ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เหตุเกิดเพราะมาม่าหก
ตุบ! แผละ!
“เฮ้ย! ไอ้เอี้ย!”
“มาม่ากู!”
เสียงตะโกนเสียงแรกคือคนที่ชนผม เสียงตะโกนที่สองคือเสียงของผมเอง
สวัสดีครับ ผมชื่อกัส อายุ 17 ปี เรียนอยู่ม.6 รูปร่างตัวสูง 180 ซม.
กำยำสมส่วน ผมขาวหน้าคม ปากแดง หล่อสุดในปฐพี (ชมตัวเอง)
พอๆ ไม่ใช่เวลามาแนะนำตัว เข้าเรื่องเลย
ผมอ่ะถือถ้วยมาม่าที่เพิ่งเติมน้ำร้อนใส่มาหมาดๆ
ว่าจะถือไปนั่งกินที่โต๊ะใต้ตึกเรียนซะหน่อย
ดันมาชนเข้ากับไอ้ใครก็ไม่รู้ หัวเกรียน ตัวโต (มันตัวใหญ่กว่าผมอีกอ่ะ ไอ้ยักษ์เอ้ย)
ผิวคล้ำก้ำแดด หน้าโหด ไว้เครา รอดพ้นอาจารย์ปกครองมาได้ไงวะ
แม่ง มาชนผมอ่ะ ทำเอามาม่าของผมหกหมด อดแxกเลย
“มรึงเดินไงวะ ไม่มองทาง แม่งเกือบหกรดxxกูแล้วไหมละ”
อ้าว ไอ้เอี้ยนี่พูดจาหมาไม่แxก มรึงสิไม่มองทาง
“มรึงสิเดินไงไม่มองทาง กูเดินถือมาม่ากูมาดีๆ มรึงวิ่งมาจากไหนวะ มาถึงก็ชนกูเนี่ย ชดใช้ค่ามาม่ากูมาเลยไอ้สาดดดด”
ผมมองหน้าอย่างหาเรื่อง ถ้ามันไม่ขอโทษ
หรือซื้อมาม่าชดใช้คืนผม ได้เห็นดีกันแน่ รสโปรดด้วยสิ
“อย่า มามั่วๆ กูไม่ได้วิ่ง กูเดินของกูมาดีๆ มรึงแหละมองแต่มาม่ามรึงล่ะสิ ไม่มองทาง ถึงได้มาชนกู แล้วมาโทษว่ากูผิดอีก แม่ง มรึงสิที่ต้องขอโทษกู”
ฮึ่ย ของขึ้นวะครับ ขอโทษเหรอ ได้เลย
ไม่ต้องคุยกันแล้ว ผมเลยต่อยหน้ามันแม่งเลย ตัดปัญหา
มันหน้าหงายล้มไปด้านหลัง มันคงตกใจน่าดู
หันมาจ้องหน้าผมเอาเรื่อง ผมเลยแสยะยิ้มยักคิ้วให้อย่างสะใจ
มันทำท่าจะลุกขึ้นมาหาเรื่องต่อ แต่พอเช็ดเลือดที่มุมปากเท่านั้นละ
อยู่ๆมันก็ตาลอยหงายหลังล้มลงไปทันที
“เฮ้ย! ไอ้ยักษ์มรึงเป็นไรว? กูต่อยทีเดียวเองนะ เฮ้ยๆ ตื่นดิ”
ผมนั่งลงเขย่าตัวมัน แต่มันไม่รู้สึกตัวเลย นิ่งอย่างเดียว เฮ้ยจะตายไหมเนี่ย
ตอนนี้ไทยมุงเพียบเลยครับ แต่ไม่มีใครเข้ามาช่วยสักคน
ผมก็กลัวว่าเดี๋ยวอาจารย์จะมา เลยเรียกน้องผู้ชายใกล้ๆมาช่วยผมพยุงมันไปห้องพยาบาล
พอไปถึงอาจารย์ก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้น
ผมเลยต้องโกหกไปว่ามันโดยบอลกระแทกหน้าแล้วหน้ามืด
ผมว่าอาจารย์ไม่เชื่อที่ผมพูดหรอก
เพราะแกเล่นมองหน้าผมเอือมๆเหมือนรู้ทัน
แต่ก็ไม่เห็นแกว่าอะไร แฮะๆ
“ว่าแต่มันเป็นอะไรมากเปล่าครับ’จารย์ ถ้าไม่เป็นไรผมจะได้กลับ ข้าวเที่ยงผมก็ยังไม่ได้กินเลย”
ผมพูดขึ้นหันไปมองมันที่นอนอยู่บนเตียง
อาจารย์ได้แต่ส่ายหน้าเอือมๆ แบบเซ็งๆ ใส่ผม เอ้า! กูผิดไรวะ
“เพื่อนเธออยู่ห้องไหน?” อาจารย์สาว(แก่)ถามขึ้น
พลางทำท่าจะจดลงสมุดอะไรสักอย่าง
“ไม่รู้ครับ” ก็ไม่ใช่เพื่อนมันอ่ะ
“อ้าว เพื่อนเรานะทำไม่รู้ว่าอยู่ห้องไหน”
“ไม่ใช่เพื่อนผมครับ ผมแค่พามันมาเฉยๆ”
“อ่ะๆ ไว้รอให้ตื่นเดี๋ยวครูถามเค้าเอง เธอจะไปทานข้าวก็ไป”
โหยไล่เราเปล่าวะ
ก่อนไปขอเอาค่ามาม่ากูก่อนนะมรึงไอ้ยักษ์
ผมเดินไปค้นเอาเงินในกระเป๋ามัน
“ทำไรของเธอน่ะ?” อาจารย์ถามมองจ้องหน้าผมเหมือนผมเป็นคนไม่ดีเลยอ่ะ
“เปล่าครับ”
“เปล่าอะไร นี่ต่อหน้าครูนะ ขโมยเงินเพื่อนเหรอเรา?”
“เอ้ย อาจารย์ไม่ใช่ๆ มันติดเงินผมค่ามาม่า ผมเลยจะเอากะมันคืนเฉยๆ 20 บาทครับ ไม่ได้ขโมยนะ”
“ไม่ต้องเลย ไหนว่าไม่รู้จักกัน แล้วเค้าจะไปติดเงินค่ามาม่าเธอได้ไง”
โหยไม่เชื่ออีก จารย์ง่ะ
“จริงๆ ครับ’จารย์ ไม่เชื่อถามน้องคนนั้นดูก็ได้”
ว่าแล้วผมก็ชี้ไปที่น้องผู้ชายคนที่เข้ามาช่วยผมพยุงไอ้ยักษ์มันอ่ะครับ ดีที่มันยังไม่ไป
“จริงเหรอนักเรียน?”
“เอ่อ... ผมก็ไม่รู้รายละเอียดนะครับ แต่ได้ยินพี่เค้าทะเลาะกันเรื่องมาม่าไรเนี่ยแหละครับ น่าจะจริงอย่างที่พี่เค้าว่านะครับ”
ดีมากไอ้น้องรัก (ยกระดับความสำคัญให้ทันที)
ถึงกูจะไม่รู้ว่ามรึงชื่ออะไรแต่ก็ขอบใจว่ะ
“อ่ะๆ ก็ได้ๆ ครูเชื่อก็ได้ เอาไปเท่าไหร่เอามาให้ครูดูด้วย ไว้เค้าตื่นแล้วครูจะบอกให้”
“คร้าบบบบ” ว่าแล้วผมก็หยิบเอาเงินในกระเป๋ามันออกมา
โหย ทั้งตัวมีแค่ 40 บาท กูขอค่ามาม่ากับค่าที่แบกมึงมา 20 บาทนะเว้ย
ว่าแล้วผมก็ยัดแบงค์ 20 ใบที่เยินที่สุดใส่กระเป๋ามันคืน
แล้วชูใบ 20 อีกใบที่ดูใหม่กว่า(นิดนึง)ให้อาจารย์ดู
แล้วออกจากห้องพยาบาลเลยทันที
ไอ้น้องคนนั้นมันออกไปก่อนหน้าผมแปบนึงครับ
ว่าจะขอบใจมันหน่อย หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
ช่างมัน ผมไปกินข้าวดีกว่า จริงๆค่ามาม่าไม่ถึง 20 หรอกครับ อิอิ กำไรนิดกำไรหน่อย ฮะฮะฮ่า
หวังว่ามันตื่นมาแล้วคงจะลืมเรื่องนี้ไปซะนะ อย่ามาจำได้ คริคริ
ผมเดินลัลล้าไปโรงอาหาร พรางคิดว่าวันนี้จะกินอะไรดีน๊ออออ
“เฮ้ย! ไอ้เอี้ย!”
“มาม่ากู!”
เสียงตะโกนเสียงแรกคือคนที่ชนผม เสียงตะโกนที่สองคือเสียงของผมเอง
สวัสดีครับ ผมชื่อกัส อายุ 17 ปี เรียนอยู่ม.6 รูปร่างตัวสูง 180 ซม.
กำยำสมส่วน ผมขาวหน้าคม ปากแดง หล่อสุดในปฐพี (ชมตัวเอง)
พอๆ ไม่ใช่เวลามาแนะนำตัว เข้าเรื่องเลย
ผมอ่ะถือถ้วยมาม่าที่เพิ่งเติมน้ำร้อนใส่มาหมาดๆ
ว่าจะถือไปนั่งกินที่โต๊ะใต้ตึกเรียนซะหน่อย
ดันมาชนเข้ากับไอ้ใครก็ไม่รู้ หัวเกรียน ตัวโต (มันตัวใหญ่กว่าผมอีกอ่ะ ไอ้ยักษ์เอ้ย)
ผิวคล้ำก้ำแดด หน้าโหด ไว้เครา รอดพ้นอาจารย์ปกครองมาได้ไงวะ
แม่ง มาชนผมอ่ะ ทำเอามาม่าของผมหกหมด อดแxกเลย
“มรึงเดินไงวะ ไม่มองทาง แม่งเกือบหกรดxxกูแล้วไหมละ”
อ้าว ไอ้เอี้ยนี่พูดจาหมาไม่แxก มรึงสิไม่มองทาง
“มรึงสิเดินไงไม่มองทาง กูเดินถือมาม่ากูมาดีๆ มรึงวิ่งมาจากไหนวะ มาถึงก็ชนกูเนี่ย ชดใช้ค่ามาม่ากูมาเลยไอ้สาดดดด”
ผมมองหน้าอย่างหาเรื่อง ถ้ามันไม่ขอโทษ
หรือซื้อมาม่าชดใช้คืนผม ได้เห็นดีกันแน่ รสโปรดด้วยสิ
“อย่า มามั่วๆ กูไม่ได้วิ่ง กูเดินของกูมาดีๆ มรึงแหละมองแต่มาม่ามรึงล่ะสิ ไม่มองทาง ถึงได้มาชนกู แล้วมาโทษว่ากูผิดอีก แม่ง มรึงสิที่ต้องขอโทษกู”
ฮึ่ย ของขึ้นวะครับ ขอโทษเหรอ ได้เลย
ไม่ต้องคุยกันแล้ว ผมเลยต่อยหน้ามันแม่งเลย ตัดปัญหา
มันหน้าหงายล้มไปด้านหลัง มันคงตกใจน่าดู
หันมาจ้องหน้าผมเอาเรื่อง ผมเลยแสยะยิ้มยักคิ้วให้อย่างสะใจ
มันทำท่าจะลุกขึ้นมาหาเรื่องต่อ แต่พอเช็ดเลือดที่มุมปากเท่านั้นละ
อยู่ๆมันก็ตาลอยหงายหลังล้มลงไปทันที
“เฮ้ย! ไอ้ยักษ์มรึงเป็นไรว? กูต่อยทีเดียวเองนะ เฮ้ยๆ ตื่นดิ”
ผมนั่งลงเขย่าตัวมัน แต่มันไม่รู้สึกตัวเลย นิ่งอย่างเดียว เฮ้ยจะตายไหมเนี่ย
ตอนนี้ไทยมุงเพียบเลยครับ แต่ไม่มีใครเข้ามาช่วยสักคน
ผมก็กลัวว่าเดี๋ยวอาจารย์จะมา เลยเรียกน้องผู้ชายใกล้ๆมาช่วยผมพยุงมันไปห้องพยาบาล
พอไปถึงอาจารย์ก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้น
ผมเลยต้องโกหกไปว่ามันโดยบอลกระแทกหน้าแล้วหน้ามืด
ผมว่าอาจารย์ไม่เชื่อที่ผมพูดหรอก
เพราะแกเล่นมองหน้าผมเอือมๆเหมือนรู้ทัน
แต่ก็ไม่เห็นแกว่าอะไร แฮะๆ
“ว่าแต่มันเป็นอะไรมากเปล่าครับ’จารย์ ถ้าไม่เป็นไรผมจะได้กลับ ข้าวเที่ยงผมก็ยังไม่ได้กินเลย”
ผมพูดขึ้นหันไปมองมันที่นอนอยู่บนเตียง
อาจารย์ได้แต่ส่ายหน้าเอือมๆ แบบเซ็งๆ ใส่ผม เอ้า! กูผิดไรวะ
“เพื่อนเธออยู่ห้องไหน?” อาจารย์สาว(แก่)ถามขึ้น
พลางทำท่าจะจดลงสมุดอะไรสักอย่าง
“ไม่รู้ครับ” ก็ไม่ใช่เพื่อนมันอ่ะ
“อ้าว เพื่อนเรานะทำไม่รู้ว่าอยู่ห้องไหน”
“ไม่ใช่เพื่อนผมครับ ผมแค่พามันมาเฉยๆ”
“อ่ะๆ ไว้รอให้ตื่นเดี๋ยวครูถามเค้าเอง เธอจะไปทานข้าวก็ไป”
โหยไล่เราเปล่าวะ
ก่อนไปขอเอาค่ามาม่ากูก่อนนะมรึงไอ้ยักษ์
ผมเดินไปค้นเอาเงินในกระเป๋ามัน
“ทำไรของเธอน่ะ?” อาจารย์ถามมองจ้องหน้าผมเหมือนผมเป็นคนไม่ดีเลยอ่ะ
“เปล่าครับ”
“เปล่าอะไร นี่ต่อหน้าครูนะ ขโมยเงินเพื่อนเหรอเรา?”
“เอ้ย อาจารย์ไม่ใช่ๆ มันติดเงินผมค่ามาม่า ผมเลยจะเอากะมันคืนเฉยๆ 20 บาทครับ ไม่ได้ขโมยนะ”
“ไม่ต้องเลย ไหนว่าไม่รู้จักกัน แล้วเค้าจะไปติดเงินค่ามาม่าเธอได้ไง”
โหยไม่เชื่ออีก จารย์ง่ะ
“จริงๆ ครับ’จารย์ ไม่เชื่อถามน้องคนนั้นดูก็ได้”
ว่าแล้วผมก็ชี้ไปที่น้องผู้ชายคนที่เข้ามาช่วยผมพยุงไอ้ยักษ์มันอ่ะครับ ดีที่มันยังไม่ไป
“จริงเหรอนักเรียน?”
“เอ่อ... ผมก็ไม่รู้รายละเอียดนะครับ แต่ได้ยินพี่เค้าทะเลาะกันเรื่องมาม่าไรเนี่ยแหละครับ น่าจะจริงอย่างที่พี่เค้าว่านะครับ”
ดีมากไอ้น้องรัก (ยกระดับความสำคัญให้ทันที)
ถึงกูจะไม่รู้ว่ามรึงชื่ออะไรแต่ก็ขอบใจว่ะ
“อ่ะๆ ก็ได้ๆ ครูเชื่อก็ได้ เอาไปเท่าไหร่เอามาให้ครูดูด้วย ไว้เค้าตื่นแล้วครูจะบอกให้”
“คร้าบบบบ” ว่าแล้วผมก็หยิบเอาเงินในกระเป๋ามันออกมา
โหย ทั้งตัวมีแค่ 40 บาท กูขอค่ามาม่ากับค่าที่แบกมึงมา 20 บาทนะเว้ย
ว่าแล้วผมก็ยัดแบงค์ 20 ใบที่เยินที่สุดใส่กระเป๋ามันคืน
แล้วชูใบ 20 อีกใบที่ดูใหม่กว่า(นิดนึง)ให้อาจารย์ดู
แล้วออกจากห้องพยาบาลเลยทันที
ไอ้น้องคนนั้นมันออกไปก่อนหน้าผมแปบนึงครับ
ว่าจะขอบใจมันหน่อย หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
ช่างมัน ผมไปกินข้าวดีกว่า จริงๆค่ามาม่าไม่ถึง 20 หรอกครับ อิอิ กำไรนิดกำไรหน่อย ฮะฮะฮ่า
หวังว่ามันตื่นมาแล้วคงจะลืมเรื่องนี้ไปซะนะ อย่ามาจำได้ คริคริ
ผมเดินลัลล้าไปโรงอาหาร พรางคิดว่าวันนี้จะกินอะไรดีน๊ออออ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น