คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 : Flashback
Chapter 5 : Flashback
“กลับกันเหอะะะะ” ลูอีประกาศขึ้นหลังจากที่เขาและไนออลคุยกันอย่างหนำใจ บทสนทนาส่วนมากจะเป็นเรื่องฟุตบอลและกีฬาอื่นๆ ซึ่งไม่ใช่แนวของเคธเลยซักนิด
ทั้งสามลุกขึ้น เดินมุ่งหน้าไปยังบ้านทรินิตี้ เคธก้าวเท้ายาวจนแทบจะวิ่ง เธออยากหนีสองคนนี้ใจจะขาด แต่ยังไงซะผู้ชายก็เดินเร็วกว่าเป็นธรรมดา ยิ่งกับลูอี เขาเดินทันเธอด้วยท่าทางสบายๆด้วยซ้ำ ส่วนไนออลเดินตามหลังเคธอยู่ไม่ห่าง
“ลูอี นายอยู่ทรินิตี้เหมือนกันเหรอ” ไนออลถาม
“อ้อ เปล่าหรอกฉันอยู่คิงส์น่ะ”
“ไปทางนั้นนี่” ไนออลชี้ไปยังทางแยกไปบ้านคิงส์
“แล้วไง ฉันมาส่งเคธไม่ได้เหรอ” ลูอีสนใจเคธอยู่แน่ๆ... เขาก็ด้วย และนั่นทำให้ลูอีไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดซักเท่าไหร่เลย
กึก...
อยู่ดีๆ เคธก็หยุดเดิน ทำให้ไนออลเกือบชนเธอเข้าให้
“นายจะไปส่งฉัน...ทำไม” เคธถามเสียงเรียบ
“ก็เดินไปส่งเฉยๆ ไม่ได้เหรอไง หืมมม” ลูอีส่งยิ้มน่ารักตอบ แต่เธอคงไม่เห็นว่ามันน่ารักแน่ๆ
“ฉันเดินไปเองได้..” เคธก้าวขาเดินอีกครั้ง คราวนี้เธอไม่ได้สาวเท้ายาวและเร็วเท่าเมื่อกี้ เธอปล่อยให้ลูอีนำหน้าไป ลดระดับมาเดินเงียบๆข้างไนออลแทน จนถึงประตูใหญ่ทางเข้าของทรินิตี้
“ถึงแล้ว..” เคธเอ่ยเบ่าๆ
“โอเค~ งั้นบายนะเคธ พรุ่งนี้เจอกันนะ บายเว้ยไนออล” ลูอียิ้มโบกมือลาให้เคธและไนออล
“บายลูอี~” ไนออลโบกมือกลับ เคธได้แต่มองลูอีด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในใจกำลังขบคิดอะไรหลายๆอย่าง
เธอหันหลังกลับเดินไปยังห้องทันที
อยู่ดีๆ เคธก็รู้สึกได้ว่ามีคนเดินตามมาเรื่อยๆ เธอไม่ได้หันมามอง แต่กลับเดินให้ไวขึ้น จนถึงชั้นสาม เสียงก็ยังไม่หยุด
ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจกลับไปมอง..
…
เห้อ....
ไนออลนี่เอง
“นายทำฉันตกใจ” เคธหยุดหันไปคุยกับไนออลที่เดินตามหลังมาอย่างน่ากลัว
“แหะๆ ขอโทษที” ไนออลเกาหัวส่งยิ้มให้เธอ
“นายตามฉันมาทำไม”
“ฉันก็พักอยู่ชั้นนี้” เคธเลิกคิ้วขึ้นมาข้างนึง บังเอิญจังเลยนะ เคธเดินไปยังห้อง ส่วนไนออลวิ่งตามขึ้นมาเดินข้างเธอ
“นายอยู่ห้องไหนล่ะ”
“อ้อ 301 น่ะ เธอล่ะ” ไนออลตอบและถามกลับตามมารยาท และให้ดูแนบเนียนที่สุด เหมือนเขาไม่เคยเจอเธอมาก่อนเลย
และเลขห้องของหอพักที่นี่จะเรียงตามฝั่งคู่ ฝั่งคี่ไล่ตรงข้ามกันไปเรื่อยๆ
“อ้ะ.. จริงเหรอ ฉันอยู่ 302 ” บังเอิญอีกแล้วแหะ.. เคธหยุดตรงหน้าประตูห้องเธอ ยิ้มน้อยๆ ให้ไนออล ก่อนเข้าห้องไป
เมื่อกี้.. เมื่อกี้เธอยิ้มให้เรางั้นเหรอ?
เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปได้ เคธเหวี่ยงกระเป๋าพร้อมตัวเองลงบนเตียงที่แสนนุ่มนิ่มและมีแรงดึงดูดสูง แค่เรียนวันแรกเธอก็รู้สึกเหนื่อยมากๆ แล้ว ไม่ใช่เพราะเนื้อหาการเรียน แต่เป็นเรื่องเพื่อนใหม่ของเธอนั้นล่ะ
มันทำให้เธอนึกถึงตอนเด็กๆ เกรด 8 ..
แต่เดิมเธอไม่ใช่คนเงียบแบบนี้ จริงๆเคธเป็นเด็กร่าเริง สดใสกว่านี้
“งื้ออออออ นายขโมยขนมฉันไปกินอีกแล้วนะะะะะ โนอาห์!” เสียงเล็กๆของเด็กผู้หญิง อายุ 15 ปี กำลังบ่นเด็กชายที่กำลังหยิบขนมของเธอไปกินอย่างสบายใจ
“ก็เธอ กินเยอะแล้วนะเคธ ฉันเลยช่วยกิน เธอจะได้ผอมๆไง” เด็กชายผมสีน้ำตาลหยอกล้อเธอเหมือนปกติ
“ฉันไม่ได้อ้วนซะหน่อย” แค่น้ำหนักมากกว่านายเท่าเดียวเองน่า
“เหรออออ... สอนการบ้านฉันหน่อยสิ น้าาาา~” โนอาห์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเด็กสาวจนทำให้เธอหน้าขึ้นสี... เธอชอบเขามานานตั้งแต่เกรด 6 โนอาห์เป็นเพื่อนคนแรกที่มาคุยกับเธอ ตอนนั้นเธอเพิ่งย้ายโรงเรียนใหม่ ทำให้ไม่มีเพื่อน ก็มีแต่โนอาห์เนี่ยล่ะ ที่เป็นเพื่อนคนแรกที่เข้ามาคุยกับเธอ
“เห้อ ก็นายไม่ยอมตั้งใจเรียนไง นี่นะฉันจะไม่สอนนายแล้วถ้านายไม่ตั้งใจเรียนและชอบแกล้งฉันบ่อยๆ ฉันจะปล่อยให้นายสอบตกเลยคอยดู” ถึงปากจะบ่นขนาดไหน แต่เธอก็หยิบหนังสือ กางบนโต๊ะเตรียมสอนบทเรียนที่โนอาห์ไม่เข้าใจ
เคธลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเขา
“เธอน่ารักที่สุดเลย” โนอาห์ใช้แขนขวาโอบไหล่เธอและดึงตัวเธอเข้าไปใกล้ๆ ทำให้เธอหน้าแดง หัวใจเต้นเร็วขึ้นไปอีก
“อื้อออ มาดูเลย นายไม่เข้าใจตรงไหน”
เด็กทั้งสองติวหนังสือกันจนเย็น ในห้องสมุดของโรงเรียนทุกวัน
วันประกาศผลสอบปลายภาค
“โนอาห์ เป็นไงผ่านมั้ย” เคธเดินเข้าไปหาโนอาห์ทันที เธอกังวลว่าเขาจะผ่านมั้ย เพราะโนอาห์ไม่ใช่เด็กเรียนเก่งเหมือนเธอ
เขาทำหน้าเศร้า.. ไม่ผ่านเหรอ... ฉันติวให้เขาไม่ดีพอใช่มั้ย
“เคธ...”
“…….”
“ฉันผ่าน!! ได้คะแนนตั้งเยอะแหละ ขอบใจเธอมาก!!” โนอาห์ตะโกนสุดเสียง กระโดดกอดเคธแน่น
“ด.. ดีใจด้วย นายผ่านเพราะนายเองนะ” เคธเขิน.. หน้าแดง.. ใจเต้นเร็วและแรง
“กลับบ้านกัน เดี๋ยวฉันเดินไปส่งนะ” โนอาห์เสนอ
“แล้วนายจะไปต่อไฮสคูลที่ไหนเหรอ..” เคธถาม
“ไม่รู้สิ แล้วแต่แม่อะ”
“ฉันก็แล้วแต่ที่บ้านเหมือนกัน”
“โหยยย เคธ เธอเรียนเก่งอะ เข้าที่ไหนก็ได้” คนถูกชมก็ได้แต่หน้าแดง
“คงงั้นมั้ง ฮ่าๆๆ” เคธหัวเราะกลบเกลื่อน
“ขอบใจเธอมากนะ ไม่มีเธอฉันคงแย่”
“โอ้ย ไม่เป็นไร แค่นี้เอง สบายมาก”
“ใครได้เธอเป็นแฟนนี่โคตรดีเลยนะ นิสัยก็ดี เรียนก็เก่ง บ้านก็รวย แต่...”
“….” เคธหยุดฟังให้เขาพูดต่อ
“ฉันว่าเธอน่ะ ลดน้ำหนักหน่อยดีกว่านะ” เธอรู้สึกแย่ทุกๆครั้งแต่เขาพูดถึงน้ำหนักเธอ.. เธอรู้ดีว่ามันเป็นปมด้อยของเธอ... แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ
“นายคิดว่าฉันอ้วนขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ก็ไม่ขนาดนั้นนะ แต่ถ้าเธอผอมคงสวยมาก”
“ฉันก็ว่างั้นนะ ฮ่าๆๆๆๆ” เธอยิ้มกลบเกลื่อน แต่ในใจเธอรู้สึกเศร้า ทำไมเราไม่เกิดมาผอมนะ..
เด็กทั้งสองคนเดินคู่กันไปเรื่อยๆ จนบ้านช่องเริ่มใหญ่โตขึ้น เคธอยู่ย่านคนรวย บ้านแถวนี่มีรั้วสูง บ้านขนาดใหญ่และมีบริเวณกว้างขวาง
“บ้านแถวนี้ ใหญ่ชะมัด เธอโชคดีมากนะ ที่ได้อยู่แถวนี้”
“ไม่โชคดีขนาดนั้นหรอกน่า นายนี่ชอบพูดเว่อร์จริงๆ”
“ดูเด่ะ! แต่ละหลัง บ้านฉับรวมกันเป็นสิบเลยมั้ง เธอรวยแบบเนี้ยมิน่า..”
“… มิน่าอะไร”
“ก็กินดีอยู่ดีไง โธ่”
“อ๋อ จะว่าฉันอ้วนอีกแล้วใช่มั้ยตาบ้า !” เคธจัดการฟาดแขนเขาไปหนึ่งที
“โอ้ย ฮ่าๆๆ เจ็บนะ” โนอาห์วิ่งหนี ทำให้เคธต้องวิ่งตาม ทั้งสองวิ่งไปหัวเราะไปด้วยกัน จนถึงหน้าบ้านของเธอ
“แฮ่ก ๆ วิ่งกันทำไมเนี่ย เหนื่อยนะ ฮ่าๆๆๆ” โนอาห์ยืนหอบอยู่ข้างๆเคธที่กำลังหอบอยู่เช่นกัน
“นายวิ่งก่อนเองนะะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“งั้นฉันกลับละ โชคดีนะเคธ มีไรก็โทรมาคุยได้เสมอนะ” เขาหันหลังเดินกลับไป...
“.. ด..เดี๋ยว โนอาห์..” เป็นไงเป็นกัน ไหนๆก็วันสุดท้ายที่จะได้เรียนด้วยกันแล้วนี่
“ว่าไง”
“ฉันมีอะไรจะบอกนาย”
“ว่ามาโลด”
“ถ้าฉันบอกนายแล้วนายอย่าหนีนะ”
“แล้วฉันจะหนีเธอทำไมเล่า ยัยเบ๊อะ แต่ถ้าเธอหิวจนอยากจะจับฉันกินฉันอาจจะหนีนะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“อื้อออออออ”
“เธอจะกินฉันเหรอ? !!!”
“บ้า!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” โนอาห์หัวเราะเสียงดังลั่น
“ฉันชอบนาย” เธอตัดสินใจสารภาพกับเขา เสียงเบาๆแต่ก็ทำให้เขาหยุดหัวเราะมองหน้าที่กำลังแดงก่ำเพราะเขินอายของเธอ
“……..”
“นายไม่ชอบฉันไม่เป็นไรหรอกนะ ฮ่าๆๆๆๆ” เคธแสร้งทำเป็นหัวเราะ แต่เธอพอจะดูจากปฏิกริยาของเขาได้ ว่าเขาไม่ได้คิดแบบเธอเลยสักนิด..
“เอ่ออ..”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันแค่พูดเฉยๆ สบายใจแล้วล่ะ” เธอพยายามกลั้นน้ำตากับท่าทีที่แปลกไปของโนอาห์
“โชคดีนะ..” โนอาห์โบกมือลาให้เคธ เธอได้แต่ส่งยิ้มบอกลาให้กับเขา คงเป็นภาพสุดท้ายที่เธอจะได้เห็นเขา เธอยิ้มจนโนอาห์หันหลังกลับเดินไป เธอมองเขาจนลับสายตา แล้วน้ำตาหยดแรกก็ไหลออกมา
ไม่รู้คิดผิดหรือเปล่าที่พูดไป
หลังจากนั้นเธอไม่สามารถติดต่อโนอาห์ได้อีกต่อไป โทรไปก็ไม่รับ หรือไม่ก็ไม่ว่างคุยกับเธอ เธอจึงรู้ว่าเขาไม่ได้สนใจเธอเลย การกระทำต่างๆ เธอคิดไปเองคนเดียวทั้งนั้น ใครจะมาชอบเด็กอ้วนๆ ดีแต่เรื่องเรียนล่ะ
เคธกลายเป็นคนเงียบๆ ไม่กินข้าว ไม่พูดจากับใคร จากที่เป็นเด็กที่ร่าเริง ตอนนี้กลับเย็นชา
“คุณหนูคะ ทานหน่อยเถอะค่ะ” แม่บ้านเอ่ย หลังจากที่ยกอาหารมาให้แล้วเธอไม่แตะต้องมันซักนิด
“ขอโทษค่ะ หนูไม่หิว เก็บไปเถอะค่ะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไร้อารมณ์
“ค่ะ” แม่บ้านยกอาหารไปเก็บแต่โดยดี
เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร กินอะไรไม่ลง ถ้ากินแล้วก็จะอาเจียนออกมาทันที ตอนนี้เธอน้ำหนักลดลงฮวบฮาบ ผอมจนน่าตกใจ จนที่บ้านต้องพาไปหาหมอ..
“แบบนี้น่าจะเป็นอาการของโรคอะนอเร็กเซีย (Anorexia*) ขั้นเริ่มต้นนะครับ”
*เป็นโรคของความผิดปกติในการกิน ผู้ป่วยจะมีปัญหาทางด้านจิตใจ มักรู้สึกว่าหากควบคุมการกินอาหารของตัวเองได้ ก็จะสามารถควบคุมชีวิตของตัวเองได้ ทำให้ร่างกายผ่ายผอมมากเนื่องจากพยายามลดอาหารและออกกำลังมากเกินไป มักเกิดในวัยรุ่นผู้หญิงอีกเช่นกัน อาการที่เด่นชัดคือพยายามอดอาหารหรือกินให้น้อยที่สุด เพราะรู้สึกมีปมด้อย ไม่พึงพอใจเรื่องรูปร่างของตนเอง
“แล้วต้องทำยังไงคะ” แม่ของเธอถามหมออย่างเป็นกังวล
“ต้องดูแลให้ทานอาหารให้ครบ ดูแลสภาพจิตใจเธอ อาจจะกังวลเรื่องอะไรอยู่ก็เป็นได้ครับ”
หลังจากนั้น เคธก็ต้องไป-มาระหว่างบ้านกับโรงพยายาบาลเป็นประจำ จนรักษาโรคนี้หายขาด เธอสามารถกินได้เหมือนคนปกติ แต่น้ำหนักที่ลดไปแล้วไม่สามารถกลับมาได้ ตอนนี้เธอจึงมีรูปร่างที่ผอมบาง หลังจากนั้น เคธย้ายโรงเรียนเป็นโรงเรียนคอนแวนต์ ทำให้เธอได้เจอเพื่อนใหม่อย่างเพจ เธอมีความสุขดีกับการเรียนไฮสคูลและเพื่อนใหม่ที่แสนน่ารัก
แต่เรื่องของความรัก เธอไม่อยากสนิทกับใครมากอีกต่อไป กลัวว่าจะให้ใจไปแล้ว เขากลับไม่ได้คิดกับเธอแบบนั้น
กลัวประวัติศาสตาร์จะซ้ำรอย..
กลัวว่าจะต้องเสียใจเพราะเรื่องพรรณนี้อีก..
ถ้ามีคนที่รักเธอจริง แต่เธอไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเธอก็ไม่อยากจะทำร้ายจิตใจเขา ไม่อยากให้เขารู้สึกแย่เหมือนที่เธอเคยรู้สึก
เธอก็คงรู้สึกแย่ที่ทำให้คนๆนั้นรู้สึกไม่ดี...
สู้ไม่คิดเรื่องพวกนี้จะดีกว่า...
ไม่มีความรักก็อยู่ได้นี่...
อยู่คนเดียวกับเพื่อนดีๆอีกคน ก็พอแล้ว
*เสียงโทรศัพท์*
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้เธอสะดุ้ง หลุดจากภวังค์เรื่องๆร้ายๆในอดีต
เธอสไลด์รับสายจากเบอร์ไม่คุ้นตา...
-------------
Writer Talk
มาเสริฟอีกตอนจ้า~ ตอนนี้เน้นไปที่ปัญหาของเคธสุดสวยเนอะ
ทำไมหล่อนถึงชอบทำนิ่งๆนักน้าาา~
แล้วใครโทรมาอีกล้ะเนี่ยยย
ติดตามตอนต่อไปเร็วๆนี้น้า
อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อยน้าาา
รักรีดเดอร์ที่สุดดด <3 จุ้บบบ
xoxo
ความคิดเห็น