คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : วันที่ 5 เป้าหมายเปลี่ยน
'วันนี้มันวันซวยอะไรวะเนี่ย!?' วันนี้ผมได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ กำลังเก็บของอยู่ ไอ้คุณชาร์ลมันก็มาหาผมแต่เช้า บอกว่ามาช่วย ไล่ก็แล้ว ขู่ก็แล้ว มันก็ไม่ยอมไป ยุ่งนู้นยุ่งนี้น่ารำคาญเป็นบ้า ทำไงดีละที่นี้ ถ้ารู้อย่างนี้เมื่อวานไม่น่าไปจูบมันเลย ไม่คิดว่ามันจะผิดแผนอย่างนี้!!!!!!!!!!!
เจนนี่ลางานมาเยี่ยมผมช่วงสายๆ พอเข้ามาก็มองผมมองชาร์ลสลับไปมา คงจะแปลกใจที่อยู่ๆชาร์ลที่ตื้อมันตลอดกลายมาคอยตื้อผมแทน แต่พอมันเห็นเจนนี่ก็รีบปรี่เข้าไปทักทายทันที แหม เมื่อกี้ยังอาร์ทอย่างนู้นอาร์ทอย่างนี้อยู่เลย แม่ง หงุดหงิด ... เอ้ย กูจะหงุดหงิดไรแว้~
"เกิดอะไรขึ้นคะอาร์ท" เจนนี่เดินเข้ามาถามผมอย่างหวาดๆ กับพฤติกรรมแปลกๆ ของชาร์ล มันยังสวมบทบาทแฟนสาวแสนดีอยู่
"ไม่รู้ คุณชาร์ลมันมาหาแต่เช้า แล้วก็คอยจู้จี้ ถามนู้นถามนี้ กู เอ้ย ผมก็อยากรู้ว่าเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่" ผมโบ้ยหน้าไปทางชาร์ล
"คุณชาร์ลมีอะไรถึงได้มาหาอาร์ทแต่เช้าเลยคะ? แถมเมื่อวานคุณชาร์ลก็ดูห่วงอาร์ทแปลกๆ ด้วย" กูเห็นนะมึง แอบยิ้มกรุ้มกริ่มที่มุมปากแวบๆ น่ะ ไอ้คุณเจนนี่~~
"คุณเจนนี่มาก็ดีเลยครับ ผมมีเรื่องอยากพูดด้วย พร้อมกันหมดนี่เลย" ชาร์ลมองเจนนี่กับผมสลับกับก่อนจะขยับตัวเจนนี่ให้มายืนอยู่ใกล้ๆ ผม
"คุณเจนนี่... ผมขอโทษครับ!!!" อยู่ๆ มันก็ขอโทษพร้อมทั้งก้มหัวลงมา 90 องศาพอดีเป๊ะ ทำเอาผมกับเจนนี่อึ้งไปตามๆ กัน
"เดี๋ยวค่ะคุณชาร์ล" เจนนี่ร้อนรน รีบจับไหล่ชาร์ลบอกให้เงยหน้าขึ้น
"เจนนี่งงไปหมดแล้ว ตกลงมันเรื่องอะไรกันคะ?" เออ กูก็งง
"สำหรับผมแล้ว คุณเจนนี่เป็นรักแรกพบ ซึ่งผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ แต่ว่า....ตอนนี้สำหรับผมแล้ว ผมสลับใบหน้าคุณอาร์ทออกจากหัวไม่ได้เลย ผมกลับไปคิดทบทวนอย่างดี จนตอนนี้ผมเข้าใจจิตใจตัวเองดีแล้ว …." มันพักหายใจสักครู่
"ผม…ตก หลุมรักคุณอาร์ทเข้าอย่างถอนตัวไม่ขึ้นแล้วครับ!!!" มันหน้าแดงแปร๊ดถึงใบหู เจนนี่ทำหน้าเอ๋อๆ ส่วนผมเหรอ แคะขี้หูอยู่อย่างไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ ก็ดีเลิกยุ่งกับเจนนี่ได้ซะทีมึง แต่เอ๊ะ... อะไรนะ!? ตกหลุมรักผม!!!??? เฮ้ย!!!!
"กูเป็นผู้ชาย!!" ผมตะโกน
"เรื่องนั้นผมรู้อยู่แล้ว"
"ทำไมล่ะคะ? อยู่ๆ ทำไมคุณชาร์ลถึง.... เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ?" เจนนี่ทำท่าสับสนมองผมกับชาร์ลสลับไปมา
"เรื่องมันเกิดตั้งแต่ที่่คุณอาร์ท...จูบผม..." มันเน้นคำหลังสุดๆ เจนนี่ตาโต หันมามองผมขวับ
"อาร์ท!!!" มันตะโกนใส่ผม อยู่ๆ ชาร์ลก็คว้าไปที่ข้อมือเจนนี่
"คุณเจนนี่ครับ ผมขอโทษ แต่อย่าโกรธคุณอาร์ทเลยนะครับ คุณอาร์ทแค่อยากให้ผมเลิกกับคุณเจนนี่ถึงได้ทำแบบนั้น แต่…แต่ไม่คิดว่าผลจะออกมาเป็น...อย่างนี้.... แต่คุณอาร์ทไม่ผิด ถ้าจะโทษก็โทษผมเถอะครับ!!!" ไอ้คุณชาร์ล มึงไม่เห็นหน้าเจนนี่ล่ะสิ คิดว่ามันจะโกรธเหรอ ไม่เลย หน้ามันอมแก้มตุ้ย พยายามกั้นหัวเราะจนหน้าแดงแล้วเนี่ย!!! เจนนี่พยายามทำหน้านิ่ง แต่ปากยังกระตุกเบาๆ หันไปหาชาร์ล
"คุณชาร์ลคะ เจนนี่ขอคุยด้วยหน่อย 2 ต่อ 2 …. ข้างนอกค่ะ" ชาร์ลเดินตามเจนนี่ออกไป สักครู่ใหญ่ก็กลับเข้ามา แต่เป็นแค่เจนนี่นะครับที่กลับเข้ามา ชาร์ลยืนรออยู่ข้างนอก
เจนนี่เดินมาหาผม เก๊กหน้านิ่งสาวเท้าเดินมาอย่างไว
"ไอ้อาร์ท แกรู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป?"
"ทำไรวะ? กูแค่จูบมันทีเดียวเอง"
"ไม่ใช่ทีเดียว"
"ห๊า? ตอนไหนอีก?" ผมงงกับคำพูดมันจริงๆ
"คุณชาร์ลบอกว่ามึงจูบเค้าตั้งแต่วันที่มึงเมาครั้งล่าสุดนั้นแหละ" ผมตกใจ ไอ้ตอนที่เมาไม่ได้สตินั่นอ่ะนะ ตูทำอารายลงปาายยยยย
"แต่ว่าแค่ครั้งสองครั้งไม่เห็นมันจะต้องมาตกหลุมรักกูเลยนี่หว่า" ผมค้าน
"ไม่ใช่แค่นี้" อะไรไม่ใช่แค่นี้ ยังมีเหตุอะไรอีกเร๊อออ!???
"แต่เรื่องนี้พวกแกคุยกันเองละกัน มันน่าอายเกินกว่าฉันจะกล้าพูดว่ะ" อัยย๊ะมาปล่อยให้อยากแล้วจากไป
"ช่างเหอะแม่ง มึงก็บอกมันละกันว่ามึงไม่ยอมให้มันมารักกูดิวะ"
"ไม่ทันละ ฉันเผลอบอกว่าจริงๆแล้วพวกเราแค่เล่นละครหลอกเรื่องเป็นแฟนกันไปแล้วว่ะ"
'ไอ้เหี้ยเบนซ์~~~~ มึงทำไรไม่ปรึกษากูอีกแล้วนะมึง' ผมได้แต่คิดค้อนในใจ
"แกช่วยตัวเองละกัน ฉันขอโทษจริงๆว่ะ แต่ไงๆ แกก็ว่างอยู่แล้ว ได้แฟนใหม่ก็คราวนี้แหละว้า คริคริ" ดูมัน มันหัวเราะชอบใจ ใครจะไปอยากได้แฟนเป็นผู้ชายวะ
"มึงกลับไปเลยนะมึง" ผมรีบไล่ อยู่แล้วแซวกูจัง อยากให้กูโดยตุ้ยล่ะสิ ฝันไปเถอะ!
"แล้วก็มะรืนพี่โก้กลับไทย ตอนเย็นร้านเดิมนะยะ" ว่าแล้วมันก็รีบชิ่งกลับทันที ผมล่ะอยากจะโกรธแต่ก็โกรธไม่ลง ถ้าแม่งไม่ใช่เพื่อนนะ ต่อยไปแล้ว สักพักชาร์ลก็เดินกลับเข้ามาในห้อง
"ว่าไงครับ จะกลับเลยรึเปล่า?" มันเดินมาแบกกระเป๋าของผมขึ้นบ่า ก็ดีมีคนคอยช่วย ตอนนี้ปล่อยมันไปก่อน เดี๋ยวกลับบ้านแล้วค่อยเช็คบิลมันอีกที
ชาร์ลมาส่งผมที่คอนโด พอวางของเสร็จก็ได้เวลาคิดบัญชีแล้ว ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ จับคอเสื้อกระชากขึ้น
"บอกไว้ก่อนนะ ผมชอบผู้หญิง ไม่เอาผู้ชาย เพราะฉะนั้นมาทางไหนช่วยถีบหัวตัวเองส่งกลับไปทางนั้นเลย"
"โห ขอบคุณสักคำก็ไม่มี" ฟังที่พูดบ้างไหมเนี่ย
"เออๆ ขอบคุณ พอใจแล้วก็กลับไปซะ" ผมสะบัดมือไล่ แต่มันไม่ยอมกลับไปสักที ยืนท้าวคางนิ่งมองไปรอบๆ ห้องผม แม่ง ไอ้ดื้อด้าน ไอ้หมาบ้า อยากมองก็มองไป ผมทำทีไม่สนใจมันเดินเข้าไปห้องน้ำทันที ใช้เวลาพักใหญ่เพราะแขนข้างถนัดหัก กว่าจะปดซิบกางเกงได้ล่อไปหลายนาที พอเดินออกมาจากห้องน้ำก็ต้องตกใจ สภาพห้องจากที่เละๆ กองเสื้อผ้าวางระเกะระกะ แก้วน้ำจนชามที่ดองไว้ อุปกรณ์วาดเขียนที่เคยกลิ้งไปมาบนพื้น ทุกอย่างอันตธานหายไป ไม่ใช่สิ มันเป็นระเบียบขึ้นต่างหาก เสื้อผ้าที่ใส่แล้วอยู่ในตะกร้าเรียบร้อย เก้าชามถูกล้างจนหมด อุปกรณ์เครื่องเขียนถึงจะมั่วๆ กันอยู่แต่ก็เป็นระเบียบอยู่บนโต๊ะ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!?? มีนางฟ้าใจดีมาช่วยทำความสะอาดบ้านเหรอออออ
"ค่อยดูเป็นห้องขึ้นมาหน่อย" เสียงชาร์ลดังแว่วมาจากทางระเบียงห้อง ไอ้คนช่างตื้อมันยังไม่กลับ แถมทำความสะอาดห้องให้อีกต่างหาก จะทำตัวหล่อไปไหนมึงงงงง
"อุตส่าห์จัดเก็บบ้านให้ แบบนี้น่าจะเลี้ยงชา กาแฟสักแก้วนะครับ" แม่ง ผมไปไม่เป็นเลยทีเดียวคราวนี้ ยกแขนข้างที่หักขึ้นเล็กน้อย ชาร์ลยิ้มน้อยๆ มาให้ รอยยิ้มหล่อๆ อีกแล้ว โอ้ย เหมือนมีอะไรปักฉึกลงกลางอก ใจเต้นแปลกๆ ผมสะบัดความคิดบ้าๆ ทิ้ง
"งั้นผมไม่เกรงใจนะ ถือว่าเจ้าของห้องอนุญาตแล้ว" มันพูดแล้วเดินไปหยิบแก้ว มองหากาแฟ แต่ขอโทษผมไม่ดื่ม เลยไม่เคยซื้อเก็บไว้ในห้อง และไม่คิดด้วยว่าจะต้องชงกาแฟมาเสิร์ฟให้ใครในห้องตัวเอง
"มีแต่ชา" ผมว่าแล้วเดินไปหยิบกล่องชาเอิร์ลเกรย์มาวางไว้บนโต๊ะ
"ชาผมก็ชอบ" มันว่าแล้วหยิบกล่องชาไปชงทันที ไม่วายจู้จี้บอกให้ผมไปนั่งรอ เดี๋ยวจะชงไปเผื่อ เอาวะ มีคนทำให้ก็สบายดีเหมือนกันแฮะ แถมอุตส่าห์เก็บห้องให้ด้วย ดีเหมือนกัน ไม่นานนักชาสองแก้วก็มาวางอยู่ตรงหน้าผม ของผมแก้ว ของชาร์ลแก้ว
"ดื่มให้เสร็จๆ แล้วกลับไปเลยนะ..... อึก!" ผมว่าแต่พอดื่มชาคำแรกก็ต้องแปลกใจ เฮ้ย! ทำไมรสชาติมันกลมกล่อมอย่างนี้ ชาก็ตัวเดิม มันทำได้ไงเนี่ย!?
"ผมชงอร่อยใช่ไหม พรุ่งนี้ผมจะมาชงให้อีก ทำใจไว้เลย" มันดื่มเสร็จพอดี วางแก้วลงก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ตัวผม โดยที่ผมไม่ทันตั้งตัวมันเล่นจูบลงบนแก้มผมเบาๆ ผมตกใจเกือบทำแก้วตก มันคว้าไว้ทัน วางบนโต๊ะให้ ก่อนจับมือผมไปจูบ ผมรีบสะบัดแทนไม่ทัน ยี้~~~
"เหี้ยยย ทำบ้าอะไรของแกวะ!!??" ผมรีบลุกขึ้นแต่โดนกดไหล่ไว้ก่อน
"อย่าพูดคำหยาบสิครับ มัดจำไว้ก่อน ถึงคุณจะยังไม่ชอบผม แต่เดี๋ยวก็ชอบ อีกอย่างผมยังไม่บอกเหตุผลที่ผมตกหลุมรักคุณเลย คุณก็รู้ใช่ไหมว่าผมช่างตื้อขนาดไหน ฮะฮะ" มันหัวเราะร่า ก่อนจะรีบหนีไปที่หน้าประตูซะก่อน ผมอยากจะชกมันสักเปรี้ยงจริงๆ แต่แขนไม่อำนวยขยับตัวก็ลำบาก
"พรุ่งนี้ผมจะใหม่" ว่าแล้วมันก็เปิดประตูออกไป
"ไม่ต้องมาอีกเลยไอ้หมาบ้า!!!!!" ผมได้แต่ตะโกนด่าไล่หลังมันไปอย่างร้อนรน มือข้างซ้ายยกขึ้นมาเช็ดที่แก้มแรงๆ ไอ้หัวใจบ้านี่ก็เต้นจัง ยังกับจะหลุดออกมานอกตัวผมซะตอนนี้ เป็นอะไรของผมเนี่ย.... หวั่นไหว? ไม่มั้ง..... โอ้ย ขี้เกียจคิดแล้ว...
ความคิดเห็น