ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SF : Please [2] | ขอบคุณ
|two|
ไม่ใ่ไม่รั ไม่ใ่ไม่ห่ว แ่มันำเป็น
"ถ้าใรไ้ยินผม ผมอให้ผมไ้ลับไปหาสิ่ที่ผมรัที่สุเถอะรับ ไ้โปร"
ผมเล่านิทานนฮยอผล็อหลับไป...ในอ้อมออผมเอแล้ว็ัท่าให้ฮยอเ้า้อนัวน้อยนอนไ้สบายึ้นและห่มผ้าให้อย่าี
ผมนอนะแไปทาเ้า้อนฮยอที่น้อยหลับาพริ้มผมยิ้มให้ับภาพรหน้าภาพที่ผมวระไ้มอทุวันแ่ผมเพิ่ะไ้มอมัน
"ฮบิน"
ผมสุ้อีรั้เพราะเสียทั้มาาหน้าประูห้อที่ผมไม่ไ้ปิ
"เลโอ"
เลโอยืนมอผมแล้ววัมือเรียให้ผมเินออไป
"ร้อไห้เหรอ "
ือออ น้ำามันไหลเอไ้มั้
"ยัะทนอีเหรอ"
ผมไม่อบ พร้อมับัปาัวเอแน่น
"เาถามถึนายทุวันเลยนะ"
"ถามว่า นที่ทำให้เาเิมาอยู่ที่ไหน เาไม่รัฮยอแล้วเหรอ......"
"ันมีเรื่อะบอนายนะ"
ผมลั้นน้ำาไม่ไหวแล้ว ผมปล่อยมันออมาทั้หมเท่าที่วามรู้สึอผม้อาร
"เาเหมือนนายนะ เวลายิ้มน่ะ"
ใ่ ฮยอเป็นเ็สใส เหมือนผม..
"า็ี่เหมือนนายนะ"
"เหมือนนาย่าหาละ เลโอ"
"็ันิว่าเหมือนนายนิ ฮยอเป็นเหมือนัวแทนอนาย"
ะบอว่าเหมือนผม็ไ้...็ฮยอ
เป็น
สิ่ที่ผมรัที่สุในีวิ
ฮยอไม่ใ่หลานอเลโอแ่เป็นลูอผมับเลโอ...และที่พีที่สุือ รอบรัวอเลโอีันผมาเลโอและฮยอ เลโอพยายามทำทุอย่าแล้วผมรู้ ผมเ้าใ แ่รอบรัวอเลโอเอ็นูและูแลฮยออย่าีผม็ยอมที่ะเินออมา ผมไม่ไ้อยาทิ้เานะ
ผมไม่มีวามินั้นเลย...
แ่ที่ผม้อามามันำเป็นริๆ และมัน็ยิ่ีเมื่อฮยอเิบโมาเป็นเ็ที่น่ารัมีรอบรัวที่ี...ถึผมะทรมานทุรั้ที่เห็นฮยอ
แ่แ่รอยยิ้มอฮยอผม็มีวามสุแล้ว
"แล้ว็อีเรื่อที่ันะบอับนาย"
"...."
"ฮบิ๊น~"
"ฮยอ~"
ฮยอวิ่เ้ามาอผม้วยวามีใ ไม่มีทาที่วเลยะนิ...แล้หลับเหรอ?
"เยโล~ เอาฮบินลับบ้านั้ยยั"
"หื้ม..."
ผมไปหมแล้ว...มีอะไรัน อยู่ๆ็มาฝาผมเลี้ยเ้า้อนที่ทาบ้านอเลโอไม่ยอมให้มา้าับผมสัืน อยู่ๆเลโอ็พูถึเรื่ออฮยอที่รอบรัวอเลโอรลันว่าะไม่พูถึอี
นี่มันอะไรัน...
"ยัรับ วันนีุ้ย่าฝาอะไรมาบอฮบินหื้มฮยอ"
หื้มมม ุแม่อเลโอมีอะไร...
"แม่นาย...ทำมั้ย"
"แม่ันยอมรับนายแล้วนะ แล้ว็เป็นนเล่าเรื่อทั้หมให้ฮยอฟั้วยัวเอเลย”
นี้ือ...หลอั้แ่เอาฮยอมาส่แล้วสินะ เ้า้อนโไป้อเป็นนัแสแน่ๆรับ ผมยี้ผมฮยออย่าหมั่นเี้ยว
"ทำมั้ยถึ..."
"็ที่โรเรียนวารูปรอบรัว ฮยอ็เลยอยารู้ว่าอีนในรอบรัวไปไหนไปอ้อนุย่าอยู่นาน..."
"ริเหรอ?"
"ท่าน็อายุมาแล้ว อีอย่าท่านเห็นหลานไม่มีเหมือนนอื่นท่าน็ไม่สบายใ ัน็เลยเอาโอาสนีุ้ยับท่าน ท่าน็เลยอยาอโทษแล้ว็อยาอให้ฮบินลับไปอยู่้วยเหมือนเิม นั้น็เาทาเราเลย"
ถ้าถามว่าไม่โรธเหรอที่ท่านพราฮยอไปาผม บอเลยว่าอนแรผมโรธมา แ่ท่านูแลฮยอเป็นอย่าี วันนี้ผม้ออบุท่านที่ยอมให้ผมลับไปหาสิ่ที่ผมรัที่สุ
"ฮบิน ลับไปอยู่ับะย๊อน้า"
"ฮบินอย่าทิ้ะย๊อไปเลยนะ นะ ฮบิน"
ผมปราน้ำาทั้สอ้าออเพื่อที่ะไ้มอฮยอัๆ มอในานนะลูนนึไม่ใ่แ่เ็ทั่วไป...ผมหันไปมอหน้าเลโอที่็แอบมีน้ำใสๆอาบอยู่สอ้าแ้มลมๆนั้น ผมรู้ว่าเาแอบพาฮยอมาหาผมทุวัน เาอยาให้ผมเอฮยอบ่อยๆ เารู้ว่าผม้อารฮยอแ่ไหน
"ลับไป้วยันนะฮบิน....ลับไปอยู่้วยันนะ"
ผมไม่ิเลยว่าวันนึผมะไ้ลับไปหานที่ผมรัที่สุอีรั้...
"ฮบินรัฮยอนะ ฮบินอโทษนะรับที่ไม่ไู้แลหนูเลย"
"ะย๊อ ฮึ ไม่ ฮึ เป็นไย..."
ฮยอเป็นเ็ลา และร่าเริมา เารับรู้ทุอย่า...แล้วยัไม่โรธผมไ้ยัไ
"ัน็รันายฮบิน"
ผมยิ้มให้เลโอ ผม็รัเลโอ เรายัรัันผมรู้และเลโอ็รู้แ่เราอยู่้วยันไม่ไ้...ถึะผ่านมาสี่ปีแล้วแ่็ไม่ไ้ทำให้ผมรัเลโอน้อยลเลย ผมว่าเลโอ็เ่นัน เลโอทำท่าะเ้ามาอผมแ่็โนเ้า้อนที่อผม่อนห้ามไว้
"ออไป๊ ฮบินเปอะย๊อนเียว"
ทุอย่ามาแบบไม่ทันให้ผมั้ัว แ่ทุอย่าที่เ้ามาเป็นสิ่ที่ีที่สุในีวิอผม ทั้ฮยอและเลโอเหมือนฝันไปเลยริๆ ผมอสิ่ที่ผมรัที่สุในีวิอบุอะไร็ามที่ทำให้ผมมีวันนี้
ไ้ยินผมมั้ย
อบุ
- END -
talk | บแล้ววววว ๆมั้ยอ่า ือออ เะท้อไ้อ่า อบันรึป่าวลอแ่ๆูอ่า อบุที่เ้ามาอ่านนะ เม้นันไ้เล้ยน้าะไ้เอาไปปรับปรุเรื่ออื่นๆาย ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น