คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เส้นทางของหมีน้อย 2
“อยู่นี่เอ ามหาัวั้นาน”
เสียหวานๆ ัึ้นที่้าหูผมเอ
เมื่อหันมาูึพบินยืนยัิ้วให้ อนนี้เป็น่วพั่อนแ่ันวอเอร์ท้ายสุ
ผู้นำเียร์หลายนระโโลเ้นลาสนาม แ่ไม่มีใรน่ารัใล้เียลูสาวเฮียอ๋า
“ินมาหาเราเหรอ”
“บอแล้วนี่นาให้เรียนเยๆ” เธอยิ้มหวานนผมแทบละลาย
“บอแล้วนี่นาให้เรียนเยๆ แหวะ!”
เสียพูแวะัมาานนั่ใล้ัว
อำนาผู้เป็นเพื่อนรัอผมนั่นเอ นายสี่ายัอนฝ่ายสาวไม่หาย
อาทิย์ที่แล้วเธอทำให้เาโนอาารย์ลโทษ ไหนะีเ่าเรื่อพี่เบอี้สลิมนั่นอี
“นมีอะไรหรือเปล่า” ผมพูับท่อนทั้สอะบีัน
“็นิหน่อย” เธอละสายาาอำนา
“อาารย์สมพิศอยาไ้อบ”
“อาารย์ะเอาอบไปทำอะไร?”
“อาารย์ไ้้นโมมา 4 ้น อยาให้เราไปปลูหน้าอาารหรรม”
“เย้ย!”
ำอบินทำเอาผมสะุ้โหย
สาวน้อยผู้แสนบอบบา้อไปุินปลู้นไม้ ้วยเหุนี้เอเธอถึามหาผมทั่วสนาม หรืออาะทั่วโรเรียนเลย็ไ้ใระรู้
เพราะผมมีุแห้อเ็บอแ่เพียผู้เียว
“เอาแบบนี้นะน เี๋ยวเราถ่ายวีีโอเสร็ะไปปลู้นไม้ให้”
“แล้วมันะีนะ แ่็…อบใมา”
ินรีบอบลอย่ารวเร็ว านั้นึหันมามอนัีฬาริมสนาม
เสียหัวเราะออำนาามมาทันที ผมส่ยิ้มแห้ๆ ให้เป็นารแ้เี้ยว
เพื่อนรัอผมไม่ทันเลียวใว่า ้นโมออาารย์สมพิศมี้วยัน 4 ้น
“นั่นมันบุนะนี่นา นึแล้วเียว้อไ้เป็นนับาส”
เสียหวานๆ ัึ้นที่้าหูอีรั้
ินปรายามอนัีฬาผัหนอน้ำ ็นที่มีปานำใ้าวานั่นแหละรับ
“บุนะเยเรียนห้อ 3 อนม.้น” เ้าัวพู่อ “เาอบเล่นบาสมาแ่เล่น่อยไม่เ่
เลยย้ายไปเรียนที่โน่นเพราะอยาิทีมโรเรียน เราีใัเลยนาย ที่เห็นเพื่อนประสบวามสำเร็แบบนี้”
น้ำเสียและแววาเธอแสวามยินีาใ
ผมรีบยินีามันทั้ที่ไม่รู้เรื่อเลย เมื่อรรมารเรียนัีฬาลสนาม พวเราึลับมาสนใที่ารแ่ัน
แ่ารแ่ยัไม่สามารถเริ่ม้นไ้ โ้ทีมผัหนอน้ำื่นเ้นัหอบหืำเริบ ้อ่วยันปมพยาบาลนานหลายนาที
ว่าเ้าัวะผ่านวินาทีวามเป็นวามาย ท่ามลาเสียโวยวายาอเียร์เรื่อถ่วเวลา
ผมแอบิในใว่ามันะใ่หรือ
ในเมื่อฝ่ายเรานำโ่ 102 ่อ 22 ะแนน ทว่ารรมารหน้าแันเห็นีามัน เาแใบแให้ับโ้ผู้แสนโร้าย
รวมทั้หัอี 3 ะแนนและให้ลูโทษฝ่ายเรา
“นายเ็บวามลับเป็นไหม?”
อยู่ีๆ ินเ้ามาระิบ้าหู
้วยว่าเสียัหรือไม่อยาให้นอื่นไ้ยิน น้ำลายเธอระเ็นถูเยื่อแ้วหูอย่าั
หวัว่าระูทั่และโลนะไม่อัเสบเพิ่มเิม ผมรีบระิบ้าหูเธอบ้าเพื่อวามเท่าเทียม
“เธอพูถูนแล้วสาวน้อย
มีอะไรอยาระบายอย่านั้นรึ”
นน่ารัมอลาสนามสลับมอหน้าผม
ารแ่ันำเนิน่อไปยัไม่ถึนาที ทรเแสวามสามารถให้โลประัษ์ โยารใ้ท่าพระรามน้าวศรเล่นานฝ่ายร้าม
ผู้เล่นัวริผัหนอน้ำบาเ็บหมแล้ว เมื่อรวมับรายล่าสุเท่าับ 7 นไม่าไม่เิน นัีฬาผู้มีปานำใ้าวาำเป็น้อลสนาม
สายาินำลัับ้อที่เานนี้
“สัาับเรา่อนว่า ะไม่บอเรื่อนี้ับทรเ”
นพูอออาารลัเลนิหน่อย
ผมรีบเพิ่มวามมั่นใ้วยารพยัหน้าหึๆ สาวน้อยผู้มีวามลับับอึเริ่มยิ้มออ
แ่แล้วลับ้อผะเมื่อหันมามอ้านวา อำนาไ้ยื่นใบหน้าัวเอเ้าใล้ พร้อมับพยัหน้าเพิ่มวามมั่นใ้วยอีน
เมื่อถึเวลาสอรู้สอเห็นเรื่ออาวบ้าน หมอนี่็พร้อมะเป็นมิรับศัรูทุนบนโล
“บุนะ เรา และทรเ เยเรียนห้อ 2/3 ้วยัน อนนั้นทรเแอบอบวนิาแ่ไม่ล้าบอ
ไ้แ่เียนวามในใเป็นลอนรัใส่สมุ วันหนึ่สมุเล่มนั้นหล่นบนพื้น เราให้บุนะึ่เป็นรอหัวหน้าห้อไปเ็บ
เาเห็นหน้าสมุเียนื่อวนิาึส่ให้เ้าัว พอวนิาอ่านบ็เลยโมโหทรเมา
เราลัวทรเะแอบเอาืนบุนะ”
ิน้อป้อปาพูแ่ับเสียเียร์
เธอมีสีหน้าัวลใามนิสัยผู้หิ อำนาื่นเ้นัหายใเสียัว่าเิม
ผมเอ็พลอยื่นเ้นไม่่าไปาเพื่อน เมื่อไ้อยู่ใล้ิสาวระทั่หอมลิ่นแป้เ็
“ไม่น่าเป็นแบบนั้นนะ
ทรเเป็นนมีน้ำในัีฬา ไม่ทำแบบที่นัวลหรอ ัวเอิมาไปหรือเปล่า”
ผมพูปลอบใลูสาวเฮียอ๋าไปแบบนั้นเอ
รั้นเหลียวมอนับาสฝ่ายโน้น็แอบถอนใ นาทีนี้ผมำทุอย่าที่เธอพูไ้แล้ว
ินเยเป็นหัวหน้าห้อ 2/3 มา่อน
ส่วนบุนะเยมาประุมแทนเธอในบารั้ รวมทั้วนิาสาวหน้าใสสูโปร่นนั้น
เธอสวยน่ารัและใีราวับนาฟ้า สนิทับผมนาพูาเล่นหัวันไ้ แ่ผมิับเธอแ่เพื่อนไม่เหมือนใรอีน
“วนิาะโมโหทำไมยายหูา” อำนาันปาอยาพูสอ
“ปาแบบนี้น่าโนัอีรอบ ็ลอนมันน่าเียนี่นา”
ินโวยลับ
“มันน่าเียยัไเหรอ? ไหนเธอลอท่อให้พวเราฟัหน่อย ถ้านึไม่ออแ่บทเียว็ไ้
รับรอไม่บอเรื่อนี้ับนอื่น”
อำนาะยั้นะยอให้ฝ่ายสาว้นลอนรั
ผมรีบสนับสนุนามัน้วยอีแร ินหน้าแเล็น้อยสุท้ายยอมทำาม
“พรหมลิิ ีเส้นสาย
ให้หมายเิน
หมายเพลิเพลิน ับาร
โลสใส
ับ มาเอัน แทบบรรลัย
อ้อยใ วนิา
เหม็นว่าเอย”
(ทรเเียนไว้ในสมุรัเล่มนั้น)
ผมับอำนาปิมูพร้อมันทันที
ลอนรัทรเ่าน่าสยสยอยิ่นั ัรู้สึันระู้อนึ้นมายิๆ ิในใว่า้อไปหาหมออีรอบไหมนะ
รสนิยมเ็หนุ่มผู้สมบูร์แบบเหมือนเิมไม่เปลี่ยน
พลันมีเสียรีร้อพร้อมเสียอหนัพื้น
ผมรีบเหลียวมอพร้อมับเพื่อนทั้สอ ึไ้พบทรเนอนว่ำหน้าอยู่ลาสนาม
ห่าไปหน่อยเียวเป็นร่าอบุนะ ำลันอนหายเ๋และมีอาารเ้าั้นโม่า
แล้ววามุลมุนวุ่นวาย็พลันามมา ทรเถูนำัวส่โรพยาบาลอย่ารวเร็ว
ทิ้ให้บุนะนอนสลบเหมืออยู่เพียเียวาย
รันาพาพรรพวมาปิล้อมผัหนอน้ำ
เ้าัวประาศว่า…ถ้าไม่ไ้ัวาร็อย่าหวัะไ้ลับ อเียร์พาันโห่ฮาพร้อมปาสิ่อในมือ
ผอ.ยอรัรีบวิ่หน้าั้เ้ามายืนวาทา เมื่อรรมารหน้าแให้สัา่อหน้าไฟว่า
ะฟ้อร้อทีมผัหนอน้ำ้วย้อหาร้ายแรที่สุ ทุนในสนามึเริ่มแยย้ายบ้านใรบ้านมัน
นาทีนั้นเอผมับินไ้เินามา โยไม่ลืมลาัวอำนาไปปลู้นโมออาารย์สมพิศ
พวเราเพิ่มารู้วามริาล้อวีีโอ
เมื่อบุนะเปลี่ยนัวลมาในสนาม ทรเทำเือรอเท้าหลุหมอึ้มลผู
ทีมผัหนอน้ำวยโอาสบุเร็วเ้าใส่ ทว่าฝ่ายเราับอลไ้แล้วรีบสวนืน บุนะวิ่าลีาเหลือลับมาป้อัน
พร้อมๆ ับทรเลุึ้นยืนมาพระเอลอาล ใบหน้าบุนะึนเ้าับท่อนแนนายัษ์
เ้าัวล้มหายบนพื้นเลือำเาไหลทะลั
หมสิทันทีทันวันไม่้ออธิบาย ทรเผู้ไม่รู้อะไรเลยเหลียวมอเพื่อนเ่า
เห็นเลือำนวนมาเ้าพลันใเป็นลมล้มว่ำ แ่ทุนลับิว่าทรเโนบุนะทำร้าย
เ็หนุ่มผู้มีปานำใ้าวานนั้น ยัไม่ทันสัมผัสลูบาส็แพ้แเสียแล้ว
เรื่อราวอเพื่อนผมยัไม่บนะรับ ย้อนเวลาลับไป่วเรียนม.2 ันอีรั้ หลัาวนิาอ่านลอนรัอทรเบ เธอรีบระโนเ้าหา้วยวามโมโหสุี
่อนพูโยไม่ทันิเสียัลั่นห้อเรียนว่า…
“ไอ้หมีน้อยลาม!
ัวเท่าฝาหอยริอามีวามรั”
ำพูสั้นๆ ประโยเียวนี้เอ
ไ้เปลี่ยนสมหมายไปเป็นอีนลอาล เาทุ่มเทให้ับารออำลัายทุเย็น บำรุ้วยนมสวันละ
2 ลิรไม่มีา บม.2 เาสูถึ 162 เนิเมรอย่าไม่น่าเื่อ เทอมนั้นเาอเปลี่ยนื่อมาเป็นทรเ และเทอมนั้นเาไ้แมป์ปิปอระับัหวั
ึ้นม.3 ทรเย้ายมาห้อ
3/2 เาพาทีมระร้อว้าแมป์โยไม่แพ้ใร ึไ้มาอยู่ห้อ 3/1 ในเทอมสุท้ายมัธยม้น และไ้รู้ัผมับอำนาในท้ายที่สุ อนนั้นเอเาสูถึ
175 เนิเมร ทรเสร้าผลานสุยอในำนานึ้นมา
้วยารพาทีมบาสม.้นไ้รอแมป์ระับเ
สนามบาสโรเรียนเปลี่ยนมาใ้ื่อโอราเิล
อารีนา ื่อเียวับสนามทีมโลเ้นสเท วอร์ริเออร์ส ึ่ไ้แมป์ NBA
ออเมริาในปีเียวัน ารว่ำทีมเสาร์ห้าในรอบิระับัหวั
ทำให้ื่อเสียทรเัระหึ่มยิ่ว่าเิม ทุนหวัใว่าเมื่อึ้นมัธยมปลาย
เาผู้นี้ะ่วยล้าอายให้ับไลปืนเที่ย
ึ้นม.ปลายทรเไ้โว้าห้อสามอพวเรา
เทอมที่แล้วเาผันัวไปเะฟุบอลและไ้อันับหนึ่ แม้ะเลี้ยบอลไม่เ่เทนิ็ไม่มี
แ่อาศัยแรวายเะบอลอันไม่มีใรสู้ ่อนว้าแมป์มาไ้อย่าไม่ยาเท่าไร
ทรเไ้ถูนานนามว่า ‘เ้าายหมีน้อย’
แ่ับผมและสมาิห้อสามทุน เายัเป็นนาย ‘ส่เ’ นเิมลอาล
---------------------------------------
รถระบะัทสัน้าเหยียบสีไ่ไ่ันหนึ่
เลี้ยวเ้ามาภายในรั้วโรเรียนไลปืนเที่ย
เรื่อยน์ีเลร้อรวราปิ่มว่าะาใ ่วล่าส่เสียเอี๊ยๆ ัวถัรถำลัสั่นระพือ
ในระบะท้ายใส่หลัาผ้าใบทรสู มีนัเรียนำนวน 12
นนั่เบียเสียันมา ใบหน้าทุนเ็มเปี่ยมไป้วยวามสิ้นหวั วามเ็บปว วามหหู่
รวมทั้วามท้อแท้
หน้ารถมีายหินั่เียู่ัน นับื่ออาารย์มานะเป็นรูพละสิ้นไฟ
เาะลับไปเผาำราบาสทิ้หมทั้บ้าน ส่วนผู้โยสารแ่ราวแม่ื่ออาารย์มะลิวัลย์
หล่อนสวมุลูเสือสามัพร้อมห้อยพู่สีเียวสใส อนนี้เ้าัวยันึไม่ออเลยว่า เื่อนพิรอับเื่อนัสมาธิ่าันรไหน
นัีฬาบนรถล้วนนั่เป็นใบ้ไม่พูไม่า
พวเาเหน็เหนื่อยและอ่อนล้าราวับโน้าเหยียบ เ็หนุ่มผู้มีปานำใ้าวาอระิน้ำไม่ปล่อย
เลือำเาหยุไหลแล้วแ่า้ายยับวมเป่ บุนะสาบานว่าะเลิเล่นบาสลอีวิ
แล้วผันัวเอไปเล่นหมาเ็บหรือเป่าหนัยา
---------------------------------------
ความคิดเห็น