คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : วันที่ 7 ความใน (ครึ่งหลัง)
หงุดหงิดครับ เพราะเมื่อวานไม่เป็นอันทำงานเลย หลังจากพาชาร์ลชมผลงานเสร็จแล้ว ผมก็ไล่ให้กลับไป เขาก็ยอมกลับไปโดยดี แต่พอผมต้องกลับไปทำงาน ไม่รู้ทำไมถึงต้องนึกถึงหน้าชาร์ลมันตลอด ถึงขั้นทำงานผิดพลาด โดนพี่วิลัยไล่กลับไปทำหัวให้เย็น วันนี้ผมเลยต้องมาเข้าประชุมแต่เช้า เหลืองานแค่ช่วงท้ายก่อนส่งมอบเท่านั้น เซ็งจริงๆ บอกไว้ก่อนเลยนะครับ ผมยังไม่ได้ตอบรับความรักของมัน ก็บอกแล้วว่าผมชอบผู้หญิง ผมไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้ผมจะต้องลงเอยกับผู้ชายด้วยกัน แต่กับชาร์ล.. ไม่รู้สิ ความรู้สึกมันแปลกๆ ผมยังอยากได้เวลามากกว่านี้ คิดทบทวนหลายๆ สิ่ง ว่าจริงๆ แล้วในใจลึกผมรู้สึกยังไงกันแน่ โอ้ย!!! ผมเกาหัวตัวเองแรงๆ นี่ผมคิดมากถึงขนาดนี้เลยนะ ไม่เคยคิดอะไรเยอะเท่านี้มากก่อน นอกจากเรื่องงาน รู้สึกในใจมันหน่วงๆ ยังไม่ก็รู้ อึดอัด อยากระบาย หงุดหงิดไปซะทุกอย่าง..... ถ้าต้องเจอหน้าชาร์ลตอนนี้ ผมเองก็ไม่รู้จะมองหน้าชาร์ลยังไงดี......
ตอนสายเจนนี่โทรเตือน เรื่องที่นัดทานมื้อค่ำด้วยกัน เพราะพี่โก้แฟนมันกลับมาไทยวันนี้ เครื่องลงช่วงบ่าย ตอนเย็นไปเมาต่อ มันไม่คิดจะให้พี่โก้มันได้พักเหนื่อยบ้างเลยรึไง นัดเวลากันไว้ 2 ทุ่ม ร้านเดิม ผมว่าจะกลับคอนโดเปลี่ยนชุดก่อนไปสักหน่อย แต่ดันติดงานเร่งด่วนต้องตามแก้ ลูกน้องแม่งก็หาเรื่องให้ผมอีก ปาไปทุ่มนึงงานถึงได้เสร็จ ไม่มีเวลากลับบ้านเปลี่ยนองค์ทรงเครื่อง เอาวะไปมันทั้งชุดอย่างนี้เลยละกัน
1 ชั่วโมงครึ่ง กว่าผมจะไปถึงร้านเพราะร้านแม่งดันเสือกอยู่คนละทิศกับที่ทำงาน รถก็ติด ร้านที่นัดกันออกแนวคันทรี่สุดๆ มีนอกชานให้นั่งกินเหล้าดูบอล ต้นไม้ครึ้มๆ เย็นสบาย มีสระน้ำที่เลี้ยงปลาแบบเป็นคลองยาวๆ อ่ะครับ ปลาคาร์พตัวใหญ่มาก เคยเกือบตายยกบ่อไปรอบ เพราะลูกค้าเมาแล้วเทเหล้าลงน้ำ อ้วกด้วย โครตน่าสงสารเจ้าของร้านสุดๆอ่ะตอนนั้น เสียอย่างเดียว ยุ่งโครตเยอะ ทางถึงต้องเตรียมสเปรย์กันยุงไว้ประจำทุกโต๊ะกันเลยทีเดียว
"อยู่ไหนมึง? โต๊ะเดิมเปล่า" ผมกดโทรหาเจนนี่ทันที
[ช้านะแก เข้ามาเลย โต๊ะเดิม] เจนนี่พูดแล้วตัดสายทันที ผมเดินเข้าไปยังส่วนที่เป็นที่นั่งด้านนอกใกล้น้ำตก โต๊ะตัวเดิมที่มาทุกครั้งก็ได้นั่งโต๊ะนั้นทุกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับมีอีกคนหนึ่งนั่ง ผู้ชายผมสีแดง...
"เฮ้ย! ทำไมชาร์ลถึงมาด้วย?" ชาร์ลหันมามองยิ้มๆ ก่อนตบเก้าอี้ ปุบ ปุบ ให้นั่งลงข้างกัน
"หวัดดีครับพี่โก้" ผมยกมือไหว้พี่โก้ แล้วนั่งลงข้างๆ ชาร์ล
"เออ ดีๆ ไม่ต้องมากพิธี ไงมึง แขนหักเมื่อไหร่จะหาย?" พี่โก้ถามมองแขนในเฝือกของผม
"เป็นเดือนเลยเฮีย" ผมชอบเรียกพี่โก้ว่าเฮีย มันดูหนิดหนมกันดี เหมือนพี่เหมือนน้อง
"เออๆ แดกเหล้าได้ใช่มะ? ไม่เมาไม่เลิกเหมือนเดิมป่ะ?" พี่โก้แมร่งโครตหล่ออ่ะครับ ไม่เจอหน้าหลายวันรู้สึกหล่อขึ้น ผมสั้นรองทรงไถข้างเหมือนเดิม
"ได้เฮีย ผมชงให้ ว่าแต่ ไมเฮียหน้าใสขึ้นวะ?"
"กูหล่ออ่ะดิ นี่เลยมึงของฝาก ดูแลหนังหน้ามึงด้วย แม่งโครตโทรม" ว่าแล้วพี่โก้ก็ยกถุงที่วางไว้ข้างโต๊ะขึ้นมายื่นให้ผม ผมเปิดดูในถุงเป็นโลชั่นบำรุงผิว 3 กระปุกใหญ่ๆ
"ไรเนี่ยเฮีย?"
"มึงใช้เลย ใช้แล้วหน้าจะได้ใสเหมือนกู กูซื้อมาฝากมึงโดยเฉพาะ" พี่โก้ยื่นมือมาขยี้หัวผมเล่น ทำเหมือนผมเป็นเด็กๆ อีกละ
"ส่วนของเจนนี่ครบเซ็ตนะครับ อยู่บ้านเรานะครับ" พี่โก้หันไปยิ้มให้เจนนี่หวานๆ คู่นี้รักกันดีจริง หยอกกันทีล่ะผมอายแทน
"ขอบคุณครับเฮีย ผมไม่ค่อยมีเวลาดูแลอยู่ ไม่รู้จะใช้หมดนี่เมื่อไหร่นะครับ"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมช่วยทาให้" ชาร์ลรีบเสนอหน้า พี่โก้แม่งก็หัวเราะเว่อ
"เออดี ให้แฟนมึงช่วยทานะ"
"เฮ้ย! ไม่ใช่แฟน! ใครบอกเฮียวะ?" ผมหันไปค้อนใส่เจนนี่ มันส่ายหัวแล้วชี้ไปทางชาร์ล
"อ้าว ก็ชาร์ลแนะนำตัวกับกู บอกว่าเค้าเป็นแฟนมึงเนี่ย เฮ้ย ตกลงนี่ยังไง กูรึอุตส่าห์ดีใจ จะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องมึงกับเจนนี่อีก" ผมส่ายหน้าไม่รู้เรื่องด้วยเลย หันไปจ้องหน้าชาร์ลเขม็ง
"ไม่ต้องจ้องขนาดนั้นก็ได้ครับ ผมไม่หายไปไหนหรอก" ดูมันพูด กรอด....
"ตกลงว่าไงวะ มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน?" พี่โก้ยังไม่เลิก คะยั้นคะยอถามต่อ
"ไม่ใช่อะไรทั้งนั้นแหละครับ"
"อีกเดี่ยวก็จะใช่แฟนแล้วล่ะครับ" สิ้นคำพี่โก้หัวเราะร่าเลยครับ
"เออๆ จับมันให้อยู่นะครับน้องชาร์ล พี่ฝากมันด้วย" พี่โก้รับมันเป็นน้องตอนไหนวะ เร็วชิบ ผมนิ่งเงียบขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงเดี๋ยวไม่จบ ชงเหล้ายื่นให้พี่โก้ทันที รีบๆ เมาเลยแม่ง จะได้รีบลืม เจนนี่รู้ตัวนั่งเงียบเลยนะมึง ดีขืนมันพูดแซวอีกคนผมได้ลุกหนีแน่
ไม่นานพี่โก้เริ่มเมาได้ที่ พูดไม่เป็นภาษาแล้วครับ เจอทั้งเหล้าทั้งเบียร์ มันแพ้ทางครับ มันดื่มได้แต่เหล้า ถ้าเอาเบียร์ด้วยมันเมาไม่รู้เรื่องเลย ผมแอบผสมเบียร์ทีละนิดๆ ลงไปตอนชงเหล้าให้เองครับ แกล้งมันครับ เจนนี่หันมาค้อนใส่ผม มันรู้แต่ไม่ห้ามแฟนมันดื่มเอง ช่วยไม่ได้
"ไอ้อาร์ท..... มึงมองหน้าเมียกูทามมาย...เอิ๊ก!"
"กูเปล่า"
"เหี้ยเหอะ กูเห็นอยู่ ว่าแต่ไมมึงมีหลายคนจังวะ...."
"พี่โก้เลิกดื่มได้แล้ว เมาไม่รู้เรื่องแล้วเนี่ย ป่ะกลับๆ" เจนนี่พยุงพี่โก้ให้นั่งดีๆ เพราะหน้ามันจะติดโต๊ะอยู่แล้ว
"พี่มายมาว... เจนนี่รักพี่ไหมครับ? ....จูบพี่หน่อย" ตลอด เมาแล้วจูบอ่ะคนนี้ เจนนี่ตบหน้าผากพี่โก้ไปที
"พอเลยๆ น้องๆ เช็คบิล" มันค้นกระเป๋าพี่โก้เอากระเป๋าตังค์ออกมา ชาร์ลเห็นรีบแย้งทันที
"ไม่เป็นครับ ผมเลี้ยงเอง" มันยิ้มๆ
"ไม่ได้ค่ะ เจนนี่เป็นคนนัด เจนนี่ก็ต้องเลี้ยงสิคะ อีกอย่างคุณชาร์ลก็เลี้ยงมาหลายรอบแล้ว มื้อนี้ให้เจนนี่เลี้ยงบ้างนะคะ" ได้ข่าวว่าเงินพี่โก้นะมึง
"งั้นก็ขอบคุณนะครับที่เลี้ยง"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี่ยวจ่ายเงินเสร็จเจนนี่ขอกลับเลยนะคะ พี่โก้เมาไม่รู้เรื่องแล้ว ส่วนคุณชาร์ลกับอาร์ทจะไปต่อก็เชิญตามสบายนะคะ"
"คุณโก้เมาขนาดนี้ ให้ผมช่วยไปส่งไหมครับ?" ชาร์ลอาสา
"ไม่เป็นไรคะ เจนนี่จัดการไหว" ว่าแล้วเจนนี่ก็หิ้วปีกพี่โก้ทันที จริงๆ มันแรงควายครับ แต่แม่งแอ๊บตลอดว่าอ่อนแอ แข็งแรงกว่าผมอีก พอเคลียบิลเสร็จพวกเราก็แยกย้ายกันกลับ เจนนี่ขับรถพาพี่โก้กลับบ้าน พี่โก้หลับไม่รู้เรื่องไปแล้วครับ ผมเองก็เดินไปหน้าร้าน จะโบกแท็กซี่กลับซะหน่อย แต่ถูกชาร์ลดึงแขนไว้เสียก่อน
"อะไร? ผมจะกลับบ้าน คุณจะไปต่อก็ไปดิ"
"ผมก็จะกลับ ผมไปส่งนะครับ" ยังไม่ทันอนุญาตมันก็ลากผมไปขึ้นรถทันที เอาวะ ดีไม่เปลืองค่าแท็กซี่
พอมาถึงคอนโด ชาร์ลเอารถไปจดที่ลานจอดรถใต้ตึก
"อ้าว ไม่กลับบ้านล่ะ?" ผมถาม
"ยังก่อนครับ ป่ะขึ้นห้องกัน" ไรวะแปลกๆ ไม่ไหวเริ่มง่วงครับ เลยเดินตามมันขึ้นห้องโดยดี ผมไขกุญแจห้อง เปิดไฟ ก็ต้องตกใจ เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้นกับห้องผมเนี่ย!!!
ห้องสะอาดเป็นสัดส่วน แต่ไม่ใช่เรื่องนั้นที่ผมตกใจ ผมตกใจลูกโป่งที่ลอยติดอยู่บนเพดาน กลีบดอกกุหลาบเป็นทางยาวไปถึงโต๊ะสูงตรงกลางห้อง รอบข้างเป็นช่อกุหลาบหลายช่อมาก บนโต๊ะมีกล่องสีแดงเล็กๆ วางอยู่
ชาร์ลดึงมือผมพาเดินไปจนถึงโต๊ะสูง หยิบกล่องสีแดงนั่นเปิดออก ข้างในเป็นแหวนเงินเรียบๆ ธรรมดา แต่ท่าทางแพงน่าดู เขาคุกเข่ายื่นกล่องแหวนมาตรงหน้าผม
"อาร์ทครับ .... เป็นแฟนกับผมนะ"
"........." อึ้งครับ ยอมรับว่าใจเต้นแรงมากตอนนี้ แต่ก็รู้สึกโหวงๆ ในใจแปลกๆ
"อาร์ทครับ?" เห็นว่าผมนิ่งเงียบไปนานชาร์ลจึงเรียกชื่อผมอีกครั้ง
"....เอ่อ ........." ผมไม่รู้จะตอบกลับยังไงดี ตอนนี้ยังอยากได้เวลาอีก ผมยังไม่ได้เตรียมใจเลย รู้จักกันได้ 7 วัน มันขอผมเป็นแฟนเลยเหรอ เร็วไปไหม? ไม่สิ ผมรับได้เหรอ? แล้วผมรู้สึกยังไงกับมัน ผมยังไม่แน่ใจเลย
".....ขอ.....คิดดูก่อนได้ไหมอ่ะ?" ชาร์ลเป็นฝ่ายเงียบบ้าง เค้าปิดกล่องแหวนลงแล้วยืนขึ้น
"ผมก็คิดไว้แล้วล่ะว่าคุณคงจะยังไม่ยอมรับ"
"......."
"คุณรู้สึกยังไงกับผมเหรอครับ?"
"รู้สึก? ....ไม่รู้สิ ไม่ได้เกลียด แต่ก็ไม่ถึงกับชอบแบบนั้น" ผมตอบคำถามนี้โดยไม่ต้องคิดอะไรมาก ชาร์ลถอนหายใจ
"แต่คุณก็ยังจูบกับผม?" อึก ผมหน้าแดงขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อวาน ผมไม่ได้เริ่มนะมันเริ่มก่อนต่างหาก ชาร์ลจับมือผม
"ผมขอโทษที่ทำให้ลำบากใจ ผมจะรอจนกว่าคุณจะยอมใส่แหวนวงนี้" ว่าแล้วชาร์ลก็วางกล่องแหวนลงในมือผม ผมนิ่งเงียบพยักหน้าเบาๆ อายโว้ย รู้สึกหน้าร้อนๆ
"ขอเวลา... ขอเวลาผมหน่อย..." ผมเอ่ยออกมาเบาๆ ชาร์ลก้มลงมากระซิบข้างหู
"ได้ครับ ผมให้ทั้งชีวิตเลย" แล้วก็หอมแก้มผมเบาๆ ผมเงยหน้าขึ้น เราแลกจูบกัน ผมไม่ได้ขัดขืนอะไร ชาร์ลประทับจูบอย่างอ่อนโยน สอดลิ้นเข้ามารุกร้ำภายในปากของผม ผมจูบตอบจนเสียงน่าอายหลุดออกมาเป็นระยะ เราจูบกันเนิ่นนานมาก ชาร์ลลูบไล้เข้ามาใต้เสื้อของผม ผมสะดุ้งก้าวหนีก้าวนึง ชาร์ลจึงหยุดอยู่แค่นั้น เขายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน หน้าผมแดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ก็คนมันอายอ่ะ
"วันนี้เอาแค่นี้ก่อน ตั้งแต่พรุ่งนี้ผมจะรุกแล้วนะครับ" ชาร์ลกระซิบที่ข้างหู ผมสะดุ้งยกมือขึ้นปิดหูด้วยความอาย
"ฮะฮะ อาร์ทครับ รักนะครับ" ว่าแล้วก็จูบลงมาอีกทีหนึ่งเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ แรงขึ้น ชาร์ลดูดริมฝีปากผมแล้วผละออก
"วันนี้ผมจะยอมเป็นสุภาพบุรุษคนดีของคุณ แต่พรุ่งนี้ผมจะเป็นหมาบ้าคอยรุกคุณ เตรียมใจไว้ได้เลย"
"อะ....ไอ้บ้า! ไอ้หมาบ้า!" ผมทุบไปที่อกเค้าทีนึง ชาร์ลหัวเราะร่าก่อนจะจูบลงที่หน้าผากผม แล้วขอตัวกลับทันที...
โอ้ย! หัวใจบ้า! เต้นแรงตึกตักๆ ไม่รู้แล้ว ไอ้ความรู้สึกนี้ที่ไม่เคยรู้สึกมานาน ไม่ชอบใจเลย......
ความคิดเห็น