ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ไอ้เบส
หลังจากเหตุการณ์นั้น ความแค้นมันฝังอก
ผมต้องแก้แค้นให้ได้
แต่ก่อนจะทำอย่างนั้นต้องรู้เขารู้เรา
รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง
ผมเลยไปคุยเรื่องนี้กับไอ้เขต
ผมเล่าเรื่องไอ้ยักษ์กับเพื่อนมันที่ชื่อเบสให้ไอ้เขตฟัง
มันฟังแล้วหน้าซีดเลยครับ
“มรึง...มรึงหาเรื่องใส่ตัวแล้ว”
มันพูดขึ้นหลังจากที่ผมเล่าจบ
“ทำไมวะ?”
“ก็ ไอ้คนชื่อเบสอ่ะ มันเป็นนักมวยนะมรึง มรึงสู้มันไม่ไหวหรอก ถึงมันจะตัวเล็กกว่ามรึง แต่มันโครตเก่งเรื่องชกต่อยเลยนะเว้ย โดนหมัดมันหมัดเดียวมรึงได้ไปเยี่ยมยมบาลแน่ ส่วนไอ้คนที่มรึงเรียกมันว่าไอ้ยักษ์อ่ะ มันชื่อหนึ่ง”
ไอ้เขตเล่าให้ฟัง ผมเพิ่งรู้จะว่าไอ้ยักษ์มันชื่อหนึ่ง
“พวกมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอวะ? แต่ไอ้คนชื่อหนึ่งกูไม่เห็นมันจะแน่เท่าไหร่เลยวะ”
ผมบอกมันไปตามที่ผมคิด
ก็นะครับ ผู้ชายบ้าไรวะกลัวเลือด น่ากลัวตรงไหนเนี่ย
“เออๆ ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่กูบอกเลยนะ ถ้ามรึงจะแก้แค้น มรึงทำไปคนเดียวเลย กูไม่เอาด้วย”
โห เพื่อนกู ทิ้งกันเฉยเลย
“ทำไมวะ?” ผมถามด้วยความสงสัย
อยากรู้ว่าทำไมมันถึงได้กลัวขนาดนี้
“เอ้า ไอ้นี่ มรึงจำเรื่องที่กูเคยเล่าเมื่อ 3 เดือนก่อนได้มะ”
“เรื่องไรวะ?”
“ก็เรื่องที่มีเด็กโรงเรียนเราไปต่อยเด็กช่าง สิบรุมหนึ่ง อ่ะ”
ผมนั่งนึก เหมือนจะเคยได้ยินมันเล่าแต่จำไม่ได้แล้ว
“แล้วไงวะ กูจำไม่ได้”
“โหย เพื่อนกูความจำสั้นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“เอ้า ไอ้เอี้ย มรึงจะเล่าดีๆหรือจะให้กูเอาเลือดมรึงออกมาก่อนดี”
ผมหมั่นไส้มันจริง ง้างมือจะทุบหัวมัน
“ใจเย็นๆ ดิ้ ไอ้นี่ ไม่พอใจก็หาเรื่องตลอดอ่ะ เดี๋ยวเหอะมรึงสักวัน...”
“สักวันไรๆ” ผมง้างมือไปใกล้หัวมันมากขึ้น มันเลยไม่กล้าพูดต่อครับ
“เล่ามาเร็วๆดิ” ผมเร่ง
“เออๆ ก็ไอ้เด็กโรงเรียนเรามันไปเหยียบเท้าไอ้เด็กช่างคนนึง ก็เลยทะเลาะกัน”
“ปัญญาอ่อนว่ะ แค่เหยียบเท้า”
“...มรึงจะฟังกูเล่าดีๆไหม พูดแทรกทำเอี้ยไมวะ”
“เอ้า พูดแทรกก็ไม่ได้ อ่ะๆ เล่าต่อๆ”
“ที นี้มันก็เลยต่อยกัน แล้วไอ้เด็กช่างมันก็แพ้ วันต่อมามันเรียกพวกมาแก้แค้นถึงที่ มารออยู่หน้าโรงเรียนเนี่ย วันนั้นมรึงหยุดพอดีเลยไม่รู้ ทีนี้ไอ้เด็กโรงเรียนเราคนที่ไปเหยียบเท้ามันอ่ะ มันก็ออกไปคุย ว่าพวกนั้นมันจะเอายังไง สรุปคุยกันยังไงไม่รู้ ไอ้เด็กช่างมันก็ผลักอกไอ้นั่น มันก็เปิดฉากชกหน้าไอ้เด็กช่างก่อนเลย ไอ้พวกที่เหลือเห็นท่าไม่ดีก็เข้ารุม ตอนแรกที่เห็นนะมรึง ไม่คิดว่าไอ้เด็กโรงเรียนเรามันจะสู้ไหว แต่มรึงรู้ไหม มันหลบซ้าย หลบขวา พลิ้วมากอ่ะมรึง ล้มไอ้พวกเด็กช่างทีละจนหมด”
พูดไปไอ้เขตก็ออกท่าทางไปด้วย
ดูแล้วตลกดีครับ เวลามันเล่าแล้วทำท่าประกอบการเล่าหวดชกลมไปมา
“พวก นั้นได้แต่นอนกุมท้องตัวเองไว้ อาจารย์แมร่งก็ช้าอ่ะ พอๆกับตำรวจอ่ะเรื่องเกิดจนจบแล้วถึงออกมาดู ไอ้พวกเด็กช่างนะนอนตัวงอกุมท้องกันใหญ่ คนไหนมีแรงก็ลุกหนี คนไหนไม่ไหวก็นอนขดอยู่ตรงนั้นแหละ”
“แล้วเด็กโรงเรียนเราละ มันหนีป่ะ?”
“ไม่ๆ มันยืนเฉยๆ มองไอ้พวกนั้นเหยียดๆ เท่ห์โครตตตตตตต”
ตอนไอ้เขตพูดว่าโครต มันอ้าปากซะกว้าง น่าเกลียดจริงเพื่อนตู
“แล้วเป็นไงต่อ”
“ตอน แรกก็เหมือนจะโดนตำรวจรวบตัวอ่ะนะ แต่พอจารย์ปกครองมาเห็นหน้า รีบบอกให้ตำรวจปล่อยตัวเลย มันก็อ้างว่าที่มันทำเพราะป้องกันตัว แถมไอ้พวกเด็กช่างมันยังติดทัณฑ์บนอยู่ ไอ้เด็กโรงเรียนเราเลยรอด เพราะมีคนเห็นเหตุการณ์บอกว่ามันไม่ได้หาเรื่องก่อน ฝ่ายโน้นมาหาเรื่องมันก่อน เลยโดนแค่ตักเตือนเฉยๆ ส่วนไอ้พวกเด็กช่างเจอไล่ออกตามระเบียบ”
“แล้วไงวะ? เกี่ยวไรกับเรื่องที่มรึงห้ามกูไปหาเรื่องไอ้ยักษ์มัน”
นี่ผมฟังมาตั้งแต่ต้นจนจบ
ผมยังจับใจความที่มันต้องการจะสื่อไม่ได้เลยครับ
มันจะเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังทำไม งงกะมันจริง
“ก็ไอ้เด็กโรงเรียนเราที่กูเล่าให้ฟังเนี่ย ก็คือไอ้เบสไง”
“ห๊ะ!? ไอ้เบสอ่ะนะ” ผมตกใจเมื่อได้ยินชื่อไอ้เบส
นี่มันเก่งขนาดนี้เลยเหรอคนเดียวสู้คนสิบคน
มันจะเทพเกินไปละ ผมไม่ใช้คนเชื่ออะไรง่ายๆ อยู่แล้ว
เลยรู้สึกว่าเรื่องมันแปลกๆ
“เออ” ไอ้เขตพยักหน้า
“กูว่านะ มันสู้คนสิบคนจริงเหรอวะ ไม่ไหวมั้ง ไอ้พวกนั้นไม่ได้เล่ห์ก็เอาด้วยกลละวะ มันสู้ไหวได้ไง”
เหอะๆ ขอจับผิดหน่อยเหอะครับ ผมว่ามันเล่าเวอร์ไปอ่ะ
“เอ้า! มรึงนี่ จริงๆ นะเว้ย แม่งโครตเท่ห์เลย คนไรวะเถื่อนโครต”
มันไม่ยอมตอบคำถามผมครับ
“หือ? นี่มรึงชอบมันเหรอ?” ไอ้เขตดูท่าทางจะปลื้มมากครับ
เวลาพูดถึงไอ้เบสแล้วตาออกเลย ปิ้งๆ เชียว
“เออ กูชอบ กูหลงใหลได้ปลื้มเลยละ ทำไงกูจะเก่งแบบมันบ้างวะ”
“กูว่ายากวะ 55555” ว่าแล้วมันก็วิ่งไล่เตะผม
พวกผมก็เล่นกันหัวเราะกันจนลืมเรื่องที่จะแก้แค้นไอ้ยักษ์ไปเลย
จนกระทั่งถึงเวลาเลิกเรียน ผมต้องเดินกลับบ้านคนเดียวครับวันนี้
เพราะไอ้เขตนัดเมียมันไว้ พอเลิกเรียนมันก็วิ่งแจ่นไปเลย สงสัยจะกลัวเมีย
ส่วนไอ้เตี้ยทั้งสองมันไปเล่นบอลไม่ชวนผมครับ แม่งน้อยใจอ่ะ เพื่อนทิ้ง TT^TT
จริงๆ เพราะผมไม่ชอบเตะบอลน่ะครับ ชอบเล่นบาสมากกว่า ไอ้เขตก็เหมือนผม
เราเลยสนิทกันมาก ถ้าไม่ติดที่มันมีเมีย ผมว่าคนอื่นต้องหาว่าผมกับมันกินกันเองแหง
“เฮ้ย!” พอผมเดินผ่านประตูโรงเรียนมาได้ไม่กี่ก้าว
อยู่ดีๆ ก็โดนถีบจนหน้าคว่ำไปกับพื้น
พอพยายามลุกก็โดนไอ้ใครก็ไม่รู้เหยียบหลังไว้
แค้นก็แค้น กลัวก็กลัวครับตอนนั้น
พยายามหันหน้าไปมอง ก็ต้องตกใจ
ไอ้คนที่เหยียบผมอยู่คือ
“ไอ้ยักษ์!!!!”
ผมต้องแก้แค้นให้ได้
แต่ก่อนจะทำอย่างนั้นต้องรู้เขารู้เรา
รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง
ผมเลยไปคุยเรื่องนี้กับไอ้เขต
ผมเล่าเรื่องไอ้ยักษ์กับเพื่อนมันที่ชื่อเบสให้ไอ้เขตฟัง
มันฟังแล้วหน้าซีดเลยครับ
“มรึง...มรึงหาเรื่องใส่ตัวแล้ว”
มันพูดขึ้นหลังจากที่ผมเล่าจบ
“ทำไมวะ?”
“ก็ ไอ้คนชื่อเบสอ่ะ มันเป็นนักมวยนะมรึง มรึงสู้มันไม่ไหวหรอก ถึงมันจะตัวเล็กกว่ามรึง แต่มันโครตเก่งเรื่องชกต่อยเลยนะเว้ย โดนหมัดมันหมัดเดียวมรึงได้ไปเยี่ยมยมบาลแน่ ส่วนไอ้คนที่มรึงเรียกมันว่าไอ้ยักษ์อ่ะ มันชื่อหนึ่ง”
ไอ้เขตเล่าให้ฟัง ผมเพิ่งรู้จะว่าไอ้ยักษ์มันชื่อหนึ่ง
“พวกมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอวะ? แต่ไอ้คนชื่อหนึ่งกูไม่เห็นมันจะแน่เท่าไหร่เลยวะ”
ผมบอกมันไปตามที่ผมคิด
ก็นะครับ ผู้ชายบ้าไรวะกลัวเลือด น่ากลัวตรงไหนเนี่ย
“เออๆ ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่กูบอกเลยนะ ถ้ามรึงจะแก้แค้น มรึงทำไปคนเดียวเลย กูไม่เอาด้วย”
โห เพื่อนกู ทิ้งกันเฉยเลย
“ทำไมวะ?” ผมถามด้วยความสงสัย
อยากรู้ว่าทำไมมันถึงได้กลัวขนาดนี้
“เอ้า ไอ้นี่ มรึงจำเรื่องที่กูเคยเล่าเมื่อ 3 เดือนก่อนได้มะ”
“เรื่องไรวะ?”
“ก็เรื่องที่มีเด็กโรงเรียนเราไปต่อยเด็กช่าง สิบรุมหนึ่ง อ่ะ”
ผมนั่งนึก เหมือนจะเคยได้ยินมันเล่าแต่จำไม่ได้แล้ว
“แล้วไงวะ กูจำไม่ได้”
“โหย เพื่อนกูความจำสั้นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“เอ้า ไอ้เอี้ย มรึงจะเล่าดีๆหรือจะให้กูเอาเลือดมรึงออกมาก่อนดี”
ผมหมั่นไส้มันจริง ง้างมือจะทุบหัวมัน
“ใจเย็นๆ ดิ้ ไอ้นี่ ไม่พอใจก็หาเรื่องตลอดอ่ะ เดี๋ยวเหอะมรึงสักวัน...”
“สักวันไรๆ” ผมง้างมือไปใกล้หัวมันมากขึ้น มันเลยไม่กล้าพูดต่อครับ
“เล่ามาเร็วๆดิ” ผมเร่ง
“เออๆ ก็ไอ้เด็กโรงเรียนเรามันไปเหยียบเท้าไอ้เด็กช่างคนนึง ก็เลยทะเลาะกัน”
“ปัญญาอ่อนว่ะ แค่เหยียบเท้า”
“...มรึงจะฟังกูเล่าดีๆไหม พูดแทรกทำเอี้ยไมวะ”
“เอ้า พูดแทรกก็ไม่ได้ อ่ะๆ เล่าต่อๆ”
“ที นี้มันก็เลยต่อยกัน แล้วไอ้เด็กช่างมันก็แพ้ วันต่อมามันเรียกพวกมาแก้แค้นถึงที่ มารออยู่หน้าโรงเรียนเนี่ย วันนั้นมรึงหยุดพอดีเลยไม่รู้ ทีนี้ไอ้เด็กโรงเรียนเราคนที่ไปเหยียบเท้ามันอ่ะ มันก็ออกไปคุย ว่าพวกนั้นมันจะเอายังไง สรุปคุยกันยังไงไม่รู้ ไอ้เด็กช่างมันก็ผลักอกไอ้นั่น มันก็เปิดฉากชกหน้าไอ้เด็กช่างก่อนเลย ไอ้พวกที่เหลือเห็นท่าไม่ดีก็เข้ารุม ตอนแรกที่เห็นนะมรึง ไม่คิดว่าไอ้เด็กโรงเรียนเรามันจะสู้ไหว แต่มรึงรู้ไหม มันหลบซ้าย หลบขวา พลิ้วมากอ่ะมรึง ล้มไอ้พวกเด็กช่างทีละจนหมด”
พูดไปไอ้เขตก็ออกท่าทางไปด้วย
ดูแล้วตลกดีครับ เวลามันเล่าแล้วทำท่าประกอบการเล่าหวดชกลมไปมา
“พวก นั้นได้แต่นอนกุมท้องตัวเองไว้ อาจารย์แมร่งก็ช้าอ่ะ พอๆกับตำรวจอ่ะเรื่องเกิดจนจบแล้วถึงออกมาดู ไอ้พวกเด็กช่างนะนอนตัวงอกุมท้องกันใหญ่ คนไหนมีแรงก็ลุกหนี คนไหนไม่ไหวก็นอนขดอยู่ตรงนั้นแหละ”
“แล้วเด็กโรงเรียนเราละ มันหนีป่ะ?”
“ไม่ๆ มันยืนเฉยๆ มองไอ้พวกนั้นเหยียดๆ เท่ห์โครตตตตตตต”
ตอนไอ้เขตพูดว่าโครต มันอ้าปากซะกว้าง น่าเกลียดจริงเพื่อนตู
“แล้วเป็นไงต่อ”
“ตอน แรกก็เหมือนจะโดนตำรวจรวบตัวอ่ะนะ แต่พอจารย์ปกครองมาเห็นหน้า รีบบอกให้ตำรวจปล่อยตัวเลย มันก็อ้างว่าที่มันทำเพราะป้องกันตัว แถมไอ้พวกเด็กช่างมันยังติดทัณฑ์บนอยู่ ไอ้เด็กโรงเรียนเราเลยรอด เพราะมีคนเห็นเหตุการณ์บอกว่ามันไม่ได้หาเรื่องก่อน ฝ่ายโน้นมาหาเรื่องมันก่อน เลยโดนแค่ตักเตือนเฉยๆ ส่วนไอ้พวกเด็กช่างเจอไล่ออกตามระเบียบ”
“แล้วไงวะ? เกี่ยวไรกับเรื่องที่มรึงห้ามกูไปหาเรื่องไอ้ยักษ์มัน”
นี่ผมฟังมาตั้งแต่ต้นจนจบ
ผมยังจับใจความที่มันต้องการจะสื่อไม่ได้เลยครับ
มันจะเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังทำไม งงกะมันจริง
“ก็ไอ้เด็กโรงเรียนเราที่กูเล่าให้ฟังเนี่ย ก็คือไอ้เบสไง”
“ห๊ะ!? ไอ้เบสอ่ะนะ” ผมตกใจเมื่อได้ยินชื่อไอ้เบส
นี่มันเก่งขนาดนี้เลยเหรอคนเดียวสู้คนสิบคน
มันจะเทพเกินไปละ ผมไม่ใช้คนเชื่ออะไรง่ายๆ อยู่แล้ว
เลยรู้สึกว่าเรื่องมันแปลกๆ
“เออ” ไอ้เขตพยักหน้า
“กูว่านะ มันสู้คนสิบคนจริงเหรอวะ ไม่ไหวมั้ง ไอ้พวกนั้นไม่ได้เล่ห์ก็เอาด้วยกลละวะ มันสู้ไหวได้ไง”
เหอะๆ ขอจับผิดหน่อยเหอะครับ ผมว่ามันเล่าเวอร์ไปอ่ะ
“เอ้า! มรึงนี่ จริงๆ นะเว้ย แม่งโครตเท่ห์เลย คนไรวะเถื่อนโครต”
มันไม่ยอมตอบคำถามผมครับ
“หือ? นี่มรึงชอบมันเหรอ?” ไอ้เขตดูท่าทางจะปลื้มมากครับ
เวลาพูดถึงไอ้เบสแล้วตาออกเลย ปิ้งๆ เชียว
“เออ กูชอบ กูหลงใหลได้ปลื้มเลยละ ทำไงกูจะเก่งแบบมันบ้างวะ”
“กูว่ายากวะ 55555” ว่าแล้วมันก็วิ่งไล่เตะผม
พวกผมก็เล่นกันหัวเราะกันจนลืมเรื่องที่จะแก้แค้นไอ้ยักษ์ไปเลย
จนกระทั่งถึงเวลาเลิกเรียน ผมต้องเดินกลับบ้านคนเดียวครับวันนี้
เพราะไอ้เขตนัดเมียมันไว้ พอเลิกเรียนมันก็วิ่งแจ่นไปเลย สงสัยจะกลัวเมีย
ส่วนไอ้เตี้ยทั้งสองมันไปเล่นบอลไม่ชวนผมครับ แม่งน้อยใจอ่ะ เพื่อนทิ้ง TT^TT
จริงๆ เพราะผมไม่ชอบเตะบอลน่ะครับ ชอบเล่นบาสมากกว่า ไอ้เขตก็เหมือนผม
เราเลยสนิทกันมาก ถ้าไม่ติดที่มันมีเมีย ผมว่าคนอื่นต้องหาว่าผมกับมันกินกันเองแหง
“เฮ้ย!” พอผมเดินผ่านประตูโรงเรียนมาได้ไม่กี่ก้าว
อยู่ดีๆ ก็โดนถีบจนหน้าคว่ำไปกับพื้น
พอพยายามลุกก็โดนไอ้ใครก็ไม่รู้เหยียบหลังไว้
แค้นก็แค้น กลัวก็กลัวครับตอนนั้น
พยายามหันหน้าไปมอง ก็ต้องตกใจ
ไอ้คนที่เหยียบผมอยู่คือ
“ไอ้ยักษ์!!!!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น