คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : วันที่ 3 เริ่มสังเกต
โอ้ยยย ผมสะลึมสะลืมตื่น มือนึงกดขมับไว้ ปวดหัวชะมัด สงสัยเมื่อคืนจะหนักไปหน่อย หลังจากดื่มไปแก้วสุดท้ายก็จำอะไรไม่ได้เลย ไม่ไหวไม่น่าทรมารตัวเองแบบนั้นเลย ผมคว้าไปที่หัวเตียงหานาฬิกาปลุก
บ่าย 2 กว่าแล้ว
ว๊ากกกก ผมเด้งลุกขึ้นพรวด ทำเอาต้องกุมขมับอีกรอบ ปวดหัวอ่าาาา ผมกุมขมับลุกขึ้นไปหาน้ำหายากินแก้เมาค้าง อืม... ยังไม่ได้ล้างแก้วเลย
'อยากดื่มชาร้อนๆ จัง น้ำเปล่าก่อนละกัน ไหนยาแก้เมาค้างวะ' ค้นๆ กล่องยา เจอเม็ดสุดท้ายอยู่ลึกเข้าไปในกล่องพอดี
ไหนดูมือถือสิ ผมมองหามือถือแต่ไม่เห็น คว้าไปในกระเป๋ากางเกงก็ไม่เจอ ค้นทั่วห้องจนไปเห็นตกอยู่ข้างเตียง
37 miss call!!!!!!!
แถมมีแต่ชื่อเจนนี่คนเดียว มันเล่นโทรมาทุก 10 นาทีเลยครับ
'เวรแล้วไหมล่ะ งานเข้ากูอีกละ' ผมกล้าๆ กลัวๆ กดเบอร์โทรออกหาเจนนี่ทันที
ตู๊ด~ กึก แค่ตู๊ดเดียวมันรีบรับเลยครับ ไม่ให้เวลาผมทำใจ เสียงตามสายก็บ่นขึ้นทันที
[ไอ้อาร์ท เมื่อวานแกไปทำอะไรเอาไว้!?]
"โอ้ยๆๆ ไอ้เหี้ยเบนซ์... กูเมาค้างมึงอย่าตะโกนสิวะ"
[เออ แกเป็นไงมั่ง อย่าเรียกเบนซ์สิยะ]
"ไม่รู้โว้ย ดื่มเข้าไปหนักจำอะไรไม่ได้เลย กลับมาห้องยังไงก็ยังไม่รู้ตัวเลย"
[เมื่อวานคุณชาร์ลเค้าไปส่งแกไง ว่าก็ว่าเถอะ เมื่อวานแกไปทำอะไรกับเค้าเอาไว้วะ?]
"ทำไรวะ? มีไรเกิดขึ้นรึไง?"
[เออดิ วันนี้คุณชาร์ลมาหาฉันที่บ้านแต่เช้า ตามติดแจ บ่นว่าก็เฉย จะไปไหนมันเล่นขอตามไปส่ง ไปซื้อของมันก็ตามไป ตื้ออยู่ได้ ไม่รู้จะทำไงแล้วแก]
"ก็แล้วไงวะ มันก็ตื้อมึงทุกวัน แปลกตรงไหน?" ผมเกาหัวแก๊กๆ เดินกลับไปนั่งบนเตียง
[แปลกดิ คุณชาร์ลไม่กล้ามองหน้าฉันตรงๆ เหมือนกลัวความผิดยังไงไม่รู้] เฮ้อ~ น่าเบื่อ
"หาววว เออๆ แค่นี้ใช่ไหม?" ผมทำท่าจะวางสาย แต่เจนนี่ก็รั้งไว้ก่อน
[อย่าเพิ่ง วันนี้คุณชาร์ลนัดดินเนอร์อีกแล้วว่ะ เอาไงดีวะ ฉันบอกเค้าเหมือนเดิม เค้าก็ไม่ยอมท่าเดียว โครตลำบากใจเลย โทรหาแกก็ไม่รับ เลยต้องบอกไปว่าถ้าแกไปก็จะไป เค้าก็ไม่ยอม ฉันเลยบอกว่างั้นก็ไปรับที่คอนโดแกเหมือนเดิมไปแล้วอ่ะ] ไอ้นี่ตัดสินใจไม่ปรึกษาอีกละ อ่ะ เพราะปรึกษาไม่ได้นี่เนอะ ผมเล่นเมาหลับเป็นตายอย่างนั้น แฮะๆ
"อีกแล้วเหรอ? ที่ไหนอีก ต้องแต่งตัวดีๆ อีกป่ะเนี่ย แต่กูไปได้นะ" ว่าแล้วลูบท้องเบาๆ
[ไอ้อาร์ท เรื่องกินนี่มึงปฏิเสธบ้างก็ได้]
"ไม่อาววว มึงคุยกะท้องกูละกัน" ว่าแล้วก็เอามือถือจ่อไปที่ท้องตัวเอง ทำเสียงอู้อี้ๆ ใส่
"ไงมึง ท้องกูว่าไง?"
[ไอ้บ้า! อย่างกับคุยรู้เรื่อง] ผมหัวเราะร่วน
"เออๆ วันนี้จะมากี่โมงล่ะ นี่มันก็บ่าย 3 แล้ว" ผมหันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียง
[เดี๋ยว 5 โมงไป สูทพี่โก้เมื่อวานนี้ฉันเอากลับมาแล้วนะ] ผมหันไปมองรอบห้อง มิน่าไม่เห็นสูทที่ว่าในห้อง
[คุณชาร์ลบอกอาหารบุฟเฟ่ต์นานาชาติ แต่งธรรมดาก็ได้ แต่อย่าเซอนะแก] โหย สงสัยเมื่อวานไอ้คุณชาร์ลจะจ่ายหนักไปหน่อย วันนี้เลยเล่นบุฟเฟ่ต์เลย จ่ายรายหัวทีเดียวจบ งี้ก็อดสั่งอะไรแพงๆ เว่อร์ๆ อ่ะดิ ตับเป็ด เอ้ย ตับห่านเมื่อคืนอร่อยดีซะด้วย เรียกอะไรฟัวๆ นี่แหละ แฮะๆ ผมไม่เคยกินของดีๆ เรียกไม่ถูกครับ ผมเดินกลับไปที่ส่วนที่เป็นห้องครัวมองหากล่องชาบนหลังตู้
"เออ ได้ๆ เดี๋ยวกูค้นกรุก่อน เจนนี่ มึงซื้อชาเอิร์ลเกรย์เข้ามาให้กูเหมือนเดิมด้วย ที่มีหมดแล้วว่ะ ออกเงินให้กูก่อนนะ กูติดไว้ก่อน ตอนนี้ไม่มีจ่ายว่ะ" ผมเขย่ากระปุกชา Twinings ไปมา ชาหมดกระปุกอีกแล้ว ผมเป็นคนดื่มชาครับ เวลาหัวไม่แล่น คิดงานไม่ออก ก็มีชากลิ่นเอิร์ลเกรย์นี่แหละครับ ของโปรดเลย
[หมดอีกแล้วเหรอ ถ้าชามันเป็นสารเสพย์ติดแกคงติดยิ่งกว่ายาม้า ยาอี แหง] ผมหัวเราะแห้งๆ จะว่าติดยิ่งกว่ายาบ้าก็ได้มั้ง เพราะขาดชาเหมือนขาดใจ ผมกดวางสายจากเจนนี่ ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำอาบท่า
15 นาทีต่อมา ผมเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขุนหนูปิดข้างล่างผืนเดียว เสียงเคาะประตูดังขึ้น
ก๊อก ก๊อก.....
ใครมาวะ? พี่วิลัยให้คนมาตามงานเปล่าเนี่ย ก็ส่งไปแล้วนี่หว่า ผมเดินเช็ดผมที่เปียกๆ ไปเปิดประตู ก็ต้องตกใจ คนตรงหน้าไอ้คุณชาร์ลของเจนนี่มันครับ!!!
"มีอะไร?" ผมถาม
"......" มันมองผมหัวจรดเท้าอีกแล้ว
"ช่วยไปแต่งตัวให้เสร็จด้วย" เออ กูก็ไม่ได้อยากโชว์มึงหรอก ผมเปิดประตูให้ชาร์ลมันเข้ามารอในห้อง
"มีไรค่อยคุย ขอแต่งตัวแปบ" ว่าแล้วผมก็เดินเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่นานก็เดินออกมา
"ว่าไง มีอะไรครับคุณชาร์ล? ว่าแต่รู้จักบ้านผมได้ไงเนี่ย?" ผมถาม มันยังมองผมตาไม่กระพริบ เป็นไรของมันวะ?
"ก็เมื่อวานผมแบกคุณมาส่ง" เออว่ะ เฮอะ ผมยิ้มๆ
"ขอบคุณ" อ่ะ อยู่ๆ ชาร์ลมันก็หน้าแดงขึ้นมา อายไรวะ กูคนพูดสิต้องอาย
"แล้วไง ตกลงมาหาผมคงมีเรื่องอยากคุยสินะ"
ชาร์ลลุกขึ้นพรวดเดินตรงมาหาผม ผมตกใจยกศอกขึ้นกันโดยอัตโนมัติ
"คุณช่วยเลิกกับคุณเจนนี่ได้ไหม?"
"เฮ้ยๆ บ้าเปล่า เรื่องอะไรอยู่ๆมาขอให้แฟนเค้าเลิกกันวะ?" มันเป็นหมาบ้าจริงๆ เลยครับ ไม่เห็นมันจะแปลกกว่าเดิมอย่างที่เจนนี่ว่าตรงไหน มันก็กวนตีนเหมือนเดิมเป๊ะ
"ผมไม่คิดว่าคนอย่างคุณจะทำให้คุณเจนนี่มีความสุขได้"
"ไม่ใช่เรื่องที่คุณจะมาตัดสิน มันเรื่องของผมกับเจนนี่ ถ้าจะมาหาเรื่องก็กลับไปซะ!" ผมตวาดอย่างหมดความอดทน ชาร์ลจ้องผมเขม็ง ไม่กลัวโว้ย จ้องกลับ มันคว้าข้อมือผมขึ้น
"เฮ้ย! จะทำอะไรวะ!?"
"เฮ้อ~ ไม่ได้จะทำอะไร แขนคุณเล็กขนาดนี้ ผมจับนิดเดียวก็แดงแล้ว ถ้าจับแรงๆ ไม่หักซะก่อนหรือไง แรงก็น้อย หน้าก็...." มันหยุดพูดก่อนจับหน้าผมหันไปซ้ายทีขวามา พินิจอยู่นาน ไอ้นี่ วอนซะแล้ว ผมประเคนหมัดใส่ แต่ชาร์ลแค่ยกมือขึ้นมากันไว้อย่างง่ายๆ เออ! ผมมันไม่แรงจริงๆ อ่ะแหละ สู้ใครเค้าไม่ได้ เพราะงี้แฟนคนก่อนๆ ถึงได้ทิ้งผม พูดแล้วเศร้า ทุกคนต่างบอกว่าผมแลดูปกป้องเธอไม่ได้ อยากได้ผู้ชายแมนๆ ขอโทษ กล้ามผมก็ไม่มี ไม่แมนเลย เลยต้องไว้หนวดไว้เครานี่แหละครับ เผื่อมันจะแมนบ้าง
ผมผลักไอ้คุณชาร์ลออก แต่มันไม่ขยับเลยครับ แงงงง
"ปล่อย!" มันปล่อยมือแต่โดยดีวุ้ย
"พอดูดีๆ ไม่มีหนวดมีเครา ก็หน้ายังกับผู้หญิงเลยนะ" เพี้ยง! ผมชกออกไปด้วยความโมโห คราวนี้ถูกหน้ามันเต็มๆ ชาร์ลหน้าหัน จับไปที่หน้าที่โดนผมต่อย
"แรงก็น้อย ยังกับมดกัด" โอ้ย! ดูถูกกันเข้าไป!!! ผมคว้าคอเสื้อชาร์ลมันทันที
"กูแรงน้อยแล้วไงวะ หน้ากูหวานแล้วไงวะ จะมาหาเรื่องรึไง!!??"
"บอกแล้วว่าอย่าพูดกูมึงกับผม ผมไม่ได้จะมาหาเรื่องคุณ" มันแกะมือผมออก ผมไม่ยอมแต่ก็สู้แรงมันไม่ได้จริงๆ ผมถอนหายใจ ยอมก็ได้วะ แม่งเหนื่อย
"เมื่อวาน....." มันพูดแล้วเงียบไป
"ทำไม? เมื่อวานอะไร?"
"เฮ้อ~ สงสัยคุณจะจำไม่ได้ล่ะสิ"
"เออ จำไม่ได้ ก็เมาหนักนี่หว่า ทำไม ผมไปทำอะไรคุณไว้รึไง?"
"...อึก!" โอ๊ะ ไอ้คุณชาร์ลหน้าแดงเถือกเลยครับ อะเระๆ เมื่อคืนผมไปทำเรื่องไรไว้หว่า จำไม่ได้ พยายามทวนความจำแต่ก็จำไม่ได้ โอ้ย อยากรู้จริงๆ ว่าตัวเองไปทำอะไรไว้ มันเลยมีปฏิกิริยาแบบนี้ เห็นแล้วก็น่าแกล้ง น่าเอาคืนจริงๆ
"ทำไม? ว่าไงล่ะครับ เมื่อคืนมีอะไรเกิดขึ้นเหรอครับ?" ผมได้ใจ ยิ้มหน้าทะเล้นถาม ชาร์ลมันหลบหน้าผม ขยับถอยหนี สนุกโว้ย!!! ในที่สุดก็เจอจุดอ่อนมันครับ!! ฮะฮะฮะฮ่า ตากูบ้างล่ะมึง ผมยื่นมือจะไปจับไหล่ แต่ถูกมันตบมือทิ้ง อู้ย เจ็บง่ะ
"ถ้าจำไม่ได้..... ก็แล้วไป!" ว่าแล้วมันก็หันหลังกลับ โหย ผมเห็นหน้ามันแดงถึงหูเลยครับ ไม่รู้ทำไมผมรีบคว้ามือชาร์ลไว้
"อะไรอีก?" ชาร์ลหันมาถาม ผมสะดุ้ง รีบปล่อยมือ
"ปะ เปล่า อยู่ๆก็มา อยู่ๆก็ไป ก็เลยสงสัย" ผมรีบแก้ตัว
"1 ทุ่ม เวลาเดิม ผมจะมารับ ช่วยแต่งตัวให้ดีด้วย ผมไม่อยากขายหน้า" มันว่าแล้วรีบเดินออกจากห้องผมไป หนอยยยย ผมกัดฟันกรอดๆ มันมาหาเรื่องด่ากูชัดๆ จำไว้เลย แค้นนี้ต้องชำระ!!
5 โมงกว่า เจนนี่ก็มาถึง พร้อมกับชาที่ฝากซื้อ
"ไงมึง กว่าจะมา กูรอชาตั้งนาน" ผมรีบเข้าไปรับถุงกระดาษในมือเจนนี่ ข้างในเป็นชาเอิร์ลเกรย์ของผม ของผมคนเดียว คิกคิก ดีใจแก้มปรี เจนนี่เดินเข้ามาในห้องหยิบแก้วน้ำไปล้างที่ซิงค์น้ำให้
"ขอบใจนะ เจนนี่ฉุดฉวยยย" ยอมันหน่อย
"เออๆ ทุกทีอ่ะแก หัดเก็บกวาดห้องมั่ง ฉันมาห้องแกต้องทำตัวเป็นแม่แกทุกที"
"โอ้ๆ ม่ามี้~" เจนนี้แหวะใส่ผม ผลักหัวผมออก เพราะนิสัยแบบนี้ของผมที่ทำให้พี่โก้เข้าใจผิด จนมาหาเรื่อง ตอนนั้นเฮียแกโครตน่ากลัวเลยครับ กว่าจะเคลียความเข้าใจผิดได้ ผมกับเจนนี่แทบตาย เลยสาบานกับตัวเองว่าจะไม่แสดงท่าทางแบบนี้อีก ถ้าอยู่ต่อหน้าพี่โก้นะ นอกนั้นขออ้อนบ้างอะไรบ้าง เพื่อนกันไม่เห็นเป็นไร
"เออ วันนี้คุณชาร์ลมันมาหากูถึงห้องเลยว่ะ" เจนนี่หันขวับมาหาผม
"ทำไมอ่ะ?"
"มาบอกให้กูเลิกกับมึงอ่ะ"
"เฮ้ย! อย่างคุณชาร์ลเนี่ยนะ"
"เออ เพราะอย่างคุณชาร์ลมึงอ่ะแหละ กวนกูตลอด"
"แปลกอ่ะ คุณชาร์ลไม่น่ากล้ามาหาเรื่องแกถึงบ้านอย่างนี้นะ" เจนนี่ดูครุ่นคิด
"ไม่เห็นแปลก ตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้า มันก็หาเรื่องกูตลอดเหอะมึง"
"ก็แกอ่ะไม่คิดมาก ไม่สิ ไม่คิดเลยมากกว่า สมองเท่าเมล็ดถั่ว มีดีแค่งานศิลปะ" มึงกัดกูดีจังเจนนี่ แต่ละเรื่องจุดด้อยกูทั้งนั้น
"ถ้ากูฉลาดคงเป็นหมอไปแล้วล่ะวะ"
"ก็จริง"
"ไอ้เหี้ยเบนซ์ มึงปฏิเสธบ้างก็ได้" เวลาจะด่ามันชอบเผลอพูดชื่อเก่ามันทุกที เจนนี่หันมาค้อนใส่ผมตาเขียวปัด!
"เอาไงดีล่ะ วันนี้ปฏิเสธมื้อค่ำคุณชาร์ลดีไหมแก?"
"แล้วแต่มึงละกัน ถ้ามึงไม่เห็นแก่ท้องน้อยๆ ของกู มึงก็ปฏิเสธก็ได้" ผมทำหน้ามุ่ยพลางลูบท้องตัวเองเบาๆ เจนนี่ยังทำหน้าเครียด ไม่เล่นมุกก็ได้วะ
"มึงจะปฏิเสธทำไมวะ มีคนเลี้ยงข้าวก็ดีแล้ว วันนี้ก็เคลียกันให้จบๆ ไม่ต้องไปให้ความหวังมันอีกนะมึง"
"ฉันไม่เคยให้ความหวังใคร ฉันปฏิเสธเสียงแข็งตลอดอ่ะ"
'แหม ไม่ให้ความหวัง เวลาปฏิเสธไมมึงไม่ทำเสียงแมนเข้มๆ อย่างตอนว่ากูบ้างวะ' ผมคิด ขืนพูดออกไปได้ตายแน่ ผมชงชาเสร็จพอดี ยื่นแก้วนึงให้เจนนี่ อีกแก้วของตัวเอง เรานั่งคุยหาวิธีปฏิเสธความรักชาร์ลอย่างไรดีกันต่อจนถึงเวลานัด
ชาร์ลมาเคาะประตูเรียกอยู่หน้าห้อง มันยกแขนข้างนึงให้เจนนี่เกี่ยวแขน แต่เจนนี่ปฏิเสธแล้วหันมาเกี่ยวแขนผมแทน ชาร์ลมองนิ่งก่อนยิ้มให้เจนนี่ วันนี้ชาร์ลก็เลี้ยงข้าวอีกวัน ด้วยความเกรงใจบ้างเล็กน้อย เลยไม่ค่อยต่อปากต่อคำกับมันมากนัก เหนื่อยครับ คราวหลังไม่ดื่มจัดอีกแล้ว ไม่คิดว่าจะทำเอามึนข้ามวัน เรี่ยวแรงไม่หดหายหมด วันนี้ก็เหมือนเดิม ชาร์ลมันไม่ยอมลดราวาศอก ตื้อเจนนี่ บอกให้เลิกกับผมเสีย เจนนี่โกรธปฏิเสธเสียงดัง แต่มันก็ไม่ยอมแพ้ครับ บอกว่าจะต้องทำให้เจนนี่เปลี่ยนใจให้ได้ เฮ้อ~ สงสัยคติประจำใจมันคือ 'ตื้อเท่านั้นครองโลก' แหงเลย
วันนี้เจนนี่กลับเองครับ มันไม่ยอมให้ชาร์ลไปส่ง ชาร์ลมันต้องมาส่งผมคนเดียว ก่อนกลับมันมองผมแปลกๆ ด้วยอ่ะ มีอะไรติดหน้าเหรอ ก็ไม่มีนี่หว่า ช่างมัน ผมออกจากรถชาร์ลกลับขึ้นห้องทันที เฮ้อ~ หมดไปอีกวัน ผมกลับมาถึงห้องก็หลับเป็นตายด้วยความเหนื่อย....
ความคิดเห็น