ลำดับตอนที่ #1
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บ่ายวันหนึ่งเดือนเมษายน 1
ภาหนึ่
ปมบทวามวุ่นวาย
++++++++++++++++++++
ลาลอเย่วบ่ายมีลู้าบาาแผปลาส้อลน้ำแ็เพิ่มป้อันปลาเน่า แผผัน้อยให่ิป้ายลราาระบายสิน้า แผนมปัปี๊บ นมไทย รวมทั้นมหนีภาษี พ่อ้าแม่้าเริ่มับลุ่มนินทาบริหารล่อเสีย บรราผู้ใ้แราน่านั่ับเ่าบนม้านั่ยาว
ระหว่าที่ทุนใ้ีวิามปริ มีบาอย่าที่ไม่ปริเิึ้น
เวลาบ่ายสอโมสิบสี่นาที รถำรวอปราบสภาพใหม่เอี่ยมสอัน ับรถู้สภาพบรรยายไม่ถูหนึ่ัน วิ่มาอริมถนนพระราม 4 พร้อมเปิไฟะพริบ เ้าหน้าที่สามนายมุ่รมายัอยปลาส เห็นทาเินในอยเิ่นอ้วยน้ำสปร ทุนัสินใเลี้ยวเ้าอยผัสที่อยู่ิัน พวเาลัเลาะมาถึร้านสะวื้อพร้อมวาสายามอ
“นัไว้ที่นี่ใ่ไหม” นเินนำเอ่ยถามน้ำเสียห้วนๆ ำรวนายนี้ผิวาวมีน้ำเสียทรพลั เาือสารวัราวำรวอปราบฝีมือี
“ใ่รับ…แ่เราไม่รู้ัื่อ” ่าแ่ๆ นายหนึ่เป็นผู้อบำถาม
“ไม่เป็นไร…ผมัาร่อเอ”
สารวัรรับเอสารมาาลูน้อ ่อนเินเ้ามาเผิหน้ามวลนมามาย ึ่ำลัว่าานไม่มีอะไรทำแ้เ็ ารปราัวอำรวสร้าวามประหลาใ ทุนพร้อมใันทำหน้าที่ไทยมุเ้มแ็
ำรวรูปร่าท้วมั้ใมออย่าละเอียถี่ถ้วน มอหาใรสันทีู่มุ่มั่นเอาริเอาั ในที่สุเา็ไ้พบายหนุ่มนหนึ่ สวมเสื้อเิ้สีาวลีบโ้รอเท้าหนัันมันวับ ห้อยเพเอร์รุ่นใหม่บนเ็มัหนัระเ้สีำ สุยอมือปราบไม่รีรอรเ้ามาเราวาม
“เลียนาินใ่ไหม?”
ำถามสารวัรเรียเสียราฮือให้ับฝูน นโนถามมีอาารหน้าถอสี ใเ้นูมาม หายใไม่ทั่วท้อ มือสั่นาสั่นทุอย่าสั่นหม
“อันที่ริไม่ไ้เลียนะรับ” ั้สิไ้ายนนี้รีบแ้ัว“นาินหรือนาโลนผม็ไม่เลีย เพียแ่ผมไม่อยาลับไปทำนา วันๆ เห็นแ่วายับนเอี้ยน่าเบื่อ อยู่บริษัทิปปิ้สนุว่าั้เยอะ มีเินเือนมีโบนัสมีวันหยุ มีเวลาส่อสาวามป้ายรถเมล์ โยเพาะน้อๆ มัธยม…”
“หยุ! หยุ! ผมบอให้หยุ!” เสียะโนาสารวัราวที่หน้าเริ่มไม่าว ส่ผลใหู้่สนทนาอ้าปาหวอ “ผมไม่อยารู้ว่าุทำนาบนหลัใร ผมแ่อยารู้ว่าุมาาบริษัทเลียนาินใ่ไหม?”
“เลียนาิน! มะ…มะ…ไม่ใ่แล้วรับ ผมทำานเียบ่อี้แอโล วันนี้แอบอู้านมาื้อับ้าวฝาน้อแมว”
พนัานบริษัทิปปิ้โว์ปลาทูสอเ่บนมือวา ่อ้วยยมือไหว้่อนโยอ้าวึ้นรถเมล์ เ้าัวบ่นอุบระหว่านั่เ้าอี้แถวยาวท้ายรถ บริษัทล้มละลายไปแล้วมีั้มามาย ทำไมถึไม่นำมาั้ให้เป็นสิริมล
าราไปอายหนุ่มผู้อบส่อสาว ส่ผลให้สารวัราวปวหัว้า้ายะทันหัน เามีภาริสำัอยู่ในวามรับผิอบ านนี้มีื่อเสียประเทศาิเป็นเิมพัน หาใ้วิธีไล่ถามทีละนแบบเิม ว่าะหาัวเอมีหวัานทั้อปราบ เาัสินใพูเสียัไ้ยินทั้ลอเย
“พนัานเลียนาินมาหา้าพเ้า!”
ไทยมุน้อยให่มอหน้าันเอ มีนแันว่าเอ็นั่นแหละมอบัวเถอะ แล้วเสียฮือฮา็เปลี่ยนมาเป็นเสียราฮือ ู่ๆ มวลนฝั่วามือมีารแหว่อทาเิน าวไทยรูปร่าสันทัสวมเสื้อเิ้สีมพูแนสั้น เินมายืนุมเป้า่อหน้านายำรวำนวนสอราย
“เลียนาินใ่ไหม?” สารวัรเอ่ยถามทั้ที่รู้สึหวาหวั่น
“ทั้ใ่และไม่ใ่รับ” ระทาายนายหนึ่เป็นผู้อธิบาย “้อเียนว่าเียรินาินไม่ใ่เลียนาิน สิบปีที่แล้วุสมเียริับมือุนาิน เปิบริษัทอมพิวเอร์ร่วมันที่ถนนนาลิ้นี่ ไม่ี่ปี่อมาถูไล่ที่เพราะ…”
“หยุ! หยุ! ผมบอให้หยุ!” ยัไม่ทันรู้ว่าทำไมบริษัทถูไล่ที่ นในเรื่อแบบะโนแสบแ้วหูเป็นารห้ามปราม
ายหน้าอบผมม้าผิวแทนสะุ้ใ รีบวิ่มาหลบ้านหลัายผิวาวมาเ้มผู้เียบรึม ทุนรู้แล้วว่าพวเามาาเียรินาิน รวมทั้สารวัรฝีมือีแ่วันนี้อารม์ไม่่อยีเท่าไร
นายำรว้อมอเอสารในมือัวเอ ้วยสายาแหลมมล้ายั่เหยี่ยวทะเล พร้อมับประเมินผลวามผิพลาที่เิึ้น
รั้ที่แล้วเาสนใแ่เรื่อารแ่าย พลาท่าเสียทีไ้นเลี้ยแมวหน้าาเย ราย่อไปเป็นพนัานสาวฝีมือา ในใิว่าามหาัวไ้ไม่ยา เธอ้อูแ่าานทั่วไปอย่าัเน
นายำรวเินมาหยุหน้าผู้หิผมสั้นนหนึ่ รูปร่าหน้าาูเป็นนน่าเารพน่าเื่อถือ อายุอานามน่าะเลยหลัสี่สัเล็น้อย
“ล็อเลใ่ไหม?”
ำถามสารวัรเรียเสียราฮือให้ับฝูน นโนถามใทำระเป๋าสะพายร่วพื้น หล่อนมีอาารหน้าถอสี ใเ้นูมาม หายใไม่ทั่วท้อ ปาสั่นพะาบๆ ในใพาลเิำถามสำั
อุส่าห์ปลอมัวนิผัวยัำไม่ไ้ ทำไมสารวัรูออในั่วพริบา ำรวนายนี้อาเป็นนมีอ เธอะทำอะไรไ้อีนอารับสารภาพ
“บาว็รบาว็เีย” สาวให่สารภาพวามผิ“สารวัรอย่าลืมนะะว่า รมอุุนิยมวิทยาแห่ประเทศไทย ทำนายวันไหนฝนฝนไม่ยัทายผิ ิันเป็นเพียผู้หิัวเล็บนโลว้า ย่อมมีผิ…”
“หยุ! หยุ! ผมบอให้หยุ!” ำะโนาสารวัราวที่หน้าเริ่มแ ส่ผลใหู้่สนทนาอ้าปาหวออีราย “ผมไม่อยารู้ว่าุใบ้หวยเ่หรือเป็นพว้มุ๋น ผมแ่อยารู้ว่าุมาาบริษัทล็อเลใ่ไหม?”
“ล็อเล!” หล่อนพูทวนเสียแหลม “ใรมัน่าอุรินานี้ ื่อนายมีั้เยอะทำไมไม่เอามาั้ ิันทำานฟรีแลน์เป็นเ้านายัวเอ มีอิสระ้านวามิและารเิน ำรวใส่ร้ายประานไม่ไ้นะะ”
สาวให่แสร้ทำหัวฟัหัวเหวี่ย หล่อนว้าระเป๋าสะพายอันเ็มไป้วยหลัาน ึ้นมาสวมอพร้อมเผ่นแนบึ้นแท็ี่ โพยใบ้หวยัวเอหล่นระายเ็มพื้นถนน เ้าอโพยไม่ิสนใแม้เพียเหลียวมอ
หลัาราไปอเ้าแม่ใบ้หวย ส่ผลให้สารวัราวปวไมเรนสอ้า ปี 2540 ทั้ปีพวเาแทบไม่มีผลาน นเ้านายบ่นอุบว่าอยาเปิร้านโ๊หน้าอปราบ หาใ้วิธีไล่ถามทีละนแบบเิม ว่าะหาัวเอมีหวัไ้ายน้ำเ้าหู้เพิ่ม เาัสินใพูเสียัไ้ยินทั้ลอเย
“พนัานล็อเลมาหา้าพเ้า!”
ไทยมุน้อยให่มอหน้าันไปมอหน้าันมา มีนพูว่าวที่แล้วออเ้าสอโนินเรียบ แล้วเสียฮือฮา็เปลี่ยนมาเป็นเสียราฮือ ู่ๆ เหล่ามวลนฝั่้ายมือมีารแหว่อทาเิน
หิสาวรูปร่าอรรอ้อนแอ้นสอราย เินับมือันมายืนอวโม่อหน้านายำรว เธอทัู้่ยมือไหว้พร้อมเอ่ยำว่าสวัสี่ะ
++++++++++++++++
ฝานิยายเรื่อใหม่้วยรับ เรื่อนี้ไร์รัมาเป็นพิเศษ ่อน้ายาวพอสมวร แอบนำเรื่อราวนใล้ัวมาเรียร้อยถ้อยำ
เป็นนิยายรัโรแมนิอเมี้แท้ๆ เน้นมาที่เพื่อนรัห้าน ะนั้นไม่มีาวาบหวามเลือำเาระู้อออภัย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น