ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 : การเดินทางจากชานชาลาเก้าเศษสามส่วนสี่
สิ้นเือนสิหาม็มาถึ เอเลลีใ้เวลาลอทั้เือนในารอ่านและทบทวนำรา ไหนะทลอเสาถา่าๆ โยมีเรอมอ์ับเออเนสเป็นัว่วย ส่วนปิแอร์พี่ายนโอเธอ็ไ้เินทาไปฝรั่เศส ่อนโรเรียนเปิประมาหนึ่อาทิย์
เ้าวันที่ 1 ันยายน ็เป็นวันที่วุ่นวายพอัวในยามเ้าอรอบรัวบูแ นายและนาบูแ ยืมรถมาาระทรวเวทมนร์ เพื่อไปส่รอบรัวบูแไปยัสถานีรถไฟิส์รอส
ทั้หมมาถึสถานีิส์รอสอนเ้าโมรึ่ นายบูแหารถเ็นมาไ้สามัน ่อนะ่วยนับรถอระทรวเวทมนร์นระเป๋า หีบ สัมภาระและรนฮูอลูๆไปไว้รถเ็นอแ่ละน เออเนสเ็นนำหน้าับเรอมอ์ โยนายบูแเ็นรถให้เอเลลี ที่มีมาราูมือเิน้าๆ
พวเาหยุรานาลาเ้าับสิบ เออเนสเินรไประหว่าานาลาที่เ้าและสิบ ่อนะล่อหนหายไป เรอมอ์ามพี่ายไปิๆ โยมีนายและนาบูแับเอเลลีเินามหลัอีที
ในพริบาพวเาทั้หม็มาอยู่ที่านาลาเ้าเศษสามส่วนสี่ หัวัรไอน้ำสีแสออยอยู่ที่านาลาึ่เนือแน่นไป้วยผู้นทีุ่ยัน้อแ้ แมวสี่าๆ ำลัเล้าเลียพันแ้พันานนั้นนนี้ นฮูส่เสียร้อทัทายเหมือนับะบ่นใส่ันเพื่อลบเสียุยและเสียหีบหนัๆ ลารูับพื้น
ารปราัวอรอบรัวบูแทำให้ผู้นในานาลาให้วามสนใเป็นอย่ามาเนื่อ้วยหน้าาและานะ มีเ็หิประมาสี่ห้านในบริเวใล้เียยืนับลุ่มส่เสียหัวเราะิัและส่สายาหวานหยเยิ้มให้เออเนสและเรอมอ์ ผู้ทีู่ะไม่ไ้ใส่ใอะไรนั ในะเ็หนุ่มและเ็ายหลายนมอเอเลลีาไม่ระพริบ บานถึับอ้าปา้า
“าเรน!!” เสียร้อเรียนาบูแ ทำให้รอบรัวบูแหันไปามเสีย ่อนะพบว่านาร์ิสา มัลฟอยำลัโบมือเรียให้พวเาไปหา
พวเาเินไปยัรอบรัวมัลฟอยที่รอพวเา
“ไ” เ็ายผมบลอน์ทัทายเอเลลี เรโ มัลฟอยนั่นเอ
เออเนสับเรอมอ์มอเรโอย่าไม่เป็นมิร ส่วนเอเลลีไ้แ่เิหน้าใส่ เอเลลีรู้ว่าเรโ ำลัหัวเราะับท่าทีอเธอ แ่เธอไม่สนใอบโ้ใๆ
“เี๋ยวไปหาเฟร็ ับอร์่อนนะ ฝาบอพ่อับแม่้วย” เออเนสระิบบอเอเลลีับเรอมอ์
ทั้สอพยัหน้าให้พี่าย เอเลลีำเลือมอไปยัรถไฟ เห็นเฮอร์ไมโอนี่ำลัโบมือให้เธอในโบี้รถไฟู้ที่ใล้ที่สุ เธอึบอลาพ่อับแม่เพื่อไปเินไปหาเพื่อนอเธอ เรอมอ์็แยไปหาเพื่อนอเา
เอเลลียสัมภาระึ้นรถไฟโนมีนายสถานีเป็นน่วยถือึ้นมาและเรียให้เธอในโบี้ที่มีเฮอร์ไมโอนี่อยู่ เอเลลีล่าวอบุนายสถานี่อนะนั่ลร้ามเฮอร์ไมโอนี่ และยิ้มทัทายเพื่อนสาว
“สวัสี” เอเลลีเริ่มทัทาย่อน
“สวัสี” เฮอร์ไมโอนีทัทายอบ “สบายีมั้ย”
“็ีนะ บาที็เบื่อๆ เ็ๆ” เอเลลีอบไปามวามริ
ประูห้อเลื่อนเปิออ แล้วเ็ายที่ใบหน้าลม็้าวเ้าม
“อนั่้วยไ้มั้ย” เ็ายถาม ่อนะหยุะัมอเอเลลี้วยวามะลึ
“เ้ามาสิ” เฮอร์ไมโอนี่พู
เ็ายเินเ้ามาหาอย่า้าๆ่อนะนั่ฝั่เียวับเฮอร์ไมโอนี่สายายั้อไปที่เอเลลี
“เธอื่ออะไร” เอเลลีเริ่มถามใส่เ็าย
นั่นทำให้เ็ายไ้สิ่อนะ้มหน้า้วยวามเินอาย
“นะ – เน – วิลล์ เนวิลล์ ลอบัท่อม” เ็ายะุะัอบ ยัหลบสายาอเอเลลี
ลอบัท่อม? ทำเธอถึุ้นเยนามสุลนี้ เหมือนเยไ้ยินพ่อับแม่เยพูถึรอบรัวลอบัท่อม แ่เธอิไม่ออแฮะว่าเรื่ออะไร
“ันเอเลลี ที่นั่้าเธอ็ือเฮอไมโอนี่นะ” เอเลลีบอเนวิลล์ที่พยัหน้า
“เอ่อ… ันทำาหาย ันว่าะออไปหามันหน่อย” เนวิลล์พูึ้นเหมือนเพิ่นึไ้
“เอาี้ันับเอเลลีเราะ่วยหา เธอ็รออยู่ที่นี่แล้วัน” เฮอร์ไมโอนี่บอ่อนะลุึ้น
“อะ ัน้วยเหรอ?” เอเลลีถามเฮอร์ไมโอนี่ที่พยัหน้าหึๆ
“เราะไ้เอเร็วๆน่ะสิ” เฮอร์ไมโอนี่อบ่อนะึเอเลลีให้ลุึ้น
เอเลลีไ้แ่ถอนหายใและยอมให้เฮอร์ไมโอนี่พาออมา้านนอห้อ
“เธอไปทานั้นแล้วัน ส่วนันะไปทานี้” เฮอร์ไมโอนี่บอ่อนะเินออไปทาวามือ โยที่เอเลลีเินไปทา้าย
ารที่้อเินหาามันเป็นอะไรที่ยามา และารที่เธอปราายเ้าไปถามหาาให้ห้อที่มีพวเ็ผู้ายนั่อยู่ทำให้เธอไม่ไ้ำอบาใรนอาวามะลึและวามเียบ ยัีที่พวเ็ผู้หิยัสนใในารอบำถามอเธอ
เมื่อถึลาบวน เอเลลีึเลื่อนประูห้อเ้าไป พบเออเนสพี่ายนรออเธอนั่อยู่ับเ็แฝผมสีแสอนับเ็ผู้ายผิวำอีน
“อ้าว เอเลลีมีอะไรหรือ” เออเนสถามึ้นเมื่อเห็นว่านที่เลื่อนประูเ้ามาือน้อสาวอน
เอเลลีถอนใ่อนะเินเ้ามามอรอบห้อ
“พี่เห็นาอเนวิลล์หรือเปล่า” เธอบอพลา้มลลานเพื่อ้นหา
เ็หนุ่มทั้สี่มอามเธอ เฟร็ถึับยาึ้น เมื่อเอเลลีลานมาถึาอเา
“าหรอ ?” เออเนสทวนำ
เอเลลีหยุลานเธอนั่บนาอัวเอ และถอนหายใพร้อมลอาไปมา นั่นไม่ไ้ทำให้วามสวยอเธอู่าพร้อยหรือลน้อยล
“ใ่ เนวิลล์เาบอว่าทำหาย หนูับเฮอร์ไมโอนี่ เราสอน็เลยแยย้ายันหานี่ล่ะ” เอเลลี่เริ่มบ่นยืยาว ทำไมเธอ้อมาทำอะไรที่ไร้สาระนานี้ เอารๆเธอไม่ใ่นีมีน้ำใอะไรเลย ที่้อ่วยทำให้ทุอย่า
“ถ้าเธอะมาหาในนี้พวพี่ว่าไม่เอหรอ” เออเนสบอน้อสาวอน “เพราะพวพี่ไม่เห็นเลยสััว ถ้าพวพี่เห็นะเ็บไว้ให้นะ”
เอเลลีไ้แ่พยัหน้า่อนะลุึ้นและเินออาห้อไป เธอยัเินามหาามูบวน่าๆ แน่นอนเธอเินหลเ้าไปห้ออมัลฟอยรอบนึนั่นไม่ใ่เรื่อีเอาเสีย ถึแม้เาะทัทายเธอวนเธอุย แ่เอเลลีทำไ้แ่มอหาาและเิใส่มัลฟอยามระเบียบ
เอเลลีมาหยุที่ห้อสุท้ายที่อยู่หัวบวน่อนเลื่อนประูเ้าไปพบเ็ายประมานสามนนั่อยู่ห้อ พวเาหยุารสนทนาและหันมามอผู้มาเยือน เ็ายสอนมอเอเลลีและอ้าปา้า อย่าะลึ ในะที่เ็ายผมบลอน์น้ำาลทำเพียแ่มอเธอาไม่ระพริบ
เอเลลีึัสินใถามเ็ายทีู่เหมือนมีสิที่สุ
“พวเธอเห็นาอเนวิลล์บ้ามั้ย”
เ็หนุ่มสามนส่ายหน้าพร้อมันอย่า้าๆ ยัไม่ละสายาาเอเลลี เธอึถอนหายใอย่าเบื่อหน่าย่อนะหมุนัวออไป เมื่อเอเลลีัสินะเินย้อนลับไปทาเิมเพื่อลับไปยัห้ออเธอ เ็ายผมบลอน์น้ำาล โผล่หน้าออมาาห้ออเาและะโนถามไล่หลัเธอ
“เธอื่ออะไรอ่ะ”
เอเลลีหันไปมอเ็าย
“เอเลลี เอเลลี บูแ” เ็หิอบลับไป
“ันโอลิเวอร์นะ โอลิเวอร์ วู้ อยู่ปีห้า บ้านริฟฟินอร์” เ็ายะโนบออีรั้ “ยินีที่ไ้รู้ันะ”
“เ่นันนะ” เอเลลีบอ่อนะหันหน้าเิน่อไป
เมื่อเอเลลีเินลับมาถึ เธอ็พบเฮอร์ไมโอนี่ที่มาถึ่อนและำลัปลอบใเนวิลล์
“เอาหรือเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่ถามเอเลลีทันทีที่เห็นเพื่อนสาว้าวเ้ามาในห้อ
เอเลลีส่ายหน้า่อนะนั่ลร้ามเฮอร์ไมโอนี่และเนวิลล์
“ันะออไปหามันอีที” เนวิลล์บอ เาเ็น้ำาและลุึ้นเินออไป
เฮอร์ไมโอนี่ถอนใ
“ันว่าเราเปลี่ยนเสื้อลุมันเถอะ” เธอบอับเอเลลี
แล้วเ็หิทั้สอ็รีบเปลี่ยนเสื้อลุมอน มีเสียประาศัามู้่าๆ ว่า “ เราะถึฮอวอส์ในอีห้านาทีนี้ รุาทิ้หีบสัมภาระไว้บนรถไฟ ะมีเ้าหน้าที่นไปให้ที่โรเรียนทีหลั”
เอเลลี่ับเฮอร์ไมโอนี่มอหน้าัน หลัานั้นเอเลลี็ึหมวเสื้อลุมมาลุมหัว เธอไม่พร้อมให้ใรมาเห็นใบหน้าอเธอ อย่าน้อย็อนนี้ เ็หิทั้สอเินออไปสมทบับนอื่นๆ ที่เินันวัไว่อยู่ที่ระเบียทาเิน
รถไฟแล่น้าล และหยุลในที่สุ เ็ๆ เินผลัันไปที่ประู และลไปที่สถานีเล็ๆ มืๆ เอเลลีัวสั่นเมื่อออมาสู่อาาศเย็นยาม่ำมีแสะเียส่อวูบวาบเหนือหัวเ็นัเรียน แล้วเอเลลีไ้ยินเสียพูึ้นว่า “พวปีหนึ่ พวปีหนึ่มาทานี้!”
เธอับเฮอร์ไมโอนี่เินมาามเสียเรีย แล้วึเห็นายรูปร่าสูให่ ใบหน้าอ้วนให่ไว้หนวราวรุรั
“โอ้โห”
นัเรียนปีหนึ่หลายนร้อทันทีที่เห็น เอเลลีทำไ้แ่มอสำรวั้แ่ศีรษะเท้าอายร่ายัษ์ เธออ้าปา้า้วยวามะลึระนประหลาใ
“ามันมา…ระวับันไนะ ปีหนึ่ามันมา” ายร่ายัษ์ยัพู่อไปพลาเินนำ
แล้วเ็นัเรียนปีหนึ่็เินามายร่ายัษ์ไปทาที่ันและแบลื่นบ้าสะุบ้า ทั้สอ้าทามืสนิท เอเลลีิว่าเป็นเพราะ้นไม้ึ้นหนาทึบทั้สอ้าทา ไม่มีใรพูอะไรมานั เนวิลล์ เ็ที่ทำาหายอยู่เรื่อยทำฟุฟิหนหรือสอหน
ทาแบๆว้าออทันที ริมอบทะเลสาบให่สีำ มีภูเาสูอยู่ฝั่ร้าม บนยอเาือปราสาทหลัให่ที่มีป้อมและหออยมามายหน้า่าอปราสาทส่อแสเป็นประายอยู่ใ้ท้อฟ้าที่เ็มไป้วยาวระยิบระยับ
“เรือหนึ่ลำนั่ไ้ไม่เินสี่นนะ” ายร่ายัษ์ร้อบอ และี้ไปที่เรือบลำเล็ๆ ที่อนิ่อยู่ริมฝั่ทะเลสาบ เนวิลล์ับเฮอร์ไมโอนี่ามเ็ายผมำและแนั่ในเรือลำเียวัน ในะเอเลลีลเรือลำเียวับเ็ผู้หินอื่นๆ อีสามน
“ทุนลเรือแล้วนะ” ายร่ายัษ์ะโน เาเอนั่นเียวในเรือ “เอาล่ะไปไ้”
แล้วอทัพเรือบลำเล็ๆ ็เลื่อนที่ไปพร้อมันทันที มันแล่นิวไปบนผิวทะเลสาบที่ราบเรียบราวับระ ทุนนิ่เียบ สายา้อมอึ้นไปที่ปราสาทหลัให่มหึมาที่อยู่เบื้อบน มันะห่าน้ำเหนือพวเามาึ้น ะที่เรือแล่นเ้าไปใล้หน้าผาที่มันั้อยู่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น