คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : At the Begining
~ At the Beginning ~
เด็กสาวร่างสูง ดวงตากลมโตสีน้ำตาล ผมสีน้ำตาลยาวสยายถึงกลางหลังกำลังวิ่งไปหาเพื่อนๆอีกสี่คนของเธอที่ยืนอยู่ที่สนามหน้าโรงเรียน
"ไง ได้อยู่ห้องไหนมั่งล่ะ" เธอทักเพื่อนอีก 4 คนทีjเหลือ
"ชั้นเธอแล้วก็อายูมิอยู่ห้อง 2 อาซูกะอยู่ห้อง 3 ส่วนยูมิอยู่ห้อง 4" เอนโดะ มิจิโยะ เด็กสาวผู้มีรูปร่างกระทัดรัด หากแต่บุคคลิกและท่าทางของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น ไม่ได้ดูกระทัดรัดเหมือนกับไซส์เธอเลยแม้แต่น้อย
"เฮ้อ ไงๆก็หนีไม่พ้นแกสองคนซะทีสิเนี่ย" อายูมิพูดด้วยท่าทางขำๆ เธอแอบดีใจที่อย่างน้อยปีนี้เธอก็มีเพื่อนสนิทอยู่ด้วยถึงสองคน ฮาเซกาว่า อายูมิเป็นเด็กสาวร่างสูงผิวออกคล้ำ สาเหตุก็เพราะ(เธออ้างว่า)เธอเคยเป็นนักกีฬาตอนม.ต้น มีนิสัยรักสนุกและรักการกินเป็นอย่างมาก เพราะร้านอาหารอร่อยๆแทบทุกร้าน จะอยู่ในเมมโมรี่เธอหมด
"แต่ชั้นอยากอยู่กับพวกแกนะ อย่างน้อยมีเพื่อนสนิทซักคนในห้องก็ยังดี" ยูมิพูดด้วยเสียงเศร้าๆ มิยาฮาระ ยูมิเป็นเด็กสาวผมดำยาว ดวงตาสีดำขลับเหมือนกับสีผมของเธอ เธอเป็นคนโรแมนติกและค่อนข้างอ่อนไหว
"เอาน่าแก เราต้องสู้เว่ย หาเพื่อนใหม่ๆในห้อง" อาซูกะพูดให้กำลังใจเพื่อน จิบะ อาซูกะสาวน้อยผมสีชาฟูฟ่อง ที่ภายนอกเธออาจเหมือนเธอเป็นสาวบ้าเรียน ที่วันๆเอาแต่มุเรียนอย่างเดียว แต่จริงๆแล้วเธอเป็นคนค่อนข้างบ้าแฟชั่นมากเลยทีเดียว
คุมิโกะ มิจิโยะ อายูมิ ยูมิและอาซูกะ เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เข้าโรงเรียนแห่งนี้ โรงเรียนที่ชื่อว่ากว่าจะเข้ามาได้นั้นต้องแลกมาด้วยความยากลำบาก เพราะข้อสอบของโรงเรียนนี้นั้นขึ้นชื่อได้ว่าเคี่ยวมาก ประกอบกับสถิติการสอบเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยของโรงเรียนอยู่ในอัตราที่สูงมาก จึงทำให้โรงเรียนนี้เป็นเรียนที่ใฝ่ฝันของเด็กมัธยมต้นนับแสน
" อ้าวไง คุมิโกะ อยุ่ห้องไหนล่ะ" ชายหนุ่มสูงโปร่ง ผมสีดำดูยุ่งเหยิงราวกับไม่ได้หวี สวมแว่นตากรอบทอง
......ชิบะ เก็นตะ.......เข้ามาทักเธอ
"ห้อง 2 ว่าแต่เธอล่ะ ยังได้อยู่ห้อง B อีกรึเปล่า" คุมิโกะหันไปตอบเก็นตะ เก็นตะเป็นเพื่อนผู้ชายทึคุมิโกะสนิทที่สุดเลยก็ว่าได้ เพราะทั้งสองคนมาจากมัธยมต้นที่เดียวกันและกลับบ้านทางเดียวกัน
ส่วนห้อง A B C นั้น เนื่องจากโรงเรียนของพวกคุมิกะนั้นได้แบ่งเด็กออกไว้จำนวน 3 ห้องจากทั้งหมด 15 ห้องเพื่อเป็นเด็กที่ไว้ทำชื่อเสียงให้โรงเรียนอันได้แก่ ห้อง A B และ C
"คราวนี้หล่นมาอยู่ห้อง C ว่ะ ต้องรักษาระดับให้ดีๆแล้วไม่งั้น จาหล่นไปอยู่ห้องปกติ" เก็นตะตอบด้วยท่าทางฮึดๆ
"แหมนาย พวกชั้นก็อยู่ห้องปกตินะยะ" มิจิโยะพูดด้วยน้ำเสียงเคืองๆ
"อ๊ะๆ ขอโทษๆไม่ได้ตั้งใจ พวกเธอก็รู้นี่ว่าชั้นเป็นลูกชายคนโตของบ้าน พ่อกับแม่ก็ตั้งความหวังเป็นธรรมดา" เก็นตะรีบพูดแก้ตัว
"จ้าๆๆ พ่อว่าที่คุณหมอ อ๊ะแล้วก้อเลิกมองตามสาวน่ารักๆ หรือไม่ก็จีบสาวด้วยวิธีเสี่ยวๆซะทีด้วยนะ" มิจิโยะพูดพร้อมทำสีหน้าล้อเลียน
"เฮ้ยย ชั้นไม่ได้เสี่ยวซะหน่อย ก็แค่จีบนิดจีบหน่อย ก็นะ" เก็นตะยังคงแก้ตัว
"นี่ 2 คนนั้นจะคุยอีกนานมั้ย" เสียงของอาซูกะดังมา ทำให้คุมิกะและมิจิโยะต้องรีบล่ำลาเก็นตะ พร้อมกับเดินไปสมทบกับเพื่อน
"นี่วันนี้เลิกเรียนต้องไปชมรมมั้ย" ยูมิถามเพื่อนของเธอก่อนจะแยกย้ายเข้าห้องเรียน
"ไปสิ งั้นตอนเย็นเจอกันที่ห้องชมรมละกันนะ" มิจิโยะพูด ก่อนที่ทั้งหมดจะแยกย้ายกันเข้าเรียน
......ห้องสมุด (ชมรมห้องสมุด) .......
"นี่รู้รึเปล่ามีเด็กปีสองมาเข้าชมรมเราตั้งหลายคนแน่ะ" มิจิโยะพูด
"อ้าว ทำไมล่ะ คนส่วนใหญ่เค้าก็อยู่ชมรมเดียวกัน3ปีเลยไม่ใช่เหรอ" คุมิโกะถามด้วยความแปลกใจ
"ก็ชมรมเค้าโดนยุบไปน่ะสิ เพราะประธานชมรมดันไปมีเรื่องกับผอ." มิจิโยะพูดต่อ
"งั้นเหรอ"
"เอาล่ะ พี่จะแนะนำสมาชิกใหม่ให้ทุกคนรู้จักนะ ก็จะมีเด็กปีหนึ่ง ละก็อย่างที่บางคนได้รู้มาแล้ว ชมรมบางชมรมในโรงเรียนเราได้โดนยุบไป ดังนั้นจะมีนักเรียนปีสองและปีสามจากชมรมนั้นๆบางคนมาเป็นสมาชิกใหม่ของชมรมเรา เอาล่ะขึ้นมาแนะนำตัวทีละคนเลยจ้ะ" รุ่นพี่ปีสามที่เป็นประธานชมรมกล่าวด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่ดูอบอุ่น
คุมิโกะนั่งมองหน้าชั้นห้องชมรม ก่อนจะก้มลงมาแอบอ่านหนังสือการ์ตูนของเธอต่อ ส่วนคนอื่นๆก็อยู่ในอาการที่เรียกว่า ไม่สนใจการแนะนำตัวหน้าชั้น ไปตามๆกัน
"เสียเวลา ยังไงเดี๋ยวทำงานไปก็รู้จักกันเองแหละ" อายูมิบ่น มองไปหน้าห้องด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์นัก ทุกคนได้แต่ขำๆเพราะรู้สาเหตุของคำว่า เสียเวลาของเธอ วันนี้พวกเธอทั้ง 5 นัดกันไปลองชิมเค้กที่เปิดร้านใหม่ตรงหน้าสถานีรถไฟฟ้า แต่ดันมาติดกิจกรรมชมรมทำให้การไปกินเค้กล่าช้า และนี่คือสาเหตุที่ทำให้อายูมิหงุดหงิด
"สวัสดีฮะ ผม ฟูจิวาระ อากิระ ปี 2 ห้อง 8 ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนฮะ" ชายหนุ่มร่างสูงหน้าห้องกล่าว ผมสีดำที่ถูกหวีให้เป็นทรงที่ดูยุ่งบวกกับดวงตาสีน้ำตาลเข้มจนเกือบเป็นสีดำภายใต้กรอบแว่นนั้นทำให้ดูน่าหลงใหลยิ่งนัก
"เฮ้ย ไหงเลิกบ่นแล้วล่ะอายูมิ เงียบไปเลยนะ" มิจิโยะถามอายูมิโดยเธอยังคงก้มหน้าก้มตาทำการบ้านที่เพิ่งได้รับมาสดๆร้อนๆจากวันแรกของการเปิดเรียน เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบจากอายูมิ เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองไปยังหน้าห้อง ที่ๆอายูมิจ้องอยู่
"เฮ้ คนนั้นใช้ได้เลยนี่หน่า" มิจิโยะพูดขึ้น ทำให้เพื่อนที่เหลือเงยหน้าขึ้นทิ้งกิจกรรมต่างๆที่ก้มหน้าก้มตาทำอยู่บนโต๊ะ ส่วนอายูมินั้นยังคงนั่งจ้องอยู่หน้าห้อง
"ไหน อ๊ะ สงสัยต้องคอยมองพวกสมาชิกใหม่นี่ซะละ หน้าตาดีใช่เล่น" ยูมิพูด ตอนนี้ทั้งห้าคนอาจะเรียกได้ว่าอาการสาวแตก ก็แหงล่ะพวกเธอเรียนไฮสคูลปีสองกันแล้วนะ เรื่องพวกนี้นับว่าเป็นเรื่องธรรมดามากสำหรับสาวน้อยวัยนี้ ในขณะที่หนุ่มคนแรกเดินลงไป หนุ่มคนต่อไปก็ก้าวขึ้นมา
" สวัสดีฮะผม มัตสึโอะ อิบูกิ ปี 2ห้อง 8 เช่นกันฮะ" ชายหนุ่มคนนี้บุคคลิกแตกต่างจากชายหนุ่มคนเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง เค้ามีรูปร่างที่เล็กกว่าชายคนแรก ผมสีน้ำตาล ตากลม คิ้วเข้ม และ รอยยิ้มที่ดูร่าเริง จนทำให้ใครคนหนึ่งละลายไปแล้ว
"เฮ้ยคนนั้นใช้ได้เลย " คุมิโกะเริ่มพูด เธอต้องรักษาระดับเสียงให้ได้ยินกันเฉพาะ 5 คน โดยสีหน้าและท่าทางกระดี๊กระด๊าสุดขีด
หลังจากเสร็จจากกิจกรรมชมรม พวกเธอทั้ง 5 ก็ไปแวะทานเค้กที่ร้านเปิดใหม่
"อ้าว ปกติสั่ง 3 ไหงวันนี้เหลือแค่ 1 ล่ะ" มิจิโยะทักอายูมิด้วยสีหน้าขำๆ เพราะปกติเวลากินเค้กหรืออะไรก็แล้วแต่เหอะที่เป็นของกิน อายูมิจะสั่งจำนวน 2 – 3 จานขึ้นไปเสมอ
"อ๊ะเอ้อ ไม่ค่อยอยากกินน่ะ" อายุมิหน้าขึ้นสี ตอบมาด้วยเสียงอายๆ
"หึหึ ติดใจหนุ่มคนนั้นรึ" มิจิโยะซักต่อสีหน้าเต้าเล่ห์สุดขีด
"แหม ถูกสเป๊กเลย เธอเห็นรอยยิ้มเค้าก่อนเดินออกจากตรงนั้นมั้ย" อายูมิพูดด้วยสีหน้าเคลิ้มสุดขีด สีหน้าที่พวกเธอไม่เคยเห็นจากอายูมิ นอกซะจากเวลาเธอพูดถึง ของกิน
"ไม่ล่ะ อิบูกิคุงดูดีกว่ากว่าตั้งเยอะ รอยยิ้มที่ดูสดใสนั่น......"คุมิโกะเริ่มพล่ามต่อด้วยสีหน้าเคลิ้มฝันเช่นกัน ทำให้เพื่อนๆที่เหลือได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา นี่เพื่อนเธอทั้งสองคนกำลังอินเลิฟเหรอเนี่ย
ความคิดเห็น