[Fic Naruto] Mission the secret to love~[Yaoi]

ตอนที่ 18 : เมื่อมีครั้งที่หนึ่ง

Mission : 18  

...หลังจากที่เร่งเดินทางกันมาตลอดทั้งวันทั้งสองคนก็มาถึงจุดหมายในช่วงพลบค่ำพอดี แต่เพราะหมู่บ้านนี้ไม่ใช่เส้นทางที่มีผู้คนเลือกจะใช้สัญจรผ่านไปมามากนักที่พักในหมู่บ้านจึงมีจำกัด หรือจะพูดให้ถูกก็คือมันมีโรงแรมเพียงแห่งเดียวในหมู่บ้านนั่นเองแถมยังเหลือเป็นห้องสำรองที่เล็กและเหม็นอับจนไม่น่าเชื่อว่ามันจะเป็นห้อง ๆ หนึ่งในโรงแรมได้เลย...

“ทำไมเลือกมาพักที่นี่ละครับ...ถ้าเป็นแบบนี้สู้เราออกไปนอนในป่ายังจะสบายใจกว่าอีก...”  นารูโตะร้องถามอีกฝ่ายออกไปด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องมาเสียเงินจ่ายค่าโรงแรมที่แสนแพงแต่สภาพห้องกลับต่างกับราคาที่จ่ายราวฟ้ากับเหว

“ปล่อยให้นายนอนตากยุงตากลมบ่อย ๆ มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถึงที่นี่จะแคบหรือสกปรกไปบ้างแต่ก็กันลมกันยุงได้ดีกว่านอนในป่าเยอะเลยนะรู้มั้ย...”  คาคาชิว่าพลางเดินเข้ามาขยี้เส้นผมอีกฝ่ายเล่นเบา ๆ พร้อมกับรอยยิ้มน้อย ๆ

“ถ้าครูว่าดีเอาแบบนั้นก็ได้...แต่ว่าเราจะเริ่มภารกิจของเราจากตรงใหนเหรอครับ...”  นารูโตะร้องถามถึงสิ่งที่ทำให้พวกเค้าต้องมาที่หมู่บ้านนี้กับอีกฝ่ายด้วยความอยากรู้

“อย่างช้าก็คงเป็นพรุ่งนี้...หรือถ้าอย่างเร็วก็คงเป็นคืนนี้ เพราะด้านนอกมีความเคลื่อนไหวบางอย่างที่น่าสนใจ...”  คาคาชิเอ่ยตอบกลับมาเบา ๆ พร้อมกับมองสำรวจไปรอบ ๆ ห้อง นารูโตะเองก็ไม่ทันสังเกตว่าอีกฝ่ายเรียกใช้เนตรวงแหวนข้างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่หันมาเห็นอีกทีก็พบเข้ากับดวงตาต่างสีคู่หนึ่งที่กำลังสำรวจบริเวณโดยรอบอยู่อย่างจริงจัง

“พวกนั้นจะลงมือแล้วเหรอครับ...”

“คิดว่าไม่นะ...คงแค่อยากรู้ว่าลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาใหม่อย่างเราเป็นใครเท่านั้นถึงได้มาแอบถ้ำมองกันอยู่แบบนี้...”

“แล้วจะเอาไงต่อล่ะครับ...จะลุยเลยหรือเปล่า ผมพร้อมเสมอนะ...”  เสียงใส ๆ ร้องขอความเห็นเพราะจะว่าไปเค้าเองก็อยากยืดเส้นยืดสายอยู่เหมือนกัน

“ช้าก่อน...ถ้าเราลงมือตอนนี้งานคงยากขึ้นอีก เอาไว้พรุ่งนี้เช้าแล้วกัน ตอนนี้ก็พักผ่อนเก็บแรงไว้บู๊เมื่อถึงเวลาดีกว่า...”  คาคาชิตอบกลับมาพร้อมกับดึงผ้าปิดตาลงมาบดบังดวงตาสีแดงเพลิงนั้นไว้ตามเดิม ก่อนจะเดินมาล้มตัวลงนอนบนฟูกของตน ฝ่ายนารูโตะเองก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องทำตามที่อีกฝ่ายบอกไปเท่านั้นแล้วล้มตัวลงนอนไปบ้าง แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นว่าที่นอนของใครบางคนมันขยับมาชิดติดกับที่นอนของเค้าจนแทบจะเป็นผืนเดียวกันทั้งที่ก่อนหน้านี้มันอยู่ห่างจากอยู่พอสมควร

“ครูครับ...คิดจะทำอะไรแปลก ๆ อีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย...”  นารูโตะร้องดักทางไว้ก่อนพร้อมกับกระชับผ้าห่มของตนแน่นขึ้น

“เปล่าซักหน่อย...”  เสียงทุ่มต่ำเอ่ยตอบกลับมาเรียบ ๆ แล้วก็เงียบไปแต่คนขี้ระแวงก็ยังไม่ไว้ใจจนไม่กล้าหลับเพราะกลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย จนเมื่อเวลาผ่านไปซักระยะหนึ่งด้วยความอยากรู้นารูโตะก็ยันกายลุกขึ้นนั่งแล้วขยับเข้าไปใกล้ร่างที่นอนนิ่งเพื่อดูว่าอีกฝ่ายหลับไปหรือยัง

“ครูครับ...ครูคาคาชิ...หลับหรือยังครับ...”  นารูโตะลองเรียกอีกฝ่ายเบา ๆ พร้อมกับชะโงกหน้าเข้าไปจนใกล้ใบหน้าอีกฝ่ายเพื่อดูให้แน่ใจเพราะกลัวอีกฝ่ายจะแกล้งหลับ แล้วมันก็เป็นความจริงเมื่อจู่ ๆ คนที่นอนนิ่งมาตลอดก็ลืมตาขึ้นกระทันหันจนนารูโตะตกใจจนต้องผง่ะออกมาแต่ก็ช้าไปเพราะวงแขนของใครบางคนมันโอบรั้งร่างน้อยไว้เสียก่อนที่จะทันขยับหนีเสียอีก

“แกล้งหลับเหรอครับ...”  เสียงใส ๆ ร้องถามไปด้วยทีท่าขัดเคืองปะปนกับความขัดเขิน

“นายนั่นแหละทำไมยังไม่ยอมนอน...มัวทำอะไรอยู่...หรือว่ากำลังหวังอะไรจากชั้นอย่างงั้นเหรอ...”  ท้ายประโยคนั้นน้ำเสียงมันฟังดูกรุ่มกริ่มในแบบที่นารูโตะไม่ชอบเลยจริง ๆ ยิ่งต้องมาอยู่ใกล้ชิดกับอีกฝ่ายแบบนี้น้ำเสียงและท่าทางแบบนี้มันล่อแหลมมากจนน่ากลัว

“ใครจะไปหวังอะไรจากครูกันละครับ...แล้วก็ปล่อยผมได้แล้วผมจะนอน...”  ทันทีที่นารูโตะพูดจบร่างเล็กในวงแขนก็ถูกพลิกกับลงไปนอนราบกับฟูกนอนหนานุ่มได้อย่างรวดเร็วโดยมีร่างสูงที่เปลี่ยนตำแหน่งของตัวเองขึ้นมาอยู่ด้านบนอย่างรวดเร็ว พอตัวเองตกมาอยู่ในสภาพแบบนี้ใบหน้าสวยหวานก็แดงเรื่อขึ้นโดยฉับพลัน

“อย่านะครับ...ไม่ว่าครูจะคิดหรือไม่คิด จะทำหรือไม่ทำก็ต้องหยุด...”  เสียงหวานร้องห้ามจนเสียงหลงพร้อมกับใช้สองมือยันอกอีกฝ่ายไว้ไม่ใช่เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรแต่เค้ากำลังกลัว...กลัวใจตัวเองว่าอาจจะปล่อยให้ทุกอย่างเกิดขึ้นและเกินเลยไปอย่างไม่เหมาะสม

“ปล่อยก็ได้...แต่ใหน ๆ ชั้นก็ทำอะไรต่อมิอะไรที่ไม่เหมาะสมในสายตานายมามากขนาดนี้แล้วถ้างั้นชั้นก็ขอทำอะไรที่นายบอกว่าไม่ได้หวังจากชั้นต่อไปอีกซักพักก็แล้วกัน...”  พูดจบคาคาชิก็ปลดหน้ากากของตนลงแล้วโน้มใบหน้าลงไปจูบที่หน้าผากนวล ๆ ของร่างบางข้างใต้อย่างอ่อนโยน นารูโตะนอนนิ่งไม่กล้าขยับไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียด้วยซ้ำ คาคาชิลากปลายจมูกโด่ง ๆ ของตนลงมาตามสันจมูกเล็ก ๆ น่ารักของอีกฝ่ายจนสุดท้ายจมูกของคนทั้งสองก็สัมผัสกันเพียงเผ่วเบา เช่นเดียวกับที่หน้าผากของคนทั้งคู่ก็แนบสนิทกัน

“ครู...ครับ...”

“ชั้นรู้ว่าไม่เป็นสิ่งที่นายยอมรับได้ยากแต่จะให้ชั้นทำยังไง...ในเมื่อมีนายมาอยู่ใกล้ ๆ แบบนี้ชั้นเองก็พยายามอย่างที่สุดแล้วที่จะหักห้ามใจตัวเอง...”  คำบอกเล่าจากร่างสูงทำให้หัวใจดวงน้อยของคนรับฟังต้องสั่นสะท้าน เค้าอยากบอกอีกฝ่ายให้รับรู้เหมือนกันว่าเวลาที่อยู่ใกล้กันหัวใจเค้ามันก็หวั่นไหวจนน่ากลัวเสียเหลือเกิน คาคาชิจูบเบา ๆ ที่แก้มนวลอีกครั้งก่อนจะเอ่ยบางสิ่งที่ทำให้หัวใจคนฟังไหวสะท้านจนยากจะควบคุมได้

“ชั้นขอรังแกนายเท่านี้ก่อน...ถึงนายจะรังเกียจแต่ชั้นห้ามใจตัวเองไม่ได้จริง ๆ ขอโทษนะ...นารูโตะ...”  พูดจบคาคาชิก็ค่อย ๆ ปล่อยการโอบรัดร่างเล็กออกทีละน้อยอย่างแสนเสียดาย นารูโตะเองก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน คาคาชิล้มตัวลงนอนเคียงข้างร่างบางโดยนอนตะแคงหันหน้ามาทางอีกฝ่ายพร้อมกับส่งยิ้มบาง ๆ มาให้ ใบหน้าคมที่ไม่มีหน้ากากปกปิดนารูโตะเองก็เริ่มจะจดจำและคุ้นชินกับใบหน้านี้มากขึ้นทุกวันเสียแล้ว

“เอ่อ...คือว่า...”

“มีอะไรเหรอ...”  น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยถามมาด้วยรอยยิ้มพร่างพราย ทำให้นารูโตะต้องรีบหลบสายตา

“ผมเคยบอกไปแล้วนี่ครับว่าไม่ได้รังเกียจ...แต่ก็อย่าทำบ่อยน่าจะดีกว่า...คราวก่อนก็นึกเพี้ยนมาถอดเสื้อผ้าคนอื่นเค้าเล่นไปหนนึงแล้วด้วย...”  คำตอบเอียงอายจากคนตัวเล็กสามารถเรียกรอยยิ้มให้ปรากฏบนใบหน้าคมเข้มได้อย่างรวดเร็ว

“งั้นนาน ๆ ทำทีก็คงไม่เป็นไรใช่มั้ย...นารูโตะ...”  เจอคำตอบแบบนี้เข้าไปนารูโตะก็ต้องรีบขยับกายหันหลังให้อีกฝ่ายทันที

“ผมบอกว่าอย่าทำอีก...ต่างหากละครับ...”  เอ่ยตอบไปทั้งที่ในใจหวั่นไหวเหลือคณา แต่แล้วร่างบางก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อท่อนแขนแข็งแรงของใครบางคนขยับมาพาดอยู่กลางลำตัวของเค้าพร้อมกับโอบกอดไว้เบา ๆ ถึงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นครูจอมเพี้ยนที่นอนอยู่ด้านหลังนั่นเอง

“ผมเพิ่งบอกไปเดี๋ยวนี้เองนะครับว่าอย่าทำอีก...หมายถึงห้ามเด็ดขาด เข้าใจมั้ยครับ...”

“................”  อีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไรกลับมามีเพียงเสียงลมหายใจที่เป่ารดอยู่ข้างแก้มของตนเท่านั้นเป็นคำตอบ นารูโตะอยากจะดิ้นให้หลุดจากพันธนาการที่แสนเปราะบางนี้แต่ไม่รู้ทำไมทั้งที่เค้าสามารถดิ้นให้หลุดได้แต่ก็ไม่ทำ หรือสิ่งที่เหนี่ยวรั้งเค้าไว้มันไม่ได้มีแค่วงแขนอบอุ่นนี้เท่านั้น

“ยอมให้แค่วันนี้เท่านั้นนะครับ...”  นารูโตะเอ่ยบอกคนข้างหลังไปเพียงแผ่วเบาแต่เค้าเชื่อว่าอีกฝ่ายต้องได้ยินอย่างแน่นอน

“นายเคยได้ยินทำพูดที่ว่า...ถ้ามีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สอง ครั้งที่สาม ตามมา บ้างมั้ย...ซึ่งตอนนี้นายกำลังสร้างโอกาสแรกให้กับชั้นเพราะฉะนั้นชั้นเองก็คิดว่าอีกไม่นานมันก็คงจะมีครั้งที่สอง ครั้งที่สามตามมาอย่างที่เค้าว่ากันมาอย่างแน่นอน...ใช่มั้ยนารูโตะ...”  น้ำเสียงที่กลั้วหัวเราะเบา ๆ เอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดีส่งผลให้คนเจ้าคารมโดนศอกจากคนร่างเล็กกระทุ้งไปเสียหนึ่งทีโทษฐานที่ปากดีไม่ดูเวล่ำเวลา

“หืม...รู้สึกว่าจะเขินแรงไปหน่อยนะนายนะ...”  คาคาชิยังแซวไม่เลิก

“ครูบ้า...”  นารูโตะบ่นเบา ๆ แต่คนดนบ่นกลับได้ยินอย่างชัดเจน

“นี่...เป็นเด็กเป็นเล็กนินทาผู้ใหญ่มันไม่ดีรู้มั้ย...”

“ก็ผู้ใหญ่ทำตัวไม่ดีมันก็ต้องโดนว่าโดนนินทาแบบนี้แหละครับ...แล้วจะนอนกันได้หรือยังเนี่ย...”  เสียงใสเริ่มบ่นด้วยความรำคาญหรือความขัดเคืองก็สุดรู้ แต่คนโดนว่ากลับหัวเราะชอบใจก่อนจะปิดปากเงียบแล้วกระชับวงแขนของตนให้แน่นขึ้น ฝ่ายคนโดนกอดก็ปิดปากเงียบนอนไปนิ่ง ๆ แต่ว่าทำใจให้หลับได้ยากเย็นเสียเหลือเกินเพราะตอนนี้เค้าสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจดวงหนึ่งจากด้านหลัง มันยิ่งทำให้จิตใจของเค้าไม่สงบมากขึ้น นึกอยากจะขยับกายถอยห่างออกไปจากตรงนี้ก็กลัวคนข้างหลังจะลุกขึ้นมาทำอะไรแปลก ๆ อีกซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นรับรองได้ว่าเรื่องคงไม่จบง่าย ๆ แน่เพราะดูแล้วคนตัวสูงคงพร้อมเสมอที่จะกระโจนเข้ามาทำอะไรต่อมิอะไรกับเค้าขอเพียงแค่มีโอกาสเท่านั้น ดังนั้นนารูโตะจึงต้องพยายามข่มจิตใจให้สงบแล้วนอนไปนิ่ง ๆ เพื่อสวัสดิภาพทางร่างกายและจิตใจของตนนั่นเอง...ทางฝ่ายคาคาชิที่เห็นว่านอนนิ่ง ๆ แต่ความจริงก็รู้สึกปั่นป่วนในใจไม่ต่างกันเพราะการที่มีร่างน้อยมานอนแนบสนิทแบบถึงเนื้อถึงตัวอย่างนี้มันเหมือนกับการทิ้งเชื้อเพลิงอย่างดีไว้ใกล้กับกองไฟที่พร้อมจะเผาไหม้ทุกอย่างได้เสมอ แต่คาคาชิก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าในเวลานี้ร่างบอบบางในอ้อมกอดของคนยังไม่พร้อมที่จะรับรู้ถึงความรู้สึกและสัมพันธ์ที่เค้ามีให้มากกว่าคำว่าครูกับศิษย์หรือหัวหน้าทีมกับลูกทีม  และเมื่อเป็นอย่างนี้เค้าจำต้องเก็บกักทุกสิ่งเอาไว้ภายในใจเพื่อรอคอยวันที่อีกฝ่ายพร้อมจะเปิดใจยอมรับความรู้สึกนี้จากเค้า...ความรู้สึกที่เค้าเคยสงสัยและค้นหาคำตอบจน ณ เวลานี้ตัวเองก็ได้ยอมรับกับใจตนมาซักระยะหนึ่งแล้วว่า...กำลังหลงรักเจ้าเด็กบ้า ๆ บ๊อง ๆ คนหนึ่งเข้าให้แล้ว...