คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : วันที่ 2 เผลอจูบ
วันนี้วันเสาร์เจนนี่หยุดไม่ได้ทำงาน มันเลยมาหาผมตั้งแต่บ่าย นัดแนะแผนการกันว่าจะเอายังไงกับชาร์ลมันดี คุยไปคุยมามันดันกลายมาเป็นว่าคุณมึงเจนนึ่จะแต่งชุดไหนดี ทำผมทรงไหนดี แต่งหน้าแบบนี้ดีไหม ว่าไปมันก็เปิดนิตยสารแฟชั่นที่พกติดตัวตลอดเวลาขึ้นมาดู
"ตกลงมึงอยากไปหรือไม่อยากไปดินเนอร์กันแน่วะ?" ผมเกาหัวแกกๆ กับท่าทางสนุกสนานของเจนนี่
"ไอ้อาร์ท... เมื่อวานแกล่ะมามองทำตาแป๋ว ส่งสายตาอ้อนวอนอยากไปๆ ยังกะลูกหมา ทีอย่างนี้มาทำเป็นแขวะ" โอ้ย เหมือนมีมีดมาเสียบฉึกกลางหลัง
"ช่วยไม่ได้ ก็มึงเล่นดี้ด้ากว่ากูอีก จะเอาชุดไหนดี แต่งผมทรงไหนดี แต่งหน้าแบบไหนดี โด่ มึงเอาชุดมากี่ชุดล่ะ กูถามหน่อย"
"เชอะ แกจะไม่ไปใช่ไหมถึงกล้าพูดกับฉันอย่างนี้น่ะห๊ะ!?" อูยยย ผมรีบเข้าไปนวดเฟ้นแขนเจนนี่ ประจบเอาใจทันที
"คุณเจนนี่ครับ ผมล้อเล่นนะครับ อย่างอนน้า โอ่แอ้ๆ"
"ฮึ! เพราะแกเป็นงี้แหละ ฉันเลยเตรียมชุดมาให้แกแล้ว ใส่สูทของพี่โก้ได้ไหม?" เจนนี่พูดพลางคว้าชุดที่พาดไว้บนเก้าอี้ด้านข้างมายื่นให้ผม
"ขอบคุณฮับ" ผมทำตาน้องหมาใส่
"แต่มันไม่หลวมไปเหรอ พี่โก้ตัวอย่างบึก" ผมเอาเสื้อสูทพี่โก้ออกมาลองทาบตัว
"อืมมมม ใส่พอถูไถไปก่อนละกัน ยังไงแกก็ตัวสูง พอจะกลบๆ หลอกๆ ได้อยู่ ฉันเอามาแต่สูทนะแก นอกนั้นแกคงมีนะ"
"อืม มีๆ ของเก่าพี่โก้มึงไง กูเอาไปแก้ไซส์มาแล้ว ใส่แล้วเท่ห์อย่าบอกใคร คุคุ"
"แหวะ ไปๆ ไปลองมาให้ดูเลย" เจนนี่สะบัดมือไล่ผม ผมเดินไปควานหน้าเสื้อเชิ้ตกางเกงที่พี่โก้โล๊ะมาให้ ก็แหม ผมจนอ่ะ ก็มีแต่อานิสงส์ของที่พี่โก้ไม่ใส่แล้วนั่นแหละครับ มีแต่แบรนด์เนมเลยนะเออ แก้นิดแก้หน่อยก็ใส่ได้พอดีแล้วครับ แต่พี่โก้เตี้ยกว่าผมหน่อย กางเกงเลยดูเต่อๆ นิดๆ ผมมันคนไม่คิดมากก็ใส่ๆ ไป แปลกดีคนอื่นคิดว่าเป็นเทรนครับ ฮะฮะฮ่า
ผมถือโอกาสโกนหนวดโกนเคราจนเรียบร้อย เปลี่ยนชุดเดินออกมาจากห้องน้ำ หมุนโชว์เจนนี่รอบนึง
"ไอ้อาร์ท แกก็หน้าตาดี ตัวก็สูง ผอมก็ผอม ทำไมต้องทำตัวเซอๆ ด้วยวะ?" เจนนี่มองผมแล้วถามขึ้น
"กูไม่ได้ทำตัวเซอ มันเป็นของมันเอง กูแค่ขี้เกียจเฉยๆ"
"ทุเรศ กล้าพูดนะยะ ไหนดูสิ ก็โอนะ พอไปวัดไปวากับเขาได้"
"เหอๆ กูหล่ออ่ะดิ" แซวมันหน่อย ยอตัวเองด้วย
"แหวะ หัวแกยังกะรังนกแบบนี้หล่อตรงไหนมิทราบยะ มาๆ เดี๋ยวใส่มูสแต่งผมหน่อย จะได้หล่อกับใครเขาบ้าง คริคริ" ดูมันพูด กัดตลอดอ่ะ ผมเดินไปนั่งให้มันแต่งผมโดยดี
1 ทุ่มตรง เสียงโทรศัพท์เจนนี่ก็ดังขึ้น อะไรจะเป็นคนเที่ยงตรงขนานนั้น นี่ 1 ทุ่มพอดีเป๊ะเลยครับ เจนนี่วางโทรศัพท์แล้วหันมาชวนผมลงไปขึ้นรถชาร์ลมัน
พอลงมาข้างล่าง ชาร์ลรีบวิ่งมาเปิดประตูให้เจนนี่ อ้าว ไม่เปิดให้ผมมั่ง มันทำเหมือนผมเป็นอากาศธาตุอีกละ ไม่มองหน้า ไม่สนใจ ชิชะ เดี๋ยวมึงเจอดี คืนนี้จะมอมเหล้าให้หลับแล้วจัดการเค้นความลับมันซะเลย วะฮะฮะฮ่า!!!
……
….
..
แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นสิครับ......(คอตก) ชาร์ลแม่งคอโครตทองแดงป่ะเนี่ย มอมเท่าไหร่ๆ ก็ไม่เมา แต่ผมสิจะไม่หวายแล่วววว โอ้ย มึนครับ ผมหันไปมองเจนนี่ มันนิ่งมากครับ เพราะมันไม่ดื่ม มันเล่นดื่มแต่น้ำเปล่า มันว่ารักสุขภาพ แหวะ สุขภาพตายเหอะมึง ตอแหล ปกตินี้จิบเป็นน้ำ ทีนี้บอกรักสุขภาพ แต่ก็อีกล่ะครับ ถ้ามันเมาผมก็แย่ เดี๋ยวไม่มีใครไปส่ง โอ้ย คิดมากก็มึน
"ไหวไหมคะที่รัก?" อุ๊ก มันเรียกผมว่าที่รักแล้วอยากจะอ๊อกออกมาซะตรงนั้น
"เฮ้อ~ ดื่มไม่ไหวก็ยังจะมาท้าดื่มอีก" หนอย~~ เพราะมึงคอแข็งเกินไปต่างหากเว้ย เจนนี่ลูบหลังผมเบาๆ
"เจนนี่ มึงอย่าเพิ่งมาลูบหลังกู เดี๋ยวกะ..." เจนนี่ตกใจรีบปิดปากผม หันไปมองชาร์ลตาปริบๆ เห็นหน้าชาร์ลมันจ้องเหมือนจะจับผิด
(ชี่! ไอ้อาร์ทแกอย่าเรียกมึงกูสิยะ เดี๋ยวความแตก) เออจริง โทษทีว่ะ
"ผมว่าเรากลับกันเลยดีไหมครับ เค้าเมาขนาดนี้คงไปส่งคุณเจนนี่ที่คอนโดไม่ไหว เดี๋ยวผมไปส่งเค้าแล้วจะไปส่งคุณเจนนี่ต่อเลยนะครับ" ชาร์ลรีบคว้าโอกาสที่ผมเมามากเร่งทำคะแนนทันที
"ได้ค่ะ แต่บ้านเจนนี่อยู่ใกล้กว่า คุณชาร์ลไปส่งเจนนี่ก่อนแล้วค่อยไปส่งอาร์ทนะคะ เห็นแบบนี้เจนนี้ก็กลัวอาร์ทจะไม่ไหว ถ้าได้คุณชาร์ลไปส่งคงจะช่วยได้มากเลยค่ะ ได้ไหมคะ?" เจนนี่ช้อนตาออดอ้อน เรื่องถนัดมันครับท่านี้ ไอ้ชาร์ลสะดุ้ง เหอะ เจอเล่ห์เลี่ยมเจนนี่ถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียวอ่ะดิ
"ดะ ดะ ได้ครับ" พูดจบแล้วรีบเรียกบริกรมาเช็คบิลทันที จ่ายด้วยบัตรทองซะด้วย โอ้ย ไม่ไหวแล้ว มึนจังเลย ไม่สนแล้ว เจนนี่กูเมา มึงช่วยตัวเองนะ กูหลับก่อนล่ะ....... ครอก
"เฮ้อ~ ไม่ไหวดูเหมือนเค้าจะหลับไปแล้วนะครับ" ผมคว้าแขนอาร์ทขึ้นมาพาดบ่า มื้อนี้หนักจริงๆ โดนไปครึ่งแสนในคืนเดียว จะมาอยากดวนเหล้าอะไรนักถ้าคออ่อนขนาดนี้ ผมขับรถไปส่งคุณเจนนี่ที่คอนโด ก่อนจะรับภาระต้องมาส่งศัตรูหัวใจถึงห้องอีก
"เฮ้ย ห้องคุณชั้นไหน เบอร์อะไร?" ผมตบหน้าเขาเบาเรียกสติ ดูเหมือนจะเมามาก
"ช้าน 17 ….. ห้องเบอร์ไรวะ...?"
"ผมจะรู้ไหมกับคุณไหมล่ะครับ? เอ้า นึกดีๆ ห้องเบอร์อะไร?" ว่าแล้วก็ลากเขาเข้าไปในลิฟต์ เฮ้อ คอนโดอะไรระบบรักษาความปลอดภัยแย่ชะมัด ถึงชั้น 17 ผมวางเขาลงพิงผนัง ก่อนค้นตัวหากุญแจห้อง อยู่ๆ หมอนี่ก็คว้ามือผมไว้
"เฮ้ย… มึงเป็นครายวะ... จะปล้นกูหราาา?" เมาไม่รู้เรื่องแล้วล่ะสิ
"ผมจะหากุญแจห้องคุณ บอกมาห้องเบอร์อะไร กุญแจอยู่ไหน?" อาร์ทสะอึก เรอออกมาเป็นกลิ่นเหล้า น่ารังเกียจจริงๆ เขาควานหากุญแจที่กระเป่าแต่ก็ไม่เจอซะที โอ้ย ทนไม่ไหวแล้วนะ ผมอยากจะรีบๆ กลับบ้านซักที ผมเลยถือวิสาสะควานหาเอง สุดท้ายก็เจออยู่ที่กระเป๋าหลังกางเกง
"จักกะจี้ว่ะ..." เพ้ออีกละ
"ห้องล่ะเบอร์อะไร?"
"งืมมม 3..0…4….. เอ๊ะ…รึ 4…0…3 หว่า?"
"เฮ้อ 403 สินะ เพราะ 304 มันไม่มี" ผมรีบยกเข้าขึ้นลากพาไปยังห้อง ผมไขกุญแจห้องเข้าไป ควานหาสวิทช์ไฟ พอไฟติดก็ต้องตกใจ ห้องอะไรรกเป็นบ้า เสื้อผ้าใส่แล้วก็ถอดกองไว้ที่พื้น แก้วน้ำที่กินก้วางไว้บนโต๊ะ 4-5 แก้ว นี่กะกินแล้วล้างทีเดียวใช่ไหมเนี่ย แถมอุปกรณ์วาดเขียน ดินสอ กระดาษเกลื่อนพื้น แต่ที่น่าตกใจที่สุด ที่ทำเอาผมอึ้งมากที่สุด ก็เห็นจะเป็นในห้องนอน บนผนังหัวเตียงมีประติมากรรมที่สวยจนผมตกใจ ลวยลายใบไม้พริ้วไหว และกลีบดอกไม้ที่กำลังร่วงโรย ท้องฟ้าสีคราม ลายเส้นสีดำที่ตัดทุกอย่างอย่างลงตัว ทั้งภาพทำจากเศษกระเบื้องหลากสีสรร เป็นผลงานทิวทัศน์ที่ชวนให้หลงใหล ผลงานสวยๆ แบบนี้ นอกจากผลงานของ Kaffe Fassett* ที่สวยงามโดดเด่นเป็นแบบที่ผมชอบแล้ว ก็มีผลงานนี้แหละที่ผมตกหลุมรักแรกพบเข้าอย่างจัง ใครเป็นคนวาดกัน ผมทิ้งตัวอาร์ทลงบนเตียง ขยับเข้าไปหาผลงานบนผนังอย่างเนิบช้า มันทำให้จิตใจผมฟูฟ่อง
"เมื่อซากุระโรย" ผมหันไปหาต้นเสียง คนเมาตอนนี้นั่งมองไปที่ผลงานบนผนังแล้วเอื้อนเอ่ยออกมา
"ใครวาด?" ผมรีบถามด้วยความอยากรู้
"คนนี้แหละ" อาร์ทชี้ที่หน้าตัวเอง
อะไรนะ!? ผลงานสวยๆ แบบนี้ออกมาจากฝีมือคนนี้อ่ะนะ ไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็สวยจริงๆ จนผมอดใจไม่ไหว
"ผลงานอื่นล่ะ?"
"ไม่มี มีผลงานนี้ชิ้นเดียว"
"ทำไมล่ะ?" ผมเขย่าตัวอาร์ทไปมา อาร์ทนั่งหาวหวอดๆ
"ก็แค่ขี้เกียจ"
"ห๊า!! ทำผลงานดีๆ แบบนี้ออกมาได้ ทำไมไม่ทำต่อ!? น่าเสียดายฝีมือดีๆ จริงๆ"
"โอ้ย พูดมากจริง" อยู่ๆ ที่ปากผมก็มีไออุ่นเข้ามาปะทะ ไม่ใช่สิ จู่ๆ อาร์ทก็ประกบจูบผม เฮ้ย! ผมดึงตัวเขาออกห่าง
"ทำบะ..อุ๊" ระลอกสองตามมาติดๆ คราวนี้มีลิ้นสอดแทรกเข้ามาด้วย หวาๆ จูบเก่งเกินไปแล้ว อาร์ทตวัดลิ้นวนไปมารอบปาก ดูดเลียลิ้นของผมอย่างเมามัน แอบขบริมฝีปากผมเบาๆ ไปหนึ่งที ไม่รู้ด้วยแล้ว! ผมจูบตอบ ก็มันรู้สึกดีจริงๆ จนอยู่ๆ อีกฝ่ายก็หยุดปากเอาดื้อๆ
"ราตรีสวัสดิ์...." ว่าแล้วอาร์ทก็ล้มตัวลงนอน
"เฮ้ย! เล่นมาจูบคนอื่นแบบนี้แล้วหนีไปนอนเนี่ยนะ!?" ผมจับที่ริมฝีปากตัวเอง ก้มลงมองดูที่หว่างขา อ๊าาาาาา ลูกพ่อลุกขึ้นมาทำไม!!!??? ด้วยความตกใจผมรีบวิ่งออกจากห้องไป ไม่ลืมที่จะล็อกประตูให้ก่อน ไม่ไหวแล้ว หัวใจมันแปลกๆ ทำไมมันเต้นโครมครามแบบนี้ เมื่อกี้ก็เผลอรู้สึกจนจูบตอบไปด้วย คุณเจนนี่ผมขอโทษษษษษษษษษษ ผมไม่รู้ว่าเป็นอะไร เพราะผลงานสวยบนผนังนั่นแน่ๆ!!!!
-------------------------------
หมายเหตุ
Kaffe Fassett จิตรกรชาวอเมริกัน เก่งเรื่องใช้สีและออกแบบมัณฑนศิลป์ จุดเด่นของผลงานของเขาคือการเล่นสีสรรสวยงามเป็นลวยลายต่างๆ
ความคิดเห็น