[Fic Naruto] Mission the secret to love~[Yaoi]

ตอนที่ 2 : เริ่มภารกิจแรก

Mission : 2  

...บนม้านั่งริมทางเดินในเวลานี้ชายหนุ่มร่างสูงที่เอาแต่นั่งเหม่อมองท้องฟ้าด้วยแววตาเลื่อนลอยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าตนกำลังตกเป็นเป้าสายตาของคนสามคนอยู่ในเวลานี้ และหนึ่งในสามคนนั้นก็กำลังเดินตรงเข้ามาหาเค้าอย่างไม่รีบร้อน...

“ครูคาคาชิ...ครูคาคาชิครับ...ครูครับ...”  เสียงเรียกชื่อของตนซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้งดังเข้าไปกระทบโสตประสาทของเจ้าของชื่อในที่สุด น่าแปลกทั้งที่คนที่เรียกเค้ายืนอยู่ใกล้เพียงแค่นี้แต่กลับรู้สึกเหมือนมันดังอยู่ไกล ๆ และที่ตัวเค้าไม่เข้าใจมากที่สุดคือทำไมเค้าถึงไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนมายืนอยู่ใกล้มากขนาดนี้ มากจนรับรู้ลมหายใจของกันและกันได้เลยทีเดียว...

...นั่นก็เพราะตอนที่นารูโตะเดินมาถึงตัวคาคาชิแล้วร้องเรียกอีกฝ่ายแต่ฝ่ายนั้นก็เอาแต่นิ่งเงียบเค้าจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายแต่ฝ่ายนั้นก็ยังนิ่งเฉยราวกับว่าจะไม่รับรู้สิ่งรอบกายเลยทั้งที่ปกติไม่ต้องรอให้เค้าเป็นฝ่ายร้องเรียกฝ่ายนั้นก็จะร้องทักมาก่อนเพราะจับสัญญาณจักระในตัวของเค้าได้ก่อนทุกทีไป ด้วยเหตุนี้จึงเป็นเหตุผลให้นารูโตะต้องยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับอีกฝ่ายที่นั่งนิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ จนใบหน้าของคนทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงแค่เส้นด้ายกั้นเท่านั้น...และทันทีที่คาคาชิหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดของตนสายตาของเค้าก็สบประสานเข้ากับอัญมณีสีฟ้าสดสวยที่มองจ้องมาเข้าอย่างพอดิบพอดี ตัวเค้าราวกับถูกสาปให้นั่งนิ่งจ้องมองดวงตาคู่สวยตรงหน้านั้นอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ทั้งที่เคยพบเจอกันอยู่บ่อยครั้งแต่กลับไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าดวงตาของอีกฝ่ายจะสวยงามและมีมนต์ขลังมากขนาดนี้ เป็นเวลาเนิ่นนานที่คาคาชิเอาแต่จ้องมองอีกฝ่ายโดยไม่พูดอะไร นารูโตะเองพอเห็นอีกฝ่ายหันมามองจ้องตนโดยไม่เอ่ยอะไรก็ให้รู้สึกแปลกใจ สุดท้ายก็อดไม่ได้จนต้องร้องถามออกไป...

“หน้าผมมันมีอะไรแปลกเหรอครับครู...”  นารูโตะว่าพลางยกมือขึ้นมาจับหน้าตัวเองด้วยความสงสัย และจากคำถามประโยคนั้นก็ช่วยเรียกสติของใครบางคนให้กลับคืนมาดังเดิมด้วยเช่นกัน

“อ่ะ...เอ่อไม่มีอะไร...แล้วนายมีธุระอะไรกับชั้นหรือเปล่า หรือว่าแค่บังเอิญผ่านมาเฉย ๆ...”  คาคาชิเอ่ยตอบกลับไปพร้อม ๆ กับที่นารูโตะขยับกายมานั่งลงข้าง ๆ เค้าอย่างรวดเร็ว

“ก็มีนิดหน่อยนะครับ...”  นารูโตะร้องบอกไปด้วยรอยยิ้มสดใส

“แล้วมีอะไรล่ะ...”

“คือว่า...ผมอยากให้ครูช่วยเป็นคู่ซ้อมให้ผมหน่อยนะครับ...ช่วงนี้ซากุระยุ่งอยู่ที่โรงพยาบาลกับป้านะครับ ส่วนซาอิก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องสมุดบอกว่ากำลังหาหนังสืออะไรซักอย่างอยู่นะครับ...ผมเลยไม่มีคู่ซ้อมนะครับจะไปขอให้คนอื่น ๆ ช่วยเค้าก็ยุ่งกันหมดผมเลยคิดว่ามาขอให้ครูช่วยเป็นคู่ซ้อมให้น่าจะดีกว่า...”  คำตอบยาวยืดของนารูโตะที่เอ่ยมานั้นคาคาชิทำเพียงแค่เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเท่านั้น

“แล้วจะให้ช่วยซ้อมแบบใหนล่ะ...”  คำตอบราบเรียบของคาคาชิทำให้คนฟังอย่างนารูโตะรู้สึกดีใจขึ้นมานิดหน่อยที่เหมือนแผนการครั้งนี้จะเริ่มต้นด้วยดี

“ก็ต้องแล้วแต่คนเป็นครูจะเห็นว่าเหมาะสมสิครับ...ผมเป็นนักเรียนก็ต้องทำตามอยู่แล้วจริงมั้ยครับ...”  นารูโตะเอ่ยตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนเคย

“แปลกนะ...ที่นายมาขยันฝึกซ้อมแบบนี้นะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า...”  เจอคำถามยิงตรงแบบนี้เล่นเอาใบหน้านวล ๆ ของนารูโตะที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มต้องค้างเติ่งไปโดยปริยาย

“ก็เอ่อ...ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ พอดีมันว่าง ๆ แล้วทุกคนก็ดูเหมือนจะยุ่งกันหมดภารกิจก็ไม่ได้ทำก็เลยไม่อยากปล่อยให้เวลาผ่านไปเฉย ๆ นะครับ...”  นารูโตะพยายามหาข้อแก้ตัวที่ดีที่สุดในเวลานี้ แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะพอช่วยอะไรได้หรือเปล่า  คาคาชิเองก็เอาแต่มองมานิ่ง ๆ โดยไม่ได้พูดหรือซักถามอะไรอีก ทำให้ฝ่ายที่ถูกจ้องมองเริ่มร้อนรนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“ครูคาคาชิไม่ว่างเหรอครับ...”  เสียงอ่อน ๆ ร้องถามออกไปเพราะเดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร

“ก็ไม่ถึงกับว่างหรอกนะ...แต่จะช่วยเป็นคู่ซ้อมให้ก็ได้...”  คาคาชิเอ่ยตอบรับออกมาในที่สุด

“จริงเหรอครับ...ขอบคุณมากเลยครับ...”  น้ำเสียงสดใสที่เอ่ยออกมานั้นมันทำให้คนที่รับฟังต้องหันไปชำเลืองมองใบหน้าของเจ้าของเสียงนั้นอย่างลืมตัว รอยยิ้มที่ดูสว่างสดใสอยู่เสมอ แววตาที่ดูจะมีประกายเจิดจ้าอยู่ตลอดเวลานั้นมันทำให้คาคาชิต้องเผลอมองจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่อาจละสายตาไปได้อีกครั้ง

“งั้นเราเริ่มกันได้เลยหรือเปล่าครับ...”  เสียงใส ๆ ที่ร้องถามมาช่วยทำให้คนที่เผลอตัวได้สติขึ้นมา

“อืม...ไปที่สนามฝึกเดิมที่เคยใช้ประจำก็แล้วกันนะ...”  คาคาชิร้องบอกมาด้วยกิริยาเขิน ๆ ที่ตัวเองเอาแต่เผลอจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย นารูโตะพยักหน้ารับอย่างยินดีแล้วก็ไม่รอช้ารีบคว้ามืออีกฝ่ายพร้อมกับออกวิ่งนำหน้าไปอย่างรวดเร็วจนคาคาชิไม่มีโอกาสได้ทันตั้งตัว พอสองคนนั้นวิ่งหายไปจากสายตาแล้วสองคนที่หลบอยู่หลังพุ่มไม้ก็ปรากฏกายออกมาแทบจะทันทีเหมือนกัน

“เหมือนจะไปได้สวยนะ...”  ซาอิร้องบอกออกไปด้วยความรู้สึกโล่งใจขึ้นมานิดหน่อย

“ก็หวังให้เป็นแบบนั้น...พวกเราคงจะกังวลกันเกินเหตุไปเอง...”  ซากุระร้องตอบแต่ในใจก็ยังอดห่วงไม่ได้

“รีบตามไปดีกว่า...เผื่อว่าแผนแตกกลางคันเราจะได้ใช้แผนสำรองเข้าแก้สถานการณ์...”  ซาอิเอ่ยชวนอีกฝ่ายซึ่งซากุระก็เห็นด้วยเพราะนารูโตะมักจะทำเรื่องที่ไม่คาดคิดให้เกิดขึ้นได้ทุกสถานการณ์อยู่แล้ว จากนั้นทั้งสองคนก็รีบเร้นกายหลบตามพุ่มไม้แล้วตามสองคนข้างหน้าไปอย่างรวดเร็ว

...ณ ลานฝึกที่สามที่เป็นเสมือนลานประจำของทีมเจ็ด ในเวลานี้มีร่างของคนสองคนกำลังยืนประจันหน้ากันด้วยท่าเตรียมพร้อมต่อสู้ แต่ดู ๆ ไปแล้วฝ่ายหนึ่งดูไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไหร่ส่วนอีกฝ่ายก็ดูมุ่งมั่นเสียเหลือเกิน และไม่ห่างจากจุดที่ทั้งสองคนยืนอยู่ซาอิกับซากุระก็ซุ่มดูอยู่อย่างไม่วางตาด้วยความสนใจ...นารูโตะเป็นฝ่ายเปิดฉากจู่โจมก่อนส่วนคนที่ตั้งรับอย่างคาคาชิแม้จะดูไม่ค่อยเต็มใจกับการฝึกครั้งนี้แต่ก็ยังไม่ได้พลาดท่าเสียทีให้ฝ่ายที่บุกจู่โจมก่อนเลยซักครั้ง มิหนำซ้ำยังดูจะเป็นฝ่ายกดดันอีกฝ่ายอีกด้วย...

“มีสมาธิมากกว่านี้อีกหน่อย...กระบวนท่าของนายยังไม่ดีพอ...”  คาคาชิร้องบอกขณะที่รับการโจมตีของอีกฝ่าย นารูโตะเองก็เริ่มจริงจังและมุ่งมั่นขึ้นมาจริง ๆ แล้วเหมือนกันพร้อมกับเริ่มปรับกระบวนท่าของตนให้ดูหนักแน่นและรุนแรงมากขึ้นแต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นคาคาชิก็ยังไม่พลาดท่าแม้แต่น้อย แล้วจังหวะหนึ่งในการเข้าจู่โจมของนารูโตะคาคาชิก็เตรียมตั้งรับเหมือนเช่นทุกทีแต่ดูเหมือนคราวนี้มันจะต่างจากที่เคยเป็นมาทำให้การรับการโจมตีนั้นเกิดการผิดพลาดจนร่างเล็ก ๆ ที่จู่โจมลอยมากระแทกเข้ากับร่างของเค้าอย่างจังทำให้เค้าต้องโอบรั้งร่างนั้นไว้อย่างไม่ตั้งใจแล้วร่างทั้งสองก็ล้มคว่ำไม่เป็นท่าไปด้วยกันทั้งแบบนั้น...

“อ่ะ...ขอโทษนะครับ...”  เสียงใส ๆ มีแววตื่นตระหนกร้องออกมาด้วยความตกใจ

“ไม่เป็นไรแล้วนายเป็นอะไรมั้ย...”  คาคาชิร้องตอบไปทั้งที่สองแขนของตนยังคงโอบกอดเอวเล็ก ๆ ของร่างนั้นไว้จากทางด้านหลังโดยไม่รู้ตัวจึงกลายเป็นนารูโตะไปนั่งซ้อนทับอยู่บนตักของคาคาชิที่โอบเอวของเค้าไว้อย่างพอดิบพอดีนั่นเอง

“อืม...เหมือนจะปกตินะครับ ว่าแต่ครูคาคาชิล่ะครับเป็นอะไรหรือเปล่า...”  นารูโตะร้องถามพร้อมกับขยับกายออกมาทำให้คาคาชิเพิ่งจะรู้ตัวว่าตนเองโอบกอดอีกฝ่ายไว้นานแล้วโดยไม่รู้ตัว

“นายไม่บาดเจ็บก็ดีแล้วล่ะ...ชั้นไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง...”  คาคาชิร้องตอบไปแบบไม่เต็มเสียงนัก ก่อนจะขยับกายถอยห่างออกมาจากอีกฝ่ายเล็กน้อย แต่ว่าก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เพราะนารูโตะที่ขยับกายเข้ามาใกล้ตนแล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาจนเกือบชิดใบหน้าของเค้าลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดอยู่ตรงหน้ามันบอกได้ดีว่าระยะห่างของพวกเค้ามันเหลือน้อยขนาดใหน

“จะซ้อมต่อมั้ยครับ...”  น้ำเสียงสดใสแสนซื่อนั้นทำเอาคาคาชิถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกันนะ...ชั้นมีอะไรต้องทำต่ออีก...”  คาคาชิบอกปัดไปง่าย ๆ ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีแล้วตีหน้าเคร่งขรึมตามเดิม จากปฏิกิริยานั้นทำให้นารูโตะต้องนิ่วหน้าขึ้นมาทันที

“เอางั้นก็ได้ครับ...”  นารูโตะรับคำเสียงอ่อน ๆ พร้อมกับขยับกายออกมานั่งนิ่งอยู่ตรงหน้าอีกฝ่ายโดยไม่พูดอะไร  คาคาชิเองก็เลี่ยงการสนทนาด้วยการขยับกายลุกขึ้นยืนโดยไม่ได้เอ่ยอะไรเช่นกัน ระหว่างคนทั้งสองมีเพียงความเงียบที่สื่อสารกันไปมา ขณะที่คาคาชิกำลังจะหมุนกายเดินจากไปนารูโตะก็ร้องเรียกไว้เสียก่อน

“เอ่อ...ครูคาคาชิครับ...”  คาคาชิหยุดนิ่งแล้วเหลียวหลังกลับมามองอีกฝ่ายครู่หนึ่งเท่านั้นแต่ไม่ได้เอ่ยอะไร

“ไม่มีอะไรครับ...ขอบคุณที่ช่วยเป็นคู่ซ้อมให้นะครับ...”  เอาเข้าจริง ๆ นารูโตะก็พูดอะไรไม่ออกได้แต่เอ่ยในสิ่งที่ควรจะเอ่ยออกไปเท่านั้น คาคาชิจึงหันกายเดินจากไปจากตรงนั้น ปล่อยให้นารูโตะนั่งถอนหายใจออกมาอย่างเศร้า ๆ ด้วยความผิดหวัง

“ดูเหมือนแผนแรกของเราจะไม่สำเร็จแล้วล่ะ...”  นารูโตะร้องบอกเมื่อรับรู้ได้ว่ามีคนอีกสองคนเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของตน

“อืม...อย่าเพิ่งถอดใจสิ ยังไงเราก็ยังมีแผนอื่น ๆ รองรับอยู่ดี อย่าคิดมากเลยนารูโตะ...”  ซาอิเอ่ยปลอบอย่างพอเข้าใจความรู้สึก จะว่าไปตัวเค้าเองก็ออกจะผิดหวังกับแผนแรกที่คิดว่าทีดี่สุดอยู่พอสมควร

“นั่นสิ...พรุ่งนี้ก็ยังมีโอกาศยังไงซะก็คงจะมีซักแผนที่สำเร็จบ้างล่ะน่า...”  ซากุระเอ่ยปลอบใจด้วยรอยยิ้ม นารูโตะจึงได้แต่พยักหน้ารับไปเบา ๆ เท่านั้น

“ก็ขอให้มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ ก็แล้วกัน...”