คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : University, day one
Chapter 1 : University, day one
ภายใต้ห้องนอนสีครีมหวานที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหราราคาแพง เด็กสาววัย 19 ปี กำลังง่วนอยู่กับการจัดเสื้อผ้าลงกระเป๋าให้ได้มากที่สุด เธอจะต้องจากบ้านอีกนานเพราะต้องไปเรียนต่อในชั้นมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งของอังกฤษ
“มาเรีย ช่วยหนูเข็นกระเป๋าหน่อยค่ะ” เสียงหวานเอ่ยขอให้แม่บ้านช่วยเข็นกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ 2 ใบออกจากห้องของเธอ
“ค่ะ คุณหนู” มาเรียยิ้ม ก่อนที่จะรีบเข้ามาช่วยเธอเข็นกระเป๋าออกไปรอหน้าบ้าน
“แม่คะ หนูไปก่อนนะคะ” เด็กสาวยิ้มหวานพร้อมสวมกอดสาวผู้เป็นแม่
“ตั้งใจเรียนนะเคธ” คนเป็นแม่ผละเคธออกเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปนั่งบนรถข้างๆกับพ่อของเธอที่จอดรอรับอยู่หน้าบ้าน เคธหุบยิ้มทันทีที่รถเคลื่อนออกไป พ่อแม่ของเธอไม่คิดจะไปส่งเธอเลย ทำไมธุรกิจต้องมาก่อน เธอเป็นลูกสาวแท้ๆ แถมยังไปอีกหลายเดือน
ได้แต่คิดแล้วก็ยืนน้อยใจ
“คุณหนูคะ เดี๋ยวตกเครื่องหรอกค่ะ” เสียงเรียกของมาเรีย แม่บ้านทำให้เคธต้องหยุดอารมณ์น้อยใจของเธอแล้วไปขึ้นรถ
“เทเลอร์คะ ทำไมไม่ยกกระเป๋า” สาวสวยออกเสียงสั่งเทเลอร์คนขับรถของเธอ ถึงแม้น้ำเสียงของเธอจะหวานเพียงใดแต่ก็แฝงไปด้วยความไม่พอใจ คนฟังก็ได้แต่รีบวิ่งมายกกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของเธอขึ้นรถหรูทันที
สาวสวยหงุดหงิด ส่ายหัวสองสามทีก่อนขึ้นไปรอบนรถ
หลังจากคนขับรถจัดการกับกระเป๋าเรียบร้อย เขาก็กลับมาทำหน้าที่ขับรถส่งคุณหนูไปส่งสนามบินให้ทันเวลาเครื่องออก
ดวงตาสีฟ้าสดใสเหม่อมองออกไปนอกรถ เหม่อลอยคิดถึงมหาลัยที่จะต้องไปอยู่ เธอไม่ตื่นเต้นซักนิด เธอชอบวาดรูปและศิลปะหลายแขนง แต่พ่อแม่ของเธอกับบังคับให้เธอเลือกเรียนบริหารเพื่อที่จะมาดูแลกิจการต่อ เคธถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายทุกทีที่คิดถึงเรื่องนี้
แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ได้แย่ซักทีเดียว เพราะเพื่อนสนิทของเธอ เพจ ก็เข้าเรียนที่มหาลัยนี้เหมือนกัน เคธกับเพจเรียนด้วยกันตั้งแต่สมัยไฮสคูล เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอ
ไม่ใช่ว่าเธอนิสัยไม่ดีซะหน่อย แต่เธอแค่เลือกคบเพื่อนเท่านั้นเอง..
~~~~~~~~
หลังจากนั่งเครื่องบินมาหลายชั่วโมง ในที่สุดเคธก็เดินทางมาถึงยังปลายทางเสียที
เธอลากกระเป๋าอย่างทุลักทุเล ก็เพราะขนาดตัวของเธอกับกระเป๋า2ใบนั่นไม่ได้เหมาะสมกันซักนิด เธอสูง 168 แต่ด้วยความที่เธอมีน้ำหนักที่น้อยบวกกับรูปร่างที่ค่อนข้างผอมทำให้เธอลากกระเป๋าไม่สะดวกเท่าไหร่
ในที่สุดเธอก็ลากกระเป๋าขึ้นมาบนรถบัสที่ทางมหาลัยจัดรับส่งได้สำเร็จ
รถบัสออกเป็นเวลา กว่าจะออกรถอีกทีก็ราวๆครึ่งชั่วโมง เคธจึงหยิบไอโฟนของเธอพร้อมหูฟังขึ้นมาเพื่อฟังเพลงฆ่าเวลา
“ตรงนี้มีคนนั่งมั้ยฮะ” เด็กหนุ่มผมบลอนด์อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอเอ่ยถาม แต่ด้วยความที่เสียงเพลงนั่นดังมากเกินไป เคธจึงไม่ได้หันไป ก็เธอไม่ได้ยินเขาซักนิดนี่
เขายืนมองเธออยู่อย่างนั้นไม่ละสายตา ผมยาวสีน้ำตาลเข้มเป็นลอนธรรมชาติที่ปล่อยยาวถึงกลางหลัง ใบหน้าที่ขาวสะอาดใสไร้ที่ติ จมูกอันได้รูป กับปากสีชมพูสวยที่พึมพำเพลงและยิ้มอย่างไม่รู้ตัว แม้จะเห็นแค่ด้านข้าง
แม้จะเพียงแค่นั้น ไนออล... ก็รู้แล้วว่าเธอสวยและมีเสน่ห์มาก
คนถูกมองรู้สึกได้ถึงดวงตาคู่สีฟ้าที่จดจ้องเธออยู่สักพัก เธอหันหน้าไปมองเขาอย่างค้อนๆ
ตาสีฟ้าเหมือนกันเลย.. ไนออลคิดและยังไม่สามารถละสายตาจากเธอได้
เธอจ้องหน้าเขาตอบพร้อมยักคิ้วสูงขึ้นข้างนึงอย่างหาเรื่อง..
อิตานี่ท่าทางจะบ้า..
“เอ่อ ขอโทษฮะ” หลังจากได้สติ หลุดจากภวังค์ เขาก็หลบหน้าเธอรีบเดินหนีไปหาที่หนังด้านหลังรถแทน
คนสวยได้แต่ถอนหายใจแล้วหันหน้าออกนอกหน้าต่าง
ทันทีที่ไนออลได้ที่นั่ง รถก็เคลื่อนออกจากสถานีมุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัย
มหาวิทยาลัยแห่งนี้เป็นมหาลัยที่มีชื่อเสียงของอังกฤษ ที่ใครๆทั่วโลกก็ใฝ่ฝันจะเข้ามาเรียน นักศึกษาที่ได้เข้าเรียนที่นี่ไม่รวยมากระดับเศรษฐีก็ต้องเก่งมากระดับหัวกะทิเลยทีเดียว
เคธถูกจัดอยู่ในทั้ง 2 ประเภท ฐานะทางบ้านก็เรียกได้ว่าร่ำรวยมากและระดับมันสมองของเธอนั้นก็อยู่ในเกณฑ์ดีเยี่ยมอีกต่างหาก
มหาลัยแห่งนี้แบ่งเป็นระบบบ้าน นักศึกษาต้องเลือกบ้านที่จะเข้าอยู่และไม่สามารถเปลี่ยนได้ในภายหลัง เลือกบ้านไหนแล้วจะต้องอยู่จนถึงเรียนจบเลยทีเดียว บ้านแต่ละหลังจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกให้แก่นักศึกษาทุกคน เป็นทั้งหอพัก โรงอาหาร ห้องจัดเลี้ยง ห้องสมุดและโบสถ์ รวมไปถึงบาร์อีกด้วย
ใช่ว่าทุกคนจะได้เข้าอยู่ในบ้านที่ตัวเองเลือก นักศึกษาต้องเขียนรายงาน กรอกเอกสารเลือกบ้าน หลังจากนั้นแต่ละบ้านจะเป็นผู้คัดเลือกว่านักศึกษาจะเหมาะสมที่ได้อยู่บ้านนั้นๆหรือไม่
เมื่อถึงมหาลัย เวลาที่ทุกข์ยากของเคธก็กลับมาอีกครั้ง สาวสวยร่างบางต้องลากกระเป๋าขนาดมหึมาอีกครั้ง เธอมองซ้ายมองขวาไม่เห็นมีใครหอบข้าวของมามากมายราวกับย้ายบ้านเหมือนเธอ
“เคธธธธธธธธธธธธธ” เสียงสวยของเพื่อนสนิทดังขึ้น
สาวสวยตัวเล็กผมบลอนด์วิ่งปรี่เข้ามากอดเพื่อนซี้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนทุกที
“ทำตัวเป็นเด็กทุกทีสิน่า” ถึงเธอจะบ่นแต่ก็อมยิ้มทุกครั้งที่เพจทำแบบนี้
“เป็นไง ตื่นเต้นมั้ย” เคธเอ่ยถามเพื่อนสนิท
“สุดๆอ้ะ โอ้ย นี่เธอจะแบกอะไรมานักหนาเนี่ย!” ดวงตาสีเขียมหม่นอมเทาของเพื่อนสาวโตขึ้นทันทีที่เห็นสัมภาระของเพื่อนสาว
“ก็เหลือดีกว่าขาดไง ไม่เยอะซะหน่อย” เคธบ่นแต่ในใจก็คิดว่ากระเป๋าของเธอน่ะมันใหญ่ไปจริงๆนั้นแหละ
“เอ่อ ขอโทษนะบ้านทรินิตี้ไปทางไหนเหรอ” หนุ่มหล่อตาฟ้า ผมบลอนด์คนเดิมมาถามทางเคธ
“ทางนู้นน่ะ” เธอตอบแบบไม่ใส่ใจ ชี้แบบส่งๆ และแน่นอนเธอจำเขาไม่ได้หรอก ทั้งๆที่เขาเพิ่งมายืนจ้องหน้าเธออยู่นานสองนาน
ไนออลยิ้มหวานผงกหัวเป็นเชิงขอบคุณ เขาเดินออกไปตามหาบ้าน พลางคิดในใจว่าเธอคงจำเขาไม่ได้แน่ๆ
“ใครเหรอ” เพจถามเคธอย่างตื่นเต้น ก็นานๆจะมีหนุ่มน่ารักๆกล้าเข้ามาคุยกับเธอนี่ ปกติเคธปั้นหน้าเป็นยักษ์ตลอดเวลา ทั้งๆที่ตัวเองก็สวย แบบนี้แหละถึงไม่เคยมีแฟนซักที
“ไม่รู้อะ ก็เขามาถามทางไง” เคธยักไหล่ เธอไม่สนใจเขาสักนิด
“จริงๆเราพาเขาไปก็ได้นะ บ้านเดียวกันเลยนี่” เพจยิ้มออกนอกหน้า ส่วนเคธก็ได้แต่ถอนหายใจ
“ช่างเถอะเขาน่าาา ไปกันเถอะยืนนานฉันเมื่อยละ” สองสาวลากกระเป๋าไปยังบ้านของตัวเอง
บ้านทรินิตี้เป็นบ้านที่ใหญ่และเก่าแก่แห่งหนึ่งของมหาลัย บ้านนี่ถูกก่อตั้งในยุคแรกเริ่ม สถาปัตยกรรมของที่นี่จึงเป็นแบบอังกฤษโบราณ และหรูหรา
ว้าวว... คำอุทานแรกของใครๆที่ก้าวเข้ามาในบ้านแห่งนี้
สองสาวสวยเดินตามโถงทางเดินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเจอกับเคาเตอร์ของคีปเปอร์ ผู้ดูแลของบ้าน บ้านแต่ละหลังจะมีคีปเปอร์จัดการอำนวยความสะดวกต่างๆให้กับนักศึกษา ดูแลรักษาความปลอดภัย รวมถึงเก็บกุญแจจัดการกับหอพักอีกด้วย
อืมม... เหมือนอากัส ฟิลด์ ภารโรงน่ากลัวที่เลี้ยงแมวในแฮร์รี่ พอตเตอร์เลยแหะ แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้น่าตาน่ากลัวเหมือนในหนัง เคธคิดและยิ้มในใจอยู่คนเดียว บางทีการเธอออกมาเรียนมหาวิทยาลัย ใช้ชีวิตอยู่ห่างจากครอบครัวบ้างก็น่าจะดีนะ
“ชื่ออะไรครับ” คีปเปอร์ถามสาวทั้งสอง
“เพจ มาร์ลีนค่ะ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส พร้อมยิ้มหวานให้คีปเปอร์
“เคธี่ คอนเนลลี่ค่ะ” ส่วนอีกสาวกล่าวเสียงเรียบ
คีปเปอร์พยักหน้ารับ ก่อนจะไปค้นชื่อสองสาวว่าพักอยู่ห้องใด สักพักเขาก็ยื่นกุญแจให้กับทั้งคู่
“ห้องเดียวกันเลยครับ 302” เคธและเพจมองหน้ากันอย่างประหลาดใจ ปกติแล้วระบบคัดเลือกห้องจะเป็นแบบสุ่ม เพื่อให้นักศึกษารู้จักกับเพื่อนต่างคณะ
“ขอบคุณค่ะ” สาวผมบลอนด์รับกุญแจมา
“สงสัยเพราะอยู่คนละกันคณะมั้ง” เคธพูดขึ้น
“แต่ก็ดีแล้วไง ฉันจะได้อยู่กัยเธอตลอดเลยยยยย” คนตัวเล็กหยุดลากกระเป๋าแล้วกระโดดกอดเพื่อนสาว
“นี่ใครมาเห็นเข้าจะนึกว่าเราเป็นเลสนะ พอเลยยัยตัวจิ๋ว” เคธบ่นอุบกับเพื่อนสาวตัวเล็กที่มีส่วนสูงแค่ 160 ต้นๆ ถึงปากจะบ่นแต่เธอก็ยิ้มให้กับความน่ารักของเพื่อนสนิท
ในที่สุดก็มาถึงห้อง 302 จนได้
ในห้องค่อนข้างใหญ่ เทียบได้กับโรงแรมสไตล์อังกฤษหรูๆ แบ่งเป็น 2 ฝั่ง เตียงขนาดคิงส์ไซส์หันปลายเตียงเข้าหากัน ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง โต๊ะทำงานมีกันคนละฝั่ง ห้องน้ำ 1 ห้องในตัว... ใครมาเห็นก็คงคิดว่า นี่มันหอพักมหาลัยหรือว่าโรงแรมกันแน่...
“เยี่ยมไปเลย เตียงนี่สบายสุดๆ” พอเข้าห้องได้เพจก็ล้มลงตัวบนเตียงนุ่มๆทันที ส่วนอีกสาวก็เปิดกระเป๋าหยิบเสื้อออกมาแขวน จัดให้เรียบร้อย
“บ่ายนี้มีถ่ายรูปนักศึกษาใหม่แล้วก็งานเลี้ยงใช่มั้ย” เคธถาม
“งื้อออออ นี่เราต้องจัดเต็มนะ มันเป็นเหมือนคืนเปิดตัวไง” เพจพูดอย่างเพ้อฝัน เธอเป็นสาวโลกสวย ทุกอย่างสวยงามราวกับฝัน เธอสามารถยิ้มให้ได้กับทุกๆเรื่อง ไม่เคยเครียดกับเรื่องอะไรเลย
“นี่เธอมาเรียนหรือมาอะไรกันแน่เนี่ย ฮ่าๆๆๆ” เคธหัวเราะให้กับความน่ารักใสๆของเพื่อนซี้
“มานี่เลยยัยเคธ ฉันจะแต่งหน้าให้เธอเอง” พูดยังไม่ทันจบดี เพจก็คว้ากระเป๋าเครื่องสำอางค์ออกมาละเลงแต่งแต้มสีสันลงบนหน้าของเพื่อนสาว
“แล้วก็ยิ้มเยอะๆด้วยนะ ยิ้มแล้วสวยจะตายไป” เพจจับแก้มเพื่อนแล้วฉีกยิ้ม ส่วนอีกสาวที่ถูกแต่งหน้าซะสวยก็ส่งยิ้มแบบประชดกลับไป
“ก็ฉันยังไม่อยากยิ้มนี่นา ไม่เห็นมีอะไรต้องยิ้มเลย”
“ก็แบบนี้ไง ถึงไม่มีใครกล้าเข้าหาเธอ” เพจบ่น
แต่เคธก็ไม่ได้ตอบอะไรออกมา ก็เธอไม่ได้อยากมีเพื่อนมากมายอะไรนี่ ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายชีวิต มีเพื่อนซี้ดีๆซักคนก็เพียงพอแล้ว
----------------------
Writer Talk
ตอนแรกกะว่าจะรอเรื่องเก่า ครบ 1000 วิวเสียก่อน ค่อยลง :P
แต่ไรท์อาจจะไม่ว่างไปอีกหลายวันมากๆ เลยมาลงก่อน 1 ตอน
ทุกคนก็ยังคงสงสัยใช่มั้ยล๊า ว่าใครจะเป็นพระเอก..
แหม ถึงไรท์จะเมนไนออล แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้นะะะ ;)
คอมเม้นกันเยอะๆน้า เห็นยิ่งเยอะแล้วอยากอัพไวๆ <3
รักทุกคนเหมือนเดิมค่ะ ใครรักเรื่องที่แล้ว ก็ขอให้รักเรื่องนี้เยอะๆด้วยนะคะ
xoxo
ความคิดเห็น