้าเข้าไปโอบกอดไว้ทั้งตัวแบบทันควัน

“ไม่ต้องรีบก็ได้...ยังไงซะสองคนนั้นก็ไม่หนีไปใหนหรอกน่า...”  คาคาชิกระซิบบอกมาด้วยน้ำเสียงร่าเริงพร้อมกับฝังจมูกโด่ง ๆ ของตนลงไปบนแก้มนวลนั้นเสียอีกหนึ่งที

“ปล่อยเถอะครับ...”  น้ำเสียงสั่น ๆ เอ่ยบอกออกมาอย่างประหม่าแบบไม่ปิดบัง

“ทำไมล่ะ...หรือว่านายรังเกียจแล้วสินะ...”  คำพูดที่เหมือนจะตัดพ้อนี้ทำให้คนตัวเล็กต้องรีบแก้ตัวทันควันแต่ถึงอย่างนั้นพอจะพูดจะเอ่ยอะไรก็ยังติดขัดอยู่เช่นเดิม

“ก็...เปล่า...ไม่ใช่แบบนั้น...”

“แล้วมันยังไง ไม่ใช่แบบนั้นแล้วแบบใหนล่ะ...”  คาคาชิเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ยังคงขุ่นเคือง

“จะพูดยังไงดีล่ะครับ...แบบว่ามันยังไม่ชินเลยรู้สึกแปลก ๆ...”  คำตอบที่ใสซื่อของคนตัวเล็กช่วยเรียกรอยยิ้มกว้างให้ปรากฏบนใบหน้าของร่างสูงได้อย่างทันท่วงที

“งั้นก็ไม่ยากเพราะเดี๋ยวชั้นจะช่วยทำให้นายชินได้เร็ว ๆ เอง...”  พูดจบก็เริ่มซุกไซร้ไปตามแก้มนวล ๆ ของคนในอ้อมกอดและจากการกระทำนั้นทำให้นารูโตะพยายามดิ้นให้หลุดออกไปจากตรงนี้เพราะจากประสบการณ์อันน้อยนิดของตนมันบอกว่าสถานณ์การมันเริ่มเป็นอันตรายสำหรับอีกแล้ว

“หยุดเถอะครับ...มันเช้าแล้วนะ...”

“ไม่ชอบตอนเช้าเหรอ...งั้นถ้าเป็นมืด ๆ ค่ำ ๆ ก็ไม่มีปัญหาสินะ...ได้เลยงั้นก็ตกลงตามนั้น...”  คาคาชิพูดเองเออเองเสร็จสรรพพร้อมกับขโมยจูบอีกฝ่ายไปแบบไม่ทันตั้งตัวเสียอีกหนึ่งที

“อ๊ะ...ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นซักหน่อยนะครับ...อย่างเหมารวมเอาเองสิครับ...”  นารูโตะพยายามแย้งแต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกฝ่ายไม่ได้สนใจในคำทักท้วงของเค้าเลยแม้แต่น้อย

“เอาน่า...ไม่ต้องอายหรอก ใหน ๆ ก็มาถึงขนาดนี้แล้วยังไงนายก็หนีชั้นไม่พ้นแล้วล่ะ...”  คาคาชิโน้มกายเข้ามากระซิบบอกอีกฝ่ายเบา ๆ ก่อนจะขยี้เส้นผมสีทองนุ่มสวยของคนตรงหน้าเล่นเป็นการหยอกล้อแล้วลุกขึ้นไปจัดการกับตนเองให้เรียบร้อย

“!!!!!!!!!”  นารูโตะพูดไม่ออกตอบโต้ไม่ได้จำต้องนั่งนิ่งเพราะประโยคก่อนหน้ามันกำลังทำลายเซลล์สมองที่มีอยู่น้อยนิดของเค้าให้หยุดทำงานจนคิดอะไรไม่ออก

“ว่าแต่ร่างกายของนาย...เป็นยังไงบ้าง...”  จู่ ๆ คาคาชิก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดูกังวลอยู่ไม่น้อย และนั่นก็ช่วยเรียกสติที่กำลังกระจัดกระจายของใครบางคนให้กลับเข้าร่าง นารูโตะไม่ได้ตอบกลับไปในทันทีเค้าก้มมองตัวเองพร้อมกับเผลอเอามือมากุมบริเวณท้องของตัวเองไว้อย่างลืมตัวก่อนจะเอ่ยตอบกลับไปเบา ๆ

“มันไม่เป็นอะไรหรอกครับ...ทุกอย่างปกติดี...อาจจะเป็นข้อดีของการมีสิ่งนี้ในตัวก็ได้...”  น้ำเสียงที่ฟังดูผิดปกตินั้นมันทำให้คาคาชิเข้าใจได้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังคิดถึงสิ่งใดและรู้สึกอย่างไร คาคาชิแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินตรงมาหาคนที่ยังนั่งนิ่งไม่ขยับก่อนจะดึงรั้งร่างนั้นเข้ามากอดไว้ราวกับจะปลอบโยน นารูโตะเองก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้นจึงซุกใบหน้าของตนลงไปบนอกกว้างอย่างต้องการหาที่พึ่งพิง

“ไม่ว่าอดีตที่ผ่านมาจะเป็นอย่างไร จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่สิ่งสำคัญก็คือนายจะมีชีวิตอยู่อย่างไรต่อไปต่างหาก นายเข้มแข็งและอดทนมากกว่าใคร ๆ เพราะฉะนั้นให้เรื่องนี้มาทำให้ความร่าเริงของนายหยุดลงเลยนะ นารูโตะคนที่ชั้นรู้จักเค้าเป็นคนที่สดใส อารมณ์ดีจนน่าหมั่นไส้เลยล่ะ...” คำปลอบโยนอย่างจริงใจของคนตรงหน้ามันสร้างความอบอุ่นในหัวใจของคนฟังได้อย่างน่าประหลาด นารูโตะผล่ะออกมาจากแผงอกนั้นแล้วจ้องมองเข้าไปในดวงต่างสีคู่นั้นอย่างมีความหมายพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูอ่อนหวานจนชวนให้หวั่นไหว

“อย่ายิ้มแบบนี้ในสถานการณ์แบบนี้ดีกว่านะนารูโตะ...เพราะว่ามันจะทำให้นายไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์หลังนั้นอย่างที่ตั้งใจนั้นก็เพราะว่านายจะไม่ได้ลุกไปจากที่ตรงนี้อีกนานหลายชั่วโมงเลยทีเดียว...”  คำขู่ที่อาจเป็นจริงได้ทุกเมื่อนี้ทำให้นารูโตะต้องรีบเบือนหน้าหนีเพราะยังไม่อยากติดอยู่ที่นี่อีกหลายชั่วโมงตามคำขู่ของอีกฝ่าย แล้วก็เหมือนเพิ่งจะรู้ตัวว่าตนเองยังอยู่ในสภาพเปลือยเปล่ามันจึงยิ่งเป็นการง่ายถ้าตัวเค้าจะถูกร่างสูงตรงนี้จับกดลงไปนอนกับพื้นฟูกหนานุ่มอีกรอบ...