คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 : Chosen
Chapter 7 : Chosen
เช้าวันถัดมา เคธตัดสินใจไปเรียนช้ากว่าเมื่อวาน เธอคิดว่าถ้าไปช้า... หลังลูอี เธอจะได้เลือกที่นั่งที่อื่นได้ นั่งคนเดียว..
แต่อะไร ๆ ก็ไม่เคยเป็นดังที่เธอคาด
ทั้งห้องเหลือที่ว่างที่เดียวเท่านั้น..
ข้างๆ ลูอี วิลเลียม ทอมลินสัน
“เห้อออออ” เคธถอนหายใจเสียงดังก่อนจะตั้งใจกระแทกกระเป๋าลงบนโต๊ะ นั่งลงบนเก้าอี้ จะทำราวกับว่าคนข้างๆ ไม่มีตัวตน ส่วนหนุ่มข้างๆ หัวเราะคิกคักๆ ยิ้มตาหยีอยู่คนเดียว ใครมองก็คงจะหาว่าเขาบ้าก็เป็นได้
“วันนี้ฉันจะไม่กวนเธอก็ได้นะ” ประโยคที่ไม่น่าจะเป็นจริงได้ ทำให้เคธต้องหันมามองหน้าลูอี
“แต่”
นั่นไง จะมีลูกเล่นอะไรอีกล่ะวันนี้?
“เธอต้องไปกินข้าวกับฉัน....... โอเค๊?”
“…..” เคธได้แต่มองหน้าเขานิ่งๆ แน่นอนว่าใจเธอไม่ตกลงแน่นอน แต่เพื่อแลกกับการเรียนอย่างมีความสุขแล้วละก็ เธอก็ยอมได้
“เงียบแสดงว่าตกลง โอเค ดีมาก อาจารย์มาพอดีเลย ตั้งใจเรียนได้ เริ่ม!” พูดจบลูอีก็หัวเราะคิกคักคนเดียว จนเคธส่งสายตาอาฆาตไปให้ จึงทำให้ลูอีสงบลงได้
และแล้ววันนี้เคธก็ได้เรียนอย่างสบายใจ เพราะลูอีคนหล่อข้างๆ ไม่ได้กวนใจเธอเลยซักนิดเดียว... เพราะ เขา หลับ....
ดีเลย เลิกเรียนแล้วรีบหนีดีกว่า
หมับ...
ทำไมฉันหนีไม่เคยพ้น?
“เธอจะไปไหน?” ลูอีที่นอนหลับ อยู่ดีๆก็คว้าข้อมือเคธ ราวกับรู้ว่าเธอกำลังจะหนี
“ก็นายหลับ”
“ตื่นแล้วนี่ไงเล่า เอ้อ นี่วันนี้มีประชุมรุ่น ไปห้องประชุมคณะกัน” ลูอียืนหาว เอามือสางผมให้เข้าที่ก่อนจะลากเคธไปยังห้องประชุม
ห้องนี้เป็นห้องโถงกว้างๆ หน้าห้องมียกระดับพื้นขึ้นมาเพื่อเป็นเวที พร้อมด้วยไมค์และเครื่องเสียง ส่วนที่เหลือของห้องถูกจัดไว้ด้วยเก้าอี้จำนวนมากที่เพียงพอต่อจำนวนของนักศึกษาปีหนึ่ง
หญิงสาวนั่งหน้าเซงอยู่ข้างๆชายหนุ่มที่ทำตัวลัลล้า โอเวอร์แอคติ้ง
“ไฮฮฮฮ เคธ ไงลูอี” ไนออลเดินเข้ามาทักทั้งสอง พร้อมนั่งลงข้างๆกับเคธ
“หวัดดีไนออล แล้วนี่ใครเนี่ย” ลูอีทักทายอย่างร่าเริง
“อ้อ ๆ นี่เลียม เพย์น นั่งเรียนข้างๆกับฉัน” ไนออลแนะนำเพื่อนใหม่ให้รู้จัก หนุ่มๆทักทายกัน ส่วนสาวน้อยหนึ่งเดียวนั่งหน้าหงิก...
“เลียม นี่เคธ นั่นก็ลูอี”
“เฮ้ เธอ เมื่อวานช่วยบอกทางไปคณะฉันนี่ หวัดดีนะ” เลียมจำเธอได้ ผู้หญิงที่นั่งอ่านนิยายอยู่ริมแม่น้ำ..
“อ้อ..... นายเหรอ ฉันจำไม่ได้ ขอโทษทีนะ” เธอตอบนิ่งๆ เหมือนเช่นเคย
“ไนออล ยัยนี่ดูใจร้ายมากเลย หยิ่งๆใช่ปะ?” เลียมเข้าไปนั่งข้างๆไนออลกระซิบถามเขา แต่ไนออลกลับหัวเราะ
นึกว่าเธอจำเราไม่ได้คนเดียวนะเนี่ย.. ขี้ลืมจริงๆ ฮ่าๆๆ
“เปล่าหรอกเลียม เพิ่งรู้จักกันเธอก็เลยเป็นเงี้ย” ไนออลหันไปตอบ เพราะเขารู้ดีว่าเคธเป็นแค่ผู้หญิงคนนึงที่ตั้งกำแพงขึ้นมากันบุคคลหน้าใหม่ที่เข้ามาทำความรู้จักกับเธอ โดยเฉพาะ ผู้ชาย
“ยัยปลาทอง เธอนี่มันปลาทองจริงๆ” พูดจบลูอีก็ขำก๊ากขึ้นมา
ตลกอะไรนักหนามิทราบ.. เธอเถียงเขาอยู่ในใจ และทำเป็นไม่สนใจเขา
“หวัดดีพวก” เซนที่เดินหน้างัวเงียเข้ามาใหม่ทักทายเพื่อนๆ
“อ้าวเซน นายไปนั่งไหนคาบเมื่อกี้ หรือว่า... มาไม่ทันอีกแล้ว” ลูอี ทักทายรูมเมทของเขาด้วยคำถาม
“เห้ย ทันดิทัน นั่งหลังๆนายอะ ฉันเข้าไป เห็นนายพาดขาเก้าอี้ข้างๆไว้ เลยไม่ได้ไปนั่ง” ถึงประโยคนี้สาวสวยข้างๆถึงกับหันขวับไปมองลูอี ที่แท้เขาก็กั๊กที่ไว้ไม่ให้ใครไปนั่งนั่นเอง
“ใคร๊ ใครทำยังงั้น ไม่มี๊ ไม่มี เซนนายมองผิดคนแล้วรึเปล่า” ลูอีทำเสียงสูงกว่าปกติทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แบบที่.. ใครๆก็ดูออก เซนตั้งท่าจะเถียงแต่ก็ไม่ทันแล้ว รุ่นพี่ทยอยขึ้นไปบนเวทีและเริ่มพูด
“สวัสดีครับน้องๆ วันนี้พี่ขอประชาสัมพันธ์กิจกรรมมหาลัย แต่ละคณะจะจัดคัดเลือกตัวแทนคณะ มีหน้าที่ประชาสัมพันธ์คณะ และเป็นตัวแทนคณะในกิจกรรมต่างๆที่ทางมหาลัยจะจัด” รุ่นพี่ยังคงพูดถึงคุณสมบัติต่อไป วิธีการสมัครและอีกหลายๆอย่าง นักศึกษาส่วนใหญ่สนใจเข้าร่วมกิจกรรม
ยกเว้นเคธ
เช่นเคย เธอไม่อยากเป็นจุดเด่นในด้านใดๆ ทั้งสิ้น
“อีกหนึ่งอาทิตย์จะหมดเขตรับสมัครนะน้อง ๆ หลังจากนั้นจะเปิดให้โหวตอีกครั้งนึง ย้ำนะครับ มาสมัครที่พวกพี่ เลขรหัสนักศึกษา คะแนนสอบเข้า และรายละเอียดอีกนิดหน่อย เจอกันอาทิตย์หน้าครับ ขอบคุณมาก”
หลังจบการประชุมทุกคนต่างแยกย้ายไปกินข้าวเที่ยง โดยลูอีเดินขนาบเคธไว้ไม่ห่าง เขากลัวเธอหนีนั่นเอง
ส่วนเคธก็หาทางจะหนีอยู่ตลอดเวลา แต่หนีไม่พ้นซักที
“พวกนายจะสมัครปะ” เซนถามขึ้นกลางโต๊ะอาหาร
“ไม่” เคธตอบกลับ ทั้งโต๊ะหันไปสนใจที่เธอคนเดียว
“เธอน่าจะสมัครนะ คุณสมบัติครบเลย” ลูอีพูดขึ้น
“ไม่ มี ทาง” เคธพูดเน้นย้ำทีละประโยคให้คนฟังทุกคนได้ยินชัดเจน
“ก็แล้วแต่เธอน้า~ ว่าแต่เธอสอบเข้ามาได้คะแนนเท่าไหร่” ลูอีไม่ได้เซ้าซี้ต่อ แต่เปลี่ยนหัวข้อสนทนาขึ้นมา
“นายจะอยากรู้ไปทำไม”
“ก็แค่อยากรู้เฉยๆ”
“995” เธอตอบออกมา ทำให้หนุ่มๆทั้งโต๊ะแทบสำลักข้าวออกมา ก็คะแนนเต็มมัน 1000 นี่
“นายล่ะ” สาวสวยคนเก่งถามกลับลูอีที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“พันนึง” เป็นอีกครั้งที่ทั้งโต๊ะรู้สึกอาหารติดคอ
นี่มันอัจฉริยะคุยกันชัดๆ หนุ่มๆที่เหลือคิด
เคธคิดสงสัย ลูอีดูไม่ตั้งใจเรียนซักนิด เขาเก่งขนาดนี้ได้ยังไงกัน
“ลูอี นายไปสมัครเดี๋ยวนี้ผ่านเกณฑ์ด้วยนี่” เซนพูดขึ้นทันทีที่หายตกใจ
“ไม่เอาอ่ะ ยิ่งหล่อๆ เดี๋ยวสาวติด...ไนออลนายไปสมัครดิ น่ารักๆแบบนายเดี๋ยวก็มีคนโหวตให้” ลูอีตอบกวนๆแถมยังโบ้ยให้เพื่อนหัวทองไปสมัครอีก คนฟังทำหน้าจ๋อย
“ขอบใจที่บอกว่าฉันน่ารักนะ แต่ฉันเห็นคะแนนนายสองคนแล้วท้อ..”
“เท่าไหร่อะ” เลียมที่นั่งนิ่งมานานถามขึ้นมา
“902 เอง..” ไนออลตอบ
“เห้ย ก็เยอะนี่หว่า ฉันแค่ 900 เองนะ” เซนปลอบไนออลแล้วบอกคะแนนตัวเอง
“นี่..พวกนาย ฉันขอไปกินข้าวที่อื่นนะ” เลียมลุกขึ้นพร้อมถือถาดอาหารไปด้วย ทำให้ทั้งโต๊ะมองอย่างงงงวย
“อ้าว จะไปไหนเลียมมมม” ลูอีร้องเรียกเสียงดัง
“พวกนายอัจฉริยะกันเกินไปแล้ว..”
“ไม่เอาน่า ก็แค่คะแนน นั่งลงๆ” เซนดึงชายเสื้อให้เลียมนั่งลง
“ฉันได้แค่ 850 เองนะ”
“โหยเท่านี้ก็เก่งแล้วเพื่อน ยังมีคนอื่นๆอีก” ไนออลช่วยปลอบอีกแรง ทำให้เลียมยิ้มขึ้นมาได้อีกครั้ง
“นี่ไง ไว้ใกล้ๆสอบก็มาติวกัน ดีมั้ย” เซนเสนอไอเดียที่ทุกคนเห็นด้วย และก็เช่นเคยที่ เคธไม่เห็นด้วย
ใครจะติวกันก็ติวไปนะ ฉันขอบาย เคธคิดในใจพลางตักข้าวกินอย่างสบายใจ
“นี่ เคธเธอต้องมาติวนะ” ลูอีสะกิดเคธ ช้อนในมือของเธอแทบหลุดมือ
ทำไมต้องฉัน?
“นายเก่งกว่า ลูอี นายติวสิ”
“ฉันคิดว่า ถ้าเธอติวเจ้าพวกนี้น่าจะเข้าใจและอยากติวมากกว่าฉันติว” ความเห็นข้อนี้ของลูอีทำให้หนุ่มๆที่เหลือพยักหน้าเห็นด้วยอย่างที่สุด มีสาวสวยมาช่วยติวหนังสือก็น่าจะน่าสนใจกว่าลูอี....
“….ก็...ได้” เคธแทบอยากเอาหัวฟาดจานข้าว เธออยากจะอยู่ห่างๆพวกเข้าแท้ๆ แต่กลับต้องมีอะไรให้อยู่ด้วยกันตลอดสิน่า.. หนีก็ไม่พ้น
“ขอบใจนะทุกคน” เลียมพูดรู้สึกซึ้งกับเพื่อนใหม่กลุ่มนี้จริงๆ
“เห้ย ไม่ต้องร้องๆ” ซนตบบ่าเพื่อนแกมแซว
“ฉันไม่ได้ร้องเว้ย ฮ่า ๆๆๆ”
*กริ้งงงงงงงงงง*
“ว่าไงเพจ” เคธรับโทรศัพท์จากเพื่อนสาวที่หายหน้าหายตาไปตั้งแต่เช้า
“เธอไปกินข้าวรึยัง”
“อื้อ ฉันอยู่โรงอาหารกลางเหมือนเดิม”
“ฉันจะบอกว่า เธอกินไปก่อนเลย เธอไปกับใครน่ะ”
“กับเจ้าพวกเมื่อวาน...”
“ฉันไม่ค่อยว่างน่ะเคธ โทษทีนะ ต้องรีบไปทำโปรเจคต่อ”
“ไม่เป็นไร ตั้งใจทำงานล่ะ”
“เพจ กินเสร็จยัง ไปทำงานกันน” ก่อนจะวางสาย เคธได้ยินเสียงผู้ชายจากปลายสายอีกฝั่ง
“ไปทำงานกันนนนนน” เคธทำเสียงล้อเลียนเพื่อนสาว
“อะไรเล่า!”
“เปล๊า”
“ไม่มีอะไรซะหน่อย”
“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนี่”
“งั้นไปทำงานก่อนนะ บายเคธ” แล้วทั้งคู่ก็วางสาย เคธนั่งคิดขำๆ ว่าเพื่อนสาวของตัวเองออกจะน่ารักขนาดนั้น มีเพื่อนผู้ชายก็ไม่น่าแปลกซักนิด สงสัยจะไปนั่งกินข้าวกัน ก็น่ารักดีแหะ
นับเป็นเรื่องแปลกสำหรับ ลูอี เซน และเลียมที่เห็นเธอยิ้ม แต่สำหรับไนออลที่เห็นมาหลายครั้งแล้วไม่ได้เป็นเรื่องแปลกใหม่อะไรเท่าไหร่ แต่เขาชอบเธอตอนยิ้มที่สุด
“พวกนาย.. มองทำไม” เมื่อรู้สึกว่าถูกมอง คนสวยก็หุบยิ้มและหันไปถามทันที
“เปล่าาา” สี่หนุ่มตอบพร้อมกัน
“เห็นเธอยิ้มนี่ แปลกชะมัดนึกว่าทำหน้าบึ้งกับหน้าเฉยเป็นแค่นั้น” ลูอีพูดออกไปแล้วก็จบด้วยการขำ ... ยัยนี่น่ารักชะมัด
“นี่ถือสิ่งมหัศจรรย์ของโลกเลยนะ” เซนเสริมขึ้นมา
“อ้าว เคธเธอไม่เคยยิ้มมาก่อนเลยเหรอ?” เลียมที่เพิ่งเข้ากลุ่มวันนี้ถามด้วยความสงสัยสุดๆ
“เนี้ย ฉันรู้จักมาวันกว่าๆ ก็เพิ่งเคยเห็นเนี้ยยย” เสียงสูงอันเป็นเอกลักษณ์ของลูอีพูดขึ้น หัวเราะหน่อยๆ ส่วนไนออลไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรออกมา เพราะเขาเห็นหลายรอบแล้ว และหลงเธอมากขึ้นทุกครั้งที่เธอยิ้ม
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป ถึงวันที่จะต้องมาประชุมคัดเลือกกันอีกครั้ง
“ขอบคุณที่มากันนะน้องๆ วันนี้พี่จะประกาศ 4 คนที่พี่คัดเลือกมาจากผู้สมัครทั้งหมดนะครับ ถ้าพี่ประกาศชื่อใครช่วยออกมาข้างหน้าด้วยนะฮะ”
“คนแรกนะครับ เวโรนิก้า เรซ, เทียน่า แคลริส, คริสเตียน ทิม และ เคธี่ คอนเนลลี่ครับ เชิญเลยฮะ” เจ้าของชื่อสะดุ้ง เพื่อนๆในหอประชุมต่างตรบมือให้ครับผู้คัดเลือกทั้งสี่ โดยเฉพาะ4หนุ่มข้างๆเคธที่ส่งเสียงเชียร์ดังกว่าใครๆ
ลูอีแน่ๆ เคธคิดในใจว่าคนที่ส่งชื่อต้องเป็นเขาแน่ๆ
“นายตายแน่” เธอหันไปบอกเขาเสียงเรียบ แล้วเดินขึ้นไปบนเวทีรวมกับผู้คัดเลือกอีกสามคน
รุ่นพี่ให้ทั้งสี่คนแนะนำตัวและฝากให้เพื่อนๆโหวต
“น้องเคธี่ มีอะไรจะฝากถึงเพื่อนๆมั้ยครับ”
“ฉันชื่อเคธี่ค่ะ.... ฉันไม่ได้สมัครเอง... ฉะนั้น.. ไม่-ต้อง-โหวต ขอบคุณค่ะ” เคธพูดเสียงเรียบ หน้านึ่งพร้อมแผ่รังสีอมหิตออกมา มองตรงไปยังกลุ่มเพื่อนใหม่ของเธอทั้งสี่ บรรยากาศในห้องตอนนี้เงียบกริบ
“เอาล่ะครับ อาทิตย์หน้าเจอกัน กดโหวตได้ในเว็บเลยนะครับ!” รุ่นพี่รีบพูดปิดการประชุมวันนี้ ยังไม่ทันจบดี เคธรีบเดินหน้าหงิกพร้อมที่จะบีบคอคนได้ ออกไปจากคณะทันทีไม่รอใครทั้งสิ้น
------------------
writer talk
มาลงอีกตอนแล้วค่ะ แม้จะนานไปหน่อย
ไรท์ยอมรับผิดแล้วทุกอย่าง
แค่อย่าลืมกันเท่านั้นก็พอนะคะ ฮือออ
ไรท์ขอคอมเม้นเป็นกำลังใจให้หน่อยได้มั้ยคะ รีดเดอร์ผู้น่ารัก <3
xoxo
ความคิดเห็น