หนุ่มวายที่รัก (จบแล้ว)

ลำดับตอนที่ #3 : กันโหมดอารมณ์เสีย

“มึงลุกออกจากแฟนกูเลยนะสัด!" ไอ้กันตะโกน มันดูโมโหมากครับ แต่เดี๋ยวก่อน มึงเรียกกูว่าไรนะเพื่อนรัก กูกับมึงเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!? ผมขมวดคิ้วมองหน้ามันอย่างงงๆ นี่เรื่องบ้าอะไร? ทำไมต้องพูดอย่างนั้นด้วย ผมหันไปมองกิต รายนี้ก็เอาแต่จ้องหน้ากับกัน มือก็ยังคงโอบเอวผมไว้ เลยต้องพยายามดิ้นๆ ให้หลุด แต่ยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งกระชับมือเข้าหาตัวมันมากขึ้น

"ไม่ปล่อยหรอก ก็แมชบอกว่นายไม่ได้เป็นแฟนกัน เพราะงั้นไม่มีเหตุผลที่เราจะต้องทำตามที่นายพูด" กิตตอบไปเสียงเรียบๆ ตามเดิม นี่ก็หน้าตายจริงๆ แล้วไปยั่วโมโหยักษ์บ้ามันทำไม ดูหน้ามันสิแทบจะกินหัวอยู่แล้ว โอ้ยๆ 

กันมันก้าวสามขุมเข้ามา เหมือนมีออร่าพลังชั่วร้ายออกมาจากตัวมันยังไงยังงั้นเลยครับ ผมได้แต่กำเสื้อกิตแน่นด้วยความกลัว เพราะกันโหมดนี้มันโหมดมาเฟียชัดๆ คือพร้อมต่อยตลอดเวลา ฮือๆ อย่าทำหนู

"กิตปล่อยเราเหอะ ขอร้อง" ผมพูดขึ้น กิตหันมามองหน้าผม เขายิ้มให้บางๆ ก่อนจะคลายวงแขนตามที่ผมขอ

"กลับบ้าน!" ไอ้กันเล่นกระชากผมให้ลุกขึ้นแรงจนเจ็บแขนไปหมด กิตก็เอาแต่เขม็งตามองอย่างโกรธๆ โกรธไรแว้ โกรธกันเหรอ? พอมันทำท่าจะลุกขึ้นมา แต่เจอกันชี้หน้าก่อนกิตเลยนั่งลงเฉยๆ แล้วยิ้มโบกมือลาผม ผมก็บ้าจี้ดันโบกมือลามันตอบ เลยโดนไอ้กันตบหัวให้ เจ็บนะเว้ย! เอาแต่ลากไปลากมาอยู่ได้

พอถึงบ้านไอ้กันก็เล่นโยนผมลงโซฟา พร้อมกับฟาดกระเป๋าของผมใส่ท้องมาเต็มๆ นี่มึงจะรุนแรงเอาโล่รึไง คนนะเฟ้ยเจ็บเป็นนะ แง่ง!

“มึงปล่อยให้มันถึงเนื้อถึงตัวมึงได้ไงวะ!? นี่ถ้ากูไม่เข้าไปมันคงได้กดมึงแล้วไอ้ห่านี่!” กันตะโกนด่าจนผมสะดุ้งเฮือก นี่มันโกรธผมจริงๆ จังๆ เลยนะเนี่ย

“อะไรของมึงเนี่ย? ทำไมต้องตะคอกด้วยวะ แล้วมันจะทำอะไรกู กูเป็นผู้ชายนะเว้ย!” แถๆ จริงๆ โดยเค้าปู้ยี้ปู้ยำริมฝีปากไปแล้ว แต่ไม่กล้าบอก ได้แต่โมโหกลบเกลื่อน ไอ้กันชี้หน้าผม ชี้ทำไมวะ?

“มึงนี่มัน...ฮึ่ย! ไม่รู้อะไรเลย!!” ว่าแล้วมันก็ก้าวเดินฉึบๆ ออกจากบ้านผมไป ทำเอาผมได้แต่นั่งกอดกระเป๋าทำหน้างง งงกับพฤติกรรมของมัน ว่าแต่ตะโกนคุยกันอย่างนี้เด็จแม่มิเห็นออกมาว่า อ้อ พึ่งบ่าย 3 สงกะสัยเด็จแม่จะออกไปจ่ายตลาด ก็ดี ขี้เกียจตอบคำถามแม่ว่าพวกผมทะเลาะอะไรกันเหมือนกัน

อ้าว ชิบล่ะ! ผมลืมถามมันเลยว่า ทำไมมันต้องอ้างว่าตัวเองเป็นแฟนผมด้วย เล่นโกรธหนีไปละ ไวเท่าความคิด ผมรีบเอามือถือกดไปหามันทันที

[‘มีไรวะสัด!?’] อูยยย สงสัยจะยังอารมณ์เสียอยู่ รับพร้อมด่ากลับมาเลย

“แม่ง มึงก็ด่าแต่กู กูแค่จะถามอะไรมึงเฉยๆ เหอะ”

[‘จะถามอะไร?’] มันตอบกลับมาห้วนๆ ได้ใจจริงจริ๊งงงง

“ทำไมมึงโกหกไอ้กิตไปว่ามึงเป็นแฟนกูวะ?”

[‘….’] เงียบ เงียบอีกละ มีอะไรในใจก็เงียบ กูจะรู้กะมึงไหมเนี่ยไอ้กัน ไอ้คุณเพื่อน

“เงียบ ถามไม่ตอบนะมึง”

[‘เดี๋ยวกูเข้าไปหา มึงล้างคอรอกูเลยสัดเอ้ย!’] มันตัดสายฉึบ อ้าว ไรวะ เฮ้ยจะขู่ให้กลัวทำไมเนี่ย หนูกลัวววว เวลาไอ้กันโมโหผมละไม่อยากยุ่งด้วยเลย แต่นี่มันเรื่องผมชัดๆ แต่ชักจะกลัวไม่อยากให้มันมาแย้วง่า ฮือๆ

ไม่นานเสียงเปิดปิดประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้น แถมมีเสียบล็อคกุญแจอีก เฮ้ย! ผมหันไปมองหน้าบ้าน เห็นไอ้กันเดินเข้ามาหน้าเหี้ยมมาเลย (นี่ตัดมอม้าออกได้ไหมครับ เหอๆ) มึงจะใช้หน้าตาขู่กูทำไมเนี่ย แค่สายตากูก็กลัวจนหำหดหมดแล้ว ไอ้สาดดดด

“มึงอยากรู้นักใช่ไหมว่าทำไมกูถึงบอกมันไปแบบนั้น” มันก้าวฉึบมาถึงหน้าผมแล้วพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นๆ เย็นจนเสียวสันหลังวาบเลยครับ

“กะ...กูไม่อยาก..รู้แล้ว ไอ้เปล่าวะ..แฮะๆ” ได้แต่ยิ้มแหยงๆ ไปให้ กันไม่พูดพร่ำมันโน้มหน้าโหดๆ ของมันเข้ามาใกล้ มือข้างหนึ่งท้าวไปข้างไหล่ผม นี่มึงกะจะปิดกั้นทางหนีกูเลยเร๊อ!? ผมเหงื่อแตกผลักๆ นี่อย่าบอกนะว่ามันจะต่อยผมอ่ะ? ก็คนมันกลัวนี่หว่าก็ได้แต่คิดไปสาระตะ

แต่ไม่ใช่ครับ มันก้มลงมาจนจมูกผมกับมันติดกัน รู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าแล่นปร๊าดไปทั้งตัวจนสะดุ้ง กันขมวดคิ้วมองท่าทางแปลกๆ ของผม ก็เล่นสะดุ้งจนตัวโดดเหยงขึ้น มันคว้าข้อมือผมไว้ก่อนจะดึงตัวผมขึ้น

“เฮ้ย! จะทำอะไรน่ะ!?” ผมตกใจ แต่มันก็ยังไม่ตอบ กระชากผมให้ก้าวเดินตามมันไปถึงบนห้อง เดี๋ยวๆ เป๋ากูยังอยู่ข้างล่างเลย แต่ไม่กล้าบอกอ่ะกลัวคร๊าบบบบ

พอถึงห้องนอนผมมันก็ผลักผมลงเตียง ก่อนจะหันไปล็อคประตู

“มึงจะล็อคห้องทำไมวะ?” ผมถามอย่างหวาดๆ ป๋อจ้าแม่จ้าช่วยนู๋ด้วย ฮือๆ ไอ้โฉดกันมันจะทำร้ายนู๋แย้ว

“ก็มึงอยากรู้นักว่าทำไมกูถึงบอกไอ้กิตมันไปอย่างนั้น ถ้ามึงทำเป็นลืมๆ ไปซะก็จบแล้ว ไม่น่าโทรไปหากูเลย” มันว่าแล้วก้าวสามขุมเข้ามาช้าๆ ผมได้แต่ถดถอยหลังจนหลังชนกับผนัง เตียงผมอยู่ชิดผนังพอดีครับ มันก้าวขึ้นเตียงเต็มความสูง นี่มึงจะยืนคล้ำหัวกูบนเตียงของกูทำไมเนี่ย

บอกเลยครับ เวลามองมันจากมุมนี้ มันทรงอำนาจมาก นี่มึงต้องเป็นลูกหลานมาเฟียแน่เลย มึงไม่ได้มีพ่อแม่เป็นหมอหรอกไอ้ห่า แม่งจะกดดันกูไปถึงไหนเนี่ย!?

“มึงจะทำอะไรไอ้กัน?”

“.....” มันไม่ตอบแต่เหลือบมองลงมา เอาเลย กดดันกูอีก กดดันกูเลย สาดดด ขัดขาแม่ง และทำจริงด้วย มันตกใจล้มลงหัวกระแทกหัวเตียงพอดี จนผมตกใจ เพราะเสียงโป๊กอย่างดัง

“เฮ้ย! ไอ้กัน! มึงเป็นไงบ้าง กูขอโทษ” ผมลนลานเข้าไปดูอาการมัน มันกุมหัวข้างที่โขกกับหัวเตียง ลืมตาหันขวับมาสาดแสงจากลูกตามันใส่ผม (ลูกตาสาดแสงได้ก็บ้าละ ผมเปรียบเปรยน่ะครับ) มันต้องโกรธผมมากขึ้นแน่ๆ ยิ่งไปทำร้ายร่างกายมันอย่างนี้อีก

“ก...กะ...กูไม่ได้ตั้งใจนะเว้ย ก็มึงเล่นทำหน้าเหี้ยมใส่กู กูก็กลัว กูเลย...ขอโทษว่ะ” ผมรีบพูดแล้วเอ่ยขอโทษมัน เผื่อความผิดจะเบาบางลงบ้าง แต่สงสัยจะไม่ เพราะมันยังคงเขม็งตาจ้องผมอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

“ตอนแรกกูว่าจะไม่ทำอะไรมึงแล้วนะ แต่นี่มึงทำให้กูต้องเจ็บตัว มึงต้องชดใช้!” ว่าแล้วมันก็ตรงเข้ามากดตัวผมลง ผมได้แต่ร้องตะโกนด้วยความตกใจ แล้วดิ้นที่จะหนีมัน แต่มันก็เล่นกดขากดแขนผมไว้ ก่อนจะรวบมือผมไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว มืออีกข้างก็บีบคางผมจนเจ็บไปหมด

“มะ..มึงจะทำอะไรกู อย่านะเว้ย ปล่อยกู! ปล่อยกูนะ!” ผมได้แต่ดิ้น จนมันบีบคางผมแรงขึ้นจึงได้เงียบปากลงเพราะความเจ็บ อูยยย โอ้ยยย ฮือๆ น้ำตาไหลพราก ทำเอามันสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาทำหน้าเป็นยักษ์ขมูขีเหมือนเดิม

            “จะร้องหาหอกอะไรวะแค่นี้เอง”

            “อ็อูอัวอึงอี้อ่า” เพราะมันบีบคางจนปากผมยู่เลยพูดไม่ชัด มันเลยปล่อยมือ

            “ก็กูกลัวมึงนี่น่า”

            “เฮ้อ! ไอ้แมชไอ้หอกหัก” มันว่าเสียงเนือยๆ ก่อนจะปล่อยผมเป็นอิสระ แล้วล้มตัวมานอนข้างๆ แทน ผมลูบมือลูบคางที่เจ็บเพราะแรงบีบของมัน ก่อนจะหันไปจ้องหน้าคนที่นอนหลับตาพริ้มมีความสุข พอได้ระบายก็อารมณ์ดีขึ้นเลยนะมึง ผมเลยกระโจนใส่มันทั้งตัว

            “แอ่ก! โอ้ย! ไอ้สัดแมชมึงลุกเลยนะกูเจ็บ!” มันพยายามผลักตัวผมออกแต่ผมไม่ยอม ยิ่งกอดตัวมันไว้แล้วเด้งท้องใส่ นี่แน่ะๆ

            “โทษฐานที่มึงทำกูเจ็บ นี่แน่ะ! จุกไหมละมึง ฮะฮะฮ่า” ได้ทีเอาใหญ่ รู้สึกสนุกจนต้องหัวเราะออกมา

            “โอ้ย! ไอ้เชี่ย อย่าขย่ม สัดเดี๋ยวกูหยุดไม่ได้เหมือนเมื่อกี้นะมึง!” มันตะเบ็งเสียงใส่ จนผมต้องชะงักกึก รีบดีดตัวลุกขึ้นออกมายืนข้างเตียงทันใด เพราะกลัวมันโกรธแล้วแกล้งผมเหมือนเมื่อกี้อีก

            “ทีนี่ล่ะทำมาเป็นกลัว มานี่เลย มานั่งใกล้ๆ กูนี่” มันกวักมือเรียก ใครจะไปนั่งกับมันล่ะ ไม่เอาหรอกกลัวมันเอาคืนจะตาย เลยเบะปากใส่

            “ไม่ต้องทำปากยื่นปากยาวเลย จะมาดีๆ หรือมาด้วยน้ำตา” แค่นี้ก็ขู่ ฮึ่ย! ผมได้แต่สะบัดตัวอย่างขัดใจ นี่กูจะแต๋วแตกเกินไปละ เริ่มรับตัวเองไม่ได้ แต่ก็ยอมไปนั่งข้างๆ มัน

ไอ้กันยกมือขึ้นโอบไหล่ผมไหวกันไม่ให้หนี ก่อนจะเขี่ยปากผมเล่น เพราะยังเบะปากใส่มันอยู่ ผมหันหน้าหนี มันก็กดหัวผมให้หันกลับมา นี่มึงโรคจิตมากเพื่อน ชอบเล่นปากกูจริง

“พอเลย มึงจะเขี่ยปากกูอีกนานไหม?” ผมว่ามัน แต่มันไม่ยอมหยุดครับ กลับหัวเราะชอบใจแล้วเขี่ยปากผมต่อ เลยกัดนิ้วแม่ง

“โอ้ย! เดี๋ยวเถอะมึง” มันชี้หน้าคาดโทษ เลยยิ่งทำหน้างอนใส่มันยิ่งขึ้น มันยิ้มให้ผมเหมือนถูกใจที่ได้แกล้ง เมื่อกี้กับตอนนี้ต่างกันลิบเลย เมื่อกี้ทำตัวเป็นยักษ์จะกินหัวผม ตอนนี้กลับมานั่งทำตัวปัญญาอ่อนเล่นปากคนอื่น ชริชริ!

“มึงแม่งตลกว่ะ เวลากูโกรธก็กลัว แต่พองี้กลับมาทำงอน กูไม่ง้อนะเว้ย” ไม่ว่าเปล่า มันผลักหัวผมด้วยทีนึง

“ก็มึงอ่ะ เอะอะก็ใช้กำลังๆ แล้วดูดิ๊ เนี่ยๆ กูเจ็บนะเว้ย แขนกูแดงเลยเห็นไหม” ผมยื่นมือไปให้มันดู แต่หาได้มีความสลดไม่ มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วอยากเตะคนเว้ย! แง่งๆ

“ว่าแต่มึงโกรธกูทำไมวะกัน?” ผมถามขึ้น เมื่อมันหยุดเล่นกับปากผมแล้ว “อย่าทำหน้าโหดใส่กูอีกนะ กูกลัวมึงแล้วเนี่ย”

“หึหึ ก็มึงมันกวนส้นกูเอง”

“กวนเหี้ยไรละ แม่ง”

“เลิกงอนได้แล้ว แล้วไม่ต้องถามกูอีกนะว่ากูเป็นอะไรถึงได้ทำรุนแรงกับมึง ขอให้มึงรู้ไว้ว่ากูหวงมึงก็พอ”

“…” ผมอึ้งกับคำพูดของมัน นี่มันจะหวงผมทำไม? นี่ถ้าเป็นเหมือนในการ์ตูนวาย ผมว่ามันต้องแอบรักผมแน่ๆ แต่ในความเป็นจริงๆ ผมว่าไม่ใช่อ่ะ เพราะสายตาของมันที่มองมามันมองผมเหมือนไอ้จูดี้ลูกมันมากกว่า อ้อ จูดี้แมวสีสวาทสุดรักของมันครับ ดีนะไม่ใช่หมา เหอๆ

“ไม่ต้องเงียบเลยมึง แล้วอย่าคิดลึกด้วยนะเว้ย กูหวงมึงแบบเพื่อนเหอะ อีกอย่างกูไช่เกย์” มันว่าดักคอ โธ่ๆ กูยังไม่ว่ามึงเป็นเกย์สักคำเลย ร้อนตัวนะเพื่อนรัก ผมเลยยักคิ้วหลิ่วตาใส่มันแทน มันเลยตบหน้าผากผมมาที

“โอ้ย! ตีกูอีกแล้วนะมึง!” ผมมองหน้ามันคาดโทษ มันยิ้มแผ่แล้วยกฝ่ามือชูให้ผมดู

“ใครว่ากูตีมึง กูตบยุงที่กำลังดูดเลือดให้มึงต่างหาก นี่มึงควรจะขอบใจกูถึงจะถูกนะ” มันว่า แต่ผมไม่ยักกะเห็นยุงที่ฝ่ามือมันสักตัว พอจะเข้าไปจ้องเขม็งก็รีบเอามือลง ผมว่ามันหาเรื่องตีผมมากกว่า แมง ชอบใช้กำลัง มนุษย์บ้าอะไรดีแต่ตีคนอื่น แถมมันไม่ตีคนอื่นนอกจากผมอีกนะ จำได้ว่าตอนเด็กๆ ตั้งแต่รู้จักมันมา มันไม่เคยแกล้งใครเท่ากับแกล้งผมแล้วล่ะครับ แกล้งจนผมทนไม่ไหวต่อยกับมันไปรอบ แล้วที่ผมแพ้มันนั่นแหละครับ ถึงได้ยอมโดนถูกมันแกล้งดีกว่าเป็นศัตรูกับมัน เพราะมือเท้ามันหนักมาก บอกเลย

“มึงกลับบ้านมึงไปเลยนะ กูจะนอนแล้ว” ผมว่ามันงอนๆ รู้ว่ามันไม่ง้อหรอก แต่เหม็นขี้หน้ามันแล้ว เลยหาทางไล่มันกลับ

“วันนี้กูจะนอนนี่แหละ” มันบอก จนผมต้องเบิกตามองมัน นี่มึงล้อกูเล่นรึไงวะเนี่ย

“ไอ้ดื้อ!”

“หึ มีปัญญาว่าได้แค่นี้เหรอวะ? ปัญญาอ่อนว่ะ” มันผลักหัวผมก่อนจะเอนหลังนอน ผมได้แต่มองตามันพริบๆ

“ตามึงสวยดีว่ะไอ้แมช เหมือนลูกหมาเลย” แม่ง!

“หุบปากแล้วนอนไปเลยไอ้กัน” ผมเอาหมอนฟาดหน้ามันไปทีด้วยความหมั่นใส้ ดันมาเปรียบว่าผมเป็นสุนัข ไอ้บ้าๆๆๆๆ ขี้เกียจเถียงกะแม่งละ อาบน้ำดีกว่า 

            สุดท้ายผมเลยไม่รู้เลยว่ามันโกรธอะไรผมมากมายนัก แล้วที่มันว่าผมเป็นแฟนมัน ทำไมมันต้องโกหกกิตไปอย่างนั้นด้วย มันบอกว่าหวงผม หรือว่า...

            มันเห็นว่าผมเป็นสัตว์เลี้ยงของมัน!?

            กันยิ่งเป็นคนประเภทขี้หวงของๆ ตัวเองสุดๆ จำได้ว่า ผมทำตุ๊กตามันพัง มันโกรธผมเป็นสัปดาห์ แถมยังหาเรื่องแกล้งสาระพัด จนะผมต้องขอเงินพ่อไปซื้อตุ๊กตามาใช้คืนมัน ไม่งั้นมันไม่หยุดแกล้งผมแน่ หรือจะเหมือนตอนนั้น 

            ถ้ามันคิดว่ากิตจะมาแย่งผมไปจากมัน บอกได้เลย ว่ามันต้องไม่ยอมแน่นอน แล้วจะต้องเล่นงานกิตแน่ๆ เลยครับ แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว ไอ้กันโหมดขี้หวงเนี่ย... ปรื้อออออ!!!